Morgunblaðið - 14.02.2018, Qupperneq 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 2018
✝ Guðrún Boga-dóttir fæddist
í Laugardalnum í
Reykjavík 26. nóv-
ember 1947. Hún
lést á LHS 1. febr-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Bogi Egg-
ertsson frá Laug-
ardælum í Árnes-
sýslu, f. 1906, d.
1987, og kona
hans Hólmfríður Guðmunds-
dóttir frá Læk í Flóa, f. 1906,
d. 1972.
Systkini Guðrúnar:
Guðmundur, f. 1930, d. 1945.
Eggert, f. 1931, d. 1998. Bene-
dikt, f. 1933, d. 1989. Sigurður
Gunnar, f. 1939. Guðmundur f.
1945. Ragna, f. 1947.
Laugavegi 18. Þar bjuggu þau
í eitt ár, síðan fluttu þau í
Laugarneshverfi og bjó hún
þar öll sín uppvaxtarár. Í
Reykjavík bjó hún lengst af í
Seljahverfi. Hún stundaði nám
í Laugarnesskóla og gagn-
fræðaskóla verknáms. Guðrún
fór tvö sumur í sveit um 12 og
13 ára aldur.
Guðrún starfaði aðallega
við bústörf, bókhald, skrif-
stofustörf og verslunarrekst-
ur. Hún fór snemma að vinna
að hugsjónum sínum í gegnum
pólitík og starfaði lengst af
innan Sjálfstæðisflokksins.
Tók hún einnig þátt í ýmsum
öðrum félagstörfum.
Guðrún var í sambúð með
Eggerti Haukdal, f. 1933, d.
2016, fyrrverandi bónda, odd-
vita og síðar alþingismanni.
Útför Guðrúnar fer fram
frá Neskirkju í dag, 14. febr-
úar 2018, klukkan 13.
Guðrún giftist
Sigurði Inga Tóm-
assyni, f. 1945.
Þau skildu. Börn
þeirra eru: Agnar
Þór, f. 1964, dóttir
hans er Kristín
Fanný, f. 1982.
Móðir hennar er
Steinunn Thorlaci-
us, f. 1961, barns-
faðir Kristínar er
Hannes Finnsson
og eiga þau eitt barn, Þorberg
Bessa, f. 2016. Unnur, f. 1967,
er gift Stefáni Þóri Birgissyni,
f. 1965, og eiga þau dótturina
Hildi, f. 2013.
Guðrún ólst upp í Laugar-
dalnum í Reykjavík til sex ára
aldurs, fluttist síðan með for-
eldrum og systkinum að
Nú þegar ég kveð móður
mína í hinsta sinn reikar hugur
minn til hennar og upp koma
allar þær minningar sem ég á
um hana. Tilhugsunin um að fá
ekki að knúsa hana og spjalla
við hana eins og við gerðum svo
oft. Ég á margar góðar minn-
ingar um hana. Ein stendur
upp úr og það er þegar ég eign-
aðist dóttur mína, Hildi. Hún
veitti okkur og dóttur minni
styrk, hlýju og mikla um-
hyggju. Því hún sá ekki sólina
fyrir Hildi og naut allra sam-
verustunda með henni, knúsaði
og dekraði.
Mamma var hrókur alls fagn-
aður hvar sem hún var. Hún
var félagslynd og hafði mjög
gaman að vera innan um fólk.
Hún var talsvert í félagsstörf-
um á yngri árum og naut sín vel
í slíkum félagsskap. Hesta-
mennska var hennar áhugamál
og átti hug hennar allan um
tíma og var hún mjög virk á því
sviði.
Mamma tók öllum vel. Góð-
vild og greiðvikni átti hún nóg
af. Hún var hjartahlý og alltaf
að hugsa um aðra, spá í hvernig
öðrum liði og hvort hún gæti
gert eitthvað fyrir þá. Um-
hyggjusemi gagnvart öðrum
var hennar helsti kostur. Alltaf
stóðu dyrnar hjá henni opnar
og hjálpsemin í fyrirrúmi. Hún
var alltaf boðin og búin að að-
stoða þá sem á þurftu að halda.
Lífið getur tekið óvænta
stefnu hvenær sem er. Við vit-
um aldrei hvaða verkefni okkur
er falið.
Mamma háði mikla baráttu
við illvígan sjúkdóm sem henni
var ætlað að ganga í gegnum og
gerði hún það með mikilli reisn.
