Morgunblaðið - 09.02.2018, Síða 31

MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 9. FEBRÚAR 2018
✝ Guðrún KristínSkúladóttir
fæddist í Hnífsdal
3. apríl 1940. Hún
lést á Gran Canaria
23. janúar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Skúli Her-
mannsson, f. 5. maí
1918, d. 1 janúar
1959, og Helga
Pálsdóttir, f. 19.
september 1917, d.
29. október 2012. Systkini Guð-
rúnar eru Hermann Kristinn
Skúlason, f. 24. mars 1943, d.
18. júní 2001, Páll Skúlason, f. 8
desember 1945, Guðfinna
Skúladóttir, f. 7 október 1952,
og Helga Guðbjörg Skúladóttir,
f. 31.mars 1955.
Guðrún giftist Carli A. Berg-
mann úrsmið, f. 16. nóvember
1926, d. 2. apríl 2011, þann 19.
dís Bergmann f. 5.11. 1969,
sambýlismaður Pétur Gísli
Jónsson, dóttir hans og stjúp-
dóttir Bryndísar, Sigríður
Birta, og dóttir þeirra er Íris. 5)
Lilja M. Bergmann, f. 25.9.
1972, maki Ólafur Þór Guð-
mundsson, synir þeirra eru
Viktor Freyr, Elvar Snær og
Jason Leó. Guðrún fæddist í
Hnífsdal og bjó þar fyrstu ár
ævi sinnar. Eftir skyldunám fór
hún í Húsmæðraskólann Ósk á
Ísafirði og fluttist stuttu eftir
útskrift til Reykjavíkur, þar
sem hún kynntist eiginmanni
sínum. Þau hófu fyrst búskap á
Ljósvallagötu 24 og byggðu síð-
an hús á Skriðustekk 6 þar sem
þau bjuggu í 30 ár. Síðustu ár
ævi sinnar bjuggu þau í Rauð-
hömrum 14. Guðrún starfaði
lengst af sem heimavinnandi
húsmóðir. Utan heimilisins
starfaði hún meðal annars í
Hilmarsbúð, Þórskaffi og
Kórus.
Guðrún Kristín verður jarð-
sungin frá Grafarvogskirkju í
dag, 9. febrúar 2018, klukkan
11.
mars 1960. Þau
eiga fimm börn. 1)
Skúli Bergmann, f.
2.1.1961, maki
Soffía Traustadótt-
ir. Börn þeirra:
Guðrún, Trausti,
Bergur og Brynjar.
Barnabörn: Mikael
Skúli, Sindri Rafn,
Kara Kristrún,
Andrés Ingi og
Victor Arnar. 2)
Guðmundur Karl Bergmann, f.
1.10. 1962, maki Hugrún Dav-
íðsdóttir. Börn þeirra: Andri,
Snædís og Bjarki, barnabarn
Signý Alba. 3) Helga Berg-
mann, f. 10.2. 1965 fyrrverandi
maki hennar og barnsfaðir er
Sveinn Kristján Sveinsson.
Börn þeirra: Carl Andreas,
María Rún og Viktoría Ýr,
barnabarn Kamilla Sif. 4) Bryn-
Elsku yndislega mamma mín
í öllum heiminum, mikið á ég
eftir að sakna þín og heyra
ekki í þér á hverjum degi jafn-
vel fjórum sinnum á dag, fá öll
góðu ráðin þín og minna mig á
alls kyns hluti. Þinn tími var
sko alls ekki kominn, við áttum
eftir að gera svo miklu meira
saman.
Núna hugsar maður alla
daga að ef þú hefðir látið vita
fyrr um morguninn, þá hefði
mögulega verið hægt að bjarga
þér en þú vildir aldrei trufla
neinn, láta sem minnst fyrir
þér fara og hefur mögulega
haldið að þetta myndi lagast,
en það þýðir víst ekkert að
hugsa svona.
En þú skemmtir þér allavega
vel á Kanarí þó að það hafi ver-
ið skítakuldi alla daga og vildir
meira að segja framlengja.
Ég hugga mig við það að
yndislegi pabbi og amma hafa
tekið vel á móti þér og eruð þið
örugglega farin að dansa sam-
an og spila á hverju kvöldi.
Ég er svo heppin að hafa átt
þig sem mömmu. Ég elska þig
af öllu mínu hjarta og á eftir að
sakna þín svo sárt, elsku fal-
lega mamma mín. „Lovjú“ eins
og þú sagðir alltaf. Mikið knús
og margir kossar til ykkar
pabba.
