Morgunblaðið - 13.04.2018, Page 31

Kaliforníu í desember 2016. Þar
áttum við dýrmætar samveru-
stundir.
Erla kynntist Jóni Bjarna og
eignuðust þau saman dásam-
legu Helgu Júlíönu sem var
ljósið í lífi mömmu sinnar. Fjöl-
skylda Erlu stóð þétt við bakið
á henni í hennar erfiðu veik-
indum. Sendi ég þeim öllum
sem og vinum Erlu mínar inni-
legustu samúðarkveðjur.
Minningin um einstaka vin-
konu lifir.
Kolbrún Ósk Ívarsdóttir.
Elsku hjartans Erlan mín, nú
kveð ég þig í síðasta sinn í
þessu lífi en trúi því að við eig-
um eftir að hittast aftur. Þegar
ég hugsa til baka þá er svo
margs að minnast og mikið
hægt að segja, en orð á stundu
sem þessari eru svo fátækleg.
Við hjá Félagsþjónustunni í
Mjódd duttum heldur betur í
lukkupottinn þegar þú komst til
okkar sem félagsráðgjafarnemi
og síðar sem fullgildur fé-
lagsráðgjafi. Ég var sú heppna
því ég fékk að vera, ekki bara
samstarfsfélagi þinn heldur líka
vinkona. Það voru ófá skiptin
sem við spjölluðum um lífið og
tilveruna, við studdum hvor
aðra þegar á móti blés og er
ekki hægt að hugsa sér betri
vinkonu en þig.
Þær voru ófáar samveru-
stundirnar sem við áttum í at-
hvarfinu, við sátum þar og bið-
um eftir að Jói lögga og Bjössi
kæmu með unglingana til okk-
ar. En þar sem unglingarnir í
Breiðholtinu voru öll til fyrir-
myndar þá var oft ekki mikið að
gera. Við nýttum tímann hins
vegar vel, við þurftum að borða
allt nammið sem við náðum
okkur í á nammibarinn og svo
var spjallað um allt og ekkert,
við trúðum hvor annarri fyrir
hinum ýmsu leyndarmálum,
reyndum að vera lausnarmið-
aðar og valdeflandi hvor fyrir
aðra.
Þú varst alltaf svo um-
hyggjusöm og passaðir upp á
Þóruna þína, þú passaðir alltaf
upp á að ég væri með og væri
upplýst um það sem skipti máli.
Þegar þú tókst þá ákvörðun að
skipta um vinnu og fara yfir til
Barnaverndar þá passaðir þú
svo vel upp á að tilkynna mér
það af varfærni, því þú vissir
svo vel hvað mér fannst um
það. Ég var bara eigingjörn og
vildi hafa þig alltaf, þú varst
orðin stór partur af mér og
mínu lífi. Þrátt fyrir þennan að-
skilnað okkar í vinnu þá hélst
vináttan. Við vorum miklar af-
mælisstelpur, við héldum alltaf
upp á afmælisdagana okkar,
fórum á deit í hádeginu, gáfum
hvor annarri gjafir og pössuð-
um að gleðja hvor aðra á þess-
um dögum okkar. Þú hafðir
meira að segja fyrir því að
senda gjöf til mín frá Brasilíu
þegar þú varst þar og gast ekki
fagnað með mér og svo fylgdir
þú henni eftir með símtali á af-
mælisdaginn. Ég man hvað
Helgi varð móðgaður þegar ég
sagði að þetta símtal hefði verið
dýrmætasta gjöfin þetta árið.
Þú passaðir svo vel upp á mig,
hringdir spes í mig til Frakk-
lands til að tilkynna mér að það
væri von á litlu fallegu Helgu
Júlíönu, þú lést mig líka vita
þegar veikindin komu upp og
hélst mér upplýstri því þú vildir
ekki að ég frétti neitt frá öðrum
en þér. Þú varst svo góð við
stelpurnar mínar og héldu þær
svo mikið upp á þig, Sólrúnu
fannst svo vænt um kransakök-
una frá ykkur mömmu þinni á
fermingardaginn.
