Morgunblaðið - 30.04.2018, Side 13

hjá dótturfélagi Samskipa þá slóg-
um við til,“ segir Aldís sem var þá
starfandi framhaldskólakennari í
Vestmannaeyjum.
Aðlögunin í Noregi gekk
ágætlega en það tók á að kunna
ekki norskuna.
„Þegar ég fór með krakkanna
í skólana og skildi ekki hvað var í
gangi þá varð ég mjög óörugg.
Það þarf að búa í töluverðan tíma
í landinu til þess að festa fingur á
menningarmuninum,“ segir Aldís
sem segir meginmuninn vera hóg-
værð Norðmanna.
„Áhrif hina óskrifuðu Jante-
laga eru mjög sterk í Álasundi en
hugmyndafræði þeirra gengur út
á það að enginn skuli halda að
hann sé betri en annar né merki-
legri en annar,“segir Aldís sem
fann fyrir áhrifum Jantelaganna á
eigin skinni þegar hún tók við
rekstri á listagalleríinu Kråke í
Álasundi.
„Fylkið auglýsti eftir mann-
eskju til þess að reka listagallerí
fyrir unga óþekkta listamenn.
Krafan sem gerð var til umsækj-
enda var að hafa eitthvert vit á
list. Sjálf er ég listamaður og
kláraði nám við Listaskólann í
Álasundi. Á þessum tíma var ég í
hlutastarfi við lista- og norsku-
kennslu fyrir íslensk börn í Ála-
sundi. Forsvarsmenn listaskólans
höfðu samband og báðu mig að
sækja um sem ég gerði og fékk
starfið,“ segir Aldís sem fannst
nýja starfið skemmtilegt en jafn-
framt erfitt vegna áhrifa Jante-
laganna.
„Til þess að koma galleríinu á
framfæri þurfti ég umfjöllun og
athygli og ég fékk alveg að heyra
það hversu athyglisjúk ég væri.
Það var líka erfitt að fá ungt lista-
fólk til að sýna. Það var ekki til
siðs að trana sér fram svo ég
þurfti að leita listamennina uppi.
Ég fór heim til efnilegra ungra
listamanna og hreinlega sótti þá í
galleríið.“
Aldís segir að Norðmenn séu
mjög hrifnir af íslenskum fót-
boltamönnum. Íslenskir fótbolta-
menn trúi á sjálfa sig og nái þess
vegna árangri en Norðmenn vanti
sjálfstraustið og að trúa því að
þeir geti meira en meðalmaðurinn
þegar kemur að fótbolta.
„Þegar kemur að skíðaíþrótt-
um vantar ekki sjálfstraust í
Norðmenn sem segja að þeir fæð-
ist með skíði á fótunum,“ segir Al-
dís sem telur að blanda af Norð-
manni og Íslendingi gæti orðið
nokkuð góð.
„Íslendingurinn er alinn upp
við það að verða að vera bestur á
meðan Norðmaðurinn er alinn upp
við það að hann verði að gera sitt
besta,“ segir Aldís. Hún segir að
það sé mikill munur á því að vera
barn á Íslandi og í Noregi.
„Íslensk börn hlaupa á milli
húsa þegar þeim hentar og koma
jafnvel ekki heim fyrr en þeim er
sagt að gera það. Í Noregi hefur
Karitas verið svolítið ein. Hún fer
ekki heim með neinu barni nema
við foreldrarnir séum búin að
ræða og undirbúa það. Þegar við
bjuggum í Eyjum varð ekki þver-
fótað fyrir börnum í eldhúsinu,“
segir Aldís hlæjandi og bætir við
að fjölskyldan sé sterk í Noregi.
„Í Noregi er ekki spurt við
hvað vinnur þú eða ætlar þú í
sumarfrí. Nei Norðmenn spyrja
hvert ætlar þú í sumarfríinu.
Þarna er munur á þjóðunum
tveimur og Norðmenn eru að
mínu mati ekki eins veraldlega
þenkjandi. Þeir eru líka töluvert
meira í núinu en Íslendingar.
Aldís segir það hollt fyrir alla
að prufa að búa öðru landi en þau
hafi búið í Noregi töluvert lengur
en þau gerðu ráð fyrir í upphafi.