Viktor, Elvar og Jason, elsku
ömmudrengirnir þínir, segja
líka „lovjú“ elsku besta amma
okkar.
Þín dóttir,
Lilja M. Bergmann.
Lítil stúlka skottast í kring-
um afa sinn, hann er að sinna
kindunum sínum, stúlkan dett-
ur niður í súrheysgryfjuna og
handleggsbrotnar.
Þessi örlög hennar áttu eftir
að hafa áhrif á allt hennar líf.
Stúlkan grætur stöðugt og far-
ið er með hana til læknis, lækn-
irinn tekur röntgenmyndir en
yfirsést að höndin er brotin,
segir að hún sé óþekk og eina
ráðið sé að rassskella hana.
Mörgum vikum seinna fer hann
að skoða myndirnar betur og
sér þá að hann hefur gert mis-
tök, beinin eru þá gróin vitlaust
saman, eina ráðið er að brjóta
beinið upp. Aftur gerir lækn-
irinn hræðileg mistök, hann
setur höndina í spelku og reyr-
ir hana saman á einhvern
undraverðan hátt í nokkra
mánuði, höndin verður aldrei
söm aftur.
Mörgum árum seinna er far-
ið í allskonar skurðaðgerðir til
að freista þess að laga höndina,
ekkert dugar og að endingu
verður hún að sætta sig við af-
leiðingarnar.
Hún átti eftir að lenda í fleiri
læknamistökum um ævina. Sex
ár eru liðin frá síðustu mistök-
um, þá kom í ljós að skoða
þurfti hjartað en talið var að
hún þyldi ekki aðgerð á þeim
tímapunkti.
Eftir allar þessar hremming-
ar neitar hún að fara í fleiri
skoðanir á sjúkrahúsi, hjartað
stoppaði svo 23. janúar síðast-
liðinn, mamma er dáin.
Minningarnar hrannast upp,
alltaf varstu til staðar fyrir mig
og tilbúin að hjálpa. Ekki get
ég nú sagt að lífið hafi alltaf
verið dans á rósum eins og þú
orðaðir það.
Misgóðar minningar koma
líka upp í hugann en það er
auðvitað ekki við hæfi að minn-
ast þess hér. Góðu minning-
arnar eru líka miklu fleiri.
Ég man eftir því þegar þú
varst að hlýða mér yfir þegar
ég var að rembast við að læra
að lesa. Þú kunnir lagið á mér
og gafst ekki upp þó að hugur
minn væri stöðugt úti að leika.
Þú hafðir gaman af að spila og
margar minningar poppa upp
um spilakvöld á Stekknum. Þú
smitaðir mig líka af ólæknandi
sjúkdómi, nefnilega að tína að-
albláber.
Ógleymanleg er ferð sem við
fórum saman í Veiðileysufjörð
með Guffu frænku, Hugrúnu og
Bjarka.
Þú varst orðin svolítið völt á
fótunum en lést það ekki
stoppa þig og kenndir appels-
íninu sem þú keyptir hjá Jó-
hannesi í Bónus um, alltaf stutt
í húmorinn.
Einn skemmtilegasti tíminn
sem ég minnist er sá tími þegar
þú vannst í versluninni Corus
hjá Möggu og Bósa. Mikil von-
brigði þegar sú verslun hætti,
þar fékkstu að njóta þín innan
um fallega hluti og málverk. Þú
varst mikill fagurkeri og lagðir
metnað í að búa þér og þínum
fallegt heimili.
Ég gæti haldið endalaust
áfram, en að endingu held ég
að muni aldrei gleyma síðasta
símtalinu þar sem við töluð-
umst við í 40 mínútur, lífið lék
við þig, sólin farin að skína á
Kanarí. Það lá svona ljómandi
vel á þér, tveimur dögum
seinna varstu farin í Sumar-
landið.
Hvíldu í friði, elsku mamma
mín, þinn uppáhaldssonur,
Guðmundur (Gummi).
Elsku hjartans mamma mín.
Erfitt er að finna orð á svona
stundu. Í dag hefðir þú átt að
vera í mat hjá mér en ekki við
að kveðja þig að eilífu. Af
hverju kallið kom núna, þú í fríi
og búin að vera svo hress, á ég
erfitt með að skilja.