Ég er svo þakklát fyrir tím-
ann sem við áttum saman,
piparkökuskreytingarnar um
jólin með litlu snúllu og síðasta
skiptið sem við hittumst, við
kvöddumst svo vel og gafst þú
mér svo gott knús áður en ég
fór. Allar þessar minningar ylja
og maður huggar sig við þær.
Takk, elsku Erlan mín, fyrir
samfylgdina, við sjáumst síðar.
Elsku Helga Júlíana, fjöl-
skylda og aðstandendur allir, ég
bið guð og góða vætti að
styrkja ykkur í sorginni.
Þóra G., Helgi,
Jóhanna Rut, Andrea
Rán og Sólrún Ósk.
Elsku Erla.
Hér sitjum við í 8-villt-hópn-
um án þín og finnst erfitt að
átta okkur á að þú sért farin frá
okkur. Þó að þú hafir átt við
erfið veikindi að stríða undan-
farin ár þá bar andlát þitt
skyndilega að. Við byrjuðum að
hittast sem hópurinn 8-villt árið
2008 þegar við störfuðum öll
saman á Þjónustumiðstöð
Breiðholts og varst það þú sem
hélst hvað best utan um hópinn
og skipulagðir hver ætti að
halda næsta hitting, Erla Excel
eins og við kölluðum þig. Það
sem hefur einkennt þín sam-
skipti í hópnum er hversu
traust og góð vinkona þú ert,
alltaf jákvæð og drífandi og
samgladdist alltaf með öðrum.
Þú varst mikill rokkari í þér og
passaðir upp á það að Helga
Júlíana fengi að kynnast alvöru
tónlist eins og þú kallaðir það.
Helga Júlíana var þér allt og þú
geislaðir þegar þú talaðir um
snúllukrúttið þitt. Að horfa á
ykkur tvær saman var eins og
að horfa á tvo sólargeisla að
njóta lífsins. Hláturinn, gleðin
og hamingjan skein frá ykkur
mæðgunum.
Að eiga vin er vandmeðfarið.
Að eiga vin er dýrmæt gjöf.
Vin, sem hlustar, huggar, styður,
hughreystir og gefur von.
Vin sem biður bænir þínar,
brosandi þér gefur ráð.
Eflir þig í hversdagsleika
til að drýgja nýja dáð.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Elsku Erla, heimurinn er fá-
tækari án þín. Þú ert og verður
alltaf partur af 8-villt.
Bryndís Ósk, Dögg, Íris
Ósk, Jóhanna Erla,
Jóna Guðný, Kristinn
og Sigrún Ósk.
Það er með trega og sorg í
hjarta að ég kveð mína elsku-
legu vinkonu. Allt frá því að
leiðir okkar lágu saman fyrst
haustið 1999, þar sem við störf-
uðum í félagsmiðstöðinni Árseli,
myndaðist sterkur og traustur
vinskapur okkar á milli sem
varði allt fram á síðasta dag.
Á stuttum en skemmtilegum
tíma náðum við að bralla margt
saman; útilegur, tónleikar, sum-
arbústaða- og utanlandsferðir
svo fátt eitt sé nefnt. Á tímabili
var það fastur liður í tilverunni
hjá okkur að horfa á Friends-
þættina saman í litlu íbúðinni á
Mánagötunni og misstum við
ekki úr einn einasta þátt. Þetta
var ómetanlegur tími sem við
áttum saman sem ég mun ávallt
minnast með mikilli hlýju. Fyr-
ir hugskotssjónum mínum líða
ótal góðar minningar um ein-
staka manneskju og einstaka
einlæga vináttu sem aldrei bar
skugga á.
Erla hafði alla þá mannkosti
sem sönn vinkona þarf að hafa
til að bera. Hún var yndisleg
vinkona; traust, hæfileikarík,
gáfuð, lífsglöð og dásamlega
skemmtileg í alla staði. Erla
var ákveðin og hafði sterkar
skoðanir sem hún var aldrei
feimin við að láta í ljós.
Það er þungbært að kveðja
nána vinkonu alltof snemma.
Erla beið í lægri hlut fyrir sam-
eiginlegum óvini okkar, krabba-
meininu, eftir hetjulega bar-
ráttu þar sem hún gaf aldrei
upp vonina. Við studdum ávallt
hvor við aðra gegnum súrt og
sætt, sigra og ósigra. Ég mun
sakna samverustunda með þér
og ótal símtala við þig, elsku
Erla.
