Feykir - 30.08.2012, Blaðsíða 9

32/2012 Feykir 9
( ÁSKORENDAPENNINN ) berglindth@feykir.is
Haustið nálgast, það
finnur maður á lyktinni
þegar maður hnusar út
í loftið. Það er einhver
sérstakur ilmur af hausti
í loftinu, svona blandaður
angann af berjum,
kólnandi veðri sem kitlar
í nefið og gróðri sem
byrjaður er eilítið að
fölna. Alveg eins og þegar
maður finnur ilmandi
angan af vori, finnur
maður lykt af hausti.
Tilhlökkun í brjóstum sumra
barna brýst fram, skólinn að
byrja og þau hlakka til að
sjá félaga sína sem hafa á
einhvern óskiljanlegan hátt
horfið út í vorið og sumarið
við skólalok. Kunnugleg
andlit fara að sjást aftur og
ný að koma í ljós. Misjafnt
er hvernig börn og unglingar
upplifa skólagöngu, fyrir
suma er þessi tími, tími
martraðar, en fyrir aðra
er þessi tími besti tíminn
lífsins. Sumir eru heppnari
en aðrir. Ég er á meðal
þeirra heppnu. Ég átti
góða vini í skóla á mínum
grunnskólaárum, vini sem
eru enn vinir mínir í dag
og ég er í góðu sambandi
við. Ég átti bæði stráka- og
stelpuvini. Bekkjaskiptingin
var frekar óhagstæð,
sérstaklega í danstímum,
þá aðallega fyrir strákana.
Við vorum sem sagt
fjórar stelpurnar en átján
strákarnir í bekknum.
Bekkurinn minn var upp
úr 6. bekk þekktur fyrir að
vera erfiðasti bekkurinn í
skólanum, strákarnir sáu
um fjörið og óþekktina. Oft
fann ég til með kennurum
mínum og oft leið mér illa
yfir því hvernig drengirnir
gátu látið, það var enginn
friður til að læra. Stundum
heyrðist í kennurunum
þegar drengirnir létu sem
verst og kennarinn var
búinn að vísa stórum hluta
af bekknum út úr tíma (það
var nú oft markmiðið til að
komast út í fótbolta) að það
yrði aldrei neitt úr þeim, þar
sem þeir nenntu ekkert að
læra. Ég held að það hafi
nú ekki verið meðvitað hjá
blessuðum kennurunum
okkar að reyna að brjóta
okkur niður andlega, en
samt held ég að upp frá
þessu hafi ég sjálf farið að
finna fyrir prófakvíða sem
fylgdi mér síðar í gegnum
skólagöngu og upp í
háskóla.
Í hverjum skóla er
að minnsta kosti eitt
hrekkjusvín. Það var
einnig í mínum skóla.
Aðal hrekkjusvínið skólans
var strákur sem var yngri
en ég. Hann var hærri og
mun þreknari en ég og
maður forðaðist að horfa
framan í hann hvar sem
maður mætti honum.
Einhverra hluta vegna lenti
ég þó aðeins einu sinni
í viðskiptum við þennan
pörupilt. Það var einn dag
að ég þurfti að sendast
eitthvað í bæinn. Ég fór á
græna DBS hjólinu mínu
sem ég fór allra ferða minna
á. Sennilega hef ég verið á
fleygiferð á hjólinu, því að
alltaf var verið að keppast
við tímann. Þegar ég er
komin í götu hrekkjusvínsins
tek ég eftir því að hann
kemur æðandi út úr
garðinum og í áttina til mín.
Hann réttir út aðra höndina
þar sem ég renni hjá honum
og á mér skellur þessi
rokna kinnhestur. Ég missi
stjórn á hjólinu og dett.
Þegar ég hafði áttað mig á
því hvað gerst hafði rann
á mig eitthvað æði, svo
brjáluð varð ég af reiði og
sársauka. Við þetta var mér
gefinn einhver kraftur sem
ég hef aldrei síðan skilið.
Ég henti frá mér hjólinu,
hljóp öskrandi á eftir
hrekkjusvíninu, náði honum
fljótt og hafði hann undir.
