Feykir - 07.03.2013, Blaðsíða 23

09/2013 Feykir 23
mikill mótunartími í þessum
efnum sem öðrum. En áður en
ég lauk menntaskólanum má
segja að ég hafði þegar ákveðið
að fara í guðfræðinám, það
kom eiginlega aldrei annað
til greina hjá mér. Ár mín í
guðfræðideildinni voru líka
stór suðupottur, en ég fann
prestsköllun mína – eða réttara
sagt, Guð kallaði mig til sín –
einhvern tíma á því fimm ára
tímabili sem námið tók. Ég hef
jafnan orð Jakobs ættföðurs að
leiðarljósi, er hann glímdi við
Guð við ána Penúel: Ég sleppi
þér ekki fyrr en þú blessar mig.
Þessi orð höfðu mikla þýðingu
fyrir mig á viðkvæmum tíma á
leið minni inn í prestsskap.
Nú kemur þú af höfuðborgar-
svæðinu og sest að á Hofsósi,
litlum stað á landsbyggð-
inni. Hvernig leist þér á
það í upphafi og hvernig
hefur gengið? -Tími okkar í
Skagafirði hefur verið yndis-
legur í einu orði sagt, á því er
enginn vafi, viðburðarríkur,
lærdómsríkur og ómetanlegur
í alla staði. Vissulega var þetta
dálítil óvissuför í upphafi.
Við þekktum enga hér fyrir,
ég hafði aldrei verið í sveit og
mundi ekki einu sinni eftir því
að hafa farið hér um áður en
við kynntum okkur svæðið. En
við sáum alls ekki eftir því að
fara frá Reykjavík, við vissum
hvaðan við fórum. En hvert
við vorum að fara var kannski
önnur spurning. Að sumu
leyti var þetta eins og að stíga
inn í annan veruleika. En til
að gera langa sögu stutta var
engu líkara en að okkur hafi
verið ætlað að koma hingað.
Allt passaði einhvern vegin
frá fyrsta degi. Okkur var líka
yndislega vel tekið af öllum og
höfum eignast dásamlega vini
og samstarfsfólk. – Ég þótti
reyndar ekki ýkja prestslegur
til að byrja með, var góðlátlega
kallaður „fermingardrengur“
af sumum sökum unglegs
útlits. Ég er ekki kallaður
fermingardrengur lengur og
sakna þess dálítið. Nú er ég ögn
venjulegri og hversdagslegri
á mínum stað – ef til vill
virðulegri, eða sveitalegri, ég
veit það ekki – og þykir mér það
mikil upphefð og forréttindi.
Telur þú að kirkjan eða
kristin trú skipti ungt fólk
miklu máli í dag? -Ég held að
það sé ákaflega misjafnt og því
ekki gott að fullyrða of mikið
um það. Ungt fólk er ólíkt að
þessu leyti sem öðru. Sumt
ungt fólk er tortryggið í garð
kirkju og kristinnar trúar, þó
það risti misjafnlega djúpt.
Það á ekki bara við um íslensk
ungmenni, sá andi svífur víða
yfir vötnum úti í heimi. En ég
hallast engu að síður að því að
mun fleiri líti kirkjuna sem og
kristna trú jákvæðum augum.
Margir hafa tekið þátt í barna-
og æskulýðsstarfi og kynnst
af eigin raun – burtséð frá því
hvert viðhorf leita síðar – því
góða og jákvæða starfi sem
þar fer fram í þágu barna og
unglinga. Eins held ég að allir
sem velta kristinni trú fyrir sér
í raun og veru sjái hversu mikla
þýðingu hún hefur, ekki bara
á daglegt líf, heldur á viðhorf
okkar til lífsins almennt. Við
spyrjum okkur, ungt fólk ekki
síður en annað, hvort Guð sé
til og hvernig hann er, hvaðan
við komum, hvert við stefnum,
hver tilgangur og merking
lífsins er, hvernig okkur ber
að breyta o.s.frv. Kristin trú
svarar þessum spurningum
og veitir þannig tiltekna
lífssýn og afstöðu til lífsins.
Það skiptir sannarlega máli,
ekki síst í samanburði við þá
öndverðu lífssýn sem fólgin
er í guðleysi. En kirkjan þarf
vitanlega að sýna fram á hversu
þýðingarmikil kristin trú er
og vanda sig í samtali sínu
við ungt fólk, vera opin fyrir
spurningum og efasemdum
og svara í alvöru en af einlægni
– og á það ekki síst við í
fermingarfræðslunni. Umfram
allt þarf kirkjan, þ.e.a.s. allt
kristið fólk, að sýna fram á
þýðingu kristinnar trúar með
því að bera henni sjálft vitni í
eigin lífi, hvarvetna og á öllum
tímum, blygðunarlaust.
Hvenær fara fermingarat-
hafnir fram hjá þér þetta
vorið? -Þær fara fram hér og
þar og á ólíkum tímum. Ég hef
kostað kapps um að koma til
móts við þarfir og óskir fólks,
sem eru ólíkar, þegar kemur að
fermingarathöfnunum. Fyrsta
fermingarathöfnin fer fram
um páskana og sú síðasta á
sjómannadaginn – og nokkrar
þar á milli. En ég segi: Því fleiri
athafnir þeim mun fleiri tilefni
til að koma saman í kirkjunni á
góðum degi.
Viltu segja okkur frá ferm-
ingardeginum þínum? -Úff,
22 ár er langur tími! Ég á oft
nógu erfitt með að muna aftur
um mánuð eða svo, jafnvel viku.
