Feykir - 04.05.2016, Blaðsíða 6

6 17/2016
hjá systkinum mömmu minnar,
í Fljótunum og á Hrauni í
Sléttuhlíð. Fyrir sex árum
fluttum við þetta hús hingað frá
Laufási í Grýtubakkahreppi, en
við vorum meira og minna hér,“
útskýrir Bylgja. Ungu hjónin búa
aðallega með kýr en einnig
nokkrar kindur og ýmis gæludýr
til gamans. Tíkin á heimilinu er
nýlega búin að gjóta átta
hvolpum og kettlingafull læða
malar ánægjulega í sófanum.
Vorið 2014 lauk Bylgja
mastersgráðu í menntunar-
fræðum frá Háskólanum á
Akureyri. „Ég kláraði Fjölbrauta-
skólann á Króknum 2009 og fór
beint í Háskólann á Akureyri í
fjarnám með Camillu 8 mánaða.
Árið 2014 útskrifaðist ég og
gerði lokaritgerðina, samhliða
því var ég í æfingakennslu á
Hólum og mér bauðst vinna þar
í framhaldinu,“ segir Bylgja en á
þessum tíma gekk hún með
yngstu dótturina. „Tengdapabbi
minn veiktist skyndilega og á
einum degi fengum við fjósið
algjörlega á okkar herðar.
Hjörvar hætti að vinna í
bankanum og það var fjós kvölds
og morgna, kennsla þess á milli
og ritgerðarskrif á kvöldin,
börnin og heimilið fléttaðist svo
inn í þetta allt saman“ rifjar
Bylgja upp.
Vissi ekki að þetta
væri svona hryllilegt
Fyrstu veikindin gerðu vart við
sig fyrir þrettán ára aldur. „Ég
byrjaði á blæðingum rúmlega
tólf ára. Ég vissi ekki hvað ég var
að ganga í gegnum. Þetta byrjaði
strax með rosalegum verkjum í
kringum blæðingar, einu sinni í
mánuði varð ég fárveik. Ég þoldi
enga birtu, varð mjög hvít í
framan og hausinn að springa.
Ég vissi aldrei hvað var að en ég
og mamma vorum búnar að fara
til lækna og ég átti bara að taka
verkjatöflur. Ég var greinilega
viðkvæmari en aðrar konur á
Bylgja er fædd 28. apríl árið 1988
á Hofsósi, dóttir Solveigar
Pétursdóttur og Finns Sigur-
björnssonar sem þar búa. Hún er
næstelst fjögurra systkina. Í dag
býr hún í Laufkoti, á jörðinni
Laufskálum í Hjaltadal, ásamt
eiginmanni sínum, Hjörvari
VIÐTAL
Kristín Sigurrós Einarsdóttir
Árna Leóssyni og þremur
dætrum þeirra, Camillu Líf 8
ára, Bettý Lilju 5 ára og Myrru
Rós, tæplega 2 ára.
„Við kynntumst mjög ung, ég
og Hjörvar, en hann flutti hingað
frá Akureyri þegar hann var að
fara í 9. bekk, og ég fór mjög
fljótlega að koma hingað í
sveitina. Sveitalífið hefur alltaf
heillað mig, ég var mikið í sveit
Bylgja Finnsdóttir er búsett í Laufkoti í Hjaltadal í
Skagafirði. Hún var innan við þrettán ára þegar fyrstu
einkenni sjúkdómsins endómetríósu gerðu vart við sig
og síðar bættust við sjálfsofnæmissjúkdómarnir
blettaskalli og vanvirkur skjaldkirtill. Þrátt fyrir þetta
hefur Bylgja lokið stúdentsprófi og mastersnámi í
menntunarfræðum, flutt hús á milli landshluta, gift
sig, eignast þrjú börn, stundað búskap og kennslu. Hún
tekst á við veikindin af æðruleysi, segist vera þrjósk og
ekki vilja láta vorkenna sér. Hins vegar vill hún segja
sögu sína í þeirri von að það hjálpi öðrum, enda trúir
hún að það sé einhver tilgangur með því að henni var
fengið þetta verkefni.
þessum tíma og fékk bara íbúfen
endalaust, sem varð til þess að
maginn í mér fór algjörlega í
rúst og síðan hef ég ekki þolað
verkjalyf,“ segir Bylgja.
Aðspurð segir Bylgja að
fyrstu árin, þangað til hún var 19
ára, hafi hún trúað því að þetta
væri eðlilegt ástand. „Ég hélt
bara að þetta væri svona og ég
væri hálfgerður aumingi því það
var allt í lagi með vinkonur
mínar, meðan ég lá bara í
rúminu þegar blæðingar voru.“
Hún segist þó ekki hafa misst
mikið úr skóla. „Ég er rosalega
þrjósk, þannig að það var mjög
sjaldan sem ég lét þetta stoppa
mig. Ég fékk mér bara sól-
gleraugu til að fara með í
skólann, svo tók maður bara
verkjatöflur og sleppti einstaka
sinnum íþróttum. Þegar ég var
komin í fjölbraut þá fór þetta
versnandi, en ég mætti litlum
skilningi og upplifði að ég væri
hálfgerður aumingi, ekki nógu
sterk til að tækla eðlilegan hlut.“
Það var svo ekki fyrr en í lok
síðasta árs að Bylgja fékk
endanlega staðfestingu á því að
um endómetríósu (legslímu-
flakk) væri að ræða. Í millitíðinni
höfðu tveir sjálfsofnæmissjúk-
dómar bæst við veikindi hennar.
Missti allt hárið
rétt fyrir fermingu
„Ég var með hár alveg niður á
rass og var búin að safna í sjö ár
fyrir ferminguna. Ég fer svo að
vera með mikið hárlos og gat
tekið heilu hárlokkana úr mér.
Síðan fara að koma stórir blettir
og ég fer í blóðprufu á Krókinn.
Það kom ekkert út úr því og
enginn vissi hvað væri að gerast.
„Svo er ég að þvo mér um hárið
og þegar ég er búin að þurrka
það er allt í einum hnút. Mamma
og frænka mín heitin voru tvo
og hálfan klukkutíma að greiða
hárið og komust með herkjum í
gegnum það. Þá var tekin
ákvörðun um að hringja í
hárgreiðslukonuna á svæðinu og
hún kom og klippti mig stutt.“ Í
framhaldinu kom til tals að
líklega væri um blettaskalla að
ræða og Bylgja send suður í
rannsókn sem staðfesti þann
grun. „Þá var hárið orðið það
lélegt að það var ákveðið að raka
það og ég kom bara sköllótt
heim, þremur mánuðum fyrir
ferminguna,“ segir hún.
„Einu sinni í viku fór ég
suður í meðferð og ég var sú eina
sem mætti á læknastofuna
sköllótt, hinir voru með húfur
og hárkollur. Mér fannst þetta
bara svo eðlilegt og engin ástæða
til að fela þetta neitt. En ég
Bylgja Finnsdóttir í Laufkoti í Hjaltadal glímir við þrjá sjálfofnæmissjúkdóma
„Það er einhver tilgangur með
því að ég fékk þetta verkefni“
Hjörvar og Bylgja með dæturnar; Camillu, Myrru Rós og Bettý Lilju, á brúðkaupsdaginn í júli í fyrra. MYND: AUÐUNN NÍELSSON