Morgunblaðið - 10.04.2018, Síða 22

✝ Sívar SturlaBragason
fæddist 9. apríl
1959 á Landspít-
alanum í Reykja-
vík. Hann lést á
Torrevieja á Spáni
19. mars 2018.
Foreldrar hans
eru hjónin Sigríður
S. Sívertsdóttir
Hjelm, f. 30.8. 1939,
og Bragi Eyjólfs-
son, f. 11.10. 1940. Alsystir Sív-
ars er Aðalheiður Þóra Braga-
dóttir, f. 1970, og uppeldissystir
sammæðra er Ásdís Halla
Bragadóttir, f. 1968. Bróðir
sammæðra var Sigurður Mark-
ús Sigurðsson, f. 1961, en hann
lést í október 1993. Tvær systur
samfeðra eru Sigríður Heiða
Bragadóttir, f. 1958, og Rut
Bragadóttir, f. 1959. Sívar átti
uppeldisföður, Sigurð Ingimars-
son, f. 1942, og stjúpmóður,
Ingibjörgu Árnadóttur, f. 1945,
en um árabil var Sívar alinn upp
af móður Sigurðar, Markúsínu
Jónsdóttur á Súgandafirði, f.
1911, og eiginmanni hennar
Ingimar Magn-
ússyni, f. 1904.
Uppeldissystkinin
eru Árni Ingi Sig-
urðsson, f. 1965,
Magnús Már Sig-
urðsson, f. 1968,
Ingimar Sigurð-
arson, f. 1970, og
Sonja Sigurðar-
dóttir, f. 1974.
Hinn 11. október
1980 kvæntist Sívar
Margréti Kristjánsdóttur og
voru þau gift í áratug og héldu
alltaf góðum vinskap. Þau eign-
uðust saman tvo drengi, Krist-
ján Markús, f. 23. október 1980,
og Stefán Loga, f. 10.10. 1981.
Barnsmóðir Sívars er Edda Þór-
ey Guðnadóttir en saman eiga
þau dótturina Blómeyju Ósk, f.
1. október 1994, og soninn Sig-
urstein Braga, f. 6. febrúar
1998.
Um nokkurt árabil starfaði
Sívar við sjómennsku.
Útför hans fer fram frá
Garðakirkju í dag, 10. apríl
2018, og hefst athöfnin klukkan
13.
„Þegar við Sonny bróðir tefld-
um skammaði hann mig alltaf
fyrir að hugsa ekki um endatafl-
ið. Ég flýtti mér of mikið og gerði
of mörg mistök,“ sagði Sívar
bróðir minn þegar hann hringdi í
mig frá Spáni og sagði sitt síð-
asta endatafl nálgast óþægilega
hratt. En því miður hefði hann í
lífinu, líkt og skákinni, gert of
mörg mistök. ,,Mig langar að
bæta fyrir þau en nú er svo fátt
sem ég get gert. Mig langar bara
að biðja þig um eitt, Halla mín;
skilaðu því til krakkanna þinna
að þau eigi að láta dópið vera –
það er ekkert í því nema helvíti.“
Sívar var 58 ára þegar hann
lést. Dánarorsökin var lifrar-
bilun. Í áratugi hafði hann glímt
við fíknisjúkdóminn sem hann
sagði afleiðingu sársaukans sem
hann sjálfur upplifði sem barn og
unglingur, en líka þess sársauka
sem mamma og aðrir nákomnir
höfðu glímt við. Hann hefði
fæðst inn í veruleika þar sem
draugar átakanlegrar fortíðar
vofðu yfir og létu hann aldrei í
friði.
Ungir voru báðir bræður mín-
ir, Sívar og Sonny, teknir af móð-
ur okkar, einstæðri og fátækri
móður í Höfðaborginni, sem átti
enga að til að aðstoða við uppeld-
ið. Sjálf var hún brotin eftir
hryllilegar uppeldisaðstæður og
hefði umfram allt þurft ástríki og
dyggan stuðning við að koma
drengjunum til manns. En kerfið
taldi betra að taka þá frá henni,
ungu konunni sem elskaði þá svo
heitt, og setja á Silungapoll þar
til þeir voru aðskildir og komið
fyrir annars staðar. Í bókinni
Tvísögu lýsti ég upplifun Sívars
af vistinni þar en hann var í
hjarta sínu sannfærður um að
stór hluti þeirra barna sem höfðu
dvalist á Silungapolli hefði látist
langt fyrir aldur fram vegna
glímu við þær tilfinningar að
hafa verið tekin af foreldrum sín-
um og komið fyrir á stofnun þar
sem umhyggja var engin en mik-
ið af andlegu og líkamlegu of-
beldi.
