Feykir - 30.04.2015, Blaðsíða 8

8 16/2015
Vinkonurnar tvær eru 21
árs og búa og starfa báðar á
Skagaströnd. Eva er dóttir
Gunnars Sveins Halldórssonar
og Svennyjar Hallbjörnsdóttur
og Tanja er dóttir Einars Hauks
Arasonar og Sigurbjörgu Írenu
Rúnarsdóttur. „Það hefur alltaf
verið draumur hjá okkur að
fara út í sjálfboðastarf. Ég var að
tala við systur mína um það og
hún benti mér á ABC-skólann,
ég sagði Tönju frá honum og
við ákváðum í framhaldinu að
láta verða af þessum draumi,“
útskýrir Eva.
Í kjölfarið fóru vinkonurnar
í ABC-skólann í Reykjavík
og hófu undirbúning fyrir
ferðina. Þær voru í skólanum
í tvo mánuði og þar fengu
þær fræðslu um samtökin
ABC barnahjálp og önnur
hjálparsamtök og hlýddu á
fyrirlestra og reynslusögur fólks
sem farið hefur í sjálfboðastarf
erlendis. Þeim var kennt allt það
helsta sem þær gátu átt von á að
upplifa við störf sín og einnig
viðbrögð við aðstæðum sem
vonandi myndu aldrei koma
upp, svo sem viðbrögð við því að
vera teknar gíslingu, fyrstu hjálp
og fleira. Í skólanum fengu þær
að auki fjölmargar bólusetningar
fyrir ýmsum sjúkdómum. Það
var svo ABC barnahjálp sem
ákvað hvar þörfin væri mest
fyrir aðstoð þeirra Evu og Tönju
og varð Kenýa fyrir valinu.
Sektuð fyrir að
hlusta á tónlist
Þann 3. mars sl. fóru þær utan.
Ferðalagið var að þeirra sögn
langt en gekk mjög vel. Flogið
var til Kaupmannahafnar, svo
næturflug til Brussel og loks
þaðan til Naíróbí, höfuðborgar
VIÐTAL
Berglind Þorsteinsdóttir
Kenýu. Vinkonurnar segjast
hafa orðið fyrir hálfgerðu
menningarsjokki þegar þær
komu fyrst út. Nánast engin
millistétt sé í landinu, annað
hvort ertu ríkur og býrð í flottu
húsi eða býrð í fátækrahverfum
eða „slömmunum“, eins og þær
kalla það. „Þar sem við gistum
var flott hverfi, sem var girt af,
en svo við hliðina á því bjó fólk í
bárujárnskofum eða var búið að
byggja sér heimili úr nokkrum
prikum með ruslapoka sem þak.
Þetta var allt innan um hvort
annað. Svo voru vopnaðir verðir
útum allt, sem við erum alls ekki
vön að sjá,“ segir Tanja. Þær
segjast einnig hafa þurft að passa
upp á klæðaburðinn, ekki mátti
klæðast flegnum eða aðsniðnum
fötum, þær áttu þess í stað að
vera í víðum buxum og peysum,
sem gat reynst þrautinni þyngri
í hitanum.
Aðspurðar um hvort þær hafi
lent í einhverjum skondnum
uppákomum rifja þær upp
þegar þær voru eitt sinn stopp í
brjálaðri umferð við hringtorg
þegar vopnaður lögreglumaður
kemur upp að bílnum. „Hann
byrjar að tala við bílstjórann
og skoða hverjir eru í bílnum.
Hann biður bílstjórann að keyra
útí kannt og koma með sér.
Við vorum öll frekar stressuð
enda vissi enginn hvað væri í
gangi. Eftir smá tíma kemur
bílstjórinn labbandi til baka og
hristir hausinn. Hann heldur
á einhverjum límmiðum og
„Við vorum í mánuð úti í þetta skiptið. Það er erfitt að segja hvernig en þetta hefur breytt sýn okkar
á lífið, maður lærir að meta það sem maður hefur mikið betur. Bara að fá að sjá og kynnast þessum
krökkum - allri gleðinni í kringum þau, sífellt dansandi og syngjandi, það gefur svo mikið,“ sögðu
þær Tanja Rán Einarsdóttir og Eva Dís Gunnarsdóttir þegar þær deildu reynslu sinni af
sjálfboðastarfi í Kenýu með blaðamanni Feykis.