Léttleikinn, bjartsýnin og húm-
orinn var aldrei langt undan þó
svo að sumir dagar hafi verið
erfiðari en aðrir. Móðir mín var
einstaklega kraftmikil og vilja-
sterk kona sem setti sér mark-
mið og hún náði þeim að eigin
verðleikum. í veikindum sínum
barðist hún hetjulega og notaði
húmorinn til að gera dagana
léttari fyrir sig og okkur.
Mikið tómarúm mun mynd-
ast við fráfall móður minnar og
ekki að undra þar sem hún gaf
öllum sem þekktu hana hluta af
sér. Takk, elsku mamma, fyrir
allt sem þú hefur gert fyrir
mig. Minningar um þig munu
ávallt lifa í mínu hjarta.
Þú ert gull og gersemi
góða besta mamma mín.
Dyggðir þínar dásami
eilíflega dóttir þín.
Vandvirkni og vinnusemi
væntumþykja úr augum skín
Hugrekki og hugulsemi
og huggun þegar hún er brýn.
Þrautseigja og þolinmæði
kostir sem að prýða þig.
Bjölluhlátur, birtuljómi,
barlóm, lætur eiga sig.
Trygglynd, trú, já algjört æði.
Takk fyrir að eiga mig.
(Anna Þóra)
Unnur Sigurðardóttir.
Elsku móðri mín, vinur, leið-
togi og klettur lífs míns.
Nú ertu horfin á braut. Eftir
löng og erfið veikindi. Þar sem
þú sýndir oftar sem áður bar-
áttuþrek þitt, jákvæðni, heil-
indi þín og hreinskilni, glettni
og allir þeir kostir sem þú ert
gædd skinu skært yfir undir-
liggjandi sjúkdómi.
Samskiptum okkar er einna
best lýst í eftirfarandi ljóði:
Maðurinn einn er ei nema hálfur,
með öðrum er hann meiri en hann
sjálfur.
(Einar Ben.)
Heilli manneskju er erfitt að
finna, og hefur hún markað
djúp og falleg spor í mína sál,
sem að eilífu munu liggja þar,
mér og öðrum til eftirbreytni.
Vona svo innilega að þér líði vel
þar sem þú ert komin, og þar
sé allt „spick and span“ og ekki
kæmi á óvart að þú værir farin
að stjórna þar svo allt fari vel
fram. Með eftirfarandi kvæði
vil ég kveðja þig úr þessari
jarðvist. Takk fyrir allt sem þú
kenndir mér:
Deyr fé,
deyja frændur,
deyr sjálfur ið sama;
en orðstír
deyr aldregi,
hveim er sér góðan getur.
(Úr Hávamálum.)
Agnar Þór Sigurðsson.
Elsku dásemdin mín.
Ó hve orð eru fátæk á
kveðjustund til þeirra sem
maður elskar svo heitt.
Hvernig get ég mögulega
sagt bara nokkur orð um þau
35 ár sem ég fékk að hafa þig?
Hvernig geta 35 ár af samveru
orðið allt í einu að augnabliki
og tíminn okkar saman er lið-
inn?
Þú varst mér ekki bara
amma heldur vinkona mín líka.
Við gátum léttilega spjallað
tímunum saman um allt og ekki
neitt. Þú varst svo falleg,
skemmtileg og trygg, ég gat
ætíð treyst þér fyrir hverju því
sem lá mér á hjarta. Við skild-
um líka hvor aðra svo vel.
Ég þurfti aldrei að fara í
kringum hlutina eða útskýra
mig, þú bara einfaldlega vissir
hvað ég meinti, vildi eða var að
hugsa.
Alltaf leið mér eins og ég
væri einstök í þínum augum og
það er eitt það dýrmætasta
sem ég á eftir þína tilveru.
Amma mín, takk fyrir að
hafa verið mér sönn vinkona,
takk fyrir að hafa ekki látið
neitt koma í veg fyrir að við
ættum ómetanlegt og fallegt
samband, takk fyrir allt sem þú
gerðir fyrir mig, takk fyrir allt
sem þú gerðir fyrir litla Bessa
minn, takk fyrir allar stundirn-
ar sem við eyddum saman.
Ég mun alla tíð geyma þær
minningar í hjarta mínu, takk
fyrir síðasta göngutúrinn sem
við fórum saman um lífsins veg.
Ég vona að þú vitir hversu
dýrmæt þú ert mér.
Ég á alltaf eftir að sakna þín
og elska. Þangað til næst.