Mörgum árum síðar fékk
mamma synina aftur til sín og
var hún þá búin að eignast mig
og Heiðu, yngri systur okkar. En
skaðinn var skeður og verkefnið
að reyna að sameina fjölskyld-
una að nýju – byggja upp heil-
brigð tilfinningatengsl við erfið-
ar aðstæður reyndist okkur um
megn.
Nú eru þeir báðir farnir, Sívar
og Sonny, eftir glímu við fíknina.
Minningin um góða drengi lifir.
Drengi sem voru viðkvæmir, til-
finningaríkir og þráðu ekkert
heitar en ást og viðurkenningu.
En þegar taflið er frá upphafi
ójafn leikur, þar sem litlu peðin
eiga enga sterka leikmenn að, er
varla að leikslokum að spyrja.
Hugur minn er hjá ættingjum
okkar og vinum. Foreldrum okk-
ar, afkomendum Sívars og þá
sérstaklega sonum hans, Stefáni
Loga og Kristjáni Markúsi, sem
voru honum svo nánir, og móður
þeirra sem ávallt var kletturinn í
lífi bróður míns. En hugur minn
er ekki síður hjá öllum þeim
börnum sem enn í dag búa við
svo erfiðar aðstæður að endatafl-
ið er óþægilega fyrirsjáanlegt. Í
svona litlu samfélagi ættum við
að geta gert miklu betur.
Hvíl í friði, kæri bróðir.
Vonandi á betri stað þar sem
þið Sonny fáið tækifæri til að
byrja upp á nýtt. Umvafðir ást
og kærleika.
Ásdís Halla Bragadóttir.
„Heiða mín, ég kunni ekki að
vera foreldri, enginn hafði kennt
mér það eða sýnt mér hvernig
maður elur upp börn.“ Þetta
sagði Sívar bróðir við mig þegar
við sátum í einum af heitu pott-
unum í Laugardalslauginni á síð-
asta ári. Sívar var eitt af þeim
börnum sem í æsku fengu þau
spil í hendur sem erfitt var að
spila úr.
Sívar átti sér tvær hliðar; önn-
ur var sú bjarta jákvæða en hin
sú dimma þar sem fíknin réð
ferðinni. Honum fannst mjög
erfitt að vera inni í lífi mínu þeg-
ar fíknin var sem verst og vildi
ekki að litla systir myndi horfa
upp á hann í því ástandi.
Um nokkurt skeið hef ég átt
von á því að skammt sé eftir hjá
Sívari og í huga mínum hef ég
nokkrum sinnum kvatt hann. En
þó að ég hafi lengi óttast að lík-
ami hans gæfist upp var ég ekki
viðbúin þeim mikla sársauka
sem helltist yfir þegar ég fékk
símtalið um að hann væri farinn.
Ég er þakklát fyrir þann tíma
sem við áttum þegar hann var
edrú, þá var hann stóri bróðir
sem var gjafmildur, góður, fynd-
inn, hlýr og vildi allt fyrir alla
gera. Þá var hann líka uppá-
haldsfrændinn sem börnin litu
upp til og vildu vera með. Við átt-
um mjög góða tíma saman þegar
hann bjó hjá mér fyrir austan,
hann vildi ná tökum á lífinu, fíkn-
inni og ná tengslum við fjölskyld-
una. Gerald, Halla og Braga sáu
ekki sólina fyrir frændanum sem
lék við þau, fór á kaffihús og
sagði þeim sögur af sér. Hann
talaði mikið um sjómennsku sína
við þau, hvað hann hefði verið
fljótur að beita og ekki var hann
síður stoltur af því að í einni sjó-
ferðinni hefði hann keypt stóra
dúkku fyrir litlu systur sem hefði
kostað hálfan handlegg. Þessi
tími er ómetanlegur þó að hann
hafi ekki varið nema í nokkra
mánuði eða þar til fíknin varð of
mikil og hann missti tökin á ný.
