Morgunblaðið - 19.06.2018, Síða 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 19. JÚNÍ 2018
✝ Hannes Garð-arsson fæddist
í Reykjavík 26. des-
ember 1950. Hann
lést 2. júní 2018 í
Sunnuhlíð, Kópa-
vogi.
Foreldrar hans
voru Garðar Hann-
es Guðmundsson, f.
13.8. 1917, d. 28.7.
1971, og Berta
Guðbjörg Hannes-
dóttir, f. 6.6. 1919, d. 10.10.
2002. Systkini hans: Jónína, f.
10.10. 1939, Edda Gerður, f.
20.8. 1943, Guðmundur Snorri,
f. 30.9. 1946, d. 4.7. 2014, Guð-
2008. 3) Eva Hannesdóttir, f.
3.12. 1987.
Hannes ólst upp á Kambsveg-
inum í Reykjavík. Hann lauk
gagnfræðaprófi frá Vogaskóla
og síðan lá leiðin í Matvæla- og
veitingaskólann. Starfsnámið
fór fram á Hótel Borg og út-
skrifaðist hann 17. nóvember
1971. Hannes starfaði sem mat-
reiðslumaður bæði til sjós og
lands og rak meðal annars Ár-
berg í Ármúla um nokkurt skeið
ásamt Herði Héðinssyni. Sam-
hliða störfum sínum var hann
félagi í Klúbbi matreiðslumeist-
ara og einnig spilaði hann golf
hjá Nesklúbbnum.
Hannes veiktist 2010 og
dvaldi hann á hjúkrunarheim-
ilinu Sunnuhlíð frá haustinu
2016 þar til hann lést.
Útför Hannesar fer fram frá
Neskirkju í dag, 19. júní 2018,
og hefst athöfnin klukkan 15.
rún Elsa, f. 11.6.
1954, og Erla Gígja,
f. 1.4. 1960.
Maki Dagný I.
Þorfinnsdóttir, þau
kynntust 1967 og
eignuðust þrjár
dætur. 1) Margrét,
f. 7.7. 1969, gift
Engilbert Imsland,
f. 11.7. 1966, börn
þeirra eru Dalvin
Smári, f. 5.1. 2000,
og Dagný Rut, f. 29.10. 2003. 2)
Berta, f. 3.7. 1975, sambýlis-
maður Gunnlaugur Þór Guð-
mundsson, börn: Regína Lilja, f.
11.9. 2002, og Hannes, f. 8.9.
Elsku pabbi. Nú þegar komið
er að kveðjustund er vert að líta
yfir farinn veg. Þú varst alltaf svo
skemmtilegur og áttir svo marg-
ar góðar sögur. Þú varst prakkari
en aldrei hrekkjusvín. Brosmild-
ur, sælkeri og passlega kærulaus.
Þú sagðir mér ófáar sögur af
sjónum og fannst mér sagan af
flúrinu merkilegust. En það voru
ekki allir sem áttu pabba með
húðflúr eins og ég. Þá fóruð þið
nokkrir saman af skipinu. Hinir
fengu sér flúr á upphandlegginn
en þú einfaldlega nenntir ekki að
bretta upp ermina nema hálfa
leið og fékkst þér flúr á fram-
handlegginn. Álit annarra skipti
þig litlu máli, þú lifðir þínu lífi og
aðrir sínu.
Stundum fórum við tvö saman
út á vídeóleigu og völdum við oft-
ast spennu- eða hasarmyndir. Þá
fylgdi alltaf gömul mynd með
nýrri og leyfðir þú mér oft að
velja báðar.
Reglurnar voru oft rýmri hjá
þér en mömmu og gátum við þá
prakkarast. Þú leyfðir mér
stundum að vaka lengur ef eitt-
hvað spennandi var í sjónvarp-
inu. Ég man ennþá þegar við
horfðum á hnefaleikabardagann
þegar annar keppendanna endaði
eyrnamerktur. Þetta fannst mér
alveg magnað en það væri eflaust
ekki við hæfi tíu ára barna nú til
dags, hvorki sjónvarpsefnið né
háttatíminn það kvöldið.
Þú fórst oft í sund og golf. Eitt
sinn skelltir þú þér á skriðsunds-
námskeið og fannst okkur fyndið
að heyra þjálfarann segja að þú
syntir skriðsundið alveg eins og
ég! Golfsveifluna kenndir þú mér
en þó svo ég hefði ekki alltaf
nennu í 18 holur gerði það ekkert
til.
