Morgunblaðið - 23.05.2018, Síða 30

30 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 23. MAÍ 2018
✝ Gunnar Eg-ilson fæddist í
Reykjavík 5. ágúst
1936. Hann lést á
Sjúkrahúsinu á
Akureyri 6. maí
2018.
Foreldrar hans
voru Snæfríð Jó-
hanna Davíðs-
dóttir Egilson, f.
27. janúar 1915, d.
18. apríl 2001, og
Þorsteinn Egilson, f. 2. mars
1913, d. 2. september 1983.
Systkini Gunnars eru Dóra Eg-
ilson, f. 24. apríl 1938, Guðrún
Egilson, f. 14. júlí 1945, Davíð
Egilson, f. 11. maí 1950, og Snæ-
fríður Þóra Egilson, f. 13. októ-
ber 1956. Eftirlifandi eiginkonu
sinni, Auði Birnu Kjartansdótt-
ur Egilson, f. 19. febrúar 1933,
kvæntist Gunnar 10. ágúst 1957
og börn þeirra eru: a) Þorsteinn
Egilson, f. 3. júní 1958. Börn
hans og Önnu Sofiu Rappich, f.
10. nóvember 1964, eru Jakob
Atli Þorsteinsson, f. 18. mars
1997, og Sara Þorsteinsdóttir, f.
7. desember 1998. b) Bryndís
Egilson, f. 5. júlí 1961, gift Stef-
áni Scheving Árnasyni, f. 31.
ágúst 1959. Börn þeirra eru
Arna Stefánsdóttir, f. 20. desem-
ber 1980, og Árni Stefánsson, f.
Stefánsson, f. 6. júní 1992. e)
Agla Egilson, f. 25. febrúar
1972, gift Jónasi Kristjánssyni,
f. 22. október 1972. Þeirra börn
eru Auður Anna, f. 6. janúar
1999 og Kristján Elí, f. 14. nóv-
ember 2004. Sonur Öglu úr
fyrra sambandi er Egill Örn
Gunnarsson, f. 3. nóvember
1992.
Gunnar lagði stund á útvarps-
virkjanám og hóf að því loknu
vinnu hjá Flugmálastjórn þar
sem hann síðan starfaði alla tíð,
fyrst sem útvarps- og radíóvirki
en síðar sem flugumferðarstjóri,
á Egilsstöðum 1960-1981 og á
Akureyri 1981-1999 þar sem
hann vann við flugumferðar-
stjórn.
Gunnar kynntist reiðhestum
ungur að árum og stundaði
hestamennsku, bæði á Egils-
stöðum og Akureyri, en um vor-
ið 1990 rætist draumur hans um
aðsetur í sveit þegar hjónin
flytjast að Grund í Eyjafirði þar
sem hann bjó til dauðadags.
Gunnar var virkur í félags-
málum, byrjaði snemma í Rót-
arýhreyfingunni og sinnti þó
nokkuð félagsmálum í hesta-
mennsku, hjá Freyfaxa á Héraði
á meðan hann bjó þar og síðar
hjá Funa í Eyjafjarðarsveit.
Gunnar var vinamargur og vin-
sæll.
Útför Gunnars Egilson fer
fram frá Akureyrarkirkju í dag,
23. maí 2018, kl. 13.30.
12. september 1983.
Arna er gift Filipp-
usi Sigurðssyni, f.
17. maí 1977 og
þeirra börn eru Sig-
urður Ægir, f. 19.
júlí 2009, Hrafnhild-
ur Freyja, f. 24. des-
ember 2013 og Haf-
þór Brynjar, f. 7.
september 2016.
Árni er kvæntur
Helgu Kristínu
Helgadóttur, f. 18. maí 1982, og
þeirra dætur eru Agla Karítas,
f. 21. febrúar 2008, og Salka
Bryndís, f. 16. febrúar 2017.
Synir Helgu úr fyrra sambandi
eru Tristan Ingi Gunnarsson, f.
13. maí 2002, og Alexander
Helgi Gunnarsson, f. 11. ágúst
2003. c) Kjartan Steinarr Eg-
ilson, f. 26. júlí 1964. Börn hans
og fyrrverandi eiginkonu,
Svövu Kristínar Egilson, f. 24.
desember 1966, eru Íris Ósk Eg-
ilson, f. 29. janúar 1988, og
Magnús Freyr Egilson, f. 22.
desember 1992. Unnusti Írisar
er Christian Gyldmark, f. 16.
apríl 1987. d) Snæfríð Egilson, f.
