Morgunblaðið - 14.02.2018, Blaðsíða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. FEBRÚAR 2018
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
✝ Arndís HallaJóhannesdóttir
fæddist í Reykjavík
8. september 1976.
Hún lést á Land-
spítalanum við
Hringbraut 2. febr-
úar 2018.
Foreldrar henn-
ar eru Jóhannes
Finnur Halldórs-
son, hagfræðingur
hjá samgöngu- og
sveitarstjórnarráðuneytinu, f.
18. desember 1954, og Guðbjörg
Gísladóttir, leiðbeinandi á leik-
skólanum Garðaseli, Akranesi,
f. 9. febrúar 1957.
Systkini Arndísar Höllu eru
Halldór Bjarkar bakari, f. 16.
júlí 1981, og Ástrós Una fé-
lagsráðgjafi, f. 18. júlí 1985.
Eiginmaður Arndísar Höllu
er Eyjólfur Rúnar Stefánsson
tölvurekstrarfræðingur, f. 2.
mars 1976.
Börn Arndísar og Eyjólfs eru:
Marín Rós, f. 22. desember
1997, og Rakel Rún, f. 23. jan-
úar 2001.
Arndís Halla hóf grunnskóla-
göngu sína á Akranesi og var
2007 var hún ein stofnenda fyr-
irtækisins Ritari ehf. ásamt eig-
inmanni og vinafólki. Starfaði
hún að uppbyggingu þess fyr-
irtækis í hálft ár í leyfi frá
þroskaþjálfastörfum og sat í
stjórn félagsins til loka árs 2017.
Arndís Halla var í stjórn
Þroskaþjálfafélags Íslands árin
2004-2008 og í stjórn Krabba-
meinsfélags Akraness 2016-
2018.
Árið 2012 flutti fjölskyldan til
San Diego í Kaliforníu. Þar
starfaði hún sem sjálfboðaliði
með ungum drengjum með ein-
hverfu. Fjölskyldan fluttist síð-
an aftur heim til Íslands sumarið
2013 og þá hóf hún störf hjá
Grundaskóla ásamt því að sinna
ráðgjöf fyrir félagsþjónustu og
barnavernd Akraness. Hún byrj-
aði að halda fyrirlestra í fram-
haldi af veikindum sínum, sem
báru nafnið „Mikill hlátur og
smá grátur“. Á árinu 2014 tók
hún við starfi félagsmálastjóra í
Hvalfjarðarsveit, en hún varð að
láta af því starfi vegna veikinda
á árinu 2017.
Þegar hún bjó í San Diego
greindist hún með brjósta-
krabbamein og fór í meðferð á
UCSD í lyfjameðferð, aðgerð og
geislameðferð.
Útför Arndísar Höllu fer fram
frá Akraneskirkju í dag. 14.
febrúar 2018, og hefst athöfnin
klukkan 13.
síðan fjögur ár í
Stykkishólmi, en
þar lágu leiðir
þeirra Eyjólfs Rún-
ars fyrst saman.
Arndís Halla lauk
stúdentsprófi frá
Fjölbrautaskóla
Vesturlands á
Akranesi 1996.
Varð þroskaþjálfi
frá Kennarahá-
skóla Íslands vorið
2000. Vorið 2014 útskrifaðist
hún sem markþjálfi frá Evolvia.
Hún starfaði mestan sinn starfs-
feril með fólki með fötlun og
byrjaði að vinna með unglingum
með fötlun á árinu 2000. Hún
starfaði sem yfirþroskaþjálfi í
Öskjuhlíðarskóla 2001-2003 og
jafnframt hluta þess tíma við
skammtímavistun á Móaflöt á
árunum 2002-2003. Hún vann að
þróunarverkefni „Málörvun fyr-
ir mikið málhamlaða nemend-
ur“ á árunum 2003-2004 undir
verkstjórn Ásthildar B. Snorra-
dóttur talmeinafræðings. Á ár-
unum 2003-2011 starfaði hún
sem yfirþroskaþjálfi á Brekku-
bæjarskóla á Akranesi. Árið
Núna þegar ég kveð elskulegra
tengdadóttur mína og vinkonu,
sem hverfur úr lífi okkar allt of
fljótt, er mér fyrst og fremst
þakklæti í huga, þakklæti fyrir
vináttu hennar og kærleika. En að
sama skapi leitar á hugann haf-
sjór minninga.