Þú varst þolinmóður og góður
golfkennari. Forgjöfin lækkaði
eftir því sem þú fórst oftar í golf
en ég heyrði þig aldrei nefna að
það skipti nokkru máli. Þú varst
hógvær og þér fannst einfaldlega
gaman að æfa þig og kunnir að
njóta líðandi stundar.
Alltaf eldaðir þú góðan mat,
hvort sem það var hamborgar-
hryggurinn á jólunum, kalkúnn-
inn á gamlárs eða mánudagsýs-
an. Þú komst að fjölmörgum
veislum og var fólk alltaf ánægt
að heyra ef þú myndir kokka í
komandi veislum. Matreiðslan
var jú þitt fag og vannstu alltaf
áreynslulaust og yfirvegað.
Nokkur sumur vann ég í Veisl-
unni líkt og þú og systur mínar
höfðu gert áður. Það er því gam-
an að rifja upp þegar þú varst
fenginn þangað í aukavinnu og
við unnum þar saman í nokkra
daga.
Þú varst alltaf vel liðinn á
vinnustað sem og í leik, hlátur og
góðar sögur fylgdu þér hvert sem
þú fórst.
Það var erfitt að horfa á eftir
þér þegar þú veiktist. En allt til
síðustu daga varstu brosandi og
ljómaðir upp þegar við heimsótt-
um þig. Nú ertu kominn á annan
stað, eflaust skellihlæjandi að
spila kana með nokkrum vel völd-
um. Takk fyrir samveruna.
Þín
Eva.
Elsku pabbi. Ég man þegar ég
kom til þin upp á Ask heilt sumar
ásamt vinkonu minni eftir skóla-
garðana sem þá voru í Laugar-
dalnum.
Þú tókst alltaf svo vel á móti
okkur og gafst okkur að borða
hamborgara, franskar, kók og
auðvitað kokteilsósu. Ég man að
vinkona mín spurði mig þarna:
„Er pabbi þinn alltaf svona góður
og skemmtilegur?“
Já þannig varstu pabbi minn
með útbreiddan faðminn, bros-
andi og gafst koss á kinn, ég var
aldrei að trufla eða tefja þig, þú
áttir alltaf tíma. Þú varst óspar á
hrós og sagðir okkur systrum oft
hvað þú værir stoltur af okkur.
Þú varst óhræddur við að
prófa nýja hluti, lést oft bara
vaða. Fórum til dæmis á sjóskíði
þegar við vorum á Benidorm, það
fór ekki vel því þú rifbeinsbrotn-
aðir og þurftir að vera í teygju-
strokk það sem eftir var ferðar.
Þá var ég bara tíu ára og man
hvað ég vorkenndi þér mikið að
geta ekki orðið brúnn á magan-
um.
Þú lifðir í núinu eins og svo
margir keppast við í dag og þú
kunnir að njóta stundarinnar og
hafðir ekki áhyggjur af morgun-
deginum.
Ein skemmtilegasta ferðin
okkar saman var fimm vikna sigl-
ing með Stuðlafossi sumarið ’83.
Ég varð auðvitað sjóveik á leið-
inni út en alveg laus við hana á
heimleiðinni, enda sögðu þern-
urnar að sjóveiki væri ímyndun-
arveiki! Ég man hvað ég var
ósammála þeim. Við sigldum til
sjö landa, upp Kílarskurðinn og
eftirminnilegastir voru dagarnir í
Leningrad að skoða Vetrarhöll-
ina og fleira. Þú varst vel að þér í
sögu og landafræði, sagðir frá
mörgu og fræddir mig í leiðinni.
Við spiluðum oft Kana og tefldum
en þú hafðir þá nýlega kennt mér
mannganginn. Í þessari ferð okk-
ar sá ég hvað þú varst léttlyndur,
alltaf með fólk í kringum þig
segjandi sögur og brandara.
Skipverjarnir hændust að þér
bæði fyrir góðan mat og húmor-
inn þinn, þú varst aldrei einn í
eldhúsinu. Varst hrókur alls
fagnaðar hvar sem þú komst og
hlátrasköllin ómuðu hátt.
Mikið varstu stoltur þegar
barnabörnin fæddust og gast
kallað þig Hannes afa, verst að
þau fá ekki meiri tíma með þér.
Mér fannst erfitt að sjá þig
tapa frásagnarhæfileikunum og
getunni til að tjá þig í veikind-
unum eftir því sem alzheimer-
sjúkdómurinn ágerðist, en alltaf
varstu léttur í anda, brostir og
gafst koss á kinn þegar ég kom til
þín í heimsókn.