Baldvin hafi unnið sig upp í fram-
kvæmdastjórastöðu og það hafi
frestað heimkomunni.
„Með dvölinni okkar í Noregi
hef ég kynnst aðstæðum innflytj-
enda. Við eignuðumst mjög góða
norska vini í gegnum börnin okk-
ar og höfum ferðast mikið með
þeim á sumrin. Það má segja að
þau og fjölskyldur þeirra hafi ætt-
leitt okkur í Noregi sem er ómet-
anlegt, segir Aldís og bætir við að
erfiðleikar þeirra hafi ekkert ver-
ið á við það sem innflytjendur og
flóttamenn búa við sem flytja frá
öðrum menningarheimum.
„Ég kynntist í raun að-
stæðum innflytjenda á tvo vegu.
Með því að vera nýbúi sjálf og
kenna börnum innflytjenda
norsku. Í því starfi kynntist ég
aðstæðum þeirra sem ekki tala
tungumálið, líta öðruvísi út og
hafa búið við menningu og leik-
reglur sem eru allt aðrar en í
vestrænum heimi. Meirihluti
þeirra innflytjenda og flóttamanna
sem koma til Noregs leggur sig
allan fram um að aðlagast sam-
félaginu að mínu mati,“ segir Al-
dís sem er ekki í nokkrum vafa
um að vinafjölskyldur myndu
hjálpa innflytjendum á Íslandi að
aðlagast betur.
Aldís mun halda áfram að
kenna börnum af erlendu bergi
brotnum þegar hún flytur til Ís-
lands.
„Ég fékk vinnu í Alþjóðaskól-
anum og kem til með að kenna
börnum sem hafa íslensku sem
annað tungumál.Þetta eru börn
diplómata, tvítyngd börn og ís-
lensk,“ segir Aldís sem hlakkar til
að takast á við nýtt starf og ný
verkefni.
„Það er gott að búa í Noregi
en Ísland er best,“ segir Aldís
sem ætlar að láta það verða sitt
fyrsta verk þegar hún flytur heim
í sumar að anda að sér rokinu.
„Ég var lengi að átta mig á
því að ég saknaði roksins sem ég
er alin upp við. Rokið gefur kraft-
inn sem býr í Íslendingum að
mínu mati.“
Listakona Aldís er listamaður sem lauk námi við Listaskóla Álasunds. Hún
stýrði gallerí Kråke sem ætlað er ungum og upprennandi listamönnum.
Samrýmd Draupnir Dan, Baldvin Johnsen, Aldís og Karítas lærðu öll mikið af því að flytja til Noregs og kynnast
nýju fólki og öðruvísi menningu. Fjölskyldan saknaði ættingja og vina og er full tilhlökkunar að flytja heim í sumar.
DAGLEGT LÍF 13
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. APRÍL 2018
Síðustu forvöð eru að sjá sýningu á
verkum Guðrúnar Gunnarsdóttur í
Borgarbókasafninu í Spönginni í dag.
Guðrún hefur bakgrunn í textil.
Hún hefur starfað sem myndlist-
armaður og hönnuður í yfir 40 ár og
unnið og dvalið víðsvegar um heim
við listsköpun.
Í tilkynningu segir ða verkin á sýn-
ingunni séu flest unnin árin 2017 og
2018 eru unnin úr þráðum. Guðrún
notar ekki vefstól heldur notar þráð-
inn beint, mótar hann í höndum og
gerir að skúlptúrum sem hún kallar
þrívíddarteikningar. Guðrún notar vír,
hrosshár, plast, garn, pappír og
þurrkaðar jurtarætur.
Útsaumsverk Guðrúnar eru einnig
til sýnis.
Á sýningunni er öllu skákað saman
til að ná fram spennu og því sem svo
oft er mikilvægt í upplifun, hrárri feg-
urð hins smáa. Óreiða og flækjur sem
hægt er að tengja við dulúð og ljóð.
Síðasti sýningardagur
Ljósmynd/Borgarbókasafnið
Listakona Guðrún Gunnarsdóttir við eitt af verkum sínum Rætur og flækjur.
Rætur og flækjur hjá listakon-
unni Guðrúnu Gunnarsdóttur