Morgunblaðið - 12.06.2018, Blaðsíða 23

MINNINGAR 23
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 12. JÚNÍ 2018
alþjóðlegu kvennaári Samein-
uðu þjóðanna 1975, en það ár
mörkuðu íslenskar konur spor
sín í söguna þegar þær lögðu
niður vinnu 24. október og söfn-
uðust saman á Lækjartorgi til
að krefjast jafnréttis. Átti þessi
fundur eftir að stórefla sam-
kennd kvenna á Íslandi og
leggja grundvöll fyrir frekari
jafnréttisbaráttu. Sólveig sagði
seinna meir að sér hefði þótt
það „hreinlega ólýsanleg upp-
lifun að sjá samstöðuna meðal
kvenna í samfélaginu, sjá hinn
mikla fjölda á Lækjartorgi og
finna rafmagnað andrúmsloftið
þar“.
Í stjórnartíð Sólveigar beitti
Kvenréttindafélagið sér fyrir
margs konar aðgerðum til að
bæta stöðu kvenna, þá sérstak-
lega í skattamálum. Sólveig lét
af embætti formanns 1981, en
starfaði að jafnrétti kynjanna
alla sína ævi. Hún sat í yfir-
stjórn 85-nefndarinnar sem
skipulagði aðgerðir íslenskra
kvennasamtaka 1985, á lokaári
kvennaáratugar Sameinuðu
þjóðanna, var formaður útgáfu-
nefndar um sögu Kvenréttinda-
félags Íslands 1992-1993 og sat í
stjórn Hlaðvarpans 1987-1995,
síðast sem formaður stjórnar.
Mikill missir er að þessari
baráttukonu sem átti þátt í að
skapa samfélag okkar í dag
byggt á jafnrétti kynjanna og
kvenfrelsi. Sólveig ávarpaði
fundargesti á hundrað ára af-
mælishátíð Kvenréttindafélags-
ins og lauk orðum sínum svo:
„Ég vil að lokum óska þess að
komandi kynslóðir hafi þrek,
kjark og áræði til að halda bar-
áttunni áfram og gefist aldrei
upp“. Konur á Íslandi eiga bar-
áttukonum eins og Sólveigu allt
að þakka og við í Kvenréttinda-
félaginu höldum svo sannarlega
áfram baráttunni!
Kvenréttindafélag Íslands
þakkar Sólveigu framlag henn-
ar til félagsins og jafnréttisbar-
áttu kynjanna og sendir fjöl-
skyldu hennar innilegar
samúðarkveðjur.
Fríða Rós Valdimarsdóttir,
formaður Kvenréttinda-
félags Íslands.
Þegar Samband íslenskra
auglýsingastofa hafði slitið
barnsskónum árið 1984 var
tvennt ákveðið – annars vegar
að ráða framkvæmdastjóra í
fullt starf og svo hitt að SÍA
gengi í Samtök evrópskra aug-
lýsingastofa. Hvort tveggja
gekk eftir og voru þar heilla-
skref stigin, bæði faglega og fé-
lagslega.
Það kom í hlut nýráðins
framkvæmdastjóra, Sólveigar
Ólafsdóttur, að vinna að því að
koma SÍA í Evrópusamtökin.
Það gekk að sjálfsögðu fljótt
eins og flest verkefni þar sem
Sólveig lagðist á árar. Vopnuð
lögfræðinni og félagsreynslu
varð Sólveig fljótt eins og fiskur
í vatni, ekki hvað síst á erlend-
um vettvangi þar sem hún
byggði upp öflugt tengslanet til
ómælds gagns fyrir fagið hér
heima.
Í félagasamtökum þar sem ör
skipti eru á formönnum eru
framkvæmdastjórar sem starfa
til lengri tíma þyngdar sinnar
virði í gulli. Þeir eru ómissandi
líkt og ráðuneytisstjórar, ólíkt
ráðherrunum sem sífellt koma
og fara. Í því hlutverki var Sól-
veig hjá SÍA í 17 ár!
Við undirritaðir fyrrverandi
formenn SÍA, sem hér heiðrum
minningu og kveðjum Sólveigu,
þökkum fyrir langan og
skemmtilegan kafla í lífinu með
henni. Við minnumst hennar
með gleði og þakklæti í huga.
Hún var farsæl í starfi og frá-
bær félagi og vinur.