Elsku Helga Júlíana
mömmugull og fjölskylda Erlu.
Ykkur votta ég mína innileg-
ustu samúð. Megi fallegar
minningar um elsku Erlu dvelja
með okkur að eilífu.
Hvert örstutt spor var auðnuspor
með þér
hvert andartak er tafðir þú hjá mér
við sólskinsstund og sæludraumur
hér
minn sáttmáli við Guð um þúsund ár.
(Halldór Laxness)
Elska þig, þín vinkona,
Ágústa.
Í dag kveðjum við góða vin-
konu og móður yndislegrar
stelpu.
Elsku Erla, þín verður sárt
saknað, það líður ekki sá dagur
að við hugsum ekki til þín.
Okkur langar að kveðja þig
með þessu fallega ljóði,
Nú ríkir kyrrð í djúpum dal,
þótt duni foss í glúfrasal,
í hreiðrum fuglar hvíla rótt,
þeir hafa boðið góða nótt.
Nú saman leggja blómin blöð,
er breiddu faðm mót sólu glöð,
í brekkum fjalla hvíla hljótt,
þau hafa boðið góða nótt.
Nú hverfur sól við segulskaut,
og signir geisli hæð og laut,
er aftanskinið hverfur hljótt,
það hefur boðið góða nótt.
(Magnús Gíslason)
Við sendum foreldrum,
systkinum og öðrum ástvinum
Erlu okkar innilegustu samúð-
arkveðjur, megi Guð styrkja
ykkur í þessari miklu sorg.
Minningin um góða vinkonu
lifir.
Gyða Gunnarsdóttir
og Hólmfríður
Einarsdóttir.
Elsku, elsku spúsí mín!
Hvað er hægt að segja á
svona stundu? Þegar maður er
alls ekki tilbúinn að kveðja en
aðstæðurnar bjóða ekki upp á
annað. Ef það hefði verið ein-
hver sem hefði getað sigrast á
þessum veikindum með vilja-
styrk, lífskrafti og dugnaði þá
hefði það verið þú, elsku vin-
kona, en þessi veikindi reynd-
ust því miður ósigrandi. Nú hef-
ur skarð myndast í líf okkar
allra sem verður aldrei hægt að
fylla, bara hægt að læra að lifa
með, vitandi það að héðan í frá
verður lífið alltaf fátæklegra án
þín.
En þegar litið er til baka, vá
hvað við nýttum tímann okkar
vel saman og létum marga
drauma rætast! Námstíminn
okkar í félagsráðgjöfinni og
framhaldsnámið í Sydney þar
sem þú bættir við þig mast-
ersgráðu. Öll ævintýrin sem við
upplifðum í Ástralíu, þar sem
við sáum Daintree-regnskóginn
og Great Barrier Reef mætast.
Fórum til Tasmaníu sem fól
m.a. í sér spítalaferð eftir
köngulóarbit. Lestarferðin til
Adelaide, sólarupprásin við Ul-
uru, fljúgandi kakkalakkar sem
við kölluðum „Fúsa“ til að gera
þá vinalegri í fóbíu-meðferðar-
skyni, strandferðirnar niður á
Bondi og heimsókn foreldra
þinna þar sem var reglulega
dást að verkfræðiundri Anzac-
brúarinnar. Og allir yndislegu
vinirnir sem við eignuðumst
þar, við vorum alveg sammála
um að vinalegra fólk fyrirfinnst
ekki neins staðar í heiminum!
Nema þá helst í Argentínu sem
við upplifðum saman nokkrum
árum síðar þegar við létum
annan draum rætast, að vinna
sem sjálfboðaliðar í Suður-Am-
eríku og ferðast þar um. Þar
sem við sáum nokkur af undr-
um veraldar m.a. Machu
Picchu, Nazca-línurnar og Salar
de Uyuni. Upplifðum einnig
spúsujól með Tryggva á
ósnertu eyjunni Ihla Grande og
nutum okkur í botn í elsku Arg-
entínunni okkar. Eftir allt þetta
ævintýrabrölt þá áttum við
samt eftir að upplifa það allra
mikilvægasta, að verða ást-
fangnar og að verða mömmur!