Þú kallaðir mig svo oft Möggu
dúllu, æ hvað ég á eftir að sakna
þess pabbi minn.
Ég þakka þér fyrir samfylgd-
ina pabbi minn og trúi því að þú
sért farinn að láta gamminn geisa
með fólkinu þínu fyrir handan.
Þín
Margrét.
Elsku pabbi! Að kveðja er allt-
af erfitt og það sem ég grét þegar
þú fórst á sjóinn í gamla daga. Í
lífi fimm ára barns er tíminn
lengi að líða og ég man að er við
kvöddumst söng ég oft lagstúfinn
um „Þegar Stebbi fór á sjóinn“ og
breytti textanum í mig og þig:
Þegar „pabbi“ fór á sjóinn,
þá var sól um alla jörð,
og hún sat á bryggjupollanum
hún „Berta“.
Grét í vasaklút og svuntuhorn og svart-
an skýluklút
er hún sá á eftir „pabba“ á hafið út.
Sem betur fer komstu alltaf
aftur heim og það var svo gaman
að fara niður á bryggju og bíða
spennt eftir skipinu, fá að fara
um borð og sjá káetuna þína og
eldhúsið þar sem þú eldaðir mat-
inn.
Mér fannst stórmerkilegt að
það væri hægt að elda mat í mikl-
um öldugangi sem gekk alltaf vel
nema þegar þú fékkst steiking-
arfeiti yfir höndina og brenndist
illa. Það stórsá á hendinni og hún
var alltaf flekkótt eftir þetta, sem
gerði þig að algjörri sjávarháska-
hetju í mínum augum.
Ég á margar góðar minningar
af okkur. Við fórum oft bara tvö
saman í bíó eða sund. Alltaf var
gaman hvert sem við fórum, þú
meira að segja náðir að gera
heimsóknir til tannlæknis bæri-
legar því þú leyfðir mér alltaf að
velja mér nýtt barbiedót í dóta-
búðinni á móti stofunni. Þú varst
stríðinn og eitt af því sem þú
gerðir var að bresta í söng þegar
við vorum á meðal fólks.
Eftir eina bíóferðina var smá
gangur að bílnum. Þú söngst alla
leiðina niður Laugaveginn, ég
gekk hinum megin við götuna og
þóttist ekki þekkja þig, frekar
vandræðalegt! Þú hlóst mikið í
bílnum á leiðinni heim. Ég spurði
þig af hverju þú værir með skalla
og þitt svar við því var að við
systur hefðum erft allt hárið þitt.
Ég var alltaf að lesa bókina
Svona erum við eftir Joe Kauf-
man á þessum tíma og þóttist
skilja vel hvernig maður erfir hitt
og þetta frá foreldrum sínum,
enda við rauðhærðar eins og
Magga amma. Ég var með
blöndu af móral og þakklæti auð-
vitað en þennan brandara leið-
réttirðu aldrei og gerðir oft grín
að hárleysinu.
Að horfa á gamanmynd þér við
hlið var stuð því þú hlóst svo inni-
lega, fékkst ósjaldan hláturskast
og þar með voru kósíkvöld með
poppi í skál ómetanleg skemmt-
un. Þú varst hress og kátur með
mikinn húmor fyrir öðrum og
sjálfum þér. Þú sagðir aldrei
styggðaryrði um nokkurn mann
heldur sást alltaf það góða í
hverjum og einum. Brostir og
fékkst bros til baka, alveg fram á
síðasta dag. Þó svo sjúkdómurinn
væri búinn að taka flestallt frá
þér gastu alltaf brosað og blikkað
mann eins og þér einum var lagið.
Nú er komið að erfiðustu kveðju-
stundinni, elsku pabbi, og langar
mig að kveðja þig með þessu ljóði
eftir Úlf Ragnarsson sem mér
finnst eiga svo vel við þig og það
sem þú gafst okkur.
Ég veit ekki hvort þú hefur
huga þinn við það fest,
að fegursta gjöf sem þú gefur,
er gjöfin sem varla sést.
Ástúð í andartaki
auga sem glaðlega hlær,
hlýja í handartaki
hjarta sem örar slær.
Allt sem þú hugsar í hljóði
heiminum breytir til.
Gef því úr sálarsjóði
sakleysi, fegurð og yl.
(Úlfur Ragnarsson)
Þín
Berta.