Jónatan og fjölskyldu send-
um við okkar innilegustu sam-
úðarkveðjur.
Halldór Guðmundsson
Hallur A. Baldursson
Ólafur Ingi Ólafsson.
Ég ólst upp að
miklu leyti á heim-
ili Línu og Gulla
frænda. Við bjugg-
um hlið við hlið og ég var alltaf
velkominn á þeirra heimili. Ég
og Þór sonur þeirra vorum
mjög mikið saman. Lína ól mig
því upp að hluta, hjálpaði okkur
Þór með lærdóminn, sagði sög-
ur og gaf okkur að borða. Hún
á frábæra syni og ég veit að
hún lagði mikið upp úr því að
sinna börnunum og skapaði
heimili þar sem mér leið alltaf
svo vel.
Ég á ótal góðar minningar
um Línu, ljúfan og skemmti-
legan hversdagsleika þar sem
var spjallað, hlustað á tónlist og
horft á sjónvarp. Mér fannst
Lína og fjölskylda líka alltaf
vera að gera eitthvað saman.
Eitt skipti buðu þau mér með
sér í berjamó út á land þar sem
við gistum. Af einhverri ástæðu
fékk ég heimþrá, og man ennþá
hvernig hún huggaði mig. Þetta
var svo hlýr og góður móður-
faðmur sem lét allt verða betra.
Við höfum reyndar alltaf faðm-
ast þegar við hittumst, hún lét
mér líða eins og ég skipti hana
miklu máli. Okkar tengsl voru
alltaf sterk og góð sama hvað
langt leið á milli þess að við
hittumst.
Ég hef alltaf leitað til bræðra
mömmu þegar ég hef þurft að
taka stórar ákvarðanir. Á síð-
asta ári hafði Lína líka sam-
band við bróður sinn til að
hjálpa mér, aftur eins og önnur
móðir. Það er stutt síðan þau
Gulli komu í heimsókn til mín
með heimagerðar sultur og sína
góðu nærveru. Það er erfitt að
hugsa sér lífið án Línu. Það hef-
ur verið ómetanlegt að eiga
hana að í gegnum alla mína ævi.
Örvar Jónsson.
Stundum finnst okkur lífið
ekki réttlátt og í dag finnst mér
það óréttlátt, því í dag kveðjum
við Línu frænku.
Lína var stór partur af minni
æsku, hún fór t.d. með okkur
systkinin fyrstu bíóferðirnar
okkar og var næstum daglegur
gestur á æskuheimilinu eftir að
hún og Gulli fluttu í Árbæinn.
Áður en hún flutti í hverfið
og Nonni var kominn til sög-
unnar komu þau Gulli oft um
helgar í heimsókn, og ef eitt-
hvert okkar sá bílinn þeirra
renna í hlað var hrópað: „Lína
og Gulli eru að koma.“ Þá var
stokkið til og allt lauslegt fjar-
lægt af borðum því Nonni var
lítill og gat látið hendur sópa.
Nonni og Tóti voru fallegustu
drengir sem ég hafði augum lit-
ið fyrir utan hvað mér fannst
þeir bráðgáfaðir enda móðir
þeirra kennari. Ég elskaði að fá
þau í heimsókn.
Þær voru ófáar skíðaferðirn-
ar sem ég fór með Línu og
Gulla í Skálafell á unglingsár-
unum og verð ég ævinlega
þakklát fyrir þær frábæru
stundir.
Heimilið lifnaði við þegar
Lína birtist. Einu sinni sem oft-
ar kom hún blaðskellandi,
glennti sig framan í mig og
spurði hvort ég tæki ekki eftir
neinu. Nei, ég sá enga breyt-
ingu, mér fannst hún alltaf sæt.
Jú, hún hafði fengið sér
augnhárapermanent. Ég man
hvað við hlógum. Nú gat Lína
maskarað sig án þess að löng
Sigurlína
Þorsteinsdóttir
✝ Sigurlína Þor-steinsdóttir
fæddist 6. júní
1946. Hún lést 31.
maí 2018.
Útför Sigurlínu
fór fram 11. júní
2018.
augnahárin smit-
uðu maskarann á
gleraugun. Lína
frænka var alltaf
svo „smört“.
