Morgunblaðið - 30.04.2018, Qupperneq 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 30. APRÍL 2018
✝ Jakob IngvarMagnússon
fæddist í Neskaup-
stað 24. ágúst 1963.
Hann lést af slysför-
um 20. apríl 2018.
Móðir hans er
Petra Kristín Jak-
obsdóttir, f. 12.
september 1945 og
faðir hans er Magn-
ús Stefánsson, f. 6.
ágúst 1939. Systkini
Jakobs eru: 1) Guðrún f. 25. októ-
ber 1965, sambýlismaður Sig-
urður Ásgeirsson og synir þeirra
Kristján Björn og Kristófer. 2)
Stefán Björn f. 11. desember
1966, eiginkona Helga Val-
Frosta og Birnu Kristínar Ómars-
dóttur er Aðalsteinn Hugi.
Sambýliskona Jakobs er Bryn-
dís Ósk Sigfúsdóttir, f. 30. desem-
ber 1962. Dóttir þeirra Ásta Erla
Jakobsdóttir, f. 26. mars 1991,
sambýlismaður Þorbjörn Stein-
grímsson, f. 10. apríl 1990. Dóttir
þeirra Alda Sóley Þorbjarn-
ardóttir, f. 15. nóvember 2017.
Jakob ólst upp á Fáskrúðsfirði
og á Berunesi í Reyðarfirði. Hann
stundaði nám í Alþýðuskólanum
á Eiðum, Menntaskólanum á Eg-
ilsstöðum og lauk námi í fiskeld-
isfræði frá Bændaskólanum á
Hólum 1988. Árið 1995 lauk hann
sveinsprófi í bifvélavirkjun frá
Iðnskólanum í Reykjavík. Jakob
vann við fiskeldi og viðgerðir á
bíla- og bátavélum. Síðustu ár
hefur aðalstarf Jakobs verið við-
gerðir og viðhald á smábátum.
Útför Jakobs fer fram frá Frí-
kirkjunni í Reykjavík í dag, 30.
apríl 2018, klukkan 13.
björnsdóttir. Börn
þeirra Valbjörn og
Auðbjörg Olga. Son-
ur Helgu er Auðunn
Þór Steinarsson.
Fyrri sambýliskona
Þóra Kristín Snjólfs-
dóttir, synir þeirra
Snjólfur Marel og
Bergvin Einir. 3)
Magnús Þorri Magn-
ússon, f. 9. febrúar
1969, sambýliskona
Valborg Jónsdóttir. Börn þeirra
Valtýr Aron, Dagný Sól og Sólný
Petra. 4) Elís Frosti, f. 27. febrúar
1970, eiginkona Eva Camilla Ro-
bertsdóttir. Börn þeirra Ronja
Snædís og Emil Snær. Sonur
Það er svo sárt að horfa á eftir
Kobba, þó sambandið hafi ekki
verið mikið síðari ár eru fáir sem
eru jafn stór partur af lífi mínu og
hann. Ein af mínum fyrstu minn-
ingum af okkur félögunum er þar
sem við erum að leika okkur á
Oddstúni. Þú bjóst í Dagsbrún og
ég var nýfluttur í Álfholt. Þarna
varð til félagsskapur sem var svo
náinn að í mörg ár var vitnað til
hans í einni setningu, „hvar eru
Kobbi og Bjarni, hafið þið séð
Kobba og Bjarna?“ Á veturna var
innbærinn leiksvæðið okkar og á
sumrin vorum við saman í sveit á
Berunesi. Við fórum alla leið í því
sem við tókum okkur fyrir hendur
(nema kannski í náminu) og það
átti líka við þegar við slógumst.
Slagsmálin voru stundum svo
heiftarleg að það þurfti feður okk-
ar beggja til að skilja okkur að en
það styrkti bara vinskapinn. Af
öllu því sem við tókum okkur fyrir
hendur kemur veturinn í herbergi
301 í ME fyrst upp í hugann. Eim-
ingartækið sem sprakk fullt af
kökudropum svo herbergið angaði
eins og bakarí í margar vikur, var
reyndar seinna breytt í pylsupott.