Sárt að hafa ekki séð þig
svona lengi. Ég mun aldrei
gleyma 18. desember, þegar ég
sá þig í síðasta sinn. Ég kom
heim til þín og kvaddi þig áður
en þú fórst til Kanarí, þú varst
svo glöð að vera að fara út og
hlakkaðir svo mikið til.
Þá hélt ég að ég myndi sjá
þig aftur 30. janúar í Rauð-
hömrum en raunin varð önnur.
Ferðin til Kanarí að sækja þig
var sú erfiðasta sem ég hef far-
ið, en samt gott/vont að sjá
hvar þú varst þegar þú dóst.
Þú varst svo glæsileg kona og
mikið var yndislegt að heyra öll
fallegu orðin og lýsingarnar
sem fólkið á Kanarí sagði um
þig og þína síðustu daga þar.
Þú varst mikill snillingur að
baka og frystikistan var alltaf
full af bakkelsi og ósjaldan sem
við fengum gómsætu skúffu-
kökuna og hjónabandssæluna
þína.
Mikið sem ég hlakkaði alltaf
til að gæða mér á kræsingunum
sem þú gerðir fyrir spilaklúbb-
inn hjá pabba litla. Þú varst
alltaf að þrífa og sagðir að þú
værir með „duluveikina“. Þó
svo að í mínum augum væri
alltaf allt tandurhreint heima á
Skriðustekk sástu alltaf ryk
einhvers staðar og varst komin
af stað með tuskuna. Mikið fjör
var á Stekknum og hörkuvinna
hjá þér að ala okkur alla fimm
prakkarana upp.
Eftir að við heimtum þig úr
helju 2010 var ég svo viss um
að þú, þetta hörkutól sem þú
varst, yrðir með okkur uns þú
yrðir 95 ára eins og amma. Ég
mun aldrei gleyma kvöldinu
sem við vorum tvær á gjör-
gæsludeildinni og þú vaknaðir
loksins eftir mikla og langa
baráttu og það sem ég var glöð
að þú varst á lífi og hafðir sigr-
að, þvert á það sem læknarnir
höfðu sagt!
Orðin sem okkur fóru þá á
milli mun ég ávallt geyma í
hjarta mér.
Þú varst með svo mikil og
frábær plön fyrir næstu mánuði
og sumarið og svo er þér bara
skyndilega kippt burt. Mikið
sem ég þakka þér fyrir alla að-
stoðina með Írisi og öll skiptin
sem þú passaðir fyrir mig. Það
stóð ekki á þér að koma og
vera með henni, hvort sem var
þegar ég fór utan eða allt skutl-
ið með Írisi á handboltaæfing-
ar.
Þú sagðir að samveran með
henni gæfi þér svo mikið og
hressti þig svo mikið við að
meira að segja þegar þú varst
hálfslöpp léstu það ekki stoppa
þig og komst. Þriðjudagar og
föstudagar verða sérstaklega
tómlegir núna hjá okkur í
Smárarima. Það var svo gaman
að hafa þig hjá okkur þessa
daga.
Þegar ég spurði þig hvað ég
ætti að elda fyrir þig sagðirðu:
„Ég borða allt, ég er eins og
Bakkakötturinn,“ og það voru
orð að sönnu.
Íris saknar þín sérstaklega
mikið og á erfitt með að skilja
að hún fái aldrei að knúsa þig
aftur.
Kvöldið eftir að ég sagði
henni að þú værir dáin sofnaði
hún með tárin í augunum og
bókina sem þú gafst henni í af-
mælisgjöf í fanginu við hjartað:
„Amma best!“
Ég kveð þig með orðunum
sem þú sagðir alltaf við mig í
lok hvers símtals: „I love U.“
Þín
Bryndís.
Minning um mömmu.
Við móðurmissi sofnar sorgin ekki
því söknuður við hjartans strengi
fæst,
svo er sem sálin þessa köllun þekki
er þögnin hefur klóm í hugann læst.
Og sálin veit að kramið hjartað
hamast
er harmurinn fær sýnt sín opnu sár,
þú finnur hvernig líkami þinn lamast
er læðast niður kinnar þínar tár.
Og gráttu bara – það er lausn sem
lifir
og linar hjartans kvöl og veitir svar,
því móðurmyndin drottnar öllu yfir
sú ást sem vekur fagrar minningar.
(Kristján Hreinsson)
Helga, María Rún
og Viktoría Ýr.