Alltaf hafði hún
frá einhverju
skemmtilegu að
segja. Henni þótti
einstaklega vænt
um nemendur sína
og talaði alltaf svo
fallega um þá og
var örugglega ákveðinn og góð-
ur kennari. Ein sagan úr
kennslustund hjá Línu er í al-
gjöru uppáhaldi hjá mér og var
um það þegar hún bað nem-
endur sína um að nefna einn
hlut sem þeim þætti vera nauð-
synlegur í kennslustofum.
Krakkarnir nefndu alla mögu-
lega hluti, svo kom að einum
sem svaraði smámæltur vegna
þess að hann hafði misst báðar
framtennurnar í einu: „Það
væði nú þgðítin kennþluþtofa ef
það væði enginn kennaði...“ Svo
spyr Lína aftur og bað þau þá
um að segja sér hvaða ríki,
jurta- eða dýraríki, hluturinn
tilheyrði sem þau höfðu nefnt
áður sem þann nauðsynlegasta.
Þá kom aftur að þeim smá-
mælta og Lína spyr: „Jæja,
hvaða ríki tilheyri ég, eða kenn-
arinn?“ Þá svarar sá stutti aftur
„Þú hlýtuð baða að veða úð
himnaðíki!“
Ég kem til með að sakna
Línu frænku og hlakka til að
hitta hana aftur í „himnaðíki“.
Elsku Gulli, Nonni, Tóti og
fjölskylda, ég votta ykkur öllum
mína dýpstu samúð.
Hildur Erlingsdóttir.
Okkur í fjölskyldunni á
Kleppsvegi er minnisstætt vorið
1971 þegar Gunnlaugur kom
heim að loknu fimm ára há-
skólanámi í Bretlandi. Hann til-
kynnti okkur að hann hefði
kynnst stúlku frá Akureyri þeg-
ar hann var í heimsókn á land-
inu um jólin. „Við eigum von á
barni,“ bætti hann við stoltur.
Þessi yfirlýsing vakti þvílíka
hrifningu, fyrsta barnabarnið á
leiðinni.
Stúlkan að norðan hét Sig-
urlína, kölluð Lína. Við þurftum
að bíða fram í september eftir
að sjá heitkonuna. Þá flaug
Gunnlaugur norður og dvaldi
þar fram yfir fæðingu Jóns.
Við biðum fyrir sunnan full
eftirvæntingar þar til þau birt-
ust með lítinn, greindarlegan og
fallegan dreng í fanginu sem
átti eftir að reynast eftirlæti
allrar fjölskyldunnar. Jón var
augasteinn foreldra sinna og
allra systkina Gulla, fimm að
tölu, sem dýrkuðu hann og
dáðu.
Fyrir átti Lína soninn Björn
sem ólst að mestu upp hjá móð-
urömmu sinni á Akureyri.
Rúmum sjö árum síðar fædd-
ist Þór. Ekki vakti hann minni
aðdáun með sín greindarlegu,
dökku og geislandi augu.
Árið 1977 keyptum við þrjú
systkinin raðhúsalóðir í Melbæ.
Árið eftir hófust byggingar-
framkvæmdir. Á einu ári tókst
bræðrunum Gulla og Gísla Geir
ásamt Jóni Grétari, manni mín-
um, að gera öll húsin fokheld.
Unnið var dag og nótt ásamt
fullri vinnu annars staðar,
hvergi var slegið af og engin
vinna aðkeypt. Næstu 20 árin
bjuggum við Lína hlið við hlið.
Einn af kostum Línu er hvað
hún var almennileg. Ef hún var
beðin um eitthvað var það sjálf-
sagt, svo sjálfsagt að manni
fannst jafnvel að verið væri að
gera henni greiða með því að
biðja hana.
Mér er ofarlega í huga hjálp-
semi og hugulsemi Línu á erf-
iðu tímabili í mínu lífi. Ég
missti manninn minn Jón Grét-
ar 1985. Sá er vinur er í raun
reynist. Það átti sannarlega við
um Línu. Hún var mér ómet-
anleg stoð og stytta. Alltaf að
rétta hjálparhönd, styðja og
styrkja. Hún kíkti við daglega
til að kanna hvort hún gæti gert
eitthvað.
Þór og Örvar sonur minn
voru á sama aldri og algjörar
samlokur. Þeir sátu saman allan
grunnskólann og voru hvor öðr-
um ómetanleg stoð og stytta.
Mér er minnisstætt þegar við
fjölskyldan komum til baka frá
Bretlandi eftir ársdvöl. Fagn-
aðarfundirnir voru slíkir að Þór
og Örvar slepptu ekki hendinni
hvor af öðrum næstu daga.
