Morgunblaðið - 14.10.2017, Blaðsíða 38

Ástkær móðir okkar,
ÞORBJÖRG GUÐMUNDSDÓTTIR,
Snorrabraut 56b, Reykjavík,
er látin.
Gunnar Ingvarsson
Kristbjörg Ásta Ingvarsdóttir
Bjarnveig Ingvarsdóttir
Minningar
MORGUNBLAÐIÐ LAUGARDAGUR 14. OKTÓBER 2017
✝ Hilmar Guð-mundsson
fæddist á Kol-
beinsá í Hrútafirði
2. apríl 1938.
Hann lést við
smalamennsku á
Kolbeinsá 29. sept-
ember 2017.
Hilmar var son-
ur hjónanna Guð-
mundar Sigfússon-
ar, f. 5.11. 1912, d.
5.11. 2004, og Hönnu Guðnýjar
Hannesdóttur, f. 17.9. 1916, d.
6.1. 2011. Mundi og Hanna
eignuðust fimm börn og var
Hilmar elstur.
Þann 11. júní 1962 kvæntist
Hilmar Sigurrósu Magneu
Jónsdóttur frá Skálholtsvík, f.
5.9. 1939. Foreldrar hennar
dóttir, eiga þau fjögur börn.
Hilmar og Rósa hófu bú-
skap á Kolbeinsá árið 1960,
þegar þau kaupa hluta Kol-
beinsár af Lárusi, föðurbróð-
ur Hilmars. Þar stunduðu
þau búskap allt til ársins
2008, þegar fjárstofninn var
seldur til Hannesar og Guggu
og héldu þau áfram heimili í
húsinu sínu á Kolbeinsá.
Hilmar vann mikið utan
bústarfa, hann var á ýtum,
átti vörubíla, var í fjárflutn-
ingum á haustin ásamt öðru
sem féll til við akstur, vann
við rúning á fé í mörg ár og
var á grenjum frá unga aldri.
Hann hafði mikinn áhuga á
hestum og átti oft góða
hesta. Hann hafði líka mikinn
áhuga á æðarrækt og byggði
upp æðarvarp á Kolbeinsá,
eftir að hann hætti fjárbú-
skap.
Útför Hilmars fer fram frá
Prestbakkakirkju í Hrútafirði
í dag, 14. október 2017, og
hefst athöfnin kl. 14.
voru Jón Jóhann-
esson frá
Skálholtsvík og
Sigríður Svein-
björnsdóttir frá
Snorrastöðum í
Laugardal. Hilmar
og Rósa eignuðust
fjögur börn. 1)
Ómar, f. 27.4.
1961, d. 25.6.
1978. Hann eign-
aðist einn dreng,
sem á fjögur börn. 2) Erna, f.
15.4. 1963, maki Már Gunn-
arsson og eiga þau fjögur
börn og fjögur barnabörn. 3)
Sigurjón, f. 16.12. 1967, maki
Rut Einarsdóttir, eiga þau
fimm börn og fjögur barna-
börn. Hannes, f. 5.4. 1969,
maki Kristín Guðbjörg Jóns-
Við vitum ekki hvar okkur er
valinn staður til að fæðast á eða
hvernig okkur er ætlað að velja
samferðafólk í þessu lífi, en við
vorum heppin að fá samfylgd
þína og fengum þar með gott
veganesti.
Ég á eina minning, sem mér er kær:
Í morgundýrð vafinn okkar bær
og á stéttinni stendur hann hljóður,
hann horfir til austurs þar ársól rís,
nú er mín sveit eins og Paradís.
Ó, hvað þú, Guð, ert góður.
Ég á þessa minning, hún er mér kær.
Og ennþá er vor og þekjan grær
og ilmar á leiðinu lága.
Ég veit að hjá honum er blítt og bjart
og bærinn hans færður í vorsins skart
í eilífðar himninum bláa.
(Oddný Kristjánsdóttir)
Við erum þakklát og kveðjum
þig með virðingu.
Frá eiginkonu og börnum,
Sigurrós M. Jónsdóttir.
Elsku afi minn.
Enn og aftur minnir lífið á sig.
Ekkert er sjálfsagt og aldrei er
víst hvenær kallið kemur.
Þú varst mér alltaf svo ynd-
islegur afi, þú varst fyrirmynd
mín og besti vinur. Sem lítil
stelpa í sveitinni hjá ömmu og afa
þá elti ég þig eins og skugginn.