Bjórkúturinn í fataskápnum, lög-
reglan að gera húsleit hjá okkur
þar sem einhverjir höfðu verið að
skjóta af riffli út um glugga á efstu
hæð skólans eða póstlúðurinn sem
við blésum í út um glugga og gerð-
um nautin á túninu fyrir neðan svo
brjáluð að þau ruddu niður girð-
ingunni og æddu upp að kirkju.
Ekki má gleyma fyrsta bílnum
okkar, gulri bjöllu, sem við keypt-
um saman og skapaði okkur ótal
ævintýri. Svo tókum við að full-
orðnast og þá varð minni tími fyrir
Kobba og Bjarna, þó eru tvö atvik
sem sitja fast í minningunni sem
lýsa þér svo vel. Annað var þegar
þú bankaðir á glugga hjá mér á
brúðkaupsnóttinni minni og
spurðir hvort ég kæmi ekki með
suður fyrir fjörð að vitja um sil-
unganet og hitt er þegar við eitt
haustið vorum á leið keyrandi suð-
ur og keyrðum fram á sveitunga
okkar á biluðum bíl. Þú fórst að
aðstoða hann, leist svo á mig og
sagðir: „Ég verð eftir.“ Ég horfði
á þig og spurði af hverju, þú leist á
mig glottandi og sagðir: „Hvað
gerir maður ekki fyrir gott ves-
en?“ Þessi orð hef ég oft lagt mér í
munn síðan. Hvíl í friði, kæri vin-
ur.
Svíður hjarta, svíður brá,
söknuð hef ég mikinn.
Enginn tekur okkur frá.
æskuskammarstrikin.
Þó ofurliði ærslin stundum
okkur bæru, vinur minn.
Er ég viss að glaðir vildum
við gera þau í annað sinn.
Bjarni Sigurður Bergsson.
Þegar sólin hafði kastað fyrstu
geislum sínum á sumardaginn
fyrsta og allt leit vel út með veður
til siglinga var eins og dimmdi af
nóttu – ský fylltu himinhvolfið –
þegar fréttist um atburði nætur-
innar. Jafnvel fuglarnir – sem við
höfðum talað svo oft um hve
syngju glaðlega fagnandi sumri á
þessum árstíma – þögnuðu.
Grásvartur veruleikinn tók
völdin í sálum félagsmanna Snarf-
ara eftir því sem leið á daginn og
fréttir skýrðust.
Gamlir menn grétu.
Jakob hafði farist af slysförum
snemma nætur við prufukeyrslu
báts sem hann hafði verið að
standsetja fyrir einn okkar fé-
lagsmanna sem þegar hafði fundið
lyktina af vorinu og hugðist njóta
blíðunnar á sumardaginn fyrsta.
Jakobi Magnússyni kynntist ég
fyrir næstum 20 árum. Jakob var
ekki fullkominn – frekar en ég.
Við deildum um breyskleika hvor
annars. Árin frá 2015 til 2017 voru
undirlögð af slíkum deilum.
Síðla árs 2017 fyrirgaf ég þér
þína bresti og þú mátt vita það nú
að ég gladdist mjög þegar ég
hringdi til þín frá útlöndum – þá er
þú áttir aðeins fjóra daga eftir af
þessu jarðlífi – þegar þú gerðir
mér það ljóst að þú fyrir löngu
hefðir fyrirgefið mér mína. Ég
hlakkaði til áranna sem kæmu –
með þér í þessum heimi.
Þú varst mikill, sterkur og sér-
stakur persónuleiki. Þrátt fyrir
öldugang í lífinu talaðir þú aldrei
illa um nokkurn mann. Þú varst
maður sem lagði sig fram við að
gera aðra ánægða í kringum sig
og fórst yfirleitt alla leið til að ná
því markmiði. Þegar markmiðinu
var náð – og þessi eða hinn komst
á sjó – var eins og það væri það
eina sem skipti máli. Það var alltaf
erfitt að koma aurum að þér.