Hver minning dýrmæt perla
að liðnum lífsins degi,
hin ljúfu og góðu kynni
af alhug þakka hér.
Þinn kærleikur í verki
var gjöf sem gleymist eigi
og gæfa var það öllum
er fengu að kynnast þér.
(Ingibjörg Sigurðardóttir)
Já, það er margs að minnast
þegar við hugsum til Hannesar
bróður okkar. Það er á engan
hallað þó við fullyrðum að hann
var sá hressi í systkinahópnum.
Hann kunni alla brandarana og
naut þess að fá fólk til að hlæja.
Hann átti gott með að koma auga
á það spaugilega í tilverunni.
Þannig hafði hann góð áhrif með
nærveru sinni.
Ýmislegt var brallað eins og
gengur í stórum systkinahópi.
Við minnumst æskuheimilis okk-
ar með gleði. Foreldrar okkar
bjuggu okkur heimili þar sem við
ólumst upp við öryggi og kær-
leika.
Hannes lærði kokkinn og var
frábær kokkur. Það var allt gott
sem hann bjó til. Við systurnar
leituðum oft ráða hjá honum
varðandi eldamennskuna. Hann
var ætíð bóngóður þegar á þurfti
að halda.
Hannes kynntist Dagnýju
þegar þau voru 16 ára. Þau eign-
uðust þrjár dætur og nú eru
barnabörnin orðin fjögur.
Áhugamálin voru af ýmsum
toga. Hann las mikið, synti,
fylgdist með fótbolta, elskaði að
fara í bíó og spilaði golf. Hann
fylgdi dætrum sínum eftir á
íþróttaviðburði og í öllu því sem
þær tóku sér fyrir hendur.
Það var mikið reiðarslag þegar
hann í blóma lífsins greindist með
alvarlegan sjúkdóm. Þó veikindin
tækju sinn toll var brosið og létt-
leikinn það síðasta sem fór.
Við kveðjum bróður okkar
með söknuði. Minningin um góð-
an dreng lifir í hjörtum okkar um
ókomin ár.
Far þú í friði
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
(Valdimar Briem)
Við vottum öllum ástvinum
hans innilega samúð og biðjum
þeim Guðsblessunar.
Edda, Guðrún, Erla Gígja og
fjölskyldur þeirra.
Leiðir okkar Hannesar lágu
saman í níu ára bekk í barnaskóla
undir öruggri handleiðslu ofur-
kennarans Ragnheiðar Finns-
dóttur í Langholtsskóla. Við urð-
um strax mjög samrýndir og
eyddum öllum stundum saman, í
skólanum, sem og utan skóla. Við
bjuggum í mjög barnmörgu
hverfi og vorum við krakkarnir
því mikið saman í útileikjum og
allskonar grallaraskap. Aðalúti-
vistarsvæðið var róluvöllurinn,
eftir að barnagæslu var lokið að
degi til og svo um helgar. Svo
voru Vatnagarðarnir ævintýra-
heimur fyrir unga menn á sumrin
og síðan var skautað þar á vet-
urna. Hannes var svo gamansam-
ur og hress að hann var alltaf í
fremstu línu meðal jafningja á
öllum stundum. Glaðværðin,
spaugsemin og hressleikinn var
hans einkennismerki og virkaði
eins og segull á vinahópinn.
Við Hannes vorum mjög sam-
rýndir og nánir. Þegar nafn ann-
ars var nefnt, þá var nafn hins yf-
irleitt nálægt tungubroddinum.
Við áttum með okkur merkjamál,
sem var hátt blístur með ákveðn-
um hætti, sem gerði hinum ljóst
að hinn væri í nágrenninu, eða á
leið til hins. Þetta var svo hátt
blístur að það heyrðist á milli
gatna og jafnvel þó að maður
væri inni í húsi.
Þegar við hófum okkar nám í
framhaldsskóla fækkaði sam-
verustundunum þar sem hann fór
í sitt kokkanám og ég fór í heima-
vist í Samvinnuskólanum að Bif-
röst. Atvinnuval okkar stýrði
okkur síðan svolítið sínum í hvora
áttina. Milli vina myndast hins-
vegar svolítið sérstakt samband
sem vinalaust fólk skilur ekki.