Aumingja afi fékk sjaldan frið frá
afastelpunni sem hafði takmark-
aðan áhuga á hefðbundnu
kvennastörfunum og löngu búin
að ákveða að útistörfin væru þau
skemmtilegustu. Þú fannst alltaf
verkefni handa mér. Það skipti
engu hvort við vorum í fjárhús-
inu, að vinna við heyskapinn eða
að laga brotna girðingarstaura,
alltaf fékk ég eitthvað að gera.
Það var unun að horfa á þig
vinna. Þú vannst hvert verkefni
af svo miklum dugnaði og
ákveðni. „Isss þetta er bara smá
skráma,“ sagðirðu ef eitthvert
óhapp varð og hélst áfram eins og
ekkert hefði í skorist, störf dags-
ins voru jú mörg og þau þurfti að
klára hratt og vel.
Þú smitaðir mig líka af hesta-
mennskunni. Þar bjóstu enn og
aftur til pláss fyrir mig og ég fékk
að fljóta með í smalamennsku og
seinna meir í hestaferðir með
ferðahópnum þínum Hristingi. Á
baki varstu í essinu þínu. Þú
þurftir aldrei að hlaupa á eftir
hestunum þínum, þú kallaðir
bara á þá og þeir komu hlaupandi
til þín enda hugsaðirðu um þá af
alúð. Meiri dýravin er erfitt að
finna.
Nærvera þín var einstaklega
notaleg, þú varst ekki sá málglað-
asti og hafðir þig ekki mikið í
frammi en kunnir vel að meta
gott grín og hlóst alltaf dátt. Og
nú er komið að kveðjustund,
elsku afi minn. Þú munt svo sann-
arlega skilja eftir þig stórt skarð
sem verður erfitt að fylla en
minningin um góðan mann mun
lifa að eilífu.
Takk fyrir allt.
Þín
Hafrún Alda.
Elsku afi minn, ég veit varla
hvar ég á að byrja eða hvernig ég
á að koma orðum að því.
Það er svo ótal margt sem mig
langar til að þakka þér fyrir, þú
varst alveg einstakur og kenndir
mér svo margt af því sem ég bý
að í dag. Þú varst alveg ótrúlega
ákveðinn og stóðst fast á þínu,
brosmildur og ávallt tilbúinn til
að hjálpa mér. Það eru ekki allir
jafn heppnir og ég að hafa fengið
að alast upp í návist ömmu og afa
hér á Kolbeinsá, þið hafið verið
svo stór hluti af lífi mínu. Þær
voru nú ófáar stundirnar sem við
áttum saman, afi minn, allir reið-
túrarnir, smalamennskurnar, í
fjárhúsunum eða bara heima hjá
ykkur ömmu.
Það má með sanni segja að þú
varst algjör sveitakarl, hvort sem
kom að kindum, hestum eða æð-
arkollum, þú vissir alveg upp á
hár hvað þú varst að gera. Það er
mér svo minnisstætt í sauðburð-
inum í fyrra, þá vorum við tvö eft-
ir í fjárhúsunum á meðan allir
fóru heim í kaffi. Þá fórstu að
segja mér hvernig þetta var í
gamla daga, hvernig féð var alltaf
rekið daglega á beit yfir vetrar-
tímann, sama hvernig viðraði.
Eitt skipti snjóaði svo svakalega
mikið að þú þurftir að moka í
gegnum skafl til að koma kind-
unum áleiðis á beit.
Þú varst algjör töffari, yfirleitt
þurfti nú varla meira fyrir þig
heldur en að horfa í smástund á
kindina, þá gastu séð að það væri
stutt í að „þessi“ myndi bera. Oft
var það þannig að við stóðum
kannski nyrst í fjárhúsunum og
þá allt í einu bentirðu á kind sem
var kannski alveg syðst og sagðir
að „þessi þarna“ myndi bera ann-
aðhvort í kvöld eða nótt. Ég sá
ekki einu sinni á henni að hún
væri burðarleg, en viti menn svo
bar þessi sama kind á sama tíma
og þú nefndir.
Alltaf varstu tilbúinn að koma
út í hesthús með mér, hvort sem
það var í reiðtúr eða bara til að
tékka fyrir mig hvort ég hefði
nokkuð sett nasamúlinn of
þröngt á. Í reiðtúrunum spjölluð-
um við um allt á milli himins og
jarðar. Yfirleitt varst þú á undan
og ég í beinni línu á eftir þér al-
veg skælbrosandi, þetta var svo
gaman. Einnig hafðir þú svo
gaman af því að vera úti, hvort
sem það var úti á sjó eða uppi á
fjalli.