Að skóla loknum tók Lína á
móti drengjunum, gaf þeim að
borða, síðan voru skólabækurn-
ar teknar upp og lært fyrir
næsta dag. Þessi umhyggjusemi
var Örvari ómetanlegur stuðn-
ingur. Og hvað veitir foreldri
meiri öryggiskennd en að vita
af barni sínu í góðum höndum
að skóla loknum. Engin voru
frístundaheimilin á þessum ár-
um.
Lína og Gulli voru samhent
hjón. Þau ferðuðust mikið um
landið, meðal annars á húsbíl
sem þau höfðu keypt sér. Þau
ferðuðust einnig mikið um
heiminn, voru alltaf að koma
eða fara úr einhverri ævintýra-
ferðinni.
Ég votta Gunnlaugi, Jóni,
Þór og öðrum ættingjum og
vinum, sem nú eiga um sárt að
binda, mínar innilegustu sam-
úðarkveðjur. Ekki síst sendi ég
kveðjur til Bjössa sonar Línu.
Sorg hans er mikil þar sem ekki
er langt síðan hann missti föður
sinn.
Kristín Jónsdóttir.
Enn er höggvið skarð í þann
glaða hóp sem átti langa sam-
leið á kennarastofu Árbæjar-
skóla. Nú hefur Lína kvatt og
lagt af stað í þá ferð sem öllum
er ætluð. Þegar Lína hóf störf
við Árbæjarskóla um 1980, var
hún á líkum aldri og stærstur
hluti kennaranna sem þar var
fyrir. Hún var lífsglöð ung kona
sem strax tók fullan þátt í fjöl-
breyttu félagslífi starfsfólks
skólans. Lína var samviskusam-
ur kennari, hafði metnað fyrir
hönd nemenda sinna og hvatti
þá til dáða. Hún hafði einlægan
áhuga á íslenskri tungu, talaði
vandað mál, var skýrmælt og
hélt ætíð sínum norðlenska
framburði. Hún átti til að gera
góðlátlegt grín að sjálfri sér og
segja að vel heyrðist til sín.
Lína var hispurslaus og lét
skoðanir sínar í ljósi, var dríf-
andi í því sem hún tók sér fyrir
hendur, skjót að hugsa og oft
hnyttin í tilsvörum. Hún sinnti
ýmsum trúnaðarstörfum innan
skólans, var meðal annars trún-
aðarmaður kennara í erfiðu
verkfalli á þeim tíma. Lína og
Gunnlaugur komu bæði úr
stórum systkinahópum og áttu
því stórar fjölskyldur. Lína
sinnti sínu fólki vel. Hún var
stolt af sonum sínum og efnileg-
um hópi barnabarna og bar hag
þeirra allra mjög fyrir brjósti.
Þau Lína og Gulli voru ein-
staklega samhent hjón. Þau
voru félagslynd, höfðu gaman af
að dansa og spila brids. Þau
höfðu yndi af ferðalögum og
ferðuðust mikið bæði innan
lands og utan, ekki síst þegar
drengirnir hleyptu heimdragan-
um og þau bæði hætt störfum.
Þau áttu bókaða ferð til Portú-
gal þegar örlögin gripu í taum-
ana og hún óvænt kölluð í ann-
að og lengra ferðalag.
Þegar við samstarfskonurnar
smám saman létum af störfum,
stofnuðum við Árynjuhópinn,
sem hittist í hverjum mánuði og
hefur starfað um árabil. Lína
lét sig sjaldan vanta á þær sam-
komur og verður hennar nú
sárt saknað. Við sendum Gunn-
laugi, sonum hennar og fjöl-
skyldum þeirra innilegar sam-
úðarkveðjur. Línu kveðjum við
með söknuði og þökk fyrir löng
og góð kynni. Blessuð sé minn-
ing hennar. Fyrir hönd Árynj-
anna.
Ásta, Bára, Halldóra, Krist-
ín.
„Enginn veit fyrr en allt í
einu,“ þannig hljómaði máls-
hátturinn sem varð til í sum-
arbústaðaferð saumaklúbbsins
með fjölskyldum sínum fyrir um
fjörutíu árum. Við lékum hann
og skemmtum okkur vel yfir
mismunandi túlkun hans – en
hann er nú allt í einu kominn
með annað inntak og öllu alvar-
legra en þá því nú fáum við þær
fréttir að ein úr hópnum, hún
Lína okkar, sé látin. Það er þó
aðeins rúmur hálfur mánuður
síðan hópurinn hittist glaður og
hress í mánaðarlegum göngu-
túr.