Fermingardagurinn minn var
nokkuð hefðbundinn mundi
ég segja. Fermingarathöfn
og veisla heima í faðmi stór-
fjölskyldunnar. Ég fermdist
í Árbæjarkirkju hjá sr.
Guðmundi Þorsteinssyni
dómprófasti, eldri og virðu-
legum presti. Smáatriðin eru
nú horfin, verð ég að segja,
ég man til dæmis ekki hvaða
ritningarvers ég valdi mér
og fór með í athöfninni. En
minningin um daginn vekur
upp ljúfar og góðar tilfinningar.
Þótt maður hafi ekki hugsað
um þá, þegar maður stóð við
altarið í kirkjunni, get ég sagt
að fátt hafi skipt meira máli
í mínum lífi en sú stund. Þó
man ég eftir því að amma mín
kvartaði undan því að hafa
ekki fengið nægan tíma til
bænatals er hún gekk til altaris.
Fermingarbörnin voru víst
mörg og því þurfti allt að ganga
hratt og örugglega fyrir sig.
Þess vegna hef ég alltaf áréttað
fyrir fólki að við flýtum okkur
ekki meira en þörf er á heldur
tökum okkur þann tíma til
athafnarinnar sem við viljum
og njótum hennar.
Hver er helsti munur á
fermingarathöfnum í dag og
þegar þú sjálfur fermdist? -Ég
held að það sé ekki ýkja mikill
munur á, form athafnarinnar
er í grundvallaratriðum það
sama. Það mætti reyndar segja
mér að tónlistin, sálmavalið,
hafi eitthvað breyst í gegnum
árin. En allar athafnir eru
einstakar, enda ólíkt fólk á ferð
í hvert skipti. Og vissulega setja
prestar sinn svip á athafnirnar
líka, og þeir eru ólíkir eins
og við vitum. Ef ég tala út frá
eigin prestsreynslu hef ég reynt
að forðast of langar athafnir
formsins vegna og leitast við
að hafa þær persónulegar. En
auðvitað er ekki það sama
að ferma stóran hóp í einni
athöfn eða tvo eða einn, eins
og algengt er hjá mér. Fámenn
ferming býður upp á annan
blæ en fjölmenn. En hvert sem
form athafnarinnar beinlínis
er varðar það meiru hvað
við tökum með okkur inn í
kirkjuna og, umfram allt, upp
að altarinu, hvað við skiljum
þar eftir og tökum með okkur
úr kirkjunni og út í lífið að
athöfninni lokinni.
Ég óska fermingarbörnum
ársins innilega til hamingju
með fermingu sína og bið þeim
og fjölskyldum þeirra Guðs
blessunar.
Sr. Gunnar Jóhannesson sóknarprestur á Hofsósi er fæddur á
Akranesi árið 1977, bjó í Borgarnesi til þriggja ára aldurs en ól
manninn upp frá því í Reykjavík – þar til hann flutti norður. Gunnar
segir að trú hafi ekki beinlínis verið fyrirferðarmikil í uppeldinu þótt
hann hafi alls ekki verið alinn upp á vantrúuðu heimili. Feykir sendi
Gunnari nokkrar spurningar og forvitnaðist fyrst um bakgrunninn.
Foreldrar mínir eru Jóhannes
Gunnarsson, formaður Neyt-
endasamtakanna og Sigþrúður
Sigurðardóttir móttökuritari
á bráðadeild Landspítalans.
Föðurfólkið mitt teygir anga
sína, í gegnum afa minn og
ömmu, annars vegar vestur til
Skógarstrandar á Snæfellsnesi
og hins vegar austur í Beru-
fjörð. Móðuramma mín fædd-
ist í Vogunum í Reykjavík,
móðurafi minn minn var af
Mýrunum, náskyldur Auði
djúpúðgu.
Varstu alinn upp á trúuðu
heimili? -Ég get ekki sagt
að svo hafi verið þótt ég hafi
alls ekki verið alinn upp á
vantrúuðu heimili. Trú var
ekki beinlínis fyrirferðarmikil í
uppeldi mínu, svo ég muni eftir.
En hún var vissulega til staðar
þótt hennar sæjust ef til vill
ekki merki dag frá degi. Móðir
mín er mjög andlega sinnuð
kona og ég fékk ráðrúm til að
hugsa minn gang í trúarlegum
efnum. Hins vegar varð ég
snemma fyrir miklum áhrifum
frá afa mínum og alnafna sem
var einlægur trúmaður og
mjög kirkjurækinn. Hann sáði
fræjum sem spruttu síðar upp
og er ákaflega þýðingarmikil
manneskja í mínu lífi.
Af hverju og hvenær ákvaðst
þú að gerast prestur? -Ég
get ekki dagsett þá ákvörðun
mína að gerast prestur – ef
mína ákvörðun má kalla.
Þetta var ferli sem tók langan
tíma. Ég trúi því að Guð hafi
sjálfur leitt mig áfram veginn
í þeim efnum þótt ég vissi
ekki alltaf hvert stefnan lægi.
Upp úr fermingu tók ég að
hugsa meira en áður um trú,
Guð, Jesú og Biblíuna og velti
lífinu og tilverunni mikið fyrir
mér eins og algengt er hjá
unglingum. Unglingsárin voru
Sr. Gunnar Jóhannesson sóknarprestur á Hofsósi
Ég sleppi þér ekki fyrr
en þú blessar mig
VIÐTAL
Páll Friðriksson
Eins og myndin ber með sér tekur sr. Gunnar þátt í mottumars í ár og hvetur hann fólk til að styðja
gott málefni í því verkefni.