Ég man það svo sterkt þegar
ég var að fara að byrja í skóla á
Laugarvatni og var að kveðja þig
og ömmu úti á hlaði. Ég kveið svo
svakalega fyrir því að fara, ég
vildi ekki kveðja ykkur því ég
vissi að það yrði svo langt þangað
til ég myndi sjá ykkur aftur. Ég
var sest inn í bílinn þegar þú
komst og knúsaðir mig bless, það
var í fyrsta skipti sem ég sá þig
gráta. Þú knúsaðir mig og sagðir
svo: „Við sjáumst fljótt aftur,
Alexandra mín.“
Fjórum árum seinna komstu á
útskriftina mína á Laugarvatni,
ég var alveg í skýjunum að þú
komst alla þessa leið til að sjá mig
útskrifast. Eftir útskriftina þá
knúsaðirðu mig og sagðir: „Til
hamingju, elskan, ég er svo stolt-
ur af þér.“
Minningarnar sem við áttum
saman munu fylgja mér alla ævi,
ég er svo þakklát fyrir að hafa átt
þig og ömmu að, þið eigið svo
ótrúlega stóran hluta í hjarta
mínu. Takk, afi minn, fyrir allt
saman.
Alexandra Rán Hannesdóttir.
Með þessu fagra ljóði Ólafs Jó-
hanns Sigurðssonar viljum við
Þórustaðafólk kveðja Hilmar vin
okkar og þakka alla hans tryggð
og vinsemd við okkur gegnum
tíðina.
Elsku Rósa og ástvinir allir,
ykkar er missirinn mestur. Sam-
úðarkveðjur til ykkar á þessari
tregastund.
Minningin um góðan dreng lif-
ir í hjörtum okkar.
Hræddist ég, fákur, bleika brá,
er beislislaus forðum gekkstu hjá.
Hljóður spurði ég hófspor þín:
Hvenær skyldi hann vitja mín?
Föður og móður barstu braut,
bróður minn, vin og förunaut,
upp yfir Brún og í þá sveit
sem enginn í þessum sóknum leit.
Gáta þín óræð elti mig,
eins þótt ég hefði sæst við þig
og vellirnir, kjörrin, vötnin ströng
veitt mér í þrautum ilm og söng.
Ófst þá í hug mér hvert eitt blóm
og hver einn smáfugl með tæran óm,
hjarta míns titran, hröð og gljúp,
við himinstjarnanna regindjúp.
Af flestu því hef ég fátt eitt gert
sem fólki hér þykir mest um vert,
en ef til vill sáð í einhvern barm
orði sem mildar kvöl og harm.
Loks þegar hlíð fær hrím á kinn
hneggjar þú á mig fákur minn.
Stíg ég á bak og brott ég held,
beint inn í sólarlagsins eld.
(Ólafur Jóhann Sigurðsson)
Heimilisfólkið Þórustöðum,
Bitru,
Óla Friðmey Kjartansdóttir.
„Hilmar ætlar að koma inn eft-
ir og hjálpa okkur.“
Þessa setningu af vörum
Ragnars eftir símtal út að Kol-
beinsá við frænda sinn hef ég
heyrt oftar en tölu verður á kom-
ið. Nærvera og aðstoð Hilmars er
á svo margan hátt samofin bú-
skaparárum okkar í Hrútafirði
sem telja orðið á þriðja tuginn.
Alltaf boðinn og búinn, ósérhlíf-
inn og duglegur. Verkefnin sem
fyrir lágu margvísleg. Heyskap-
ur, smalamennskur, fjárrag, óm-
mælingar, fósturvísatalningar,
girðingavinna, steypuvinna svo
eitthvað sé nefnt.
Hilmar var fæddur og uppal-
inn á Kolbeinsá I í Hrútafirði.
Elstur fimm systkina. Konuna í
lífi sínu, hana Rósu, sótti hann á
næsta bæ, Skálholtsvík. Saman
bjuggu þau allan sinn búskap á
Kolbeinsá II. Lengst af bjuggu
foreldrar Hilmars, Hanna og
Guðmundur, á Kolbeinsá I og var
samgangur og samvinna mikil á
milli búa. Rósa og Hilmar eign-
uðust fjögur börn og fer afkom-
endahópurinn sístækkandi. Há-
vaxið, myndar- og dugnaðarfólk
svo eftir er tekið.
Áhugamál Hilmars snéru að
sauðfjárrækt, hestamennsku og
hvers konar veiðiskap í lofti, láði
og legi. Lá það allt vel fyrir hon-
um. Hann var þaulkunnugur
staðháttum um gjörvallan Bæj-
arhrepp og víðar eftir ófáar ferðir
þar um og dvöl á fjöllum um
lengri og skemmri tíma.
Bóndann heillar blíðutíð og bjargir
kunnar,
öræfanna yndisbrunnar
og unaðsfegurð náttúrunnar.
(P.Y.P.)
