Feykir - 19.03.2015, Qupperneq 23

11/2015 23
Það er reyndar rétt hjá
honum föður mínum að mér
sé sjaldan orða vant en
hvort eitthvað af viti finnst
í þeim orðum er allt annar
handleggur, en mig langar
samt til að segja nokkur
orð um þakklæti.

Við systkinin ólumst upp
við þau forréttindi að eiga
sveit til að fara í. Við vorum
svo heppin að eiga bestu
fjölskyldu sem hægt er að
eiga, ömmu sem beið okkar
opnum örmum og eyddi
deginum í að snúast kringum
okkur eins og hún hefði aldrei
neitt annað að gera og var þó
svo. Afa sem hékk með okkur
í eftirdragi og lét allt eftir
okkur. Þolinmæði hans var
með eindæmum þegar við
gerðum eitthvað af okkur þá
glotti hann, sjaldan vorum við
skömmuð. Einnig áttum við
þrjú stór frændsystkin sem
vildu allt fyrir okkur gera. Ég
held að með sanni að þurfi
langt að leyta eftir betra fólki.
Í sveitinni virtist lífið vera einn
stór leikur þegar hugsað er
til baka. Þar eru endalausar
víðáttur til að hlaupa um í
leik, að fara á hestbak er ekki
rándýrt sport sem erfitt er að
veita börnum heldur klifrar
maður bara upp á næsta
hest. Allstaðar er hægt að
drullumalla, það má vera
skítugur. Ég gef mér að það
sé alltaf jafn leiðinlegt að
sækja þvermóðskufulla belju
hvort sem maður er barn eða
fullorðin en það var nú hægt
að bæta það upp með því að
elta hænurnar þegar amma
sá ekki til. Vorinu fylgdi sú
einstaka upplifun að sjá lítil
lömb fæðast og hamingja ef
amma og afi sátu uppi með
heimalning.
Heyskapurinn var náttúrulega
toppurinn á sumrinu fyrst
fullorðna fólkið sá um öll
erfiðu verkin. Eina vinna
okkar barnanna fólst í að
sitja á heyvagninum og reyna
að detta ekki af og verjast
tilraunum frændsystkinanna
til að henda af okkur húfum
og skóm svo við þyrftum ekki
að hlaupa á eftir vagninum,
með miklum hlátri þó.
Á veturna renndum við okkur
í brekkunum án þess að hafa
áhyggjur af umferðargötum
og reynt að ná sem mestum
hraða. Oft var nú stefnan
tekin niður á næsta bæ þar
sem við áttum langömmu
sem lét okkur aldrei fara
súkkulaðilaus heim og
frænda sem átti stórt safn af
vídeospólum.
Nægar eru minningarnar.
Síðastliðið haust tók ég þá
ákvörðun að flytja nær mínu
fólki eftir langa fjarveru og
var það einstakt að geta
flutt í húsið sem geymir allar
þessar minningar. Tunguhlíð
í Lýtingsstaðarhreppi, sem
hefur út um stofugluggann
fallegasta útsýni sem ég
hef séð. Hreppur fullur
af yndislegu fólki sem
býður mann velkominn.
Varmahlíðarskóli sem
tók á hlýjan og einstakan
hátt á móti börnunum
mínum og þakka ég
þeim það, starfsfólki og
samnemendum.
Nú horfi ég á að þessi
einstöku forréttindi sem ég
hafði sem barn eru orðin
forréttindi barnanna minna,
minningarnar sem ég safnaði
að verða að þeirra. Því eins
og ég þá eiga börnin mín
yndislegt fólk í kringum sig;
ömmu og afa, langömmu,
langafa og stór frændsystkini.
Þessi breyting hefur orðið til
þess að nú man ég reglulega
eftir því að stoppa við, líta í
kringum mig og muna hvar
ég er, hver ég er, hversu gott
ég hef það, því alltof oft er
maður of upptekin af lífinu
til að muna að þakka fyrir
allt það góða sem maður á,
hvort sem það eru vinir og
fjölskylda sem standa þétt
við hlið manns í gegnum lífið.
Eða bara allt það góða sem
finnst í umhverfinu.
- - - - -
Anna Dögg skorar á Guðrúnu
Sonju Birgisdóttur að taka
við pennanum.
Anna Dögg Gunnarsdóttir í Tunguhlíð í Skagafirði skrifar
Nokkur orð um þakklæti
ÁSKORENDAPENNINN
UMSJÓN kristin@feykir.is
Nú reynir á
samstöðu launafólks
Kröfugerð Starfsgreinasambands
Íslands er sanngjörn, megin krafan er
að lægstu launin verði komin upp í
300 þúsund krónur á mánuði
innan þriggja ára.
Á samningafundi í síðustu viku fengu
aðildarfélög Starfsgreinasambandsins
skýr skilaboð frá
vinnuveitendum um
að ekki væri vilji til
að ræða frekar okkar
sjálfsögðu kröfur.
Þeir segja að efna-
hagslíf þjóðarinnar
fari rakleitt á haus-
inn, hækki lægstu
launin umfram 3-4%. Samninganefnd
Starfsgreinasambandsins ákvað því að
slíta viðræðum við vinnuveitendur,
enda ekkert um að tala lengur.