Guðrún Kristín
Skúladóttir
Elsku afi, þú
varst elskaður og
dáður af öllum og
við bræðurnir vor-
um þar engin undantekning,
töldum okkur eiga besta afann,
alla tíð.
Við eigum svo margar ómet-
anlegar minningar. Við minn-
umst þess hvað þú varst góður
að flauta, minnumst snjósleða-
ferðar upp á Vatnajökul, skíða-
ferðar til Austurríkis, heimsókn-
ar þinnar til Noregs, heimsins
bestu lagkökunnar sem þú gerð-
ir alltaf um jólin og auðvitað
allra samverustundanna í gegn-
um árin.
Það voru forréttindi fyrir okk-
ur bræðurna og frændsystkinin
Stefán Níels
Stefánsson
✝ Stefán NíelsStefánsson
(Númi) fæddist 20.
júní 1935. Hann lést
13. janúar 2018.
Útför Stefáns fór
fram 26. janúar
2018.
öll að koma austur á
sumrin þegar við
vorum krakkar. Þar
fengum við að njóta
ástkæru Breiðdals-
víkur, náttúrunnar,
frjáls og óáreitt
undir góðri hand-
leiðslu ykkar
ömmu. Minningar
og sögur sem börn-
in okkar fá að heyra
og munu ávallt lifa
með okkur öllum.
Elsku afi, á sama tíma og ég
er ótrúlega þakklátur fyrir að
Arnór Bjarki hafi fengið að
kynnast þér, þá er það þyngra
en tárum taki að hann fái ekki að
njóta æskunnar með flotta lang-
afa sinn sér við hlið. Hvernig
hann segir langafi þegar hann
sér mynd af þér fyllir mig sökn-
uði, þín verður sárt saknað,
elsku afi.
Elsku afi, hvíldu í friði, minn-
ing þín mun alltaf lifa.
Einar Ingi Hrafnsson og
Heiðar Númi Hrafnsson.
✝ Haraldur Eyj-ólfsson fæddist
16. mars 1938.
Hann lést 27. jan-
úar 2018.
Foreldrar hans
voru Eyjólfur Guð-
mundsson og Gróa
Pálsdóttir. Harald-
ur ólst fyrstu árin
upp hjá föður sín-
um og
föðurforeldrum á
Hömrum í Grímsnesi. Eyjólfur
kvæntist Ingu Maren Ágústs-
dóttur frá Ólafsvík og eignuðust
þau fjögur börn, Ágúst Inga, f.
1942, Guðmund Kristján, f.
1945, Ásgeir Inga, f. 1946, og
Kristínu Guðbjörgu, f. 1948.
Haraldur ólst
upp hjá fjölskyldu
sinni til 17 ára ald-
urs. Á þeim tíma
hætti faðir hans bú-
skap vegna fráfalls
konu sinnar og
flutti að Minni-
Borg í Grímsnesi en
Haraldur fór í
vinnumennsku að
Björk í sömu sveit.
Hann dvaldi á
nokkrum bæjum en lengst af var
hann í Vatnsnesi þar til hann fór
á Dvalarheimilið Ás í Hvera-
gerði og bjó þar til dauðadags.
Útförin fer fram frá Foss-
vogskapellu í dag, 9. febrúar
2018, klukkan 15.
Halli bróðir valdi ekki það líf
sem hann hlaut frekar en marg-
ur annar.
Hann naut engrar skólagöngu
í æsku en fermdist upp á fað-
irvorið eins og það var kallað.
Sveitavinna var hans ævistarf og
vann hann við hana á mörgum
bæjum við misgóðar aðstæður.
Hann var félagslyndur og
sótti í mannlíf sveitarinnar.
Hann hafði yndi af allri tónlist,
kórsöngur og hamónikkuleikur
var í uppáhaldi hjá honum og
safnaði hann geisladiskum með
slíku efni og tímaritum og blöð-
um og bókum sem eingöngu
voru skoðuð.
Þeir sem þekktu ekki til hans
gætu haldið að hann væri fræði-
maður, slíkur var áhugi hans að
eignast allskonar lestrarefni.
Hann var sérstakur á sinn
hátt, mannglöggur og minnugur
og átti gott með að kynnast
fólki.
Ekki er hægt að minnast
Halla án þess að nefna síma.
Hann eignaðist sinn eigin síma
þegar hann flutti að Ási og not-
aði hann óspart til að ná til ætt-
ingja og vina.