Fyrir þann sem kann, vill og
getur nýtt sér gjafir náttúrunnar
er sjávarjörðin Kolbeinsá líkt og
draumastaður. Fyrir mér var
Hilmar svolítið eins og kóngur í
ríki sínu, kunni að lesa í landið og
undi hag sínum vel. Kallið úr
Sumarlandinu kom mitt í önnum
dagsins, án fyrirboða, öðrum að
óvörum. Þannig lokaðist hringur-
inn hans Hilmars, með upphaf og
endi á Kolbeinsá.
Rósu og ástvinum öllum eru
sendar hlýjar samúðarkveðjur.
Fjölskyldan á Kollsá II á Hilmari
ótal margt að þakka og þar er
hans saknað.
Bláir eru dalir þínir
byggð mín í norðrinu
heiður er þinn vorhiminn
hljóðar eru nætur þínar
létt falla öldurnar
að innskerjum
– hvít eru tröf þeirra.
(H.P.)
Far vel, kæri vinur.
Ingibjörg Rósa
Auðunsdóttir (Inga).
Hilmar
Guðmundsson
Vesturhlíð 2 Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Útfararstofa kirkjugarðanna
Jón G. Bjarnason,
umsjón útfara
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Útfarar- og lögfræðiþjónusta
Við önnumst alla þætti undir-
búnings og framkvæmd útfarar
ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og
umhyggju að leiðarljósi
og af faglegum metnaði.
Ástkær eiginmaður, sonur, faðir,
tengdafaðir, bróðir og afi,
GUNNAR BENEDIKTSSON,
Stórakrika 2b, Mosfellsbæ,
lést aðfaranótt miðvikudagsins 11. október
á hjartadeild Landspítalans.
Útför auglýst síðar.
Unnur Pétursdóttir
Halldóra Ármannsdóttir
Atli Örn Gunnarsson Lilja Oddsdóttir
Gunnar Snær Gunnarsson Helga Finnsdóttir
Eyþór Ingi Gunnarsson Svanlaug Birna Sverrisdóttir
Örvar Gunnarsson Helga Jóna Gylfad. Hansen
systkini og barnabörn
Ástkær eiginkona mín, mamma, stjúpa,
tengdamamma, amma og langamma,
ÁSRÚN BJÖRG ARNÞÓRSDÓTTIR,
Litlu-Grund,
áður Furugerði 1,
lést á heimili sínu föstudaginn 6. október.
Sigmundur I. Júlíusson
Arnþór H. Hálfdánarson Guðlaug Bernódusd.
Ágústa B. Hálfdánard. Guðni Agnarsson
Gunnhildur Hálfdánard. Guðmundur K. Pálsson
Jón V. Hálfdánarson Sigríður Erlendsd.
Anna M. Hálfdánard. Guðbergur Guðnason
Jóhanna Á. Sigmundsd. Magnús Norðdahl
Kristjana Sigmundsd. Hjálmar S. Pálsson
Júlíus H. Sigmundsson Birna Ágústsd.
ömmu- og langömmubörn
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi, sonur
og bróðir,
KRISTINN SIGURÐSSON
matreiðslumeistari,
Eyjabakka 8, Reykjavík,
lést á Landspítalanum 11. október.
Útförin fer fram frá Bústaðakirkju fimmtudaginn 19. október
klukkan 13.
Sigurður Ingi Kristinsson Guðbjörg Vallý Ragnarsdóttir
Benedikt Kristinsson Eva Catharina Saxebøl
Kristinn Kristinsson Margherita Zuppardo
Bjarni Jens Kristinsson Kristrún Skúladóttir
barnabörn
Anna G. Árnadóttir
Árni G. Sigurðsson Ingibjörg H. Elíasdóttir
Anton Sigurðsson Hjördís Vilhjálmsdóttir
Ástkær eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
JÓN HALLUR INGÓLFSSON
bankastarfsmaður
frá Sauðárkróki,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands
á Sauðárkróki fimmtudaginn 12. október.
Útför hans fer fram laugardaginn 21. október klukkan 13.30 frá
Sauðárkrókskirkju.
Blóm og kransar vinsamlegast afþakkaðir. Þeim sem vilja
minnast hans er bent á Utanfarasjóð sjúkra, Skagafirði eða
Krabbameinsfélag Skagafjarðar.
Aðalbjörg Þuríður Sigfúsdóttir
Jóhann Jónsson Helena Sif Þorgeirsdóttir
Hulda Jónsdóttir Páll Ragnar Pálsson
Hallgrímur Ingi Jónsson Guðrún Björg Egilsdóttir
Kristveig Anna Jónsdóttir Þorsteinn Þórarinsson
og barnabörn