Um vinnuna segir Kahlil Gi-
bran í Spámanninum í þýðingu
Gunnars Dal:
Þegar þið vinnið, eruð þið hljóðpípa,
sem
breytir nið daganna í söng.
Og hver ykkar vill sitja þögull og hljóður
í hinum samstillta kór?
Alltaf hefur ykkur verið sagt, að vinnan
sé bölvun og erfiðið ógæfa.
En ég segi ykkur, að vinna ykkar lætur
fegursta draum jarðarinnar rætast –
draum, sem ykkur var í öndverðu ætlað
að gera að veruleika; því er vinna ykkar
ástaróður til lífsins, og að sýna í verki
ást.
Þú varst á hlaupum allan dag-
inn – til að sýna í verki ást. Stund-
um komstu ekki yfir allt sem þú
ætlaðir þann daginn og stundum
ekki heldur hinn. Þú á ferðinni
sást vandamál okkar og oft gauk-
aðir þú að okkur lausn á vanda-
málinu jafnvel þó að við vissum
ekki að þú hefðir fest auga á því.
Jafnvel kom sérsmíðaður lykill
eða verkfæri yfir öxlina á þér á
leiðinni framhjá – með leiðbein-
ingum.
Í hvert sinn er við komum á at-
hafnasvæði Snarfara varst þú
fyrsti eða annar maður sem við
sáum. Annaðhvort við græna
skúrinn eða á fullri ferð eftir ein-
hverri bryggjunni.
Það verður erfið aðkoma til
framtíðar að sjá þig ekki þar – í
lopapeysunni eða jakkanum.
Kobbi – við söknum þín öll.
Dagarnir frá sumardeginum
fyrsta hafa verið okkur og félag-
inu mjög erfiðir. Það er söknuður.
Við vonum að eitthvað sé til í því
að í fjarska sé ljós. Og við vonum
að þú hafir kvatt sársaukalaust –
og takir á móti okkur þegar við
komum.
Því gamlir menn gráta enn.
Undirritaður vill færa nánustu
fjölskyldu Jakobs Magnússonar,
eiginkonu, dóttur og systkinum,
innilegustu samúðarkveðjur.
Jóhannes Valdemarsson.
Við Elliðavoginn í Reykjavík
heldur til lítið samfélag sem kallar
sig Snarfara, félag skemmtibáta-
eigenda. Þar safnast saman dag
hvern hópur manna; trillukarlar,
skútusiglingamenn, hraðbáta-
eigendur, gamlir togarajaxlar.
Þeir eiga það sameiginlegt að hafa
áhuga á sjó og bátum. Þessi hópur
varð fyrir miklu áfalli á dögunum
þegar það spurðist að Jakob
Magnússon væri ekki lengur á
meðal okkar. Ekki vegna þess að
þessir menn séu því óvanir að
sjórinn heimti sitt, heldur hins að í
þessum hópi var Jakob í sérstakri
stöðu. Hann var miðpunktur
þessa litla samfélags. Þegar menn
komu inn í félagsheimilið að
morgni var í stað þess að segja
„Góðan daginn“ jafnalgengt að
menn segðu: „Hvar er Jakob?“
Þessa setningu mátti heyra í ýms-
um tóntegundum víðs vegar um
félagssvæðið það sem eftir lifði
dags.
Jakob var maðurinn sem gerði
við báta félagsmanna, dró báta
upp og sjósetti, huggaði þá sem
héldu að vélin væri úrbrædd, fann
varahluti hvar sem var í heimin-
um, var mönnum til ráðuneytis
um kaup og sölu. Í stuttu máli
leysti Jakob vandræði manna,
nokkurn veginn sama hver þau
voru. Þetta gerði hann með ljúfu
brosi hins velviljaða manns og
helst án þess að taka neitt fyrir.