18. júlí 1966, gift Ivan Falck-
Petersen, f. 30. nóvember 1962,
og þeirra dóttir er Ivalu Birna
Falck-Petersen, f. 12. júlí 1994.
Unnusti Ivalu er Þórir Steinn
Austur á Héraði þar sem ég
ólst upp var mikil sagnahefð, sög-
ur af mönnum og málleysingjum
spunnust af minnsta, og stundum
engu, tilefni. Í mínum huga voru
mestu sagnameistararnir Pétur á
Egilsstöðum og Jón á Ketilsstöð-
um. Pabbi var á tuttugasta og
fjórða aldursári þegar hann flyt-
ur austur. Sem unglingur var
hann í sveit hjá húnvetnskum
höfðingjum og var þess vegna
kannski enn opnari og móttæki-
legri fyrir því umhverfi sem
mætti honum á Héraði. Þar rætt-
ist bernskudraumur hans um
hesta og samhliða rann hann sem
silki inn í félagsskap hestamanna
þar sem leiftrandi gleði og skop-
skyn á mannlíf líðandi stundar
voru ráðandi. Og, það var mikið
sungið. Mín túlkun er sú að á
þessum árum hafi þróazt með
honum það mikla dálæti á
skemmtisögum sem hann naut
þess að heyra og segja. Pabbi var
kannski ekki höfundur margra
þessara sagna en hann var
óvenju næmur á hið spaugilega í
viðbrögðum og fari samferða-
manna sinna.
En, hvernig og hvenær kynn-
ist maður föður sínum. Sem barn
flæktist ég mikið með honum í
viðgerðarferðir hingað og þang-
að, mest upp á Fjarðarheiði og út
í Breiðavað. Sem unglingur datt
ég inn í hestamennsku með hon-
um einmitt á þeim tíma sem hann
hafði mikil afrekshross undir
höndum, fór að aðstoða hann við
tamningar á hrossum frá Óla á
Urriðavatni og Pétri á Egilsstöð-
um og þar var ákveðnum tening-
um kastað. Ég var kominn með
bullandi hestadellu: Urriðavatns-
reið, Ketilsstaðareið, Fljótsdals-
reið, páskareið voru stórfengleg-
ir viðburðir og ég átti mína eigin
Húseyjarreið. En ekki sízt, pabbi
átti Gust og ég fékk að temja
Glóa.
Ég var heldur ekki gamall
þegar það fór að renna upp fyrir
mér hvernig fölskvalaus gleði og
einlægt viðmót hans höfðu mikil
áhrif og gjarna var hann hrókur
mikils fagnaðar án þess þó að
gera kröfu um aðalhlutverk.
Árið 1981 neyddust foreldrar
mínir til þess að flytjast frá Eg-
ilsstöðum og úr varð að þau sett-
ust að á Akureyri. Í kringum
hestamennsku föður míns hafði
snemma mótazt sá draumur að
setjast að í sveit og úr varð á vor-
dögum 1990 að við fluttum á
Grund. Þrátt fyrir að áform okk-
ar og draumar um hrossarækt
hafi lítið gengið eftir, þá höfum
við átt yndislegt líf hér í þessari
fallegu og frjósömu sveit. Eftir
að pabbi komst á eftirlaun snerist
líf hans mikið um að búa, vera
bóndi. Hann var góður að heyja
og góður að fóðra, vélavinna gékk
með ágætum en smíðavinna gékk
verr og rafsuður hans eru afleit-
ar. Mannlífið hins vegar, í kring-
um fjölskyldu og vini, er síðan
það ríkidæmi föður míns sem
mest og lengst verður minnst.
Þegar kemur að kveðjustund
sem þessari er margt sem leitar á
hugann. Þótt pabbi hafi kvatt
okkur upp úr þurru og við slegin
þungu höggi þá breiðist sorgin
ótrúlega fljótt út í gleði og þakk-
læti fyrir að hafa átt hann að, lit-
ríkan og skemmtilegan, og það
yljar minninguna að vita til þess
að fyrir síðustu gönguna er hann
búinn bæði tóbaki og Grundar-
vatni. Pabbi bjó sannarlega yfir
nokkrum hæfileikum sem nægt
hefðu til markverðrar listsköpun-
ar en hann skilaði svo sem ekki af
sér nema einu listaverki sem er
hans eigin ævi.