Tanja segja frá því þegar þær
hittu krakkana í skólanum í
fyrsta sinn. „Sú upplifun var
rosaleg og engan veginn eins og
við bjuggumst við. Við keyrðum
að hverfi sem var byggt
bárujárnskofum. Skólinn var
afgirtur með bárujárnsplötum
og þegar við löbbuðum inn fyrir
sáum við bara bárujárnshús, en
það var heimavistin. Skólinn
sjálfur var ókláruð bygging og
einungis búið að byggja eina hæð
af fimm,“ útskýrir Tanja. „Það
var tekið á móti okkur með dans
og söng og allir krakkarnir svo
ánægðir og stoltir af skólanum
sínum. Þau voru einnig rosa
stolt af kojunum en oftast deila
tveir til þrír saman einu rúmi.
Það var rosa mikið sjokk að sjá
þetta með eigin augum,“ bætir
Eva við.
Naíróbí er ein hættulegasta
höfuðborg heims. Af þremur
milljónum íbúa lifir að
minnsta kosti helmingur í
fátækrahverfum og atvinnuleysi
er yfir 70%. Í fátækrahverfunum
er atvinnuleysi yfir 90% og
HIV tíðnin hækkar stöðugt.
Á einum ferkílómetra búa
um 3000 manns, skólplækir
liggja milli kofaskrifla og rusl
hrúgast um allt. „Við vorum
aðallega að fara í „slömmin“
sem eru fátækustu hverfin og
heimsóttum heimili. Við tókum
skýrslur af börnunum, mátum
aðstæður þeirra og reyndum
að koma flestum í skólann og
Spjallað við Evu Dís og Tönju Rán frá Skagaströnd
sem fóru til Kenýu á vegum ABC barnahjálpar
„Alltaf verið draumur okkar
að fara út í sjálfboðastarf“
...er íslenskt hjálparstarf, stofnað
árið 1988. Starfið snýst um
það að gefa fátækum börnum
tækifæri til menntunar og hjálpa
götubörnum til nýs lífs með því að
veita þeim heimili og menntun.
ABC barnahjálp starfar nú í 8
löndum Asíu og Afríku en þau eru:
Indland, Pakistan, Filippseyjar,
Kenýa, Úganda, Senegal, Líbería
og Burkina Faso. ABC barnahjálp
styrkir í dag rúmlega 9.000 börn
til náms. Af þeim búa um 2500
á heimavistum og barnaheimilum
ABC. ABC skólarnir veita
nemendum frá 3ja ára aldri
ókeypis menntun, skólagögn,
skólabúning, læknishjálp og eina
máltíð á dag.
Heimasíða: abcchildrensaid.org
Tækifæri til menntunar og nýs lífs
ABC barnahjálp
Fátæktin er mikil í Kenýu.
MYNDIR: ÚR EINKASAFNI
Kona í Naíróbí með ömmubörnin sín á einu heimilinu
sem Eva og Tanja heimsóttu.
biður farastjórann okkar að
líma þetta á rúðuna. Við vorum
sem sagt stoppuð og sektuð
fyrir það að hlusta á tónlist í
bílnum - við heyrðum ekki einu
sinni í tónlistinni og skiljum
ekki enn hvernig þeir gátu heyrt
í henni. Þetta var mjög fyndin
uppákoma.“
Tekið á móti þeim
með dans og söng
Í Naíróbí gistu þær hjá Þórunni
Helgadóttur, framkvæmdastjóra
ABC barnahjálpar í Kenýu, og
eiginmanni hennar, Samuel
Lusiru Gona (Samma). Þórunn
flutti til Kenýu árið 2006 og
opnaði þá skólann sem hjónin
hafa rekið alla tíð síðan. Eva og
Kojurnar í heimavist skólans.