Hún kom inn í líf mitt svo ung
og hefur æ síðan fylgt mér og ver-
ið mér svo náin og mikilvæg.
Ég sá strax að þarna fór ynd-
isleg manneskja; ákveðinn, skipu-
lagður og staðfastur persónuleiki
en á svo einstakan hátt. Þegar ég
kynntist henni svo betur áttaði ég
mig á hvað hún hafði fallega sál og
stórt hjarta. Hún bar alltaf hag
vina sinna og vandamanna fyrir
brjósti og var tilbúin að gera nán-
ast hvað sem var til að öllum liði
sem allra best. Var alltaf til staðar
fyrir alla, hvernig svo sem stóð á
hjá henni sjálfri.
Fjölskyldan var henni allt, hún
var henni lífið sjálft. Þarna fór
stórkostleg eiginkona og móðir
svo eftir var tekið. Þau Eyfi
kynntust ung, aðeins 14 ára göm-
ul og hafa verið nánast óaðskilj-
anleg alla tíð síðan. Þau byggðu
sér upp framtíð og fallegt heimili
með dætrunum sínum, Marín Rós
og Rakel Rún. Fjölskyldan átti
sér stóra drauma og gerði allt til
þess að þeir draumar mættu ræt-
ast.
Á haustdögum 2012 knúði „vá-
gesturinn“ dyra öllum að óvörum
og við tóku erfiðir tímar læknis-
meðferða, lyfjagjafa og annarra
aðgerða. Arndís hafði verið
greind með krabbamein.
En Arndís Halla, ofurhetjan
okkar, ákvað að láta ekki bilbug á
sér finna og sameiginlega tók fjöl-
skyldan ákvörðun um að berjast
til þrautar og sýna þessum vá-
gesti í tvo heimana og ermar voru
brettar upp. Arndís breytti um
lífsstíl ákveðin í að sigra „kvikind-
ið“. Hún lifði fallegu, göfugu og
heilbrigðu lífi og neitaði að gefast
upp. Hún sýndi ótrúlegan styrk
og seiglu þegar hvert áfallið eftir
annað dundi á henni og fjölskyld-
unni allri. Auk fjölskyldu sinnar
átti hún gott bakland vina og
vandamanna, sem stóð á „hliðar-
línunni og hvatti hana áfram og
hún var þakklát fyrir það.
Við Arndís áttum góða tíma
saman hvort sem var í gönguferð-
um hér heima eða í San Diego,
ómældum klukkustundum við
prjóna- eða saumaskap, yfir mat-
reiðslubókum til að finna upp
hvað væri heilbrigt mataræði og
búa til matseðla, yfir raunveru-
leikaþáttum í sjónvarpinu eða að
spá og spekúlera í lífinu og tilver-
unni.
Eitt sinn sagði hún mér frá
ferðalagi sem hún tók sér fyrir
hendur á Snæfellsnesið, í sveitina
sína góðu þar sem hún á yngri ár-
um hafði átt góðar stundir með
ömmu sinni og afa. Hún sagðist
hafa pakkað saman kvíðanum og
óttanum, sem hafði ásótt hana
undanfarið, í box sem hún geymdi
í höfðinu. Nú hafði hún komið inn-
haldi boxins fyrir undir steini í
sveitinni og hún var ákveðin í að
nálgast það ekki aftur.
Það voru algjör forréttindi að
fá að vera samferða Arndísi í líf-
inu og fá að njóta lífsskoðana
hennar, dugnaðar og umhyggju,
það gerir mig vonandi að betri
manneskju.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoðaðu þá
aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna þess,
sem var gleði þín.
(Úr Spámanninum.)