Með annarri hendinni hélt
ég hausnum föstum og með
hinni hendinni, snéri ég upp
á eyra stráksins. Þannig dró
ég strákinn, ég sem hafði
fengið verðlaun í skólanum
fyrir háttvísi, upp að húsinu
heima hjá honum, hratt upp
hurðinni að vaskahúsinu og
síðan að eldhúsinu, henti
honum fyrir framan fætur
móður hans sem sötraði
kaffi í mestu makindum
og sagði við hana: „Hér
hefur þú hrekkjusvínið hann
son þinn og hér hefur þú
sannanir.“ Það var nefnilega
með þennan dreng, eins og
stundum vill verða að móðir
hans trúði aldrei neinu illu
upp á drenginn, það var
yfirleitt einhverjum öðrum
um að kenna þegar kvartað
var undan bolabrögðum
hans og fantaskap. Að
þessu sinni var hlustað,
enda sönnunargagnið,
eldrautt og þrútið handafar
á andliti mínu eftir skellinn.
- - - - -
Matthildur skorar á Arnrúnu
Höllu Arnórsdóttur að taka
við pennanum.
Matthildur Ingólfsdóttir skrifar frá Sauðárkróki
„Hér hefur þú hrekkjusvínið hann son þinn“
( MYND VIKUNNAR )
Við skoðun á ýmsum pappírum og myndum í dánar-
búi foreldra minna Ingibjargar Óskarsdóttir og Jóns
Dagssonar fann ég einstaklega skemmtilega mynd.
Ég ímynda mér að hún sé tekin sumarið 1961 í kaffitíma
sennilega eftir hádegi, og að þeir sem á myndinni eru,
sitji undir vinnupöllum við sjúkrahúsið þegar það var
í byggingu en það var tekið í notkun haustið 1961.
Klæðnaður á körlunum sýnist mér benda til að þeir hafi
verið að vinna utan á húsinu.
Fremstur á myndinni er Jói múr (Jóhann Guðjóns-
son), þá Gunnar Jóhannsson (dóttir hans er Hrönn
Gunnarsdóttir), Raggi múr (Ragnar Guðmundsson) og
Jón Dagsson. Jón og Gunnar voru bræður. Jói múr var
meistari þeirra allra og þeir unnu saman þessir fjórir til
margra ára við múrverk.
Ragnar Guðmundsson var frækilegur og landsþekkt-
ur íþróttamaður á þessum árum. Árið 1957 vann hann
langstökk karla á landsmóti UMFÍ á 6.36 m og Skinfaxi
segir 1961 að besta hlaupafrek ársins í 100 m eigi
Ragnar Guðmundsson UMSS 11.0 sek. Sumarið 1962
keppir hann á Norðurlandsmóti í frjálsum á Akureyri og
sigrar í langstökki með 6.12 m og er annar í 100 m á
11.3 sek.
Bjarni Dagur Jónsson
Fjórir múrarar
Felur í sér fórnarlund
fyrri tíma saga.
Mæddur smali með sinn hund
mátti víða kjaga.
Það var oft og einatt kalt
eftir fé að líta.
Þegar nepjan þjáði allt
þurfti á jaxla að bíta.
Þó við ramman reynsludóm
ræktarviljinn herðist,
lítill karl á lökum skóm
lúinn oft þá gerðist.
Ungur smali einn og sér
elur hugsun marga.
Heillir sinnar hjarðar ver,
hefur mörgu að bjarga.
Ábyrgð hans er ekki smá,
oft því kvíði í huga.
Ærin þörf að varast vá,
voldug skylda að duga.
Þannig ábyrgð þroskuð var
þjóðlífs upp frá grunni.
Byggt upp ærlegt eðlisfar
úti í náttúrunni.
Vantar nú þann góða grunn,
glöggt það sagan kennir.
Lífs við breytta aðfalls unn
annað málin spennir.
Þeir sem stjórna þjóðar lýð
þekktu dáð og lensku,
ef þeir hefðu á æskutíð
átt við smalamennsku!
Vísur um
smalamennsku
FRÁ LESENDUM RÚNAR KRISTJÁNSSON SKRIFAR
BORGARFLÖT 7 SAUÐÁRKRÓKI SÍMI 4557171 NYPRENT@NYPRENT.IS
ÞEGAR ÞÚ ÞARFT HÖNNUN - PRENTUN
SKILTI - STRIGAMYND