Blákaldar staðreyndir
Auðvitað olli þessi einarða afstaða
vinnuveitenda vonbrigðum, enda er
viðurkennt að fólk getur ekki lifað af
dagvinnulaunum til að framfleyta sér
og sínum. Verkalýðshreyfingin kannast
hins vegar ágætlega við gamalkunnan
söng vinnuveitenda, þannig að þessi
afstaða var á margan hátt fyrirsjáanleg. Í
velferðarríki hlýtur fólk að vera sam-
mála um mikilvægi þess að almennt
launafólk geti lifað af hefðbundnum
dagvinnulaunum.
Í nýrri skýrslu kemur fram að
dagvinnulaun stjórnenda á Íslandi eru
5% hærri en að meðaltali á hinum
Norðurlöndunum. Dagvinnulaun sér-
fræðinga eru 3-5% lægri hér á landi en í
hinum löndunum. Munurinn er hins
vegar sláandi þegar verkafólk og
þjónustu,- sölu,- og afgreiðslufólk er
skoðað. Hér á landi eru dagvinnulaun
verkafólks allt að 30% lægri en að
meðaltali á hinum Norðurlöndunum.
Þetta eru blákaldar staðreyndir, sem
okkur ber að leiðrétta.
Verkfallsaðgerðir
Í ljósi stöðunnar sem upp er komin, er
Starfsgreinasambandið nauðbeygt til að
hefja undirbúning aðgerða og leita
heimildar hjá sínum félögum til verk-
fallsboðunar. Mikilvægt er að þátttakan
í atkvæðagreiðslunni verði góð, enda er
samstaðan beittasta vopn verkalýðs-
hreyfingarinnar. Verkfall er neyðarrétt-
ur, það skal undirstrikað hér. Komi til
verkfallsaðgerða, er ábyrgðin vinnuveit-
enda, sem virðast neita með öllu að
viðurkenna að lægstu launin eru ekki
sæmandi þjóð sem kennir sig við vel-
ferð. Kröfugerðin er vel ígrunduð og
mótuð af hinum almenna félagsmanni.
Nýr kafli í baráttunni er að hefjast,
gleymum því ekki. Þess vegna þurfa
atvinnurekendur að verða varir við
áþreyfanlega samstöðu launafólks. Við
vitum líka að þorri þjóðarinnar stend-
ur með verkalýðshreyfingunni. Á því
leikur enginn vafi.
Samstaðan er beittasta vopnið
Þegar samningaviðræður hefjast á nýjan
leik – hvenær sem það nú verður – þarf
baklandið að vera traust. Hlutverk
samninganefndarinnar er að ná fram
ásættanlegum samningum og þá er líka
eins gott að nefndin hafi fullan stuðning
allra. Við getum ekki sætt okkur við að
sitja enn eina ferðina eftir í launum eða
kjörum, miðað við aðra hópa sam-
félagsins.
Þó sólin hækki á lofti dag frá degi, er
ekki sömu sögu að segja um kjaramálin.
Samstaðan er beittasta vopnið í kjara-
baráttunni, næstu vikurnar mun reyna á
alla hlekki keðjunnar.
Látum hræðsluáróður vinnuveit-
enda ekki villa okkur sýn.
Ég hvet félagsmenn Öldunnar
stéttarfélags til að taka þátt í atkvæða-
greiðslunni um verkfallsaðgerðir.
Þórarinn G. Sverrisson,
formaður Öldunnar stéttarfélags
í Skagafirði
AÐSENT ÞÓRARINN G. SVERRISSON SKRIFAR
„Þakka Skagfirðingum fyrir
stuðning og samstöðu“
Listakonan Sarah-Jane
Caird setti á uppboð
þrjú málverk eftir hana
sjálfa með það augna-
miði að ágóðinn rynni til
styrktar Pálma Ragnars-
sonar, bónda í Garða-
koti í Hjaltadal, sem
glímir við illvígt krabba-
mein. Uppboðinu lauk
þann 12. mars sl.
„Uppboðið gekk mjög
vel og ég vil þakka Skag-
firðingum fyrir stuðning
og samstöðu - og ég veit
að Pálmi þakkar þeim
líka,“ sagði Sarah-Jane í
samtali við Feyki. „Nú er
ég að ganga í það verk að
afhenda myndirnar,“ segir
Sarah-Jane en alls söfn-
uðust 136 þús. kr. sem
verða lagðar inn á
söfnunar-reikning sem
vinir Pálma stofnuðu hjá
Sparisjóði Skagafjarðar til
að létta undir með
fjölskyldunni. Reiknings-
númerið er: 1125-26-
2015, kennitala: 610269-
3979.
Eftir langa bið og
þrautagöngu tókst Pálma
að afla samþykkis
heilbrigðisyfirvalda til
Proton-geislameðferðar í
Munchen í Þýskalandi, í
einu örfárra slíkra tækja í
heiminum. /BÞ
Uppboði til styrktar Pálma í Garðakoti lokið
Sandkistur um allan Skagafjörð
Í vikunni var komið fyrir sandkistum
á þéttbýlisstöðum í Skagafirði. Í
kistunum er saltblandaður sandur
og er fólki frjálst að ná sér í sand í
kisturnar til að sanda í kringum
hús sín.
Kisturnar eru staðsettar á eftirfarandi
stöðum; við norðurvegg gamla bóka-
safnsins á Steinsstöðum, við norðurvegg
íþróttahússins í Varmahlíð. við suðurhlið
þjónustumiðstöðvar / Eignasjóðs við
Borgarflöt á Sauðárkróki, við aðalinn-
gang grunnskólans á Hólum og við
austurhlið áhaldahússins við Norður-
braut á Hofsósi. /BÞ
Sveitarfélagið Skagafjörður