Feykir - 18.02.2016, Blaðsíða 4

4 07/2016
Tólf þúsund efnissíður
nú aðgengilegar á netinu
Húnavökuritið er komið á Tímarit.is
Húnavaka, rit Ungmennasam-
bands Austur-Húnvetninga,
hefur verið birt á vefsíðunni
timarit.is. Að sögn Ingibergs
Guðmundssonar ritstjóra var
vaxandi eftirspurn á að koma
efni Húnavöku á netið svo það
yrði öllum aðgengilegt.
Samningur við Landsbókasafn
Íslands – Háskólabókasafn var
gerður í lok síðasta árs um að
mynda síður ritsins og lauk því
verki í byrjun febrúar.
„Fimm síðustu árgangarnir eru
þó ekki birtir strax vegna sölu á
ritinu – en hér eftir fer elsti
árgangurinn inn árlega,“ sagði
Ingibergur. Heimildagildi rits-
ins vex eftir því sem árin líða og
ljóst er að nú mun efni blaðsins
verða fleirum til gagns og
gamans. „Húnavökuritið er
mikilvægt framlag til sögu
héraðsins fyrr og síðar og hefur
sem slíkt verulegt heimildagildi.
Þar eru upplýsingar um mannlíf
og þjóðhætti, störf, vinnubrögð
og margt fleira. Ritið hefur líka
verið vettvangur fyrir heima-
menn til að koma margs konar
efni á framfæri sem annars hefði
í mörgum tilvikum legið í
láginni. Hér er einnig minnst
horfinna samferðarmanna og er
þá ótalinn stór kafli með fréttum
og veðurfari,“ segir hann.
Fyrsti árgangur blaðsins kom
út árið 1961 í tengslum við
Húnavöku, árlega skemmtiviku
Húnvetninga sem USAH stóð
fyrir, og bar sama nafn og ritið.
Forgangsmenn útgáfunnar voru
Stefán Á. Jónsson, kennari og
Þorsteinn Matthíasson skóla-
stjóri á Blönduósi. Ritið var í
fyrstu hugsað sem dagskrárrit
fyrir skemmtivikuna og voru
fyrstu tveir árgangarnir fjölrit-
aðir í skólanum en síðan hefur
það verið prentað á Akureyri.
Ritstjórar hafa aðeins verið þrír.
Matthías og Stefán fyrstu fimm
árin en síðan var Stefán einn frá
1966-2008, alls 48 ár. „Stefán
hafði alla tíð mikinn metnað
fyrir hönd ritsins og vildi veg
þess sem mestan. Hann var
óþreytandi við að safna efni en
skrifaði einnig töluvert í ritið, öll
umsjón var í hans höndum enda
var hann límið sem hélt þessu
öllu saman,“ sagði Ingibergur.
Hann tók við ritstjórn árið 2009
en var áður í ritnefnd Húnavöku
frá árinu 1983. Jafnan er
starfandi fimm manna ritnefnd
og hana skipa nú; Jóhann
Guðmundsson sem hefur setið í
nefndinni frá árinu 1970, Unnar
Agnarsson sem kom inn 1974,
Páll Ingþór Kristinsson er tók
sæti 1981, Magnús B. Jónsson
sem hefur verið frá árinu 1983
og Einar Kolbeinsson frá 2008.
Greinahöfundar allt frá
grunnskólaaldri og
fram yfir nírætt
Frá því útgáfa hófst eru komnir
55. árgangar. Fyrsti árgangur
ritsins var 62 bls. en ritið
stækkaði hratt og árið 1966 fór
efni þess í fyrsta sinn yfir 100
síður. Ritið náði 200 síðum árið
1970 en síðasta aldarfjórðunginn
hefur það oftast nær verið milli
250 og 300 síður. Stærsti árgang-
urinn var árið 1992 eða 330
síður. Alls eru efnissíður ritsins
um 13.000 bls., fyrir utan aug-
lýsingar eða um 230-240 bls. að
meðaltali. Ingibergur sagði að
um leið og ritið fór á netið var
líka gerð atriðaskrá svo að
auðvelt væri að leita í ritinu.
