Feykir - 04.05.2016, Blaðsíða 5

17/2016 5
Hafðu samband!
Hafðu samband í síma 455 7176
eða sendu Feyki póst á feykir@feykir.is
Costa áfram með liðið
Körfuknattleiksdeild Tindastóls
-Það er lykillinn að öllu að
Costa haldi áfram með liðið,
sagði Stefán Jónsson
formaður körfuknattleiks-
deildar Tindastóls við Feyki á
dögunum en Stólarnir hafa
komist að samkomulagi við
spænska þjálfarann, Jou
Costa, um að hann haldi
áfram að þjálfa Tindastól
næsta tímabil.
Costa tók við liði Stólanna um
miðjan nóvember eftir að Pieti
Poikola var látinn fara. Gengi
liðsins og stemning Stólanna var
ekki upp á marga fiska og því
ekki annað í stöðunni en leita
annað. Costa var fljótur að laga
leik Tindastóls en það var þó
fyrst nú á nýju ári sem hann náði
að móta liðið að eigin mynd í
kjölfar þess að Jerome Hill
yfirgaf herbúðir Tindastóls.
Caird og Björgvin semja
Þá hefur Tindastóll samið við
Christopher Caird til tveggja ára
og mun því þessi sterki Breti
spila með Stólunum næstu tvö
tímabil. Caird kemur frá FSu á
Selfossi þar sem hann var í
hörkuformi framan af vetri en
hann meiddist nú eftir áramótin.
Caird er framherji, 26 ára gamall
og 198 sm á hæð. Hann var með
um 20 stig að meðaltali, tók
yfirleitt á bilinu 7-8 fráköst í leik
og átti 3,5 stoðsendingar að
meðaltali í þeim 15 leikjum sem
hann spilaði í vetur.
Björgvin Hafþór Ríkharðs-
son, leikmaður ÍR undanfarin
tímabil, hefur einnig skrifað
undir samning við körfuknatt-
leiksdeild Tindastóls og spilar
því með liðinu næsta vetur.
Björgvin var einn besti maður
ÍR í vetur og gerði margar
glæsikörfur. Hann var með um
10 stig að meðaltali í leik, tók 6
fráköst og átti 4,3 stoðsendingar.
Björgvin, sem er Borgnesingur
að upplagi, spilaði alla 22 leiki ÍR
í vetur. /ÓAB
ÍÞRÓTTAFRÉTTIR Fleiri íþróttafréttir á Feykir.isF
Stólarnir áfram
Fyrsta umferð Borgunarbikarsins
Fyrsti alvöruleikur knattspyrnu-
vertíðarinnar hjá Tindastóli fór
fram á laugardag en þá léku
strákarnir við lið Dalvíkur/
Reynis í Borgunarbikar karla.
Leikið var á gervigrasvelli
KA-manna þar sem rétt eins og
Sauðárkróksvöllur þá er
völlurinn á Dalvík ekki tilbúinn
fyrir upphaf fótboltasumarsins.
Bæði liðin féllu í fyrra úr 2.
deild og alllangur tími leið þar
til mark kom í leikinn.
Leikurinn var framlengdur eftir
að hvorugu liðinu hafði tekist
að skora í venjulegum leiktíma
og það var ekki fyrr en fimm
mínútur voru liðnar af síðari
hálfleik framlengingarinnar
sem Ágústi Friðjónssyni, sem
var þá nýkominn inn á, tókst að
skora fyrsta markið. Það var
síðan á lokamínútu framleng-
ingarinnar sem Tindastóll fékk
vítaspyrnu og úr henni skoraði
Arnar Skúli Atlason.
Þriðjudaginn 10. maí spila
Stólarnir síðan í annari umferð
en þá mæta þeir 1. deildar liði
KA kl. 19:00. Keppni í 3. deild
hefst 16. maí en þá spilar lið
Tindastóls við Vængi Júpíters á
Fjölnisvelli en fyrsti heimaleikur
Stólanna er settur á 21. maí en
spurning hvort hann fer fram á
Króknum því vart er að sjá eitt
einasta grænt gras enn sem
komið er á Sauðárkróksvelli og
lítið annað en kuldi í veður-
spánum. /ÓAB
Frábær árangur á Íslands-
móti yngri flokka
Júdódeild Tindastóls
Júdódeild Tindastóls átti þrjá
keppendur á Íslandsmóti yngri
flokka í júdó sem haldið var í
Laugabóli, hjá júdódeild
Ármanns í Reykjavík, 30. apríl
síðastliðinn.
Íslandsmótið er stærsta mót
ársins þar sem allir sterkustu
júdóiðkendur landsins koma
saman og etja kappi. Keppt er í
aldurs- og þyngdarflokkum en
yngri flokkar eru einskorðaðir
við aldurinn frá 11 til 20 ára.
Allir keppendur voru til
fyrirmyndar og náðist frábær
árangur þar sem Þorgrímur
Svavar Runólfsson hampaði
Íslandsmeistaratitli í U15 -81 og
Viktor Darri Magnússon varð
annar í U13 -66. /Fréttatilkynning
Ömmur og afar
Ömmur og afar. Afar og
ömmur. Ég man alltaf svo vel
eftir litla skiltinu sem hangir
yfir dyrunum á
baðherberginu hjá ömmu
heima í sveit þar sem stendur
„Guð getur ekki alltaf verið
allsstaðar, þess vegna skapaði
hann afa og ömmu“. Níu ára
ég tók vel undir þessa
staðreynd í fyrsta skipti sem
ég sá skiltið. Það voru jú
amma og afi sem pössuðu
mig þegar foreldrar mínir
fóru á söngæfingar. Hvers
vegna? Nú, af því Guð getur
ekki verið allstaðar.