Elsku Eyfi, Marín Rós, Rakel
Rún, foreldrar Arndísar og systk-
ini svo og allir aðrir aðstandend-
ur, það eru erfiðir tímar framund-
an en við biðjum algóðan Guð um
að gefa okkur öllum allan þann
styrk og kraft sem fyrirfinnst til
að axla þá byrði sem lögð er á hug
okkar og hjörtu.
Um leið biðjum við algóðan
Guð um að gæta Arndísar og trú-
um því að við eigum endurfundi í
„Sumarlandinu“.
Meira: mbl.is/minningar
Jóhanna tengdamamma.
Við erum mjög heppin að hafa
alist upp með þig í fjölskyldunni,
og hafa haft tækifæri til að vaxa
sem einstaklingar með þig sem
fyrirmynd. Það er sama hvaða
verkefni þú tókst á við, það var
alltaf leyst með jákvæðni, öryggi
og útgeislun sem dró okkur með í
rétta átt.
Fjölskyldan er fátækari án þín,
en við eigum ómetanlegar minn-
ingar sem munu verða okkur leið-
arljós um ókomna tíð. Eftirsjáin
svíður í dag, og við óskum þess
heitt að stundirnar hefðu getað
verið fleiri.
Þú hefur alltaf verið leiðtogi og
það mun ekkert breytast. Lær-
dómurinn mun lifa áfram, og
hjálpa okkur að takast á við verk-
efni framtíðarinnar. Við munum
nýta minningarnar um réttsýna,
drífandi, og glæsilega frænku
okkar til að leiða okkur í rétta átt.
Minningarnar af samverustund-
um okkar allt frá æskuárum eru
kryddaðar svörum og lausnum við
öllum aðstæðum. Við þurfum bara
að spyrja okkur: Hvað myndi
Arndís gera?
Elsku Eyvi, Marín og Rakel,
innilegar samúðarkveðjur á þess-
um þungu tímum.
Hvíl í friði, þín frændsystkin
Hjalti og Pálína.
Ég sendi þér kæra kveðju,
nú komin er lífsins nótt,
þig umvefji blessun og bænir,
ég bið að þú sofir rótt.
Þó svíði sorg mitt hjarta
þá sælt er að vita af því,
þú laus ert úr veikinda viðjum,
þín veröld er björt á ný.
Ég þakka þau ár sem ég átti,
þá auðnu að hafa þig hér,
og það er svo margs að minnast,
svo margt sem um hug minn fer,
þó þú sért horfinn úr heimi,
ég hitti þig ekki um hríð,
þín minning er ljós sem lifir
og lýsir um ókomna tíð.
(Þórunn Sigurðardóttir.)
Stórt skarð hefur verið höggvið
í fjölskylduna okkar og það er
nístandi sársauki sem fylgir því að
þurfa að kveðja baráttujaxlinn
okkar sem óskaði sér einskis heit-
ar í þessu lífi en að sigra í barátt-
unni við þennan illvíga sjúkdóm.
Arndís mun alltaf eiga stóran
sess í hjarta mér, hún var einstök
vinkona, mikill gleðigjafi, einstak-
lega falleg og góð manneskja.
Arndís var ofboðslega drífandi og
komst yfir meira á einum degi en
okkur hinum var nokkurn tímann
mögulegt.
Ég er virkilega þakklát fyrir
stundirnar okkar saman sem voru
oft á tíðum misgáfulegar eins og
t.d. þegar við löbbuðum hringinn í
kringum Reykjavík eða bárum
upp tvöfalt bónorð í Árbæjarlaug
með mjög misheppnuðum ár-
angri. Arndís hafði einstaklega
góða nærveru og stundirnar sem
við sátum saman og spjölluðum
eða hringdumst á voru aldrei
stuttar. Við höfðum einfaldlega
alltaf frá svo miklu að segja.
Elsku yndislega mágkona,
takk fyrir allt sem þú kenndir
mér, takk fyrir allar skemmtilegu
stundirnar okkar, takk fyrir öll
hlátursköstin og alla vitleysuna
sem okkur datt í hug saman. Takk
fyrir að gera bróður minn ham-
ingjusaman, takk fyrir yndislegu
og hæfileikaríku stelpurnar ykkar
sem voru þér svo mikils virði.