Þeir eiga með sér annað tungu-
mál, skilning, dulmál. Þó að
nokkur ár liðu án þess að hittast,
þá var það alltaf eins og við hefð-
um hist í gær og ekkert hefði
breyst. Þannig var það einmitt er
ég hitti hann síðasta sinni þegar
hann leit við hjá mér niðri á
Laugavegi í einni af sínum löngu
gönguferðum. Heilsaði með bros
á vör og kátínu í auga, vinarfaðm-
lagið var innilegt og þétt, sest var
yfir kaffibolla, spjallað, hlegið og
rifjað upp frá gömlum tímum.
Minning mín um góðan dreng
lifir innra með mér allt mitt líf.
Ég þakka vini mínum fyrir sam-
ferðina í gegnum lífið og óska
Dagnýju og dætrum þeirra, Mar-
gréti, Bertu og Evu, guðs bless-
unar.
Magnús G. Friðgeirsson.
Við hjónin vorum komin til út-
landa þegar við fréttum af andláti
Hannesar, okkar kæra vinar til
margra áratuga. Slíkt kemur
manni alltaf á óvart þó svo vitað
hafi verið af hrakandi heilsufari
hans.
Lífið getur verið ósanngjarnt
en við trúum því að Hannesi okk-
ar líði betur núna.
Hannes var einhver
alskemmtilegasti maður sem
hægt var að umgangast. Við
kynntumst í eldhúsinu að sjálf-
sögðu þar sem Hannes naut sín
afar vel, flinkur kokkur og vin-
sæll, einlægur og einhver heiðar-
legasti samstarfsmaður sem
hægt var að hugsa sér, alltaf gott
að leita til.
Við vorum svo heppin að fá
Hannes til starfa hjá okkur bæði í
Veislunni og í Heitt og kalt og
varði það í nokkur ár, þó með
hléum en samgangur var samt
alltaf mikill með okkur og vin-
skapurinn sömuleiðis. Oft var
brallað eitthvað skemmtilegt og
skálað, en á þeim stundum kann-
ast margir við þegar setja átti í
glösin að frá Hannesi heyrðist
gjarnan „og ekki mikið kók út í“.
Hann var auðvitað alltaf hrókur
alls fagnaðar hvar sem hann kom
og margar skondnar sögurnar
komu frá honum.
Hannes var mikil félagsvera
og sótti fundi og starfið hjá
Klúbbi matreiðslumeistara um
árabil og hafði gaman af og allir
vita af golfáhuganum hjá honum
en í nokkur skipti tókst Hannesi
að fá Brynjar með sér út á völl og
það voru skemmtilegar stundir
en Hannes var sleipur golfari og
sinnti því vel meðan heilsan
leyfði.
Vonbrigðin leyndu sér því ekki
þegar hann sagði okkur einn dag-
inn að nú væri golfið búið líka
eins og hann orðaði það og nú
hefur þessi hræðilegi sjúkdómur
haft betur gegn vini okkar, langt
um aldur fram.
Kæra Dagný, dætur og
fjölskyldur ykkar, við eigum þess
ekki kost að fylgja vini okkar til
grafar og því sendum við innileg-
ar samúðarkveðjur til ykkar allra
og erum viss um að minningin um
dásamlegan mann, skemmtilegan
og hjartahlýjan lifir áfram.
Brynjar og Elsa.
Hannes
Garðarsson
Við önnumst alla þætti undirbúnings og fram-
kvæmd útfarar ásamt vinnu við dánarbússkiptin.
Við þjónum með virðingu og umhyggju að
leiðarljósi og af faglegum metnaði.
Við erum til staðar
þegar þú þarft á
okkur að halda
Guðmundur Baldvinsson,
umsjón útfara
Útfararþjónusta
& lögfræðiþjónusta
Með kærleik og virðingu
Útfararstofa Kirkjugarðanna
Vesturhlíð 2, Fossvogi | Sími 551 1266 | útför.is
Faðir okkar, tengdafaðir, afi og langafi,
SIGURÐUR ÞORSTEINSSON,
fyrrverandi bóndi á Skúfsstöðum,
síðar skógarbóndi á Melum,
Hjaltadal,
lést á Heilbrigðisstofnun Norðurlands,
Sauðárkróki, 9. júní.
Útför hans fer fram frá Hóladómkirkju 21. júní klukkan 13.30.
Hólmfríður G. Sigurðardóttir Gunnar Þór Garðarsson
Reynir Þór Sigurðsson
Una Þórey Sigurðardóttir Rafn Elíasson
Njáll Haukur Sigurðsson Arnfríður Agnarsdóttir
Inga Sigurðardóttir Stefán Ægir Lárusson
Halla Sigrún Sigurðardóttir Birkir Marteinsson
barnabörn og barnabarnabörn