Vinir hans lærðu fljótt að ef þeir
vildu að Jakob hefði eitthvað fyrir
vinnu sína og salt í grautinn urðu
þeir að setja upp reikninginn sjálf-
ir og koma greiðslunni til skila
handvirkt, því að Jakob var lítið
fyrir að rukka menn.
Þegar það spurðist á sínum
tíma um landið að þessi maður
hefði tekið sér aðstöðu í Snarfara-
höfn tóku að safnast þangað báta-
eigendur, sumir að austan, aðrir
að vestan eða norðan, jafnvel af
Hornströndum. Þessir menn
sögðust vera vinir Jakobs og
komnir til þess að njóta návista við
hann og tóku sér bólfestu þar í
höfninni. Af þessu sökum blómg-
aðist mjög hagur félagsins og
höfnin er nú sennilega sú ríkasta á
landinu, a.m.k. miðað við höfða-
tölu.
Jakob var vel menntaður mað-
ur, las erlendar tungur eftir því
sem hann þurfti og hafði háskóla-
gráðu í fiskeldisfræði. Í þeim
fræðum sem hann valdi sér að
starfa við, sem voru bátavélar og
bátaviðgerðir af ýmsu tagi, var
ekki til þess vitað að hann hefði
skólapróf, en hins vegar svo mikla
þekkingu að hann varð ekki settur
á gat þótt mjög væri það reynt.
Hann var þó fyrst og fremst nátt-
úrubarn. Fáu undi hann betur en
að segja sögur af veiðiferðum um
heiðar Austurlands eða beina at-
hygli manns að hegðun fuglanna í
höfninni eða að selnum sem hafði
falið sig undir einum bryggju-
sporðinum. Þá kom glampi í hans
hlýlegu brúnu augu, því að Jakob
hafði franskt yfirlit eins og margir
góðir Íslendingar og var dökkur á
brún og brá. Hann var veiðimaður
af Guðs náð, bæði á landi og sjó, og
þurfti ekki annað en renna í höfn-
ina til þess að einn kæmi á.
Nú dugir ekki lengur að kalla
„Hvar er Jakob?“ til þess að fá
erfið viðfangsefni leyst í Snarfara
við Elliðavog. Góður vinur er
genginn. Hans verður lengi sakn-
að. Dýpsta samúð er vottuð öllum
aðstandendum, einkum konu hans
og afkomendum.
Finnur Torfi Stefánsson.
Jakob kynntist ég í þá tíð er
svokallað menntaskólanám vort
fólst aðallega í samneyti við íbúa
heimavistar Menntaskólans á Eg-
ilsstöðum. Íbúarnir voru flestir af
austanverðu landinu og á Vistinni
voru góð vaxtarskilyrði fyrir
uppátækjahugmyndir til dægra-
styttingar ævintýrahneigðu ungu
fólki. Jakob var hið minnsta einu
staðalfráviki frá meðaltalinu á
vistinni. Þar kom til meira en hans
dökka yfirbragð, sem af okkur
hinum var talið augljóst að komið
væri frá fornum menningar-
tengslum Fáskrúðsfirðinga og
Frakka. Hann var næmur á um-
hverfi sitt og kunni skil á mörgu.
Ég þóttist vera þokkalega lesinn
en Kobbi kynnti mér fleiri kima
bókheima og hann fékk sko hug-
myndir.
Umhverfisrannsóknir frá Vist-
inni voru tíðar, oft komið á Hlíð-
argötuna og þegnar góðgerðir af
Petru. Minnisstæður er sumar-
næturróður á spegilsléttum Fá-
skrúðsfirði á jullu sem fengin var
að óspurðu láni. Ferðin með þeim
bræðrum Jakob og Stefáni um
hálfa Evrópu sumarið 1986 var af-
ar viðburðarík og skemmtileg,
enduðum í Svíþjóð þar sem fyrir
var hitt Bryndís, verðandi lífsföru-
nautur Kobba. Hjá þeim var mað-
ur tíður gestur á námsárum vor-
um í höfuðstað landsins.