Þín,
Kristín Fanný.
Til ömmu,
Hvernig er hægt að þakka,
það sem verður aldrei nægjanlega
þakkað.
Hvers vegna að kveðja,
þann sem aldrei fer.
Við grátum af sorg og söknuði
en í rauninni ertu alltaf hér.
Höndin sem leiddi mig í æsku
mun gæta mín áfram minn veg.
Ég veit þó að víddin sé önnur
er nærveran nálægt mér.
Og sólin hún lýsir lífið
eins og sólin sem lýsti frá þér.
Þegar að stjörnurnar blika á himnum
finn ég bænirnar, sem þú baðst fyrir
mér.
Þegar morgunbirtan kyssir daginn,
finn ég kossana líka frá þér.
Þegar æskan spyr mig ráða,
man ég orðin sem þú sagðir mér.
Vegna alls þessa þerra ég tárin
því í hjarta mínu finn ég það,
að Guð hann þig amma mín geymir
á alheimsins besta stað.
Ótti minn er því enginn
er ég geng áfram lífsins leið.
Því með nestið sem amma mín gaf
mér,
veit ég að gatan hún verður greið.
Og þegar sú stundin hún líður
að verki mínu er lokið hér.
Þá veit ég að amma mín bíður
og með Guði tekur við mér.
(Sigga Dúa.)
Hildur.
Í dag kveð ég yndislegu tví-
burasystur mína með trega og
söknuði, en er þakklát fyrir að
hún sé komin á betri stað eftir
erfið veikindi.
Guðrún háði hetjulega bar-
áttu við þann sjúkdóm sem
engu virðist eira, alltaf bjartsýn
og ákveðin í að sigrast á honum.
Við ólumst upp á ástríku
heimili foreldra okkar í Laug-
arneshverfi sem var nýtt barn-
margt hverfi. Krakkarnir hóp-
uðu sig saman og ýmislegt var
brallað, farið í allskonar útileiki,
í sund og svo mætti lengi telja.
Við nutum frelsis í óspilltri
náttúrunni í Laugardalnum,
m.a. fylgdust við með uppbygg-
ingu Laugardalsvallar og tókum
þátt í opnunarsýningu hans,
vorum í barnakór Laugarnes-
skólans allan barna- og ungl-
ingaskólann.
Mér er minnisstætt þegar
maður nokkur kom á hesti sín-
um að heimili okkar í Laugar-
dalnum, fór af baki, batt hestinn
við uppgang að hesthúsinu og
skildi svipu eftir á jörðinni.
Guðrún, u.þ.b. fimm ára gömul,
gerði sér lítið fyrir tók svipuna,
gekk upp uppganginn og skellti
sér á hestbak, sló í hestinn sem
stökk af stað en hægði fljótlega
á sér og allt fór vel. Þarna sýndi
hún snemma þá áræðni og hug-
rekki sem fylgdi henni alla tíð,
hún var óhrædd að takast á við
hluti. Guðrún var ákveðinn og
sterkur persónuleiki sem tókst
á við það sem að höndum bar
með ósérhlífni, dugnaði og heið-
arleika. Gott var að leita til
hennar með hvað sem var,
greiðviknari manneskju er erf-
itt að finna.
Guðrún var glæsileg kona,
vel greind, félagslynd og hrókur
alls fagnaðar í góðra manna
hópi, hafði einstaklega léttan
húmor, kát, hress og glöð og
átti auðvelt með að hrífa fólk
með sér.
Það var alltaf gaman að
heimsækja Guðrúnu, hún tók
alltaf á móti manni með hlýju og
bros á vör, svo dró hún fram
allskonar kræsingar. Henni
tókst auðveldlega að láta manni
líða vel í návist sinni, hún átti
fallegt heimili, var mikill fag-
urkeri og vildi hafa allt í röð og
reglu.
Guðrún hafði yndi af að
ferðast bæði utanlands sem og
innanlands. Við systur fórum í
eftirminnilega ferð til Spánar
árið 2013 með nokkrum skóla-
systrum okkar, til að heimsækja
skólasystur sem þar býr. Áttum
við frábærar stundir saman
með hressu og kátu fólki, í sól
og sumri, það er gott að ylja sér
við góðar minningar.
Með Guðrúnu er gengin góð
og merk kona. Ég og fjölskylda
mín kveðjum elsku systur mína
með þakklæti fyrir samfylgdina.
