Morgunblaðið - 20.04.2018, Qupperneq 21

✝ GuðmundurÞorbjörnsson
útgerðarmaður
fæddist á Grenivík
2. júní 1934. Hann
lést 5. apríl 2018 á
líknardeild Land-
spítalans.
Foreldrar hans
voru hjónin Anna
Guðmundsdóttir, f.
1907, d. 1983, frá
Nýjabæ í Keldu-
hverfi, ljósmóðir á Grenivík, og
Þorbjörn Áskelsson, f. 1904, d.
1963, frá Austari-Krókum á Flat-
eyjardalsheiði, útgerðarmaður á
Grenivík. Eftirlifandi eiginkona
Guðmundar er Auðbjörg
1937, kvæntur Jónu Jónsdóttur,
f. 1938, Laufey, f. 1941, gift Jóni
Sigurðssyni, f. 1941, Guðbjörg, f.
1944, gift Jónasi Matthíassyni, f.
1944, Sigríður Helga, f. 1948, d.
2015, og Guðrún, f. 1950, gift
Guðmundi Sigurðssyni, f. 1942,
d. 2016.
Guðmundur ólst upp á Greni-
vík og gekk í Barnaskóla Grýtu-
bakkahrepps og Menntaskólann
á Akureyri þaðan sem hann lauk
stúdentsprófi 1953. Hann hóf
störf ungur hjá Gjögri hf., út-
gerð á Grenivík, sem stofnuð var
á Grenivík 1946 af Þorbirni föð-
ur hans, Jóhanni Adolfi Odd-
geirssyni og fleiri heimamönn-
um. Við lát Þorbjarnar 1963 tók
Guðmundur við stjórn Gjögurs
og sinnti því starfi til 2004. Guð-
mundur hélt þó áfram störfum
hjá Gjögri til æviloka.
Útför Guðmundar fer fram frá
Neskirkju í dag, 20. apríl 2018,
klukkan 13.
Ingimundardóttir,
f. 1934, frá Ísafirði.
Börn þeirra eru a)
Anna Guðmunds-
dóttir, f. 1967, maki
Jörundur Gauks-
son, f. 1966. Dóttir
þeirra er Auðbjörg,
f. 1993, og sonur
Jörundar er Gauk-
ur, f. 1988, b) Ingi
Jóhann Guðmunds-
son, f. 1969, kvænt-
ur Sigrúnu Lilju Guðbjarts-
dóttur, f. 1968. Börn þeirra eru
Anna Ragnhildur Sól, f. 2003,
Guðmundur Rafn, f. 2004, og
Guðbjartur Rafn, f. 2009. Syst-
kini Guðmundar eru Njáll, f.
Fyrstu kynni mín af Guðmundi
voru fyrir um 20 árum þegar við
Ingi fórum að stinga saman nefj-
um. Fljótt áttaði ég mig á því að
Guðmundur hafði gríðarlegan
áhuga á ættfræði, en á fyrstu
mínútum kynna okkar hafði hann
tengt mig við Einar afa. Þeir fé-
lagar höfðu verið saman í útvegs-
mannaferðum á sjötta áratugnum
og skemmt sér vel saman. Það
þótti mér vænt um að heyra. Að
hugsa sér að afi og hann hefðu
verið kunningjar, það væru með-
mæli með mínum kæra tengda-
pabba.
Guðmundur var dökkur á hör-
und með dökk augu og brillurnar
hafði hann iðulega á nefbrodd-
inum, horfði hugsandi á mann yf-
ir þær. Hann var fámáll, örlítið
feiminn, fágaður í allri framkomu
og orðvar. Lokaður á tilfinningar
en með skarpan hug. Smátt og
smátt lærði maður að lesa í þögn-
ina og svörin í augnaráðinu.
Hann var víðlesinn, víðsýnn og
fróður og ef við leituðum til hans
með svör við spurningum eða
með góð ráð voru þau fúslega
veitt. Þau voru alltaf góð. Aldrei
reyndi hann að segja manni til
eða beina manni inn á þær braut-
ir sem hann taldi heppilegastar.