Takk fyrir tímann okkar saman á
þessari jörð sem ég vildi óska að
hefði verið miklu lengri.
Fyrir mér verður þú alltaf sig-
urvegari. Þú sigraðir sjálfa þig og
allt sem læknavísindin sögðu. Þú
ert hetjan mín og ég geymi þig í
hjarta mínu þar til við hittumst á
ný.
Ég mun passa Eyfa þinn og
stelpurnar eins og þú baðst mig
að gera.
Ástarkveðja,
Guðbjörg.
Elsku Arndís Halla mín.
Það er ólýsanlega sárt að þurfa
að kveðja þig. Þú varst fyrirmynd
mín í svo mörgu og ég man hvað
ég leit upp til þín þegar við vorum
litlar. Þú varst svo falleg og góð,
skemmtileg og vinamörg og ég
vildi líkjast þér. Ég man okkur á
Hrannarstígnum hjá ömmu og afa
í Grundarfirði, á Spjör og í Stykk-
ishólmi og það er ómetanlegt að
eiga þessar æskuminningar.
Núna í seinni tíð minnist ég
þess þegar við skipulögðum stóra
frænku- og húsmæðrahittinginn í
Arnarholti. Það sem hann lukk-
aðist vel og alltaf stóð til að end-
urtaka leikinn. Ég man líka öll
símtölin. Við gerðum nú stundum
grín að því að þú værir líklegast
ein af fáum sem gætu talað meira
en ég – og svo hlógum við báðar.
Við hringdumst oft á og það sem
við gátum spjallað saman! Ekkert
var okkur óviðkomandi og lengd
símtalanna var sjaldan mæld í
mínútum – frekar í klukkustund-
um. Ég minnist síðasta símtals
okkar núna í janúar. Þú fórst að
tala um það að þú ættir alveg eftir
að koma og sjá nýja húsið okkar
og áður en símtalinu lauk varstu
farin að skipuleggja heimsókn til
okkar. Þið Eyfi mynduð bara
koma með hjólhýsið í sumar og
„gista“ í innkeyrslunni!
En þetta líf er svo óútreiknan-
legt. Þegar þú veiktist fyrir
nokkrum árum þá spurðir þú ekki
„af hverju ég?“ heldur „af hverju
ekki ég?“. Þú varst svo meðvituð
um að ekkert er sjálfgefið. Þú
tókst á við örlög þín af miklu
æðruleysi og ólýsanlegri já-
kvæðni. Baráttuvilji þinn var eft-
irtektarverður og þú minntir okk-
ur hin á það að hlúa vel að því sem
raunverulega skiptir mestu máli í
lífinu. En þú varst ekki ein í bar-
áttunni. Liðið þitt allt, með Eyfa
og stelpurnar í broddi fylkingar,
hvatti þig áfram. Team Arndís
ber vott um það og ég er nokkuð
viss um að margir sofi nú í bleiku
„liðstreyjunni“. Þú, elsku Arndís
mín, og liðið allt kenndir mér að
ástin og kærleikurinn sigrar allt.
„Kærleikurinn er langlyndur, hann er
góðviljaður. Kærleikurinn öfundar ekki.
Kærleikurinn er ekki raupsamur, hreykir
sér ekki upp. Hann hegðar sér ekki
ósæmilega, leitar ekki síns eigin, hann
reiðist ekki, er ekki langrækinn. Hann
gleðst ekki yfir óréttvísinni, en sam-
gleðst sannleikanum. Hann breiðir yfir
allt, trúir öllu, vonar allt, umber allt.
Kærleikurinn fellur aldrei úr gildi.“
(1. Kor 13.4-8)
Það er stórt skarð höggvið í
okkar stóru fjölskyldu en við
munum halda vel utan um hvert
annað, njóta lífsins áfram eins og
þú kenndir okkur og minnast þín
með endalausri ást og hlýju.
Ég sakna þín, elsku Arndís
mín, og mun alltaf elska þig.
Elsku Eyfi, Marín Rós, Rakel
Rún, Jói, Gugga, Halldór Bjark-
ar, Ástrós Una og fjölskyldur.