Ég man eftir þeim hamingju-
tíma þegar þið Jón Bjarni vor-
uð að kynnast og svo tveimur
árum seinna kom elsku Helga
Júlíana ykkar í heiminn, yfir-
krúttsprengja sem bræðir öll
hjörtu. Ómetanlegur tími sem
við náðum saman með börnun-
um okkar á Grikklandi og á
Spáni, enda líta Tristan og
Tinni á Helgu Júlíönu eins og
litlu systur sína, vilja alltaf fá
hana í heimsókn og „passa“
hana. En hún er bara þannig að
allir vilja allt fyrir hana gera,
alveg eins og mamma sín. Enda
held ég að ég geti með sanni
sagt að ég þekki ekki elskaðri
manneskju en þig, elsku spúsí
mín!
Við eigum eftir að sakna þín
svo sárt og það er ennþá óhugs-
andi að geta ekki talað við þig,
séð þig eða knúsað þig. Hugur
okkur og hjarta eru búin að
vera hjá þér og fjölskyldu þinni,
sem er búin að standa við hlið
þér í gegnum þessi veikindi
eins og klettur og hafa ekki vik-
ið frá þér. Þú getur treyst því
að elsku Helga Júlíana þín fær
ósjálfrátt heila spúsufjölskyldu
í arf sem mun gera allt sem hún
getur til að vera til staðar fyrir
hana og halda minningunni um
þig, þessari stórkostlegu mann-
eskju, vinkonu og mömmu sem
þú varst, lifandi eins lengi og
við lifum.
Þín elskandi alltaf,
Anna Dóra, Tryggvi,
Tristan og Tinni.
„Set fire to the rain“. Þegar
Erla sagði mér yfir Facebook
Messenger að hún hefði greinst
aftur með krabbamein sendi ég
henni þetta lag. Hún hafði áður
sent mér „Fight song“. Síðan
þá hefur lagið með Adele verið
Erlu lag í mínum huga. Hún
stóð sig endalaust vel í að svara
rigningu með eldi og við sem
fylgdumst með á hliðarlínunni
vorum full aðdáunar og lotn-
ingu.
Ég hef árangurslaust reynt
að muna hvenær ég sá Erlu
fyrst. Hún var alltaf þarna í
bakgrunninum frá því á há-
skólaárunum þegar hún og
Anna Dóra vinkona urðu góðar
vinkonur í félagsráðgjöfinni. Í
minningunni frá þessum tíma
var Erla glaðleg, orkumikil, fé-
lagslynd og traust. Ljóst hár og
létt líkamsbygging. Það var
bjart yfir Erlu.
Erla var sú fyrsta í vina-
hópnum til að greinast með
krabbamein. Ég frétti af henni í
gegnum vinkonurnar en sá ekki
mikið af henni. Þar til ég
greindist með krabbamein sjálf.
Búsett í London fór ég í gegn-
um mína meðferð þar. En með
nútímatækni rétti Erla út hönd
sína. Hún hafði hafði þá nýlokið
stífri meðferð og var að aðlag-
ast lífinu aftur á nýjan leik.
Hún hafði greinst með erfiða
tegund af brjóstakrabbameini.
Af ýmsum ástæðum leitaði
ég ekki til stuðningssamtaka
fólks með krabbamein í Lond-
on. Kannski var aðalástæðan á
endanum sú að ég hafði Erlu.
Hún fylgdist vel með og vissi
nákvæmlega hvað var í gangi.
Þrátt fyrir að við hefðum fengið
ólík krabbamein tengdi hún við
mína reynslu og var óþrjótandi
við að skilja, hvetja og gefa góð
ráð. Ég er og mun alltaf vera
henni endalaust þakklát fyrir
hennar ómetanlega stuðning á
þessu erfiða tímabili í mínu lífi.
Við vinkonurnar vorum mjög
slegnar þegar Erla greindist
aftur síðastliðið vor, einungis
ári eftir að hún kláraði upp-
haflega meðferð. Það var auð-
velt að fyllast óskhyggju þegar
horft var á þessa hraustu, fal-
legu konu og ástríku móður.