Slíkt er ómetanlegur stuðningur
og bakland á svo margan hátt.
Hann var pínu pjattrófa sem
hafði gaman af fallegum fatnaði
en annars laus við allan hégóma,
kíminn og traustur. Líklega hefði
hann verið lítt hrifinn af þessum
fátæklegu línum mínum og þótt
of fögrum orðum um hann farið.
Það var gaman að sjá allt aðra
hlið á Guðmundi, afa Guðmundi
sem lagðist á gólfið og lék við
börnin okkar þrjú á þeirra for-
sendum, litaði, spilaði og las Ís-
lendingasögur og goðafræði í
bland við léttara lesefni. Göngu-
ferðir í sveitinni, lautarferðir með
nesti og rólóferðir voru ævintýra-
legar stundir í minningu
barnanna. Það var alltaf tilhlökk-
un þegar afi Guðmundur hljóp í
skarðið í hefðbundnum veikindum
barna þegar við foreldrarnir
þurftum að sinna vinnu. Alltaf
var súkkulaðisnúður úr bakaríinu
með í för. Ómissandi var heim-
sókn afa og ömmu þegar haldið
var í lengri eða skemmri ferðir
innanlands eða utan, án þeirra
samfylgdar, en þau komu alltaf
færandi hendi með óvænt en nyt-
samlegt veganesti til barnanna.
Síðustu mánuði naut ég þeirra
forréttinda að fylgja Guðmundi
síðasta spölinn í nokkurri nánd.
Mér þótti vænt um samtölin,
trúnaðinn og traustið sem hann
sýndi mér og vona að í staðinn
hafi ég náð að þakka gefandi og
góða samfylgd þessi ár sem okk-
ar leiðir lágu saman.
Hvíl í friði.
Sigrún Lilja.
Það er bjart yfir minningunum
frá bernskuárum okkar á Greni-
vík. Við systkinin sex ólumst upp
hjá ástríkum foreldrum, Önnu og
Þorbirni, ásamt móðurömmu og
föðurafa, sem líka voru í heim-
ilinu. Faðir okkar gerði út vélbát-
inn Hjalta svo fiskveiðar urðu
snemma snar þáttur í lífi Guð-
mundar. Í Ægissíðu var líka dá-
lítill búskapur sem pabbi sagði að
væri til þess að við systkinin
hefðum nóg að starfa – en út-
gerðin var alltaf aðalmálið. Heim-
ilið var fjölmennt, mikill gesta-
gangur og mamma sem var
ljósmóðir héraðsins oft að heim-
an. Þá hjálpuðumst við systkinin
að í fjarveru hennar undir stjórn
Guðmundar.
Guðmundur fór í Menntaskól-
ann á Akureyri. Það var alltaf
gaman þegar hann kom heim í
fríum, þessi stóri og glæsilegi
bróðir okkar sem við vorum svo
stolt af. Hann varð stúdent 1953.
MA-dvölin varð örlagarík því þar
kynntist hann Auðbjörgu Ingi-
mundardóttur, sem seinna varð
kona hans.
Minningabrot fljúga hjá.
Í eldhúsinu með mjólkurglas
og jólaköku að stelast í laufa-
brauðið.
Í stofunni á jólum, við syst-
urnar spenntar að sjá hvað er í
pökkunum – ekki síst frá bræðr-
um okkar Guðmundi og Njáli.
Að horfa á eftir Hjalta þegar
hann siglir út fjörðinn.
Á bryggjunni að horfa á Vörð
og Von, fánum prýdd, sigla inn
fjörðinn.
Á balli í skólahúsinu, Guð-
mundur hallar undir flatt, hlustar
á lagið og segir „þetta er vals“ –
og stikar af stað.
Vorið 1963 kom reiðarslagið.
