Feykir - 30.04.2015, Blaðsíða 9

16/2015 9
finna þeim styrktarforeldra.
Sumar aðstæðurnar voru
mjög slæmar, á heimilinu voru
kannski fimm börn en við
gátum aðeins hjálpað tveimur
þeirra. Stundum freistuðumst
við til að taka fleiri börn en við
áttum að gera, þar sem aðstæður
voru mjög slæmar,“ viðurkennir
Tanja.
Eva rifjar upp ferðir þeirra
um fátækrahverfin til þess
að gefa fólkinu á götunni að
borða. „Þetta er eitthvað sem
mun alltaf sitja í manni. Þarna
var fullt af fólki á öllum aldri,
mæður með ungabörn, ungir
strákar og fullorðnir menn. Flest
þeirra voru með límflöskur til
að sniffa til að komast í vímu.
Af því víman entist svo stutt þá
festu þau flöskuna upp við nefið
svo að víman kikki stanslaust
inn,“ útskýrir hún. Þegar
Eva Dís og Tanja Rán á góðri stundu í Kenýu.
fregnir af veru þeirra á svæðinu
spurðust út þyrptust sífellt fleiri
að þeim. „Þau höfðu heyrt að
hvítingjarnir væru að koma.
Þeim fannst mjög spennandi
að láta taka myndir af sér og
mæðurnar höfðu gaman af því
að sýna okkur börnin sín en
þrátt fyrir mjög ungan aldur
voru börnin í vímu til að koma
í veg fyrir svengd. Þegar kom að
því að gefa þeim matinn urðu
fljótt slagsmál og mikið áreiti
og þurftum við að forða okkur
mjög fljótt.“
Flýja umskurð og
þvinguð hjónabönd
Vinkonurnar voru einnig
við hjálparstörf í Loitokitok,
á svæði Maasai fólksins, við
rætur Kilimanjaro, hæsta fjalls
Afríku. Þar í litlu þorpi á svæði
sem kallast Namelok hefur
ABC barnahjálp rekið lítinn
skóla frá 2011. Næsti skóli er
í átta kílómetra fjarlægð og af
ótta við árásir hýena og ljóna
þorðu foreldrar barnanna ekki
að senda þau þessa hættulegu
leið. „Í Loitokitok er menningin
allt önnur en í Naíróbí. Margar
hefðir Maasai fólksins eru
mjög ógeðslegar en þar tíðkast
til dæmis að umskera ungar
stúlkur og þær eru svo seldar í
hjónaband, oftast til helmingi
eldri karlmanna sem eiga
kannski konur og börn fyrir.
Svo þegar þær verða óléttar
mega þær nánast ekkert borða
svo barnið verði ekki of stórt
því þá geta þær ekki fætt það
vegna umskurðarins,“ útskýrir
Eva. Hún segir að yfirvöld hafi
barist gegn þeim gjörningi í
áraraðir og nú sé fólk handtekið
verði það uppvíst af því að
umskera stúlkur. Samt sem
áður segja þær fólk enn laumast
til þess. Þær segja frá annarri
sérkennilegri og óhugnanlegri
hefð sem tíðkast á meðal Maasai
fólksins, þ.e. að andlit þeirra sé
brennimerkt, oftast á báðum
kinnum. Þetta sé fyrst gert
þegar þau eru einungis nokkra
mánaða gömul, svo sé það
endurtekið á þriggja ára fresti.
„Þegar við vorum í
Loitokitok björguðum við hóp
krakka sem höfðu flúið allskyns
óhugnanlegar aðstæður,“ segir
Eva. Hún bætir við að þau hafi
átt gríðarlega erfitt uppdráttar og
að það hafi verið erfitt að hlusta
á frásögn þeirra. „Sumar stelpur
voru að flýja umskurð, aðrar
átti að selja í hjónaband og tveir
strákar voru að flýja ofbeldisfullt
heimili. Enginn þeirra kom
frá sama staðnum en öll höfðu
þau heyrt um yndislega konu,
Lillian, sem starfaði sem kennari
og flúðu til hennar. Lillian hefur
áður verið að bjarga börnum frá
svipuðum aðstæðum og leyfði
þeim að vera hjá sér og manni
sínum lengst útí sveit þrátt fyrir
hættuna. Þetta voru allt krakkar
sem voru að bíða eftir plássi á
heimavistinni í ABC skólanum
en það voru ekki til kojur fyrir
þau. Þegar við vorum þarna
hjá þeim fréttum við að þeim
var ekki lengur óhætt þar og
þurftum við að koma þeim
burt í miklu flýti. Ákveðið var
að byrja strax á söfnun fyrir
kojum, við redduðum þeim
dýnum fyrir nóttina og fórum
með þau á heimavistina á aðeins
nokkrum klukkutímum,“ segja
þær. Söfnunin gekk sem betur
fer mjög vel og voru þau fljótt
komin með kojur.
Neyðina segja þær mikla
í Kenýu og minnast ítrekað
krakkanna sem þær hittu í
Naírobí og Loitokitok. „Sögurn-
ar frá krökkunum sem við
fengum að kynnast eru mjög
slæmar - verstu aðstæður sem
er hægt að hugsa sér að lenda
í og var maður oft bókstaflega
orðlaus þegar þau voru að tala
við mann,“ segir Eva og Tanja
tekur í sama streng.
Þær snéru aftur heim til
Íslands þann 31. mars og eru
sammála um það að þær séu ekki
sömu manneskjurnar og þær
voru áður en þær fóru út. Þær
segjast þó staðráðnar í að snúa
aftur til Kenýu á sama tíma að ári.
Þangað til tekur hversdagsleikinn
á Íslandi við á ný, vinna og skóli,
og segja þær óneitanlega gott að
vera komnar heim.
Ungur drengur með límflöskuna sína á götum Naíróbí.
„Það var tekið á móti okkur með dans og söng og allir krakkarnir svo ánægðir og
stoltir af skólanum sínum.“
Eva að fá koss frá dreng sem þær vinkonur færðu föt og dótabíla.
Krakkarnir elska að láta taka myndir af sér.