Þorsteinn.
Gunnar bróðir minn og frum-
burður fjölskyldunnar fæddist
1936. Milli okkar voru 14 ár sem
er í sjálfu sér ekki langur tími, en
um leið skildi að haf og himinn.
Ísland umturnaðist á þessu
árabili. Gunnar var fæddur í
kreppu þegar atvinnumöguleikar
voru ekki miklir, forn samfélags-
gerð ríkti, atvinnuhættir voru
nánast þeir sömu og höfðu verið
um aldir og Ísland var útnári
undir dönskum kóngi. Fjórtán
árum síðar hafði heimsstyrjöld
gert okkur rík, rekið okkur inn í
nútímann og Ísland var orðið lýð-
veldi. Gunnar drakk þessa um-
byltingu í sig. Glaðsinna, fé-
lagslyndur og mjög vinmargur.
Hann fór ungur í sveit og lífið þar
heillaði hann gjörsamlega. Eftir
nám í útvarpsvirkjun fór hann til
starfa hjá Flugmálastofnun á
Egilsstöðum lengst af sem flug-
umferðarstjóri og eftir það var
ekki aftur snúið.
Ólíkt nafna sínum á Hlíðar-
enda sem sneri aftur heim sótti
Gunnar ásamt Auði sinni að
heiman og út ísveitina, fyrst til
Egilsstaða, þá á Akureyri og loks
á Grund í Eyjafirði. Fjölskyldan
stækkaði: Þorsteinn, Bryndís,
Kjartan, Snæfríð og Agla, allt öfl-
ugir einstaklingar sem hafa fund-
ið sér farveg í lífinu. Afkomenda-
hópurinn er orðinn stór og var
Gunnar ákaflega hreykinn af
honum. Samhliða stækkaði einn-
ig vinahópurinn svo um munaði.
Gestagangurinn var oft nánast
yfirgengilegur og mikið spjallað
og sungið. Þetta hefði aldrei
gengið nema fyrir Auði sem and-
stætt Hallgerði léði Gunnari sín-
um fúslega alla sína loka á hans
bogastrengi.
Gunnar var sem segull á fólk
en þrátt fyrir glaðværðina bjó
með honum alvarlegur undirtónn
þess sem hefur margt reynt og
staðið á hárri fjallsegg með bratt-
ar hlíðar á báðar hliðar. Gunnar
var næmur á fólk og sá hvernig
því leið. Það er fáum gefið – og
aðeins þeim sem hafa djúpa sam-
kennd. Gunnar var flestum kost-
um búinn – en mest var þó mann-
gæskan. Hann var það sem
kallað var fyrir austan á sinni tíð
„afbragðsmaður“.
Davíð Egilson.
Við mörkum ólík spor á ævi-
göngunni og skiljum eftir ólíkar
minningar fyrir þá sem lifa. Það
er með djúpri sorg og söknuði
sem við kveðjum Gunnar frænda
okkar og fyrr en okkur hefði
grunað. En hans spor eru vel
mörkuð. Hann skilur eftir stóra
fjölskyldu og ríkulegar litríkar
minningar.
Gunnar var gleðigjafi og hann
var mannvinur meiri en gengur
og gerist. Þar sem hann var, þar
var alltaf gaman. Og þar sem
hann var, þar var alltaf bjart yfir.
Með ljúfri framgöngu, hnyttnum
sögum eða söng dró hann að sér
athygli. Hann gaf ríkulega frá
sér, fylgdist vel með og var stolt-
ur af sínu fólki. Vini virtist hann
eiga alls staðar.
Gunnar var elstur systkina
móður okkar og samskiptin voru
alla tíð mjög náin. Iðulega dvöldu
þau Auður á Laugarásveginum
þegar þau áttu erindi í bæinn. Og
það liðu sjaldan margir dagar án
þess að móðir okkar og Gunnar
töluðu saman. Ólíkt systkinum
sínum var hann sveitamaður og
unni sér best í sveitinni með vin-
um sínum og hestunum. Fjöl-
skylda, vinir og land voru hans
ríkidæmi og hans sterku lífsgildi
koma svo vel fram í laginu sem
hann söng svo oft „en viltu muna
að vináttan er verðmætust eðal-
steina“.