Við systkinin fengum ótelj-
andi símtöl sem öll hljómuðu í
byrjun: Sæll, þetta er Haraldur.
Hvað segirðu til? Hann vildi
fylgjast með okkur, hvað við
værum að gera og ef við fórum í
ferðalag var hann ekki rólegur
fyrr en við vorum komin heim og
hægt var að hringja daglega eins
og vanalega. Nú er heimasíminn
hljóður og Halli fluttur til Sum-
arlandsins.
Ég vil að lokum þakka öllum
þeim sem sýndu Halla vináttu í
gegnum árin. Sérstakar þakkir
til Böðvars Pálsonar á Búrfelli
fyrir einstaka vináttu og greiða-
semi. Einnig til starfsfólks Dval-
arheimilis Áss í Hveragerði þar
sem hann átti góð ár í þeirra
umsjá og umönnun.
Andlát hans bar brátt að og
hann þurfti ekki að dvelja á
sjúkrahúsi eins og hann hrædd-
ist mjög og fyrir það erum við
þakklát.
Ég og fjölskylda mín kveðjum
Halla í dag og þökkum fyrir
samveruna í gegnum lífið. Hann
skreytti mannlífið með sínum
hætti eins og þeir sem eru öðru-
vísi og það ber að þakka.
Blessuð sé minning hans.
Kristín Eyjólfsdóttir (Stína).
Haraldur
Eyjólfsson
Mig langar að
minnast elsku
tengdamóður minn-
ar, Dóru, í nokkrum
orðum.
Það eru u.þ.b. 50 ár síðan ég
kom fyrst í Goðheimana, þar sem
fjölskyldan bjó. Mér er mjög
minnisstætt, hvað Dóra rak heim-
ilið af miklum myndarskap. Hún
var húsmóðir á stóru heimili. Eig-
inmaðurinn var togaraskipstjóri,
og hann var langdvölum fjarver-
andi, svo það var í mörg horn að
líta.
Dóra var húsmóðir af gamla
skólanum, og heimilisbragurinn
bar keim af því. Hún var ströng og
vildi hafa reglu á hlutunum, enda
hvíldi mikil ábyrgð á hennar herð-
um varðandi heimilishaldið. Hún
var mikill kokkur og hafði yndi af
því að elda góðan mat og baka.
Nýbökuð jólakaka var ávallt á
boðstólum. Þegar Sverrir kom í
land var iðulega boðið til veislu. Í
mörg ár kom fjölskyldan saman, á
slaginu tólf, þar sem sunnudags-
steikin og heimalagaður ís var á
borðum.
Á fyrstu hjúskaparárum okkar
bjuggum við í næsta nágrenni við
Dóru. Það kom sér vel af því að
Dóra
Bergþórsdóttir
✝ Dóra Berg-þórsdóttir
fæddist 30. júní
1925. Hún lést 8.
janúar 2018.
Jarðarförin fór
fram í kyrrþey að
ósk hinnar látnu.
hún átti eftir að
reynast okkur stoð
og stytta.
Þegar dóttir okk-
ar fæddist með
hjartagalla og þurfti
síðar að fara í upp-
skurð erlendis tók
hún að sér að vera
dagmamma hennar.
Liv náði fullri heilsu
og átti Dóra sinn
þátt í því, og erum
við henni ævinlega þakklát fyrir
það.
Þetta lagði grunninn að góðri
vináttu alla tíð.
Dóra var sjálfboðaliði hjá
Kvennadeild Rauða krossins í
rúm 50 ár og var formaður þar um
langt árabil. Konurnar í kvenna-
deildinni hittust vikulega og feng-
ust við alls kyns hannyrðir, föndur
og kökubakstur. Afraksturinn var
síðar seldur á jólabasar félagsins
og ágóðinn rann til Rauða kross-
ins.
Dóru var mjög umhugað um
velferð stórfjölskyldunnar. Hún
hafði áhuga á öllu, sem fjölskyldu-
meðlimirnir tóku sér fyrir hendur
í leik og starfi. Ekki nóg með það,
hún vildi líka fá fréttir af mínum
systkinum og öllum okkar vinum.
Ég man hvað hún fylgdist vel
með öllum fréttum, og ekki síst
íþróttafréttum. Hún og Halla,
systir hennar, sátu stundum tím-
unum saman og horfðu á kappleiki
í sjónvarpinu af miklum áhuga og
misstu aldrei af leik.
Hildur Björg Halldórsdóttir.