Greinahöfundar Húnavöku
hafa alls verið um 500 talsins,
þar af tveir þriðju karlmenn og
einn þriðji konur. Að sögn Ingi-
bergs eru þeir á öllum aldri – allt
frá grunnskólaaldri og fram yfir
nírætt – og hafa margir þeirra
haldið mikilli tryggð við ritið,
lagt því til efni árum og jafnvel
áratugum saman. „Efnið í ritinu
hefur ávallt verið fjölbreytt. Þar
skiptast á viðtöl, kveðskapur,
frásagnir, smásögur, þjóðfræði,
ættfræði, mannalátsgreinar og
fréttir svo eitthvað sé nefnt. Hér
skipar húnvetnskt efni eðlilega
öndvegi enda ritið fyrst og
fremst miðað við þann les-
endahóp,“ sagði Ingibergur að
lokum.
Varð ástfangin og sér ekki
eftir einni einustu mínútu
Guðrún Lára Magnúsdóttir er
frá Reykjavík en fluttist í
Húnaþingi vestra fyrir tæpum
16 árum. Hún býr á Melstað í
Miðfirði ásamt manni sínum
Guðna Þór Ólafssyni og starfar
sem leikskólastjóri á Hvamms-
tanga og Borðeyri. „Ég á fjögur
börn og Guðni Þór á fimm
börn, ásamt einu fósturbarni.
Svo fáum við til okkar
yndislegan dreng einu sinni í
mánuði sem mér finnst ég eiga
pínu í (nú er spurning hvað
foreldrarnir segja en ég tek
áhættuna). Við eigum 14
barnabörn og tvö á leiðinni.
Börnin okkar eru öll farin að
heiman. Við búum með hund,
kindur og hesta,“ segir Guðrún
Lára en hún ríður á vaðið sem
fyrsti aðflutti Húnvetningurinn
nýjum þætti Feykis.
Upprunastaður: -Ég er fædd á
Bergþórugötu í Reykjavík. Tveggja
ára flutti ég í Árbæjarhverfi og bjó
þar alla mína barnæsku og gekk í
Árbæjarskóla. Æska mín í Árbæn-
um er í minningunni björt og
fögur.
Hvenær og hvernig kom það til að
þú fluttir hingað og hvernig leist
þér á það í upphafi? -Ég flutti
hingað norður haustið 2000 og er
því búin að vera hér bráðum 16 ár.
Það voru tímamót í mínu lífi. Ég
varð ástfangin af eiginmanninum
og hann bjó í Húnaþingi vestra.
Nú voru góð ráð dýr. Ég var tilbúin
að leggja land undir fót og flytja
norður. Ég sé ekki eftir því eina
einustu mínútu, það að flytja
norður hefur fært mér svo margt
gleðilegt sem ég hefði ekki viljað
missa af.
Var planið að vera hér til lengri
eða skemmri tíma? -Ég þekkti
samfélagið sem gestur og þekkti
því nokkuð af fólkinu hér þegar ég
kom. Þegar ákvörðunin var tekin
að flytja þá hugsaði ég með mér að
ég vildi gefa þessu tíma. Ef börnin
mín mundu una sér og vera
ánægð þá væri ég sátt. Ég vissi þó
það að maður veit aldrei hvað
morgundagurinn ber í skauti sér
og því best að hugsa ekki of langt
fram í tímann. Hér er ég ennþá og
það segir nokkuð um hvernig mér
hefur líkað.