Við systkinin höfum margoft
notið gestrisni Gunnars og Auðar
og fengið að búa hjá þeim í
skemmri og lengri tíma. Ást og
væntumþykja einkenndi sam-
band þeirra og þau voru höfðingj-
ar heim að sækja. Við systkinin
vorum svo sannarlega ekki þau
einu sem nutu gestrisni þeirra
hjóna því heimilið virtist líka vera
öllum vinum opið. Þegar móður
okkar ofbauð eitt sinn veislugleð-
in og sagði byrst við bróður sinn
„Þetta er ekki hægt Gunnar, það
er ekki hægt að bjóða Auði upp á
þetta, að fylla húsið af gestum og
án þess að nokkur komi og að-
stoði hana. Ekki vildi ég vera gift
þér!“ brosti Gunnar blítt til syst-
ur sinnar og sagði kankvís: „Dóra
mín, mér þykir alveg ógurlega
vænt um þig, en ég vildi nú ekki
heldur vera giftur þér þannig að
þetta er allt í lagi!“
Það eru einungis fáir mánuðir
síðan Gunnar, ásamt yngri
frændum og frænkum, gekk
hægum skrefum með kistu föður
okkar út úr Dómkirkjunni. Þar
kvaddi hann kæran vin og það
voru þung spor fyrir alla. Mörg-
um fannst það óraunhæft að
Gunnar gæti borið kistuna enda
átti hann erfitt um gang vegna
mjaðmaaðgerðar og hafði P-kort-
ið sem heimilar að leggja bíl í
stæði fatlaðra. En það sást ekki í
kirkjunni, Gunnar hélt taktinn á
við unglingana og bætti við eftir
gönguna að við hin yngri gætum
alveg fengið að nýta kortið hans
ef þannig bæri við!
Það er ekki langt síðan við
ræddum við Gunnar um lífið og
tilveruna án þess að okkur grun-
aði að kallið kæmi svo snemma.
Það er sárt að njóta ekki oftar ná-
vistar hans, heyra ekki oftar
söngvana, hlátrasköllin og allar
sögurnar, en við erum þakklát
fyrir yndislegar minningar sem
munu lifa.
Egill, Karl og
Snæfríð Þorsteins.
Glaður og reifur
skyli gumna hver
unz sinn bíður bana.
(Úr Hávamálum)
Þessi spekiorð Hávamála
koma fyrst í hug þegar rifjaðar
eru upp ógleymanlegar stundir
með Gunnari Egilson um áratuga
skeið. Við snöggt og óvænt fráfall
hans er öllum, sem stóðu honum
nær, harmur í huga og söknuður í
brjósti. Gunnar átti sér margar
hliðar og allar góðar. Fyrir það
fyrsta var hann síkátur og með
afbrigðum hlýr og aðlaðandi.
Fagnaði gestum sínum vel og
sparaði ekkert við þá. Og um leið
var hann aufúsugestur hvar sem
hann kom og hvers manns hug-
ljúfi. Á mannamótum, hvort sem
var tveggja manna eða upp í stórt
hundrað og þaðan af meira, var
hann ókrýndur leiðtogi og hrókur
alls fagnaðar með því að bresta í
söng við hvert tækifæri. Gjarnan
var byrjað á ,,Ef væri ég söngv-
ari, syngi ég ljóð.“ Og með lagni
kennarans kom hann flestum, þó
mislagvissir væru, af stað í
söngnum og þegar hann taldi
óhætt hóf hann að radda sönginn
með sínum hætti þannig að allt
small saman. Það var nánast
öruggt að samkvæmi sem naut
nærveru Gunnars var vel heppn-
að. Hann var mjög vinmargur því
allir sem honum kynntust hænd-
ust að honum og vildu og hans
vinir vera. Alla vináttu ræktaði
hann með afbrigðum vel og til
þess var síminn óspart notaður
þegar vík var á milli vina.
Ábyrgðarstörf við stjórnun flug-
umferðar, fyrst á Egilsstöðum og
svo á Akureyri, fórust honum vel
úr hendi og misfellulaust. Um
miðjan aldur rættist langþráður
draumur hans og bóndinn á
Grund sat sitt sæluríki með til-
heyrandi stússi og verkefnum.
Hrossin áttu hug hans allan,
fóðrun og tamningar að
vetrinum, löng ferðalög á sumrin
í góðra vina hópi um land allt.
Frá Hornafirði í austri og í kring-
um Drangajökul í vestri og allt
þar á milli, norðan og sunnan
jökla. Hann ræktaði sjálfur reið-
hrossin sín og hafði dálæti á
hornfirskum hrossum sem hann
kynntist fyrst austur á Héraði.