Síðasta haust fór ég til Spánar
þar sem ég vissi að Sívar bjó. Það
tók mig nokkra daga að finna út
hvar hann var, en á þriðja degi
fann ég hann á kaffihúsi við rútu-
stöð, sem var hans heimili þá
stundina. Við sátum þar, grétum
bæði yfir örlögum hans en hlóg-
um líka yfir mistökum sem við
höfum bæði gert. Þá stund vor-
um við ein í heiminum – systkini
sem sýndu hvort öðru skilning
og virðingu.
Það er einbeittur vilji minn að
láta sögu bræðra minna, foreldra
og okkar systra verða að leiðar-
ljósi fyrir aðra, svo að aðrir megi
læra af þeim mistökum sem gerð
hafa verið. Örlög bræða minna,
Sívars og Sonna, mega ekki
verða örlög fleiri barna, of mörg
eru nú þegar farin vegna erfið-
leika í æsku, sársauka og skiln-
ingsleysis. Úrræðaleysið er enn
of mikið gagnvart þeim börnum
sem glíma við erfiðar fjölskyldu-
aðstæður og margþættan vanda.
Allir sem starfa að málefnum
þeirra verða að taka höndum
saman og vinna að úrbótum sem
skila raunverulegum og varan-
legum árangri. Vissulega þyrfti
þjóðarátak til en í hjarta mínu
trúi ég að þannig sé hægt að
bæta líf svo fjölmargra sem ann-
ars eru fastir í vítahring, jafnvel
kynslóð eftir kynslóð.
Elsku fjölskylda, aftur erum
við í sárum. Ég er þakklát fyrir
þær fallegu stundir sem við átt-
um saman síðustu misserin og
þau einlægu og opinskáu sam-
skipti sem við náðum að eiga
með Sívari áður en hann fór í
sína hinstu för.
Elsku Stebbi og Diddi, þið
reyndust pabba ykkar svo vel,
ást og umhyggja ykkar í garð
hans var augljós. Magga mín,
kletturinn í lífi Sívars, þú ert
ómetanleg. Elsku mamma, pabbi
og Halla systir, eftir stöndum við
án strákanna sem eru nú samein-
aðir, glaðir og áhyggjulausir,
lausir úr viðjum fíknarinnar og
fordómanna sem þeir urðu of oft
fyrir. Við munum standa aftur
upprétt og halda vel utan um
hvort annað. Þegar upp er staðið
voru þeir stóru bræður okkar
Höllu, synir foreldra okkar en
fangar fíknarinnar.
Ég vil votta öllum samúð mína
sem komu að lífi Sívars. Í heimi
neyslunnar átti bróðir minn aðra
fjölskyldu sem stóð þétt saman
og þar sem kærleikur var til
staðar þrátt fyrir að ýmislegt
gengi á. Ég veit að margir af
þeim vinum hans eru í sárum
vegna fráfalls hans. Við erum öll
manneskjur sem eigum virðingu
skilið og umhyggju, hvar sem við
erum og hvernig sem við erum.
Aðalheiður Þóra
Bragadóttir.
Sívar Sturla
Bragason
22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. APRÍL 2018
Innilegar þakkir til allra sem sýndu okkur
samúð og hlýhug vegna fráfalls
HELGA GUÐBRANDS
VILHJÁLMSSONAR
klæðskera,
sem hefði orðið 100 ára í dag.
Friðrik Ágúst Helgason Margrét Guðmundsdóttir
og fjölskylda
Innilegar þakkir fyrir hlýjar og fallegar
kveðjur vegna fráfalls
INGIMUNDAR SIGFÚSSONAR
forstjóra og sendiherra.
Valgerður Valsdóttir
Valur Ingimundarson
Sigfús Ingimundarson Birgitta B. Hassenstein
Ingimundur B. Sigfússon
Guðmundur S. Sigfússon
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HELGI ÓLAFUR BJÖRNSSON
frá Læk,
Skagaströnd,
lést á hjúkrunarheimilinu Skjóli mánudaginn
2. apríl. Útförin fer fram frá Fossvogskirkju
miðvikudaginn 11. apríl klukkan 13.