Hvernig gekk þér/ykkur að koma
ykkur fyrir? -Maðurinn minn
hafði búið hér í 20 ár. Mér gekk vel
að koma okkur fyrir húsnæðislega
séð, það krafðist þó nokkurra
breytinga og var gengið í þær. Ég
Guðrún Lára og Tumi Þór í gönguferð. MYND: ÚR EINKASAFNI
var með þrjú börn á mínu
framfæri og var ýmislegt sem
þurfti að hugsa fyrir, t.d. að aðlaga
þau nýjum grunnskóla. Þegar ég
hugsa til baka þá gekk vel að
aðlaga fjölskylduna.
Hvernig gekk að komast inn í
samfélagið og eignast vini? -Ég
held ég geti sagt að það hafi gengið
vel. Það er svo mikið komið undir
manni sjálfum hvernig til tekst. Ég
man þó eftir því að stundum
saknaði ég þess að fólk kæmi við
eins og sagt er, léti sjá sig, því var
ég vön í bænum og finnst það
gaman að fá fólk í heimsókn.
Ég tók þátt í því sem var um að
vera í samfélaginu. Átti samskipti
við foreldra bekkjarsystkina barna
minna. Ræktaði vináttu við þá
sem ég þekkti fyrir og tengdust
mér á einhvern hátt. Fór í kven-
félagið, kirkjukórinn og þorra-
blótsnefnd. Stofnaði saumaklúbb
með nokkrum konum.
Einhver eftirminnileg stund eða
góð saga frá fyrsta árinu? -Það er
kannski helst það að við hjón
erum barnmörg alls eigum við
saman tíu börn. Það komst sú saga
á kreik að nýtt barn væri á leiðinni
og einhverjir töldu greinilega að
það væri að gerast, þótt það væri
ekki á dagskrá hjá okkur. Meira að
segja voru þau tvö, frekar en eitt,
samkvæmt sögunni. En svona er
þetta í öllum samfélögum það fer
einhver saga af stað og það verður
meira úr henni þegar hún fer á
milli manna.
Hvernig líkar þér í dag og er
eitthvað sem þú hefðir viljað vita
þegar þú komst hingað fyrst og vilt
miðla til annarra sem eru nýfluttir
á svæðið? -Mér finnst gott að búa
í Húnþingi vestra, mér þykir það
yndislegt og algjör forréttindi að
búa hér. Melstaður er dásamlegur
staður til að búa á og þangað sæki
ég meðal annars lífskraftinn minn.
Ég er þakklát fyrir lífið og fyrir að
fá að vakna til nýs dags. Ég er
kristin kona og sæki styrk minn í
trúna á Jesú Krist. Ég hef haft það
að leiðarljósi að vera heiðarleg og
samkvæm sjálfum mér, og mér
líður vel innan um fólk sem sýnir
mér slíka framkomu. Það er mitt
mottó að leita með hlutina til
þeirra sem málið varðar og líkur
eru á að geti fundið lausnir á þeim
málum sem þarfnast úrlausnar. Ég
segi við þá sem koma nýir inn í
samfélag almennt að láta ekki
annarra álit hafa áhrif á þína
skoðun. Best er að kynnast fólki
með opnum huga og komast
sjálfur að því hvort hann eða hún
reynist endilega sá eða sú sem
aðrir segja.
Eitthvað að lokum? -Lífið er
dásamlegt í Húnaþingi vestra og
sérstaklega þegar ég er að ganga
með gönguhópnum mínum á
morgnana í morgunkyrrðinni.
Mæti síðan til vinnu og hitti
samstarfsfólkið mitt og nemendur
þá er lífið bara gott og það fer um
mig sælutilfinning. Þakklæti er
ofarlega í huga mínum fyrir nýjan
dag.
Guðrún Lára skorar á Dagbjörtu
Diljá Einþórsdóttur að segja frá
fyrstu kynnum sínum af því að búa
Húnaþingi vestra.
( HINIR AÐFLUTTU ) berglind@feykir.is
Guðrún Lára Magnúsdóttir / frá Reykjavík – býr á Melstað í Miðfirði
UMFJÖLLUN
Berglind Þorsteinsdóttir