Og nokkrar kindur voru líka
nauðsynlegur búsmali á Grund.
Gunnar var virkur í félagsmálum
og lagði ávallt gott til. Honum
voru þjóðmálin hugleikin og dró
taum þeirra sem minna mega sín,
var jafnaðarmaður af gamla skól-
anum og gaf sig hvergi ef á þurfti
að halda. Honum lá gott orð til
samferðafólks og sparaði stór-
yrðin. Lagði áherslu á að jafna
ágreining og ná sáttum þá sjald-
an slíkt kom upp. Gunnar var
mikill fjölskyldumaður og gæfu-
maður að hafa sér við hlið Auði
Birnu konu sína sem fylgdi hon-
um gegnum þykkt og þunnt og
hafði góða stjórn á hlutunum
þegar á þurfti að halda. Börnin
og barnabörnin eru lifandi sönn-
un þess að lífshlaup þeirra hjóna
hefur borið góðan ávöxt.
Ef inni er þröngt, tak hnakk þinn og
hest
og hleyptu á burt undir loftsins þök.
Hýstu aldrei þinn harm. Það er best.
Að heiman, út, ef þú berst í vök.
Það finnst ekki mein, sem ei breytist
og bætist,
ei böl sem ei þaggast, ei lund sem ei
kætist
við fjörgammsins stoltu og sterku tök.
Lát hann stökkva, svo draumar þíns
hjarta rætist.
(Einar Benediktsson)
Þakklæti er efst í huga þeim
sem hér kveður kæran vin og
samúð með eftirlifendum.
Guðmundur Birkir
Þorkelsson.
Við hittum Gunnar fyrst
haustið 2001 þegar hann var á
ferð í USA og Kanada með Birki
vini sínum að heimsækja vini og
kunningja á Íslands-
hestabúgörðum og fórum með
þeim á Royal Fair, árlega hesta-
sýningu í Toronto. Báðir ætluðu
þeir í hestaferð í kringum
Drangajökul sumarið eftir með
Þórði Halldórssyni í Laugarholti,
Skjaldfannardal. Þetta hljómaði
spennandi og við ákváðum því að
slást í hópinn og fara líka með
þeim aðra ferð strax á eftir, frá
Grund til Húsavíkur. Þessi hópur
náði afar vel saman og gekk fljót-
lega undir nafninu Gundwater
Group eða GWG. Næsta áratug-
inn og gott betur ferðaðist tæpur
tugur kvenna frá Kanada, Þýska-
landi, Wales og fleiri löndum
Evrópu á hverju ári með þeim fé-
lögum um allt norður- og norð-
austurland, Snæfellsnes, Dali og
Vestfirði undir leiðsögn Gunnars
og Birkis. Oft hófust ferðirnar á
Grund og gestrisni Gunnars og
Auðar var okkur dýrmæt. Á
borðum voru kræsingar af öllu
tagi og ógleymanleg veisluhöld
og skemmtan fram á rauða nótt.
Gunnar elskaði fjölskyldu sína og
við fengum að kynnast flestum
börnum hans og barnabörnum.
Gunnar elskaði Ísland og ís-
lenska hestinn. Við fengum að
ríða mörgum hestum hans og
þeir voru allir vel tamdir, aldeilis
vel viljugir og runnu á dásamlegu
tölti. Með mikilli lagni og næmni
fyrir þörfum okkar leiddi hann
okkur um alls konar torleiði og
grónar götur Norðurlands og sá
til þess að við kæmumst heilu og
höldnu á náttstað á hverjum degi.
Gunnar var afbragðsgóður söng-
maður og leiddi okkur í söng
hverja stund. Hann þýddi ljóðið
,,Yfir heiði háa“ á ensku okkur til
skemmtunar og þá hét það ,,Fly-
ing pace“ og var sungið af inn-
lifun. Stundum urðu dagarnir á
hestbaki verulega langir, fyrir
kom að hrossin struku frá okkur,
stundum þurfti að breyta ferða-
áætluninni á síðustu stundu. Þá
taldi Gunnar í okkur kjark og
brosti sínu breiðasta. Við slíkar
aðstæður gerði Gunnar góðlát-
legt grín að vini sínum Birki sem
á stundum var ekki skemmt.