Björn Helgason Ásta Harðardóttir
Sigrún Helgadóttir Alfred G. Matthíasson
Anna Helgadóttir Gunnar Kristófersson
Jóhann Helgason
barnabörn og barnabarnabörn
Elsku maðurinn minn, faðir og afi,
HARALDUR I. ÓSKARSSON,
lést á heimili sínu föstudaginn 30. mars.
Útförin fer fram frá Akureyrarkirkju
mánudaginn 16. apríl klukkan 13.30.
Blóm og kransar eru afþakkaðir.
Guðbjörg Hjaltadóttir
Hjalti Jónsson
María H. Svavarsdóttir
og barnabörn
✝ Ragnar Ólafs-son fæddist í
Kvíum í Þverárhlíð,
Mýrasýslu 2. júní
1927. Hann lést á
líknardeild Land-
spítalans í Kópavogi
26. mars 2018.
Foreldrar hans
voru Ólafur Egg-
ertsson frá Kvíum,
Þverárhlíð, f. 28.11.
1888, d. 3.3. 1981, og
Sigríður Jónsdóttir frá Litlu-
Brekku í Reykjavík, f. 20.5. 1892,
d. 24.12. 1988. Bræður Ragnars
eru: Eggert, f. 4.1. 1926, maki
Auður Þorsteinsdóttir og eiga
Sigríður, f. 1960, maki Nökkvi
Bragason, sonur þeirra er Jökull.
3) Sveinn, f. 1962, hann á fimm
dætur: Sigrúnu Þóru, Öglu Eiri,
Birtu Fönn, Theodóru og Katrínu
Þóru.
Ragnar starfaði stærstan hluta
starfsævi sinnar sem deildarstjóri
atvinnurekstrardeildar á Skatt-
stofu Reykjavíkur eða frá 1949 til
1997. Eftir að Ragnar hætti störf-
um í skattamálunum sinnti hann
ættfræðigrúski af miklum áhuga.
Hann gerði nokkrar ættartölur,
bæði fyrir einstaklinga og Frétta-
blað Ættfræðifélagsins. Síðari ár-
in vann hann að því að skrásetja
fornættir Íslendinga og átti tals-
vert safn fornætta í sinni vörslu.
Útför Ragnars fer fram frá Há-
teigskirkju í dag, 10. apríl 2018,
og hefst athöfnin klukkan 13.
þau þrjú börn, og
Þorgeir, f. 18.7.
1928, maki hans var
Helga Ólafsdóttir, d.
2012, en þau eign-
uðust fjögur börn.
Ragnar var giftur
Theodóru Guð-
mundsdóttur frá
Skaftafelli í Öræfa-
sveit, f. 7. apríl 1929.
Þau gengu í hjóna-
band 31.12. 1959.
Börn þeirra eru: 1) Gísli, f. 1948,
maki Kolbrún Karlsdóttir, þau
eiga samtals fimm börn: Frið-
björgu, Maríu, Björgvin, Guð-
mund Karl og Theodór Ragnar. 2)
Elsku hjartans afi minn. Á
sama tíma og mér finnst erfitt að
kveðja þig finn ég fyrir ómetan-
legu þakklæti og kærleika gagn-
vart þér og að hafa átt þig að sem
afa.
Mér finnst ég svo heppin að
hafa fengið að alast upp með þér.
Það getur verið erfitt að lýsa til-
finningum á blaði en ég finn fyrir
svo miklum kærleika og um-
hyggju gagnvart þér og því sem
þú hefur gefið mér í gegnum árin.
Í huga mínum streyma fram ýms-
ar minningar sem eru mér mjög
kærar af þér afi minn með alpa-
húfuna þína fínu, smá bros á
vörum þér og rólegt augnaráð og
að sjálfsögðu tóbak í munni. Hvort
sem það er í sveitinni, Kvíum, í
garðinum í Barmahlíð að hvetja
mig til að slá eða raka saman gras-
ið eða í krók með þér í stofunni í
Barmahlíð.
Þegar ég hugsa til þessara
minninga og sérstaklega til þín, þá
finn ég hvað ég er þakklát fyrir
það hvað þú hvattir mig áfram í að
vera dugleg, sjálfstæð.
Hvað þú gladdir mig reglulega
með gríni og stríðni, eins og þegar
ég var lítil, þá sagðirðu: „Sigrún,
þú kannt ekki að smyrja, neii.“
Þá hljóp sko keppnisskap í mig
og vildi ég svo sannarlega sýna
þér að ég kynni nú að smyrja sjálf!