Elsku Agnar, Unnur, Stefán,
Hildur, Kristín Fanný, Hannes
og Þorbergur Bessi, megi Guð
vera með ykkur á þessum erfiðu
tímum. Minningin um Guðrúnu
mun lifa með okkur öllum.
Hvíl í friði,
Ragna Bogadóttir.
Árið er 1947, komið fram í
seinni hluta nóvember og
skammdegið grúfir yfir tilver-
unni, þegar skyndilega birtir til
á heimili foreldra minna á
Laugarlandi við Þvottalauga-
veg. Eftir að hafa átt fimm
stráka eignast móðir mín allt í
einu stelpu, ekki eina heldur
tvær. Þarna kom í heiminn syst-
ir mín, sem fékk nafnið Guðrún,
og tíu mínútum síðar kom hin
systirin, sem fékk nafnið
Ragna; tvær systur á einu
bretti og nú skein sól í heiði og
birti yfir tilverunni.
Guðrún kom fyrst og hafði
ætíð síðan forystu, sýndi ávallt
af sér framkvæmdasemi, gleði
og kátínu, sem fylgdi henni alla
hennar tíð. Hún var forkur dug-
legur, jafnt til leikja á yngri ár-
um, sem til vinnu síðar, kraft-
mikil og vinnusöm og kom sér
alls staðar vel, hvar sem hún
starfaði um ævina.
Hún eignaðist tvö mannvæn-
leg börn, Agnar og Unni, sem
hún annaðist af natni og um-
hyggju. Guðrún kom víða við á
löngum starfsferli, m.a. vann
hún um tíma hjá SKÝRR við
skráningu undir verkstjórn Sól-
eyjar Ragnarsdóttur, sem
seinna varð eiginkona mín. Sól-
ey ber henni vel söguna og
minnist hennar sem ákaflega
glaðværrar og skemmtilegrar
manneskju, sem hafði einstakt
lag á að bæta vinnumóralinn á
staðnum með sinni léttu lund og
glaðværð. Þó að stundum gengi
ýmislegt á í einkalífinu, eins og
gengur og gerist í lífi ungs
fólks, þá var því alltaf mætt á
jákvæðan hátt og erfiðleikum
mætt með glettni og kátínu,
þannig að aldrei bar skugga á
samskiptin. Síðar á ævinni tók
Guðrún að sér hlutverk ráðs-
konu hjá frænda okkar, Eggerti
Haukdal á Bergþórshvoli. Hún
gegndi því starfi af sama dugn-
aði og hörku sem fyrr, jafnt
innivinnu sem útivinnu. Seinna
varð hún sambýliskona Eggerts
og sýndi þá best úr hverju hún
var gerð, sérstaklega eftir að
hann veiktist og var kominn á
hjúkrunarheimili Hrafnistu í
Reykjavík. Hún sinnti honum
þar af stakri natni og trú-
mennsku svo undrum sætti, allt
þar til Eggert lést.
Guðrún lést á Landspítalan-
um hinn 1. febrúar sl., í hádeg-
inu, þegar sól var hæst á lofti og
birtan mest þann daginn, eftir
baráttu við illskeyttan sjúkdóm,
sem hún varð að láta í minni
pokann fyrir, þrátt fyrir hetju-
lega baráttu undanfarna mán-
uði.
Við Sóley sendum börnum
hennar, nánasta skyldfólki og
vinum, innilegar samúðarkveðj-
ur á þessari sorgarstundu.
Ritað á Tenerife 10. febrúar
2018, með tár á hvarmi og harm
í huga, fyrir hönd systkinanna,
sem eftir lifa, og maka þeirra,
Guðmundur Bogason.
Guðrún er farin, það er skrít-
ið til þess að hugsa að við fáum
ekki að njóta návistar hennar
meir í þessu lífi. Það var alltaf
svo gaman að hitta Guðrúnu,
tala við hana í síma og njóta
þess góða samtals sem við átt-
um svo oft saman. Guðrún var
alltaf svo hress og skemmtileg,
hrókur alls fagnaðar og það var
alveg sama hvað gekk á í henn-
ar lífi, það var samt alltaf stutt í
húmorinn og gleðina.
Samband tvíburasystra er
svo náið og einstakt sem gerði
samband mitt og sonar míns við
Guðrúnu og hennar börn ein-
stakt líka. Þær eru margar góð-
ar minningarnar frá æsku minni
með Guðrúnu.
Guðrún var svo hörkudugleg
og áræðin og endalaust kjörkuð.