Megi góður Guð styrkja ykkur í
sorginni.
Þín frænka,
Birta Huld Halldórsdóttir.
Elsku Arndís Halla.
Hvernig þakkar maður lífsljósi
eins og þér samfylgdina? Er nóg
að segja takk?
Takk fyrir alla leikina í æsku.
Takk fyrir að veiða með mér
randaflugur bak við hús hjá
ömmu og afa á Álftavatni. Takk
fyrir að kenna mér að sleppa þeim
aftur. Takk fyrir alla þykjustu-
leikina á Húsahól. Takk fyrir allar
hollu matarsendingarnar og
peppið þegar ég var nýflutt á
Akranes. Takk fyrir að eiga part í
dóttur. Takk fyrir að vera alltaf
boðin og búin að kynna þér henn-
ar þarfir og ráðleggja. Þau ráð
hafa reynst vel. Takk fyrir aðstoð-
ina og lánið á skipulagshæfni í
flutningum. Takk fyrir göngu-
túrana og takk fyrir trúnóin.
Takk fyrir að vera svona góð fyr-
irmynd. Takk fyrir stelpurnar
þínar. Þær eru dýrmætar. Takk
fyrir alla hjálpina. Takk fyrir
hlýjuna. Takk fyrir ástina. Takk
fyrir allt. Takk.
Þú sagðir við mig nýlega „ég
veit að einn daginn þá dey ég,
þangað til er ég á lífi“. Elsku lífs-
glaða frænkan mín með stálsálina
sem alltaf var tilbúin að sjá það
góða og gefa af sér. Þessi orð,
„þangað til“ hafa verið mér sem
mantra síðan. Þú kenndir okkur
mæðgum að lifa í núinu. Allt fer
þetta einhvern veginn. „Þangað
til“ er eina vitið að njóta. Njóta
hversdagsins. Njóta augnabliks-
ins. Þannig lifir hluti af þínum lífs-
gildum áfram í okkur. Takk fyrir
það.
Lífið var betra með þig við hlið
okkar. Lífið er betra af því þú
varst okkur við hlið.
Elsku Eyfi, Marín, Rakel,
Gugga, Jói, Halldór, Ástrós, fjöl-
skylda, tengdafjölskylda, tengda-
börn og auðvitað hann Bjartur
okkar. Öll mín ást á ykkur.
Hlédís Sveinsdóttir.
Elsku Arndís Halla mín.
Raunveruleikinn er sár og hug-
ur minn leitar stöðugt til fjöl-
skyldu þinnar. Til Eyfa þíns sem
stóð eins og klettur við hlið þér í
baráttunni. Til Marínar Rósar,
Rakelar, foreldra þinna, systkina
og annarra aðstandenda. Það eiga
margir um sárt að binda því þú,
elsku Arndís mín, komst á þinni
allt of stuttu lífsleið við hjörtu ótal
margra einstaklinga.
Undanfarnir dagar hafa liðið
framhjá með ótal minningum sem
ylja. Minningum sem ég mun
halda vel í því þær varðveita
minningu þína. Þessar minningar
eru dýrmætar.
Þetta eru m.a. minningar um
vinkonur sem sátu í hlíðum Esj-
unnar og langaði alla leið upp en
voru hræddar rétt fyrir ofan
Stein. Fengu hjálp og hlupu með
aðstoð alla leið upp. Ég man samt
pælingarnar um hvernig við ætt-
um að komast niður aftur, en það
tókst. Minningar um vinkonur
sem lögðu af stað í sína fyrstu ferð
á Geirmundartind. Við Guðfinnu-
þúfu héldu þær að þær væru
komnar alla leið upp og veltu
meira að segja við steinum til að
leita að gestabókinni. Ferðin end-
aði á símtali við pabba þinn, sem
sagði okkur ekki vera á réttum
stað. Þessu hlógum við nú mikið
að. Ég man líka margar hláturs-
minningar þar sem við ræddum
ýmis mál. Yndislegar þakklátar
minningar um góða vinkonu sem
tók Þórdísi Evu mína að sér við
upphaf grunnskólagöngu hennar.