Faðir okkar Þorbjörn, fram-
kvæmdastjóri útgerðarfélagsins
Gjögurs, fórst í flugslysi. Fjöl-
skyldan flutti til Reykjavíkur á
Tómasarhagann þar sem mamma
og yngri systurnar bjuggu í skjóli
Guðmundar og Auðbjargar. Guð-
mundur varð framkvæmdastjóri
Gjögurs. Útgerðin óx og dafnaði í
höndum hans með góðum stuðn-
ingi Njáls. Guðmundur bar hag
fyrirtækisins fyrir brjósti til síð-
asta dags. Hann var heiðarlegur
og traustur í öllu sem hann tók
sér fyrir hendur og naut virð-
ingar fyrir störf sín.
Áhugamál Guðmundar voru
mörg. Þjóðlegur fróðleikur hvers
konar, ættfræði og vísur voru
honum hugleiknar. Fjölskyldan
fór saman í ferðalög og Auðbjörg
og hann stunduðu gönguferðir af
kappi.
Guðmundur og Auðbjörg voru
glæsileg og samhent hjón. Þau
unnu saman í fyrirtækinu og á
heimilinu á Tómasarhaganum.
Þau voru gestrisin og góð heim
að sækja. Af árlegu boði þeirra á
gamlárskvöld vildum við ekki
missa. Þar komum við saman
systkinin með börnin okkar ára-
tugum saman, styrktum fjöl-
skylduböndin og vináttuna.
Í samtali, þegar vitað var að
hverju dró, horfði hann aftur til
góðu áranna á Grenivík, sem við
nutum með foreldrum okkar og
fjölskyldu. Sjálfur skapaði hann,
með Auðbjörgu, fjölskyldu sinni
gott líf.
Við kveðjum góðan bróður og
minnumst hans og Sigríðar syst-
ur okkar með kærleik og þakk-
læti fyrir árin sem við áttum öll
saman.
Njáll, Laufey, Guðbjörg
og Guðrún.
„Enginn stöðvar tímans þunga
nið.“ Það finnur maður glöggt
þegar hugsað er til baka yfir þá
næstum sex áratugi sem liðnir
eru frá því við Guðmundur
kynntumst. Ég kom þá í for-
eldrahús hans, Ægissíðu á
Grenivík, til að gera hosur mínar
grænar fyrir Laufeyju systur
hans sem svo varð konan mín.
Mér er minnisstætt frá þessum
árum hve kært var með Guð-
mundi og systkinum hans fimm
og hversu mikla umhyggju hann
sýndi varðandi hag þeirra og vel-
ferð. Þannig var hann alla sína
ævi – hann var ævinlega þeirra
trausti stóribróðir.
Guðmundur var innan við þrí-
tugt þegar faðir hans, Þorbjörn
Áskelsson útgerðarmaður á
Grenivík, fórst með Hrímfaxa í
hörmulegu flugslysi á Óslóarfirði
árið 1963. Á herðar Guðmundar
féll sú þunga ábyrgð að taka við
framkvæmdastjórn útgerðar-
félagsins Gjögurs hf. sem faðir
hans ásamt félögum sínum hafði
byggt upp frá grunni. Það var
mikið afrek hjá svo ungum
manni að stýra fyrirtækinu
klakklaust í gegnum erfitt ár-
ferði á síðustu áratugum liðinnar
aldar. Guðmundur naut um langt
árabil fulltingis bróður síns,
Njáls Þorbjörnssonar, við rekst-
ur og stjórn Gjögurs hf. Njáll er
nú stjórnarformaður félagsins.
Alla tíð hefur farið gott orð af
Gjögur-fyrirtækinu fyrir traust
og áreiðanleika í viðskiptum. Í
meira en hálfa öld stóð Guð-
mundur við stjórnvöl þessa öfl-
uga fyrirtækis sem er snar þátt-
ur í velmegun fólks í
heimabyggðum – Grenivík og
Höfðahverfi. Undir hans stjórn
efldist fyrirtækið mjög – og jafn-
an með góðri forsjá. Um Guð-
mund má segja að betri voru
heitin hans en handsöl annarra
manna.
Guðmundur og Auðbjörg kona
hans voru einstaklega samlynd
og samhent hjón. Auðbjörg var
honum stoð og stytta í öllu sem
hann tók sér fyrir hendur. Að
henni er nú mikill harmur kveð-
inn, en það er huggun harmi
gegn hversu miklu þau fengu
áorkað saman á góðri ævi.