Svo er tímar liðu minnkaði
samgangur eins og gengur, þau
með sitt syðra, ég með mitt
eystra. Kannski eðlileg afleiðing
þess að fjölskyldulíf hefur ákveðin
ruðningsáhrif.
Jakob fornvinur minn var hæfi-
leikaríkur, skemmtilegur og afar
góður félagi. Ég er þakklátur fyrir
þann tíma sem við áttum samleið.
Bryndísi, Ástu Erlu, Petru,
Magnúsi, systkinum Kobba og
fjölskyldum þeirra og öðrum að-
standendum votta ég einlæga
samúð vegna þessa mikla missis.
En birtan frá minningunni um
góðan dreng hlýtur að lýsa þá
dimmu daga er fram undan eru.
Björn Sveinsson.
Þegar ég kom í Snarfarahöfn á
sumardaginn fyrsta tók Jakob á
móti mér. Venju samkvæmt var
hann glaðbeittur og röggsamur.
Hann var klár í að koma bátnum í
stand fyrir sumarið eins og hann
hefur gert mörg undanfarin ár.
Jakob var sjóari og reddari af
guðs náð. Hann stökk á milli báta
og bryggju, dældi, hífði og lagaði.
Jakob leysti það sem leysa þurfti.
Engin vandamál voru það stór að
Jakob gæti ekki leyst úr þeim.
Jakob var úrræðagóður, hjálp-
samur og einhver fórnfúsasti mað-
ur sem ég hef kynnst á lífsleiðinni.
Hann vildi allt fyrir alla gera og
því var hann oft með ótal verkefni
sem hann þurfti að sinna og klára
á sama tíma.
Það eina sem Jakob var ekki
röggsamur að klára, var að taka
saman tímana og rukka fyrir
veitta aðstoð. Þá lá ekkert á. Í
sannleika sagt, þá þurfti að beita
mikilli lagni til að fá að gera upp
við Jakob.
Í mínum huga var Jakob sálin í
Snarfarahöfn og límið í samskipt-
um hópsins sem þar hittist í kring-
um frístundasjómennskuna. Stór
hluti samskiptanna við aðra fé-
lagsmenn gekk út á að spyrja:
„Veistu hvar Jakob er?“ Og aldrei
var hann langt undan: „Hann var
hérna rétt áðan“, „bíllinn hans er
hérna“ eða „skúrinn er opinn svo
hann hlýtur að vera á einhverri
bryggjunni“. Alltaf var hann í
Snarfarahöfn, yfirleitt að vinna í
mörgum bátum á sama tíma en
hvar nákvæmlega var ekki gott að
segja.
Það var mikið reiðarslag að fá
þá sorgarfregn að Jakob væri lát-
inn langt um aldur fram. Það var í
senn fjarlægt og óraunverulegt að
eitthvað þvíumlíkt gæti hafa hent
Jakob.
Það er víst að lífið í Snarfara
verður aldrei eins eftir fráfall Jak-
obs. Nú vantar sjálfa miðjuna í
samfélagið þar. Mér segir svo
hugur að þó Jakob sé farinn, þá
verði hann áfram aðalumræðuefni
Snarfarafélaga í mörg ár enn.
Hans verður minnst fyrir hjálp-
semi sína og fórnfýsi en líka fyrir
drengskap og húmor. Hver á nú
að halda öllu gangandi í Snarfara-
höfn, redda og laga þær ótal bil-
anir sem upp kunna að koma?
Við vitum þó hvert Jakob fór í
þetta sinn, því fáir eru líklegri til
að komast í gott pláss hið efra en
hann Jakob vinur okkar.