Ég fékk þá blessun að vera yngst
sex systkina, systkina sem ég er
þakklát fyrir á hverjum einasta
degi. Mamma og pabbi tóku sér
sinn tíma í að eignast okkur en
það munar heilu tuttugu og
einu ári á milli mín og elsta
bróður míns. Hvorki meira né
minna. Foreldrar mínir voru,
eins og þið getið kannski giskað
á, engin voðaleg unglömb þegar
ég kom í heiminn og væntanlega
ekki afar mínir og ömmur
heldur. Þess vegna finnst mér
alltaf skemmtilegt að heyra
systkini mín segja sögur af öfum
og ömmum mínum síðan þau
voru lítil og þau þá yngri, sögur
af þeim gera eitthvað sem ég
kannski sá aldrei. Þá sérstaklega
þykir mér vænt um að heyra
sögur um hann afa Valdimar
sem lést úr krabbameini áður en
ég fæddist og ég fékk því aldrei
að kynnast.
Ekki misskilja mig, ég hef
aldrei pirrað mig á því að eiga
eldri ömmur og afa en flestir
vinir mínir. Síður en svo. Ég á
svo margar minningar úr
barnæsku um ömmu Dóru og
allar ferðirnar út í ísbúð.
Minningar um afa Magnús að
segja brandara, herma eftir
veðurfréttakonunni og að fylgja
mér yfir í hitt húsið ef það var
komið myrkur. Ömmu Jóhönnu
að elda tvíréttað (já, tvíréttað...
alltaf!) í hádeginu fyrir mig,
pabba og afa, og ég er svo
heppin að ég fæ ennþá að skapa
AÐSENT ÞÓRA KRISTÍN ÞÓRARINSDÓTTIR SKRIFAR
minningar með henni, 95 ára
gamalli. Öll knúsin, kossarnir,
sögurnar, heilræðin og skil-
yrðislausa ástin sem ég fékk frá
þeim öllum.
Þegar ég var 12 ára dó elsku
amma Dóra og ég man það eins
og það hafi verið í gær. Ég man
hversu ósanngjarnt mér fannst
að ég hefði ekki fengið fleiri ár
með henni en lærði fljótt að
vera þakklát fyrir þau ár sem ég
fékk.
Afi Magnús og amma
Jóhanna hafa búið í næsta húsi
síðan ég fæddist, sem eru þvílík
forréttindi. Afi varð níræður
árið 2008, þegar ég var 14 ára. Á
næstu árum var afi alveg hættur
að geta séð um sig sjálfur og því
fylgdi skiljanlega mikið óöryggi.
Enda er það eitthvað sem fólk
getur rétt ímyndað sér, að geta
einn daginn ekki gert hluti sem
það hefur alla tíð gert. Það
hryggir mig að segja að afi
breyttist úr því að vera elsku afi
minn yfir í að vera gamall
maður í næsta húsi sem ég
sinnti, en sýndi þó óbilandi ást
og umhyggju. Í dag veit ég þó að
þetta var alltaf hann afi minn.
Ég áttaði mig á því að í staðinn
fyrir að einblína á alla hans
frábæru kosti, allar góðu
minningarnar og allt þakklætið
þá lét ég endalausar spurningar
hans um hvar allir á heimilinu
væru fara í taugarnar á mér og
varð sár þegar hann var önugur
eða pirraður.
Af þessu lærði ég og núna
nýt ég hverrar mínútu sem ég á
með ömmu Jóhönnu, elsku
ömmu minni, sem býr í næsta
húsi heima í sveit. Það er sama
hvað hún spyr mig sömu
spurninguna oft, ég svara með
brosi á vör. Ég verð ekki pirruð
þegar hún man ekki að ég bý á
Akureyri og vinn á leikskóla. Ég
verð ekki afbrýðissöm út í þá
sem eiga ömmur sem fara
ennþá út í búð og koma heim
með pakka eða fara ennþá til
útlanda þegar ég hjálpa ömmu
minni í fötin og gef henni að
borða. Síður en svo. Amma mín
er kona sem ég hef alltaf, alla
tíð, litið upp til. Hún er dugleg,
samviskusöm og yndisleg. Hún
gagnrýnir ekki og er blíðasta
kona sem ég veit um. Hún hefur
afrekað margt í lífinu og hefur
eignast svo mikið af fallegum
húsgögnum og hlutum í
gegnum ævina sem ég fæ aldrei
leið á að dást að. Amma mín er
kona sem er orðin gömul, eins
og við verðum vonandi flest ef
Guð leyfir. Einhvern tíma
munum við ekki geta klætt
okkur eða komist hjálparlaust á
klósettið. Og þegar ástvinir
okkar, eins og ömmur og afar
eða mömmur og pabbar, þurfa
á hjálp að halda þá skulum við
muna að það voru þau sem
kenndu okkur að labba, að
skrifa og að elska.
Þóra Kristín Þórarinsdóttir
Þóra Kristín með Jóhönnu ömmu sinni. MYND: ÚR EINKASAFNI