Við Laufey, börn okkar,
tengdabörn og barnabörn eigum
margar góðar minningar af sam-
veru með þeim, börnum þeirra,
tengdabörnum og barnabörnum,
bæði norðan og sunnan heiða.
Guðmundur var mikill fjöl-
skyldumaður og hafði mikla
barnaheill. Þau hjón voru höfð-
ingjar heim að sækja. Þeim var
lagið að skapa kyrrð og ró í
kringum sig og láta gestum líða
vel á sínu heimili. Þangað var
gott að koma. Guðmundur var
áhugasamur um margvíslegan
sagnafróðleik, ekki síst úr þeim
sveitum sem hann þekkti best –
og ekki spillti að vel kveðnar vís-
ur fylgdu sögunum. Ég geymi í
minningunni margar góðar sam-
ræðustundir með honum um
þessi efni og aðrar bókmenntir.
Með Guðmundi er genginn
mikill mannkostamaður. Ævi-
starf hans einkenndist af heið-
arleika, hógværð, atorkusemi og
samviskusemi. Hann var mikils
metinn af þeim sem hann starf-
aði með eða átti skipti við. Þetta
á jafnt við skipstjórnendur á
skipum Gjögurs, áhafnir skip-
anna og starfsfólk í landi sem
viðskiptamenn fyrirtækisins. Það
er gott til þess að vita að þessi
gildi eru nú komin til næstu kyn-
slóðar sem tekin er við forystu í
starfsemi félagsins.
Guð blessi minningu Guð-
mundar Þorbjörnssonar.
Jón Sigurðsson.
Ég man fyrst eftir Guðmundi
Þorbjörnssyni, móðurbróður
mínum, á Tómasarhaganum,
stóru húsi á horni við Hjarð-
arhaga. Þar bjuggu þau Auð-
björg á efri hæð með skrifstofu
Gjögurs á ganginum og Anna
amma í risinu. Þar voru líka
móðursystur mínar, Sigga og
Gunna, og Guðrún ömmusystir
um tíma. Tómasarhagi 46 var því
alltaf mikið fjölskylduhús. Löngu
seinna bjuggum við Lárus þar í
kjallaranum með börnin okkar,
sem þá voru tvö og þar var gott
að vera. Þá var skrifstofan kom-
in á miðhæðina og Guðmundur
og Auðbjörg þar fyrir ofan. Það
var alltaf notalegt að heyra í
Guðmundi á klossunum á skrif-
stofunni.
Hann var mikill sómamaður,
hann móðurbróður minn, lítið
fyrir tilfinningasemi og hafði
gaman af því að halda fram
skoðunum, sem hann fann að
gátu strokið viðmælanda aðeins
öfugt, en aldrei var nokkur
meinsemd í því.
Guðmundur og Auðbjörg voru
samhent hjón og deildu með sér
verkum bæði við útgerðina og
heima fyrir. Honum fannst ekki
tiltökumál að þrífa heimilið, hafa
til mat og sækja dótturdótturina
á leikskólann þegar þess þurfti.
Það eru tvö ár á milli mín og
Önnu dóttur þeirra og vinátta
okkar og samgangur mikill. Ekki
man ég hve gamlar við vorum
þegar Guðmundi fannst við ekki
vera nógu kjarkaðar í sundlaug-
inni. Þá vorum við löngu búnar
að ná sundtökunum en héldum
okkur helst við bakkann, búnar
að reikna út hve mörg tök þyrfti
yfir og töldum þar upp í 200
metrana í norrænu sundkeppn-
inni. Guðmundur tók okkur þá
báðar og skutlaði út í djúpu
laugina, fannst nóg um vælu-
ganginn og vissi sem var að við
vorum báðar vel syndar.