Ég sendi eiginkonu, dóttur og
fjölskyldu allri mínar innilegustu
samúðarkveðjur. Minningin um
góðan dreng lifir. Blessuð sé
minning Jakobs Magnússonar.
Þórður Magnússon.
Í dag kveð ég góðan vin, Jakob
I. Magnússon, í hinsta sinn. Við
kynntumst fyrst 1998. Þá vann
hann á vélaverkstæði í Hafnar-
firði. Mig vantaði vél í bát sem ég
var að gera upp og bar upp vand-
ræði mín við hann. Það stóð ekki á
því, þremur dögum seinna var
hann búinn að grafa upp vél sem
reyndist vel. Þannig var Jakob,
engin vandræði, bara lausnir. Við
Snarfaramenn, og margir fleiri
reyndar vítt og breitt um landið,
höfum notið þeirra einstöku for-
réttinda sem það hefur verið að
hafa haft aðgang að jafn lunknum
og þjónustuliprum viðgerðar-
manni og Jakob var. Nú er skarð
fyrir skildi og menn vita vart í
hvorn fótinn þeir eiga að stíga.
Hvað verður um okkur nú? Jakob
var að svo mörgu leyti límið í fé-
lagsskap okkar. Alltaf tilbúinn til
ráðgjafar eða að veita hjálpar-
hönd. „Hvar er Jakob?“, „hafið þið
séð Jakob?“ hljómaði daginn út og
inn. Menn reyttu hár sitt og skegg
í örvinglan ef hann var ekki að
finna.
Jakob hafði létta lund og fátt
var honum óviðkomandi eða
óþekkt í því sem hann var að fást
við. Menn dáðust að kunnáttu
hans og snilli og sóttu í. Ég átti því
láni að fagna að fara með honum
nokkrar veiðiferðirnar og alltaf
var hann boðinn og búinn á sjó
þegar hann hafði tök á og vel viðr-
aði. Hann var veiðimaður af lífi og
sál. Við vorum góðir saman. Jakob
var lipur sögumaður og karlarnir
við „sérfræðingaborðið“ í klúbb-
húsinu biðu og báðu jafnan um
sögur að aflokinni veiðiferð.
Nokkuð sem Jakob greiddi úr
með liprum hætti og húmor og
„lítið“ krydduðum. Eitt sinn sem
oftar sagði ég honum sögu. Ég
fann að hann var ekki með fulla
eftirtekt svo ég spurði: „Var ég
búinn að segja þér þessa sögu áð-
ur?“. „Já, en ég áttaði mig ekki á
því fyrr en í síðustu setningunni“.
Dálítið lýsandi fyrir Jakob er saga
sem ég heyrði af honum og hæld-
rifi sem hann var með í viðgerð.
Eigandi drifsins sá Jakob við
makrílveiðar af bryggjuendanum
og kom spánskt fyrir sjónir að
hann væri ekki frekar að sinna
drifinu. „Hvar er drifið mitt?“,
spurði hann Jakob. „Það er þarna,
en makríllinn er hérna og hann
verður ekki hér á morgun, en það
verður drifið,“ var svarið. Ég vona
að þið sem þetta lesið séu nokkru
nær um góðan dreng sem genginn
er. Hver hann var og hvernig
hann var. Við hjónin kveðjum
kæran vin með miklum söknuði og
vottum fjölskyldu og aðstandend-
um innilega samúð okkar.
Sigvaldi H. Pétursson.
Það er með miklum söknuði
sem ég minnist nú Jakobs Magn-
ússonar sem lést sviplega föstu-
daginn 20. þessa mánaðar.
