Feykir - 30.08.2012, Side 6

6 Feykir 32/2012
Hólmfríður var ung stelpa þá
fékk hún berkla í hnéð. „Jónas
Kristjánsson, þá héraðslæknir
á Sauðárkróki, skóf berklana
úr hné hennar og þótti það á
þeim tíma kraftaverki líkast
hvernig til tókst. En það tók
hana heilt ár að jafna sig og alla
tíð síðan var hún með annan
fótinn styttri en hinn,“ útskýrir
Sigríður. Jónas læknir reyndist
Hólmfríði áfram vel og bauð
henni að vera hjá sér og var hún
þar í níu ár. „Í læknishúsinu
lærði hún heil ósköp, t.d. að
elda mat og rækta allskyns
grænmeti. Mamma var svo
flink í höndunum og konu
hans, Hansínu Benediktsdóttur,
líkaði það afskaplega vel,“ segir
Sigríður og brosir. Hólmfríður
fór síðan suður til að mennta sig
og lagði þar stund á fatahönnun
og fatasaum.
Foreldrar Sigríðar gengu
í hjónaband árið 1924. Árið
1932 lést Magnús skyndilega,
einungis mánuð eftir að hjónin
áttu sitt sjötta og yngsta barn.
„Hann lést úr lungnabólgu,
eins og margir hér um svipað
leyti,“ segir Sigríður. Móðir
hennar þurfti því alla tíð að
vinna mjög mikið til að sjá
fyrir börnum sínum sex. Þrátt
fyrir erfiðleika segir Sigríður
fjölskylduna aldrei hafa skort
mat. „Maturinn hjá mömmu
var alltaf góður og heimilið
ávallt hreint. Hún var óskaplega
verkhyggin kona. Hún ræktaði
allskyns ber og grænmeti,
sumt var borðað strax og
annað geymt fram á vetur og
sett í súpur,“ segir Sigríður. Þá
átti hún nokkrar kindur sem
VIÐTAL Berglind Þorsteinsdóttir
Spjallað við Sigríði Magnúsdóttur um blómin og lífið
Á suðursvölum þriðju hæðar Heilbrigðisstofnunarinnar á
Sauðárkróki má sjá fjölskrúðug sumarblóm sem setja mikinn
svip á spítalann. Hin fögru blóm ræktar Sigríður Magnúsdóttir
frá Laugarhvammi í Lýtingsstaðarhreppi en hún er nú íbúi á
dvalarheimilinu. Blaðamaður Feykis brá sér út á svalir spítalans og
ræddi við Sigríði um blómin og lífið.
Glöð í
sálu minni
þurfti að heyja fyrir. „Fólk
varð að hafa kindur og kýr
til að lifa,“ segir hún en féð
geymdu bæjarbúar í fjárhúsum
sunnan við Flæðarnar. „Svo
vann mamma í síldinni og
þá stóðu kerlingarnar þar á
meðan þær gátu staðið,“ segir
Sigríður og bætir við að þó að
móðir hennar hafði haft nóg
að gera í saumaskap þá voru
meiri peningar í síldinni. „Þá
saumaði hún alltaf á nóttunni.
Hún var svo dugleg að vaka,“
rifjar hún upp.
Sigríður ólst upp á Suður-
götu 12 sem hún segir síðar
hafa brunnið. Afi hennar,
Halldór Þorleifsson, byggði
húsið árið 1917 og rak þar
smiðju. „Þegar pabbi dó
þá tók afi okkur og þarna
bjuggum við; afi, mamma og
við systkinin sex en þetta hús
gat varla verið mikið meira en
50 fm,“ segir hún. „Við áttum
alltaf skjól hjá honum – alveg
yndislegur karlinn,“ rifjar hún
upp með bros á vör. Sigríður
rifjar upp endurminningu:
„Ég var að skottast með þrjú
yngstu systkin mín, á aldrinum
1-3 ára og reyna að halda þeim
í skefjum. Þá brá afi á það ráð
að fá lestaropið úr Víking,
gufuskipi sem strandaði við
Sauðárkrók árið 1899, en það
var rúnnað að ofan og alveg
lokað. Þetta setti afi niður
í garðinum þar sem hann
gat fylgst með okkur út um
smiðjugluggann. Þarna lékum
við okkur í skjólinu, bjuggum
til drullukökur og krílin sluppu
ekki neitt,“ segir Sigríður og
hlær.
Við Sigríður tyllum okkur
á bekk í hlýjum sólaryl -
neðan við svalirnar má heyra
vatnsniðinn í gosbrunninum
og söng býflugnanna sem
virðast ekki síður vera ánægðar
með framtak Sigríðar í
blómræktinni. Starfsmaður
spítalans lætur okkur hafa
púða svo það fer vel um okkur
og kveður Sigríði með kossi.
„Hún er einstök manneskja
hún María,“ segir Sigríður og
talar um Maríu Ásgrímsdóttur,
starfsmann Iðjuþjálfunar.
„Hún kennir okkur að mála,
körfugerð og margt fleira. Hún
er einstaklega hugmyndarík og
geðgóð,“ bætir hún við. Sigríður
segir frá því hvernig hugmyndin
aðblómaræktin kom til
sögunnar. „María spurði mig
einn daginn hvort við ættum
ekki að sá sumarblómum. Ég
ákvað frekar bara að bregða mér
frameftir í Laugamýri og valdi
nokkrar plöntur þar,“ útskýrir
hún og brosir. Sigríður sér um
að vökva blómin og gefa þeim
áburð endrum og eins. „Þetta
er góð líkamsrækt. Ég verð
að standa mig í forstjórn yfir
blómunum,“ segir hún og hlær.
Að duga eða drepast
Sigríður hefur verið á
dvalarheimilinu á Sauðárkróki í
tæp tvö ár en hún er jafnframt
fædd og uppalin á Króknum.
Hún kom í heiminn þann 20.
júlí 1925 og er elst sex systkina
en þau heita; Regína Margrét,
Dóra Ingibjörg, Margrét Helena,
Jón Ósmann og Magnús. Móðir
Sigríðar hét Hólmfríður Elín
Helgadóttir saumakona og faðir
hennar Magnús Halldórsson
beykir og skósmiður. Aðspurð
um uppvaxtarár sín á Króknum
svarar Sigríður að þau hafi
einkennst af sárri fátækt en
tekur fram að fólk hafi alveg
verið jafn ánægt í þá daga.
„Mamma mín var óskaplega
dugleg kona og einstaklega
handlagin. Þrátt fyrir þá
erfiðleika sem dundu yfir
þáði hún aldrei af sveit,“ segir
Sigríður með aðdáunarblik í
augunum en móðir hennar lést
árið 2000, þá tæplega 101 árs að
aldri. Sigríður segir frá því þegar