Gunnar átti fjölda vina, eins og
t.d. Ármann, sem áttu það til að
bregða sér með okkur bæjarleið
til að segja til vegar eða bara
taka þátt í gleðinni á kvöldin,
syngja af mikilli snilld og segja
sögur. Svo áttum við hauk í horni
þegar farangur týndist í flugi því
Gunnar hafði næg sambönd í
flugheiminum til að bjarga því
fljótt og vel. Gunnar var eðal-
menni og öllum leið svo vel í ná-
vist hans. Við söknum hans sárt
og færum fjölskyldunni samúðar-
kveðjur.
Céline Pickard.
Elsku drengurinn minn, gam-
an að sjá þig, þú ert enn að
stækka, sagði meistari Egilsen á
Grund í upphafi okkar síðasta
fundar. Það var alltaf geðbæt-
andi að hitta þann gleðigjafa, sí-
kátan. Brekkur síðustu ára
breyttu þar engu um. Brosið var
það sama; hlýjan og manngæsk-
an.
Af okkar samskiptum er mér
minnisstæðust hestaferðin sem
við fórum forðum, ásamt góðum
völdum vinum. Þá var riðið allt
frá Akureyri austur á Hérað og
til baka aftur. Þetta var hátt í
þriggja vikna ferð. Meistari Eg-
ilsen var „leiðari“ ferðarinnar og
hann skipulagi allt í þaula, rétt
eins og flugumferðina við Akur-
eyrarflugvöll. Áningarstaðir voru
valdir af kostgæfni og séð til þess
að hestar sem menn hefðu nóg að
bíta, brenna – og drekka! Mig
minnir að í ferðina hafi farið um
fjörutíu lítrar af Grundarvatni.
Auk þess var „leiðarinn“ alltaf
með meinta „höfðingjadrykki“ í
handraðanum, þegar gera þurfti
vel við góða vini og beitarhólfa-
eigendur sem sóttir voru heim.
En þegar þeir höfðu kynnst
Grundarvatninu vildu þeir ekki
sjá annað!
Erfiðasti áfanginn í ferðinni
var úr Suðurárbotnum austur yf-
ir hraun og eyðisanda allt í
Drekagil. „Leiðarinn“ hafði ekið
leiðina nokkrum dögum áður, þar
sem hún er villugjörn og vatn
takmarkað fyrir skepnur. Ekkert
mátti út af bera með 50 hesta
stóð. Allt gekk þetta smurt, þökk
sé Egilsen. Hann átti ekki sök á
óhappi mínu á fyrsta áningar-
staðnum. Meintur góðhestur
minn reis þá upp á afturfæturna
um leið og ég hafði snarað mér í
hnakkinn. Hann settist síðan á
rassinn, þannig að ég hlunkaðist
niður í hraungrýtið og sá ekki
fram á annað en þessi stóri, þungi
góðhestur kæmi veltandi yfir
mig. Sá ég fram á endalok lífs og
ferðar, en það voru harðir kostir,
þar sem nær allt Grundarvatnið
var ódrukkið! En mér tókst á ög-
urstundu að víkja mér undan
hrossinu, nema hvað það valt yfir
annan lærlegginn. Félögum mín-
um datt ekki annað í hug en ég
væri mölbrotinn. Ég drattaðist
þó á fætur og komst á bak með
herkjum. Átti ekki annan kost í
miðju Ódáðahrauni. Egilsen
brosti sínu blíðasta þegar við loks
náðum á áfangastað í Drekagili
um kvöldið. – Elsku karlinn
minn, þér er ekki fisjað saman,
græðir lærbrot á einni dagleið
með Skógargerðisþrjóskuna eina
að vopni. Síðan hló hann dátt og
lyfti glasi af Grundarvatni. Mér
hefur aldrei þótt það eins gott og
þá!
Áfram hélt ferðin austur um
og alla daga voru ævintýri,
stundum erfiðleikar, en úr þeim
var leyst með lipurð, lagni og
gamansemi Egilsens. Magnús á
Úlfsstöðum, sem nýlega er geng-
inn, sá hestum okkar fyrir hvíld
Gunnar Egilson HINSTA KVEÐJA
Svo er því farið:
Sá er eftir lifir
deyr þeim sem deyr
en hinn dáni lifir
í hjarta og minni
manna er hans sakna.
Þeir eru himnarnir
honum yfir.
Þetta erindi eftir Hann-
es Pétursson endurspeglar
tilfinningar mínar við and-
lát ástkærs bróður, Gunn-
ars Egilson.
Blessuð sé minning
hans.
Guðrún Egilson.