Mér þótti vænt um það þegar
hann sagði einu sinni við mig í
fjölmenni að honum fyndist sem
Anna dóttir hans væri komin
þegar ég stóð hjá honum. Þó að
Guðmundur hafi ekki verið gef-
inn fyrir tilfinningasemi þá var
hann tilfinningaríkur. Hann var
mikill rausnarmaður og allt sem
þau Auðbjörg gerðu var gert af
myndar- og höfðingsskap. Þess
höfum við notið í gegnum árin og
fyrir það vil ég þakka. Ógleym-
anleg eru gamlárskvöldin í garð-
inum á Tómasarhaganum þar
sem systkinin úr Ægissíðu komu
saman með fjölskyldunni. Allt
stóð í rauðum bjarma neyðar-
blysa og sóla úr skipunum sem
þurfti að endurnýja um áramót-
in. Garðurinn var þá umlukinn
háum grenitrjám svo í raun
sáum við öll bara rétt grilla í
smáblett af himninum en vorum
sannfærð um að þar væru glæsi-
legustu flugeldarnir. Það sem
máli skipti var líka samveran.
Veturinn sem leið var frænda
mínum þungur, en það var gam-
an að hitta hann á samkomu
stórfjölskyldunnar um jólin og
þá var gott að fá að sitja hjá
honum litla stund á líknardeild-
inni í Kópavogi. Þar gat hann
enn slegið á létta strengi þó að
þrekið væri lítið.
Aðrir þekkja störf hans hjá
Gjögri betur en alltaf hef ég
fundið fyrir því ef ég nefndi Guð-
mund í samtölum við menn úr
sjávarútvegi að þeir báru fyrir
honum mikla virðingu.
Takk fyrir mig og mína. Ég
votta Auðbjörgu, Önnu, Inga og
fjölskyldum þeirra samúð. Þeirra
er missirinn mestur, en minn-
ingin um góðan mann lifir.
Anna Kristín Jónsdóttir.
Frá því að við munum eftir
okkur var Guðmundur Þor-
björnsson, Guðmundur í Gjögri
eins og flestir töluðu, hluti af
umræðunni á heimili okkar
systkina, þar sem hann og faðir
okkar störfuðu náið saman um
langa hríð. Guðmundur sá um
reksturinn, skrifstofan var heima
hjá þeim hjónum, faðir okkar
skipstjórinn og síðar synir hans.
Verkaskiptingin klár og aldrei
ágreiningur um stefnu félagsins
og tíma ekki eytt í stjórnarfundi.
Ákvarðanir teknar samstiga sem
hefur leitt félagið áfram á far-
sælan hátt í marga áratugi. Oft
voru aðalfundir Gjögurs haldnir
heima í Hafbliki, fjórir heiðurs-
menn við borðið og ágreining-
urinn var ekki meiri en sá að
fundarritari lauk fundargerð
meðan kaffið var drukkið fyrir
fundinn. Formlegheitin ekki mik-
il. Traust ríkti milli aðila.
Ég settist síðar í stjórn Gjög-
urs og kynntist þá Guðmundi
betur. Hann var hægur og
traustur, orð og handaband
dugðu sem samningur á þeim
bænum. Staðið við allt sem sagt
var og handsalað. Stjórnarfundir
í Gjögri, sem ekki voru margir,
fóru oft á tíðum – oftast – í að
ræða gamla tíma frá Grenivík og
þar var Guðmundur á heimavelli.
Hann kunni ógrynni af sögum
frá gamla tímanum þar, svo ekki
sé talað um vísur eftir marga
höfðingja á staðnum. Það voru
ógleymanlegar stundir og notið
svo mjög að hlusta og nema.
Höfðingi er genginn, hans
verður sárt saknað en góðar
minningar lifa.
Við systkinin í Hafbliki vott-
um Auðbjörgu, Inga Jóhanni,
Önnu og ættingjum dýpstu sam-
úð við fráfall Guðmundar Þor-
björnssonar.
Björgólfur, Guðjón,
Aðalheiður, Sigríður og
Oddný Jóhannsbörn.
Guðmundur
Þorbjörnsson
 Fleiri minningargreinar
um Guðmund Þorbjörns-
son bíða birtingar og munu
birtast í blaðinu næstu daga.
MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 20. APRÍL 2018
Þegar við systkinin hugsum
til baka þá eru margar góðar
minningar sem koma upp í
hugann. Gróðurhúsið á Hóla-
götu með fallegu rósunum þín-
um, það sem þér fannst vænt
um þær og dekraðir við þær,
en þannig varst þú, elsku
amma, þú dekraðir við alla og
tókst opnum örmum þeim sem
þurftu á að halda. Sama hvort
það var að fá að búa hjá þér
eða bara koma til þín til að fá
Siggu ömmu knús. Þú tókst
alltaf vel á móti manni með
opnum örmum tilbúin í spjall.
Þú varst ótrúlega minnug og
sjaldan gat maður sagt þér
fréttir því þú vissir allt sem
var að gerast í kringum þig.
Við fórum aldrei til þín án
þess að koma pakksödd til
baka og jafnvel með mat í
nesti. Ef einhver komst ekki
með í heimsókn þá voru send-
ar pönnsur eða bollur með í
poka til viðkomandi. Það var
dýrmætur tími sem við feng-
um með þér. Þú kenndir okkur
margt gegnum árin, meðal
annars að leggja kapal, og láta
hann ganga upp með smá
svindli enda er það í lagi að
svindla smá „annars gengur
hann aldrei upp“ sagðir þú.
Það var svo notalegt að koma
til ykkar afa í „Hornið“. Mað-
ur var alltaf velkominn og
stoppaði aldrei nógu lengi að
þinni sögn. Barnabörnin voru
alltaf spennt að fara í heim-
sókn til ykkar því þar var gott
að vera. Alltaf stutt í hláturinn
og húmorinn.
Þakklæti er efst í huga á
svona stundu. Við erum svo
þakklát fyrir að fá að hafa þig
svona lengi hjá okkur og fyrir
að kenna okkur á lífið, segja
okkur sögur, útilegurnar og
vera góður við náungann.
Ef dimmir í lífi mínu um hríð
eru bros þín og hlýja svo blíð.
Og hvert sem þú ferð
og hvar sem ég verð
þarf fólk eins og þig
fyrir fólk eins og mig.
(Rúnar Júl.)
Takk, elsku Sigga amma,
fyrir allt. Takk fyrir að vera
þú. Við elskum þig.
Heba Maren, Pálmar,
Fannar og lang-
ömmubörnin Viktor
Nói, Ída Maren og
Daníel Darri.
Elsku amma.
Kveðjustundin okkar var
mér erfið og söknuðurinn mik-
ill. Að vita til þess að nú sért
þú komin á stað þar sem þú
getur hvílt þig yljar hjarta
mitt. Ég veit að móttakan á
þessum nýja stað verður góð
þar sem góðir vinir taka á
móti þér og vísa þér leiðina.
Söknuðurinn mun ávallt
vera til staðar en á sama tíma
fylgja góðar minningar. Að
eiga þig sem ömmu voru og
eru enn forréttindi. Ég lærði
mikið af þér, ég væri enn í
basli með ákveðna hluti heima
fyrir ef ekki hefði verið fyrir
þig. Það var gott að fá að alast
upp í næsta húsi við ykkur afa
og eyða ófáum stundum með
ykkur og margt var brallað.
Þú hlærð örugglega enn að því
þegar afi gleymdi mér fyrir
framan sjónvarpið að horfa á
Emil í Kattholti til þess að
fara bryggjurúntinn. Eftir að
ég flutti í Kópavog var gott að
hringja á kvöldin og eiga nota-
legar samræður og síðast en
ekki síst að gera sér ferð í
Sandgerði og fá að eyða nota-
legum tíma með ykkur afa í
horninu með nýbökuðum
pönnukökum og heitu kakói.
Minningarnar eru margar
og góðar. Takk fyrir allt, elsku
amma. Þú átt alltaf stað í
hjarta mínu og ég lofa að
hugsa vel um afa.
Hvíldu í friði.
Gauti.
ÚTFARARÞJÓNUSTA
Vönduð og persónuleg þjónusta
athofn@athofn.is - www.athofn.is
ATHÖFN ÚTFARAÞJÓNUSTA - s: 551 7080 & 691 0919
Inger Steinsson