Erla var alltaf dugleg að stunda
íþróttir. Á háskólaárunum var
hún fyrst allra á fætur til að
fara út að hlaupa meðan við
hinar sváfum. En 4. stigs
krabbamein er ekkert grín. Það
er lífsins alvara.
Nú hefur elsku Erla okkar
kvatt. Hún gerði það vel eins og
allt annað. Með reisn og virð-
ingu og fókusinn á það sem
skipti hana mestu máli. Litla
gullið hana dóttur sína. Fjöl-
skyldu Erlu sendi ég mínar
dýpstu samúðarkveðjur. Erla
fékk kannski ekki langt líf en
hún gaf meira af sér en margir
myndu á heilli mannsævi.
Eva Gunnarsdóttir.
Elsku Erla okkar, fyrir 17
árum útskrifuðumst við úr fé-
lagsráðgjöf frá Háskóla Íslands.
Útskriftarhópurinn var ekki
stór en við kynntumst vel. Við
áttum frábær námsár saman.
Við brölluðum ýmislegt saman,
bæði í náminu og í félagslífinu.
Þú varst einstök manneskja og
alltaf til í eitthvað skemmtilegt.
Þú varst dugleg að vinna með
skólanum t.d. í félagsmiðstöð-
inni og dýrkuðu krakkarnir þig.
Útskriftaferðin okkar til Barce-
lona var dásamleg og fer seint
úr minni. Útgeislun þín var ein-
stök, alltaf brosandi og tilbúin
að hjálpa öðrum. Þú aðstoðaðir
mörg börn og fjölskyldur þeirra
á þínum starfsferli og margir
eiga þér margt að þakka.
Það var áfall að heyra að þú
værir komin með krabbamein,
þú stóðst þig eins og hetja og
varst búin að sigra á þessum ill-
víga sjúkdómi, eða það héldum
við og sáum fram á að líf þitt
með yndislegu dóttur þinni
væri framundan. Það var því
áfall að heyra að þú hefðir
greinst aftur af þessum illvíga
sjúkdómi og enn sárara að hann
hafi unnið. Við vitum að þér
þótti vænt um að fá nöfnuna
Erlu Lind Daggardóttur sem
fæddist í desember 2017.
Elsku Erla, tíminn með þér
núna er liðinn en minningin lifir
að eilífu. Að fá að kynnast þér
verðum við ævinlega þakklátar
fyrir, takk fyrir allar þær góðu
stundir sem við áttum saman.
Elsku fjölskylda, megi Guð
gefa ykkur styrk í sorginni.
Minningin um Erlu okkar lifir í
hjarta okkar allra um ókomna
tíð.
Útskriftahópur í félagsráð-
gjöf HÍ 2001,
Anna Dóra, Anný, Auður,
Brynja, Dögg, Elín, Elísa,
Guðlaug Jóna, Helga,
Inger Lill Jakobína,
Kristín G., Kristín Ó.,
Sólveig Huld og Þórdís.
Á afmælisdaginn hennar
Erlu sit ég hér með tárin í aug-
unum og skrifa minningargrein
um hana í stað þess að heyra í
henni og óska henni til ham-
ingju með daginn.
Erlu kynntist ég vorið 2003
vegna barnanna minna því þá
gerðist hún ráðgjafi okkar, þá
nýútskrifuð sem félagsráðgjafi.
Leiðir okkar lágu saman næstu
átta árin, stundum með hléum,
þangað til hún fór til Barna-
verndar. Hún útvegaði mér
góðan ráðgjafa sem gekk vel
þangað til hún rændi honum
aftur ef svo má segja. Þegar
henni var nú allra náðarsamleg-
ast bent á það sagði hún: Úps!
Það var nú ekki fallega gert.
Engu að síður lágu leiðir okkar
Erlu áfram saman en ekki leng-
ur á faglegum grunni heldur
sem vinkonur. Mörgu góðu fólki
hef ég kynnst í gegnum tíðina
með minn barnahóp, fólki sem
hefur stutt vel við bakið á mér
en að öðrum ólöstuðum hefur
Erla verið einstök. Hún passaði
ætíð vel upp á sína skjólstæð-
inga og var góð manneskja.
