Feykir - 17.03.2011, Page 8

8 Feykir 11/2011
( ÁSKORENDAPENNINN )
Ég hef ferðast vítt og
breitt um heiminn og
hitt fyrir Íslendinga á
ólíklegustu stöðum – í
Hanoi, Höfðaborg,
Bangalore og Buenos
Aires. Alltaf er gaman
að hitta landann í
framandi umhverfi og
flestir hafa þeir komið
sér vel fyrir á nýjum
stöðum og eru landi
sínu og þjóð til mikils
sóma.
En það er alveg sama
hversu vel þeim vegnar,
almennt sækir að
þeim einhver angurvær
heimþrá þegar talið
berst heim til Íslands og
að bernsku árum þeirra
heima á Fróni. Flestum
þykir miður að hafa ekki
greitt landinu fósturlaun
sín og þeir sem eiga
afkvæmi eru bitnir
sektarkennd yfir því að
hafa haft af börnunum
þau forréttindi að alast
upp sem Íslendingar.
Því hvað sem segja má
um hin miklu útlönd og
um stöðu landsmála í
dag, þá er eftir sem áður
hvergi betra að vera
barn en á Íslandi.
Eitthvað svipað er
upp á teningnum
hjá brottfluttum
Skagfirðingum – þeir
eru aldrei fyllilega
sáttir við að hafa
yfirgefið Norðurlandið
og ef tveir slíkir hittast
þá er ekki verið að
ræða um Icesave eða
Stjórnlagaþingið heldur
um alla þá góðu kosti
sem prýða Skagfirðinga
og Skagafjörð. Ég er
sjálfur fæddur á Ísafirði
um miðja síðustu öld
og alin þar upp og víðar
á Vestfjörðum. Samt
var mér frá fyrstu tíð
innprentað að ég væri
Skagfirðingur. Mamma
var þaðan og allt hennar
fólk aftur í miðaldir,
hennar frændgarður
hafði búið í öllum
sveitum Skagafjarðar
frá fremstu dölum
og út allar sveitir.
Pabbi átti sitt fólk í
Húnavatnssýslum og
á Barðaströndinni,
en það var ekki talið
skipta máli. Við vorum
Skagfirðingar!! Allt
fólkið í kringum okkur
var að vestan, innan úr
Djúpi, af Hornströndum
eða vesturfjörðunum.
Sjálfbjarga, harðduglegt
og drífandi. Mömmu
fannst það í sjálfu sér
ágætt, en þau voru
ekki hestamenn eða
hagyrðingar.
Með þessa byrði fór ég
út í lífið. Vestfirðingur
sem átti engan
frændgarð fyrir vestan,
Skagfirðingur sem aldrei
hafði búið í Skagafirði.
Árin fyrir vestan voru
spennandi mótunarár
og sumrin í sveitinni hjá
afa og ömmu á Hofi við
Hofsós voru yndisleg.
Mér fannst ég tilheyra
báðum heimum og vildi
helst fá að skilgreina
mig sem vestfirskan
Skagfirðing. Svo kom
allt í einu að því að ég
varð að gera upp hug
minn. Vildi ég vestur
eða norður. Ég hafði rétt
lokið mínu háskólanámi
og Jón Baldvin bauð
mér að kenna í eitt ár
við Menntaskólann á
Ísafirði, en á sama tíma
var mér boðið að taka í
nokkra mánuði við stöðu
framkvæmdastjóra
sútunarverksmiðjunnar
Loðskinns á Sauðár-
króki. Amma á Hofi
sagði að ég ætti að
fara norður, það væri
heitt vatn á Króknum
en ekkert á Ísafirði.
Hún fékk að ráða og
mánuðirnir á Sauðár-
króki urðu 116,
drengirnir okkar Maríu
urðu þrír, vinir margir og
félagar óteljandi.
Nú er ég sannarlega
orðinn Skagfirðingur.
Tel það kost á hverjum
manni að vera að
norðan, spyr gjarna
nýja starfsmenn mína
hvort þeir séu ekki
Skagfirðingar, les Feyki
mér til sáluhjálpar,
gleðst óendanlega yfir
því að sjá að mitt gamla
fyrirtæki er í góðum
höndum og verð að
endurnæra mig með
skagfirsku sumarlofti
„handan vatna“ á
hverju sumri til að halda
sönsum. Vinahópurinn
að norðan, karlar og
konur, hittist yfir veturinn
einu sinni í mánuði
í laugardagshádegi
til að taka stöðu
heimsmálanna, sem
oftast snúast um
Skagafjörð. Þeir sem
enn búa fyrir norðan
eiga að sjálfsögðu ekki
alltaf heimangengt,
þess vegna tökum við
langa helgi í lok júlí á
hverju sumri til að stilla
saman strengi og halda
vinskapnum lifandi.
Þessi félagsskapur
gefur lífinu fyllingu
og lit og dregur úr
sektarkennd okkar
sem erum brottflutt.
Norðurlandið hverfur
aldrei alveg, við erum
enn heima.
- - - - -
Ég skora á félaga minn
Jónas Snæbjörnsson
fyrrverandi
umdæmisstjóra
Vegagerðarinnar á
Norðurlandi með
aðsetur á Sauðárkróki,
að skrifa næsta pistil.