Ég eignaðist skemmtibát fyrir
12 árum síðan og gerðist þá félagi
í Snarfara (Félagi skemmtibáta-
eigenda). Allan þann tíma hefur
Jakob verið mér innan handar
með allt sem viðkemur bátnum,
setja niður á vorin og taka hann
upp á haustin auk tæknilegra
vandamála sem Jakob leysti alltaf
af stakri snilld. Ég veit að ég tala
fyrir munn allra félaga minna í
klúbbnum þegar ég segi að hann
var alltaf boðinn og búinn til þess
að gera hvaðeina sem sem viðkom
bátaflota okkar Snarfaramanna
og er hans nú sárt saknað. Al-
gengasta setning sem sögð hefur
verið við komu félaganna á kaffi-
stofuna ,eftir að hafa skipst á al-
mennum kveðjuorðum, „Hvar er
Kobbi?“ Þetta segir dálítið um
hvers virði hann var þessum fé-
lagsskap og verður það skarð
seint fyllt. Að lokum vil ég biðja al-
mættið að fylgja mínum góða vini
yfir öldur eilífðarinnar og fjöl-
skyldunni flyt ég mínar dýpstu
samúðarkveðjur á þessari erfiðu
stundu.
Klemenz Gunnlaugsson.
Í Snarfara, félagi sportbátaeig-
enda sem staðsett er í Naustavogi,
eru menn um þessar mundir að
undirbúa að setja báta sína á flot
fyrir sumarvertíðina. Bátar fara
ýmist upp eða niður rampinn, það
er skrúbbað og þvegið, skrapað,
málað og bónað. Úti á hafnargarð-
inum eru sömu grágæsirnar sem
hafa átt þar hreiður síðustu árin
að undirbúa varp og skvaldur
þeirra berst yfir hafnarsvæðið.
Tjaldurinn verpir eggjum sínum í
mölinni á milli bátanna sem sitja í
vöggum sínum og kerrum. Það
hneggjar í hrossagauk. Þegar krí-
an svo kemur í byrjun maí er kom-
ið sumar í huga Snarfarafélaga.
Venjulega er galsi og gleði
ríkjandi á þessum tíma á athafna-
svæði félagsins. Bátaeigendur
hjálpast að og gefa hver öðrum
góð ráð. Það er drukkið ómælt
magn af kaffi, hlegið, spekúlerað
og spáð. Það er eftirvæntingin yfir
komandi siglingaævintýrum og
samverustundum með fjölskyldu
og vinum sem ræður ríkjum.
En nú hvílir einhver ósýnilegur
skuggi og depurð yfir mönnum.
Þeir ganga til starfa sinna alvar-
legir í bragði og tala saman í hálf-
um hljóðum. Á norðanverðu svæð-
inu er lítill grænn skúr og af og til
líta menn upp frá verkum sínum
og horfa þangað þögulir. Skúrinn
er lokaður, þar inni er ekkert ljós
og fyrir utan eru vélarhlutar sem
bíða viðgerðar. Menn sem enn
ekki vita og þurfa aðstoð við báta
sína spyrja: „Hafið þið séð Jak-
ob?“ Þegar þeir eru leiddir í sann-
leikann um það hörmulega slys
sem átti sér stað hér út á sundum
fyrir skemmstu ganga þeir burtu
þögulir og niðurlútir. „Þar fór
drengur góður, hans verður sárt
saknað,“ er viðkvæði allra sem til
Jakobs Ingvars Magnússonar
þekktu við þessum sorglegu tíð-
indum. Við Snarfarafélagar eigum
Jakobi svo mikið að þakka. Öll
hans góðu verk fyrir félagið og fé-
lagsmenn gegnum árin verða
seint upptalin. Alltaf var hann
reiðubúinn að liðsinna þeim sem
þess þurftu og gefa góð ráð. Hans
hlýja nærvera, góðvild og hjálp-
semi lifir áfram í hugum okkar og
hjörtum sem til hans þekktu.
Hans er sárt saknað.
Við Snarfarafélagar sendum
okkar innilegustu samúðarkveðj-
ur til fjölskyldu Jakobs, ættingja
og vina.
Fyrir hönd Snarfara, félags
sportbátaeigenda,
Pétur Einarsson.
Jakob Ingvar
Magnússon