Verslunartíðindi - 01.12.1930, Síða 5
VERSLUNARTlÐINDI
107
Saltfisksmarkaður vor
í Suður-Evrópu.
Eftir Svein Árnason yfirfiskimatsmann.
Framh.
Sú skoðun ryður sjer nú mjög til rúms,
að menn eigi heldur að neyta nýrrar
fæðu en saltmetis. Saltfiskur er því ekki
vel fallinn til þess að ná mikilli útbreiðslu
annarsstaðar en þar, sem erfitt er að fá
nýjan fisk, eða hann er of dýr fyrir al-
menning. Þó er ekki ólíklegt, að neysla
saltfiskjar geti aukist eitthvað, ef sölu-
fyrirkomulagið til neytenda væri ann-
að en nú er alment. Einhversstaðar sá
jeg þess getið nýlega, að alræðismaður
Italíu, Mussolini, hvetti til aukinnar salt-
fiskneyslu, af því saltfiskur væri holl og
ódýr fæoa. Að undirlagi hans hefði bæj-
arstjórnin í Milano komið upp fisksölu-
búðum, þar sem fiskurinn væri seldur út-
bleyttur og tilbúinn til neyslu, og að við
það hefði saltfiskneyslan þar aukist um
helming. Það var okkur sagt í Genua, að
í ítalska hernum væri fyrirskipað að
neyta saltfiskjar einu sinni í viku. Ráð-
stafanir af þessu tagi gætu víðar orðið
til þess að auka saltfisksölu, en því mið-
ur er það ekki á okkar valdi að koma
slíkum ráðstöfunum í framkvæmd. Þó er
ekki að vita nema góð viðskiftasambönd
okkar gætu áorkað einhverju um slíkt,
og ættu því útflytjendur og aðrir, sem
kynnu að hafa aðstöðu til þess að beita
áhrifum sínum til þess að vekja áhuga
erlendis fyrir þeim ráðstöfunum, sem
gætu orðið til þess að auka saltfisks-
neyslu.
Eflaust gætu auglýsingar orðið að
gagni í þessu skyni. Máttur þeirra er við-
urkend staðreynd á vorum dögum. Á síð-
ast liðnum vetri var það rætt að ísland
tæki þátt í hinni miklu sýningu í Barce-
lona, og skildist mjer, að sú þátttaka ætti
aðallega eða eingöngu að stefna að því,
að auglýsa rækilega íslenskan saltfisk.
Búist var við, að kostnaður við þetta yrði
2—300 þúsund krónur og virtist sú upp-
hæð ekki vaxa í augum ríkisstjórnar-
innar eða þjóðarinnar, heldur mun hafa
verið hætt við þátttökuna af því árang-
urinn af sýningunni þótti vafasamur. En
mikið mætti gjöra fyrir þessa eða lægri
upphæð í auglýsingaskyni, á annan hátt.
Mjer dettur í hug að ríkið ætti að kosta
stuttar áberandi auglýsingar um íslensk-
an fisk í blöðum markaðsbæjanna og
koma fyrir stuttum upphrópunum á
strætisvögnum eða öðrum áberandi stöð-
um. Ennfremur að semja mætti og
prenta á máli viðkomandi landa litla,
fallega auglýsingabók (brochure) um
fiskinn og fá seljendur þar til að útbýta
henni. Það er talið víst, að ýmsar stórar
vörutegundir hafi náð hylli almennings
með svipuðum hætti, og svo mikið er
víst, að mikið eru þessar aðferðir notaðar
í því skyni, að kynna fólkinu góða vöru.
Af því jeg minnist á auglýsingarnar,
þá álít jeg ekki rjett að þegja um hug-
mynd, sem jeg fjekk í Barcelona í vor.
Jeg var á nautaati, hinni þjóðlegustu
íþrótt Spánverja. Mjer datt í hug þjóð-
iegasta íþrótt okkar íslendinga, glím-
an. Hvernig færu leikar, ef afburða
glímumaður íslenskur legði í eitt af þess-
um nautum? Mundi hann geta lagt það
að velli, snúið það niður? Spönsku naut-
in, sem koma fram á þessum mótum, eru
sérstaklega uppalin til þess. — Þau eru
stríðalin, æst upp og gerð mannýg, og
eru því eflaust miklu verri viðfangs en
íslensk naut, þó að miðað væri við þau
stærstu. En jeg hefi sjeð snúin niður
stór, íslensk naut, og veit, að kjarkgóð-
um meðalmanni hefir ekki orðið það erf-
itt. Afburðaglímumaður á að geta gert