Henni fannst t.d. lítið mál að sjá
um útistörfin á Bergþórshvoli,
smyrja traktorinn og stökk svo
inn að búa til kæfu, hrossabjúgu
o.fl. eða baka eins og henni var
einni lagið. Þegar við komum í
heimsókn var borðið alltaf
drekkhlaðið af kræsingum og
umræðurnar við borðið alltaf
svo skemmtilegar.
Guðrún gerði allt fyrir mann,
oftar en ekki passaði hún okkur
systkinin þegar foreldrar mínir
fóru utan. Í eitt skiptið voru þau
að koma heim og við ætluðum
að taka á móti þeim í Keflavík,
þetta var um miðjan vetur og
þennan dag gerði kolvitlaust
veður, skafrenning og blindu.
Það sást ekki stika á milli, við
vorum heillengi á leiðinni og
það var ótrúlegt að fylgjast með
henni, sumir hefðu snúið við
fyrir löngu en ekki Guðrún, ef
hún tók eitthvað að sér gerði
hún það með heilum hug og
gafst aldrei upp.
Þegar við fórum á Bergþórs-
hvol á meðan Guðrún bjó þar
þurfti sonur minn alltaf að
byrja á því að hitta Guðrúnu, og
skemmtilegast fannst honum að
fara með henni í traktorinn og á
hann margar góðar minningar
með henni sem lítill drengur.
Guðrún var algjört uppáhald,
þau ræddu saman um sveitina
og fóru á traktornum niður í
fjöru sem var hápunkturinn.
Benjamín var mjög spurull sem
lítið barn og hafði Guðrún gam-
an af því að ræða við hann og
segja honum sögur. Fyrir
stuttu fögnuðu þær systur stór-
afmæli og hélt Benjamín ræðu
fyrir ömmu sína og Guðrúnu og
þótti Guðrúnu virkilega vænt
um það.
Við erum svo þakklát að þær
gátu fagnað saman með nánustu
ættingjum og var Guðrún sem
fyrr hress og kát þrátt fyrir erf-
ið veikindi.
Elsku Unnur, Agnar og fjöl-
skyldur, Guð gefi ykkur styrk á
þessum erfiðu tímum. Minning
Guðrúnar lifir áfram með okk-
ur.
Íva og Benjamín.
Mig langar að minnast Guð-
rúnar Bogadóttur sem var móð-
ir æskuvinkonu minnar.
Ég kynntist Guðrúnu þegar
ég var 15 ára og eyddi mörgum
stundum í Stífluselinu þar sem
ég var ætíð velkomin. Þar var
margt ráðgert, brallað og mikið
hlegið. Seinni árin hittumst við í
eldhúsinu hjá Unni og Stefáni
eða í veislum.
Guðrún var afskaplega góð
kona, hrókur alls fagnaðar og
með svör á reiðum höndum.
Hún tókst á við veikindi sín með
æðruleysi og stutt var í galsa
hjá henni þar sem hún gerð grín
að öllu saman í stað þess að
kvarta. Ég er mjög þakklát fyr-
ir að fá að kynnast henni.
Elsku Unnur, Stefán, Hildur
og aðrir aðstandendur, hennar
verður sárt saknað. Ég sendi
ykkur mína innilegustu samúð-
arkveðju.
Hver minning dýrmæt perla að liðn-
um lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni af alhug
þakka hér.
Þinn kærleikur í verki var gjöf, sem
gleymist eigi,
og gæfa var það öllum, er fengu að
kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir.)
Kristín.
Guðrún Bogadóttir
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
JÓN GUNNAR JÓHANNSSON
vélfræðingur,
Svalbarði 1, Hafnarfirði,
lést laugardaginn 10. febrúar á Land-
spítalanum við Hringbraut.
Unnur Jóhannsdóttir
Kristjana Júlía Jónsdóttir
Berglind Jónsdóttir Kristján Þór Kristjánsson
Hrafnhildur Martin Patrick Martin
barnabörn og barnabarnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi,
GUÐJÓN EMILSSON,
Laxárhlíð,
Hrunamannahreppi,
lést á Heilbrigðisstofnun Suðurlands
mánudaginn 12. febrúar.
Sigríður Guðmundsdóttir
Emil Guðjónsson Alma Guðmundsdóttir
Eyrún Guðjónsdóttir
Guðmundur Guðjónsson Berglind Bára Hansdóttir
Steinar Guðjónsson Hrönn Erlingsdóttir
barnabörn og barnabarnabarn