Við vinkonurnar eigum það
flestar sameiginlegt að við vor-
um saman í bekk í Mennta-
skólanum á Akureyri. Akureyr-
arstelpurnar höfðu verið saman
frá því í barnaskóla en aðrar
komu utan af landi í skólann.
Fyrsta liðið sem við vorum
saman í var blaklið bekkjarins
þar sem við skemmtum okkur
konunglega við að spila við
miklu sterkari lið úr eldri
bekkjum og töldum engar líkur
á sigri en enduðum samt með
því að komast á toppinn í úrslit-
um, líklega fyrir einhverja til-
viljun. Lína var í framlínunni og
við getum enn heyrt hennar
glaðlega, lítið eitt hása en dill-
andi hlátur þegar eitthvað fór
úrskeiðis í samspilinu. Enn
meira hlógum við þegar úrslitin
urðu ljós!
Næsta lið okkar var sauma-
klúbburinn sem myndaðist eftir
stúdentspróf þegar við bekkj-
arsystur að norðan og nokkrar
vinkonur héldum hópinn í höf-
uðborginni. Árin liðu og við
héldum áfram að hittast eins og
kostur var á næstu árin eftir að
við stofnuðum fjölskyldur okkar
þó stundum væri það stopult
vegna búsetubreytinga og utan-
landsdvalar. Lína var þá dugleg
að kalla okkur saman. Að henn-
ar frumkvæði fórum við nokkr-
ar ferðir í sumarbústaði með
fjölskyldurnar og áttum saman
fræðandi, stundum ævintýraleg-
ar en alltaf stórskemmtilegar
stundir.
Í rúmlega fimmtíu ár höfum
við haldið hópinn og alltaf var
Lína ein af staðföstum félögum
sem sjaldan létu sig vanta. Á
seinni árum kölluðum við hóp-
inn gönguklúbb og hittumst á
sunnudagsmorgnum ásamt
mökum, gengum saman og
fengum okkur svo hádegis-
hressingu. Þetta hafa verið dýr-
mætar stundir þar sem við
hjálpuðumst að við að greina
samfélagið og nútímann, rifja
upp gamlar minningar og eldast
og þroskast saman. Málshátt-
urinn okkar „enginn veit fyrr
en allt í einu“ hefur iðulega ver-
ið rifjaður upp þegar hópurinn
hittist og skemmtir sér við að
rifja upp gömlu dagana þegar
við vorum ung og dauðinn víðs
fjarri hugarheimi okkar.
Það var gott að eiga Línu að
vini. Hún var staðföst í tryggð
sinni við hópinn og tók alltaf
virkan þátt í því sem við tókum
okkur fyrir hendur. Samkennd,
hjálpsemi og ósérhlífni ein-
kenndu viðmót hennar. Hennar
verður sárt saknað nú þegar við
kveðjum hana hinstu kveðju.
Blessuð sé minning hennar.
Okkar innilegustu samúðar-
kveðjur sendum við Gulla og
fjölskyldunni.
Saumaklúbburinn/gönguhóp-
urinn,
Ingibjörg Friðjóns-
dóttir, Margrét
Tryggvadóttir, Sigrún
Jóhannesdóttir og
Birna Ketilsdóttir.
Virðing,
reynsla
& þjónusta
Allan
sólarhringinn
571 8222
Svafar:
82o 3939
Hermann:
82o 3938
Ingibjörg:
82o 3937
www.kvedja.is
svafar & hermann
FALLEGIR LEGSTEINAR
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Á góðu verði
Verið velkomin
Opið: 10-17 alla virka daga
Ástkær faðir okkar, tengdafaðir, afi og
langafi,
HILMAR ANDRÉSSON
frá Smiðshúsum,
verður jarðsunginn frá Eyrarbakkakirkju
föstudaginn 15. júní klukkan 13.
Björn Hilmarsson R. Brynja Sverrisdóttir
Úlfhildur Hilmarsdóttir Ásgeir V. Ásgeirsson
Kolbrún Hilmarsdóttir
Gísli Stefánsson
barnabörn og barnabarnabörn