Jón Ásbergsson, framkvæmdastjóri Íslandsstofu
Nú er horfið Norðurland,
nú á ég hvergi heima
Trésmiðjan Stígandi ehf. á
Blönduósi hóf starfsemi 1.
maí 1947 og telst
fyrirtækið því í hópi elstu
byggingarfyrirtækja á
Íslandi. Um 20 manns
skipa að jafnaði samheld-
inn starfshóp sem hefur
fagmennsku og vönduð
vinnubrögð að leiðarljósi
enda flestir fagmenntaðir
smiðir og hafa mjög mikla
reynslu í starfi. Þekking
þeirra og útsjónarsemi
ásamt vönduðum tækja-
búnaði gerir félaginu kleift
að leysa flókin verkefni af
ýmsu tagi.
-Starfsemi fyrirtækisins er tví-
þætt, segir Einar Kolbeinsson
framkvæmdastjóri Stíganda.
–Annarsvegar erum við með
vinnuflokk úti sem eru í
nýbyggingum og hvers konar
viðhaldi á svæðinu og hinsvegar
erum við með vel búið
verkstæði. Þar smíðum við
m.a. innréttingar og innihurðir
af ýmsu tagi ásamt margskonar
sérsmíði á stigum, gluggum og
hverju öðru er viðskiptavini
okkar vanhagar um hverju
sinni. Við höfum verið mikið í
endurbótum á gömlum húsum
og sérsmíði í kringum það.
Einar segir að smíðin á
verkstæðinu sé að stærstum
hluta fyrir viðskiptamenn utan
héraðsins og mest á höfuð-
borgarsvæðinu. Fyrirtækið
hefur um árabil notið góðs af
mjög góðu samstarfi við marga
af færustu arkitektum landsins
og eru hnökralaus samskipti
hönnuða og framkvæmdarað-
ila lykillinn að vel heppnuðu
verkefni ásamt faglegum
vinnubrögðum.
Stór verkefni hjá Stíganda
eru nú að baki eins og sund-
laugarbyggingin á Blönduósi
ásamt nokkrum öðrum hús-
byggingum og er nú aðallega
verið að sinna viðhaldsverk-
efnum þar sem lítið er um
nýbyggingar. Einar segir að
verkefnin hafi breyst eftir
hrunið, þannig að meira sé um
einfaldari innréttingar. –Það er
minna um mikinn íburð eins
og var fyrir hrun. Þá var ekki
endilega verið að spá í hvað
hlutirnir kostuðu. Nú er leitað
eftir ódýrari eða venjulegum
útfærslum ef hægt er að orða
það svo, segir Einar. -Áður var
mikið smíðað beint frá
arkitektum sem vildu meiri
íburð en það hefur minnkað
eitthvað þó ekki sé það búið.
Nú er meira smíðað beint fyrir
kúnnann en þó finnst mér vera
aukning í tilboðsbeiðnum frá
arkitektunum. Stígandi hefur
verið í nokkuð merkilegri sér-
smíði fyrir Nýja bíó í Lækjar-
götu sem varð eldi að bráð fyrir
nokkrum árum. –Við erum
núna að klára að smíða
gluggana í þá byggingu en það
er mjög flókin smíði. Þeir eru
stórir og flottir,bogadregnir og
sveigðir með ótal póstum og
þetta er búið að vera mikið
ævintýri, segir Einar en smíðin
krafist þess að góður og full-
kominn tækjabúnaður væri
notaður við hana. Einnig voru
hurðirnar smíðaðar hjá fyrir-
tækinu, stigi í húsið og gegn-
heilar innihurðir með fulning-
um, allt í gömlum stíl.
Stígandi hyggst endurnýja
vélar og tæki á næstunni og þá
þarf að byggja við núverandi
húsnæði. –Við höfum fest kaup
á tölvustýrðri plötusög og
þurftum að byggja við til að
koma henni fyrir. Einnig er
ætlunin að koma upp aðstöðu
á Hnjúkabyggðinni en þar
höfum við afdrep fyrir úti-
deildina. Einar segir að fyrir-
tækið hafi verið vel tækjum
búið en það þarf alltaf að
endurnýja og styrkurinn liggur
í því að geta tekið að sér
fjölbreytt verkefni og samnýtt
gömlu iðn-verkþekkinguna og
nýjustu tækni til að leysa flókin
verkefni. Stígandamenn líta
björtum augum til framtíðar
enda ýmis tækifæri til staðar
og þeir tilbúnir til að sinna
öllum þeim verkefnum sem
kunna að rata á þeirra borð.
Fyrirtækið skartar glæsilegri
heimasíðu á Netinu þar sem
hægt er að fræðast nánar um
fyrirtækið og skoða þá
framleiðslu og þjónustu sem
í boði er bæði í máli og
myndum og er slóðin
http://www.stigandihf.is
Fyrirtæki vikunnar
Trésmiðjan Stígandi
Innréttingar og sér-
smíði er okkar fag
Bogadregnu gluggarnir í Nýja bíó er sannkölluð listasmíð.
Ýmislegt í gangi hjá verkstæðismönnum.