Sem dæmi um mannkosti Erlu
hringdi hún t.d. alltaf á Þor-
láksmessu til að athuga hvort
ekki væri allt í góðum gír fyrir
jólin. Eitt sinn kom hún veik á
teymisfund vegna eins
barnanna, svo mikilvægt fannst
henni að mæta og fylgja öllu
vel eftir. Svo var mikið hlegið
að því að tvo vetur mættu ein-
tómar Erlur og Guðrúnar á
fundina. Það var alltaf eitthvað
skoplegt að gerast.
Þótt Erla væri löngu hætt
að vera ráðgjafinn minn þá
héldum við alltaf sambandi, al-
veg fram undir það síðasta. Við
ætluðum að hittast nokkrar
saman sem höfum haldið sam-
bandi í gegnum tíðina og vor-
um við Erla búnar að hlakka
mikið til. Vonandi verður bráð-
lega af þeim hittingi og trúi ég
því að Erla verði þá með okkur
í anda.
Það væri sannarlega hægt
að segja margar skemmtilegar
sögurnar af samskiptum okkar
Erlu en ég læt hér staðar num-
ið. Hún var einstök manneskja
og góðhjörtuð og kveð ég hana
með miklum söknuði.
Ég votta litlu prinsessunni
hennar og fjölskyldu mína
dýpstu samúð.
Guðrún Elísa
Guðmundsdóttir.
Vin sínum
skal maður vinur vera,
þeim og þess vin.
En óvinar síns
skyli engi maður
vinar vinur vera.
(Úr Hávamálum)
Ég varð þeirrar gæfu að-
njótandi að fá að kynnast Erlu
þegar við vorum smástelpur í
Árbæjarskóla. Hún er ein af
þessum manneskjum sem þú
munt aldrei gleyma að hafa
hitt. Hún hafði sterkar skoð-
anir og vildi alltaf hjálpa. Ég
kynntist henni í gegnum Öddu
vinkonu hennar. Ég dáðist allt-
af að henni og hennar lífsskoð-
unum. Hún var ótrúlega fyndin
og skemmtileg og alltaf fjör í
kringum hana.
Ég samhryggist innilega
dóttur hennar, fjölskyldu og
vinum.
Sigrún María
Ammendrup.
Erla hóf störf hjá Barna-
vernd Reykjavíkur vorið 2011.
Áður starfaði hún á einni af
þjónustumiðstöðvum Reykja-
víkurborgar, í Breiðholti. Erla
nálgaðist starf sitt frá fyrstu
stundu af fagmennsku, já-
kvæðni og dugnaði. Hún var
félagslega virk og vel liðin af
samstarfsfólki, sem margir
urðu hennar nánustu vinir. Í
gegnum erfið veikindi sín stóð
hún keik og gaf lítið eftir. Til
fyrirmyndar var hvað Erla
lagði mikla áherslu á að halda
góðum tengslum við starfsstað-
inn og vinnufélagana. Hún vildi
vinna meðan hún hafði getu til
og tók þátt í félagsstarfi vinnu-
staðarins fram undir það síð-
asta. Söknuður okkar vinnu-
félaganna er mikill og hugur
okkar er hjá telpunni hennar
litlu, ættingjum og vinum. Við
leitum huggunar í eftirfarandi
ljóðlínum og kveðjum Erlu
okkar.
Vertu ekki grátinn við gröfina mína
góða, ég sef ekki þar.
Ég er í leikandi ljúfum vindum,
ég leiftra sem snjórinn á tindum.
Ég er haustsins regn sem fellur á
fold
og fræið í hlýrri mold.
Í morgunsins kyrrð er vakna þú villt,
ég er vængjatak fuglanna hljótt og
stillt.
Ég er árblik dags um óttubil
og alstirndur himinn að nóttu til.
Gráttu ekki við gröfina hér-
Gáðu – ég dó ei – ég lifi í þér.
(Höf. ók., þýtt úr ensku)
Fyrir hönd starfsmanna
Barnaverndar Reykjavíkur,
Halldóra Dröfn
Gunnarsdóttir
framkvæmdastjóri.
MINNINGAR 31
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 13. APRÍL 2018