Vinkonu sem kom stelpunni minni
í gegnum stórt verkefni, sýndi
okkur mikla umhyggju og í sam-
einingu náðum við árangri. Vegna
þessa varð einnig mikill vinskapur
milli þín og Þórdísar Evu. Það
sýndi sig vel því hún varð að
senda þér kort frá Florida, um ár-
ið, og segja þér frá ævintýrunum.
Ég get ekki sleppt því að minna
þig á ferð ykkar Eyfa í þingið fyr-
ir tæpu ári. Þá komuð þið og hitt-
uð okkur nokkra nefndarmenn í
velferðarnefnd og komuð fram
með réttmætar og nauðsynlegar
ábendingar um það sem betur má
fara í heilbrigðismálum. Þessi
heimsókn sýndi að þú varst alltaf
að hugsa um velferð fólks.
Elsku Arndís Halla mín. Ég
þakka þér fyrir spjallið sem við
áttum fyrir nokkrum vikum. Það
var samtal við kjarkmikla vin-
konu sem kenndi mér svo margt.
Þú munt alltaf eiga stað í hjarta
mínu. Hjartans þakkir fyrir allt
saman. Eyfa, Marín Rós, Rakel,
foreldrum þínum, systkinum og
öðrum aðstandendum sendi ég
samúðarkveðjur. Ég bið þess að
allar góðar vættir vaki yfir þeim
og styrki á þessum erfiðu tímum.
Þín vinkona,
Elsa Lára.
Þegar brosið þitt bjarta
beindist að mér,
glæddist gleði í hjarta
geislar af þér.
(GJJ)
Við vinkonurnar eigum sannar-
lega eftir að sakna þess að sjá
brosið hennar Arndísar, bjart og
eilítið skakkt en svo geislandi að
engum duldist að þarna var á
ferðinni eðaleintak af manneskju.
Okkur vinkonurnar langar til
að þakka fyrir að fá að eiga sam-
leið með Arndísi þann veg sem
legið hefur frá barnæsku og ung-
lingsárum til þess dags sem hún
kvaddi.
Skoppandi glöð barnæskuárin,
blómarós unglingsáranna, unga
móðirin og eiginkonan, það má
með sanni segja að Arndís hafi í
öllum sínum hlutverkum gert
hlutina 100% og rúmlega það.
Að vera þeirrar gæfu aðnjót-
andi að fylgjast að í gegnum sætt
og súrt er það sem við vinkonurn-
ar erum þakklátastar fyrir.
Að eiga Arndísi að sem vinkonu
þýddi að þar höfðum við eina
trausta og ráðagóða sem leitaði
ætíð lausna á þeim málum sem
upp komu. Þannig tókst hún ætíð
á við öll þau verkefni sem hún stóð
frammi fyrir með skynsemi,
bjartsýni og ótrúlegan viljastyrk
að vopni.
Arndís var alltaf með eitthvað á
prjónunum í orðsins fyllstu, hvort
sem það fólst í saumaskap, fyr-
irlestrahaldi, markþjálfun eða
öðru; verkefnalaus varð hún aldr-
ei.
Hún lagði því sitt af mörkum í
að gera þennan heim að betri stað
því það var sama hvar hún kom
við, hún gerði hlutina betri en þeir
voru fyrir.
Elsku Eyfi, klettur í sjávarföll-
um lífsins, takk fyrir að halda ut-
an um Arndísi okkar alla tíð og
vera henni ómetanlegur styrkur í
lokabaráttunni. Elsku Marín og
Rakel, augasteinar móður ykkar
sem hugsaði ávallt um að vega-
nesti ykkar út í lífið væri sem af-
farasælast. Elsku Bjartur, káti
loðboltinn sem gafst Arndísi hlýju
og félagsskap með nærveru þinni,
söknuður þinn er sár.
Kæra fjölskylda, missir ykkar
er mikill, megi allar góðar vættir
og almættið fylgja ykkur um þann
dimma dal sem nú er genginn en
við trúum og treystum að ljósið og
birtan hennar Arndísar muni
ávallt fylgja ykkur.
Arndís Halla
Jóhannesdóttir