Þú varst eina manneskjan sem ég
gat rifist við, þar sem þú leyfðir
mér það afi minn. Það er einkenni-
legt að þakka fyrir það, en það var
dýrmætt fyrir mér sem reifst ekki
við neinn. Þú bara brostir og
hlustaðir.
Þótt ég sé að kveðja þig núna
afi þá ætla ég að fá að geyma þig
alltaf í hjarta mínu, þar sem minn-
ing mín um þig er ekkert nema
kærleikur, umhyggja og hvatning.
Takk fyrir að vera heildstæður,
traustur, góður og skemmtilegur
afi.
Sigrún Þóra Sveinsdóttir.
Elsku afi okkar, nú hefur þú
kvatt þennan heim og ert vonandi
kominn á betri stað. Þvílík gæfa að
fá að eiga þig sem afa, gæddur öll-
um þínum frábæru mannkostum.
Duglegur, kærleiksríkur, gestris-
inn, gjafmildur, hreinskilinn og
mikill húmoristi.
Það er margs að minnast en
það sem helst stendur upp úr er
hversu vel þú tókst alltaf á móti
okkur, þú vildir alltaf heyra
hvernig okkur gengi í lífinu og
varst mjög áhugasamur um öll
okkar verkefni. Það er sárt að
geta ekki lengur heimsótt þig og
ömmu þar sem móttökurnar voru
alltaf hlýjar og nærvera ykkar svo
góð. Þegar við komum í heimsókn
til þín hvattir þú okkur alltaf til að
borða sem mest og vildir aldrei að
neinn væri svangur, alltaf nóg til
af mat og ástúð. Allir sem þekktu
þig vita hversu mikill húmoristi þú
varst, meira að segja þegar þú
varst veikur á spítala var alltaf
stutt í grínið og þegar okkur verð-
ur hugsað til þín kemur upp bros á
vör og gleði í hjarta. Söknuðurinn
er mikill en það er gott að hugsa til
dýrmætra minninga og liðinna
samverustunda.
Takk fyrir allt elsku afi okkar,
minning þín verður ávallt ljós í lífi
okkar.
Þínar afastelpur,
Birta Fönn og Theodóra
Sveinsdætur.
Það er ekki erfitt að lýsa Ragn-
ari Ólafssyni og þó. Hann var dá-
lítið sérstakur, ég sé hann fyrir
mér að bjóða einhverjum í nefið á
sinn máta. Hann bauð öllum í nef-
ið, ungum sem öldnum, og auðvit-
að vildi maður ekki þiggja en það
skipti engu máli, hann bauð aftur
á næsta fundi.
Ragnar var ekki fullkominn
frekar en aðrir, gat stokkið upp á
nef sér en alltaf stutt í spaugið og
gat hann verið ótrúlega skemmti-
legur í háttum. Ragnar fór ekki í
manngreinarálit og í vina- og
kunningjahópi hans var öll flóra
mannlífsins. Hann hafði gaman af
börnum og var stríðnin aldrei
langt undan og ekki má gleyma
ættfræðiáhuganum sem voru
hans ær og kýr. Þegar nýr með-
limur bættist í fjölskylduna var
flett upp í ættfræðiritum og allir
höfðu gaman af.
Hann og Thea voru höfðingjar
heim að sækja og passað upp á að
allir fengju nóg að borða. Heimili
þeirra var opið og skemmtilegt og
sunnudagarnir ógleymanlegir.
Það er skrýtið að tala um Ragnar
Ólafsson í þátíð hafandi þekkt
hann og fjölskyldu hans síðan ég
man eftir mér. Við hjónin og börn
okkar minnumst með mikilli hlýju
og þakklæti óteljandi matar- og
kaffiboða, gjarnan með allri stór-
fjölskyldunni, og svignuðu borð
undan veisluföngunum. Þar kom
örlæti Ragnars skýrt fram og
hann naut þess að ganga um á
meðal gesta sinna, bera í þá góð-
gætið og hvetja fólk að taka
hraustlega til matar síns.
Bjarnheiður Bjarnadóttir og
Kristjón Másson.
Ragnar Ólafsson
 Fleiri minningargreinar
um Ragnar Ólafsson bíða
birtingar og munu birtast í
blaðinu næstu daga.