Morgunblaðið - 10.07.2018, Qupperneq 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 10. JÚLÍ 2018
✝ Baldur Geirs-son fæddist 11.
september 1930.
Hann lést 18. júní
2018.
Útför Baldurs
fór fram 29. júní
2018.
Hann afi Baldur
var einstakur maður
og var alltaf tilbúinn
að ræða málin, op-
inn, afar ráðagóður, laghentur og
gat reddað ýmsum hlutum. Þegar
við leituðum til hans með mis-
munandi verkefni vissum við að
hann myndi taka sér nægan tíma
í að leysa þau með okkur þar til
málið væri leyst.
Afi var einstaklega ljúfur og
þolinmóður en á sama tíma
ákveðinn og barðist fyrir málefn-
um sem voru honum mikils virði,
m.a. náttúruvernd og íslenskri
tungu, og kenndi okkur að virða
og þakka fyrir það sem maður á.
Hvernig ætti að umgangast nátt-
úruna, huga að eigin heilsu, tala
rétt mál og taka tillit og vera til
staðar fyrir aðra. Hann gerði
hlutina á sinn hátt, t.a.m. í mót-
mælunum 2015 þegar fólk var að
mæta með potta og pönnur á
Austurvöll, þá mætti hann með
sína heimagerðu hristu sem hann
festi við stafinn sinn. Hún sam-
anstóð m.a. af pítsuskera, epla-
hníf og hvítlaukspressu. Þetta er
dæmi um hið frjóa hugmyndaflug
sem afi hafði.
Tónlistin var stór hluti af lífi
afa. Við fengum að spila tímunum
saman á hin fjölbreyttu hljóðfæri
sem hann var búinn að safna.
Þrátt fyrir litla kunnáttu okkar
var hann mjög hvetjandi bæði í
orði og verki og minnti á að æf-
ingin skapar meistarann. Tónlist-
aráhugi hans var smitandi og
þegar við sjálf byrjuðum að læra
á hljóðfæri fann afi að eigin frum-
kvæði lög sem við gátum spilað
saman. Meira að segja stofnuðum
við litla hljómsveit þar sem há-
punktinum var náð þegar þrjár
kynslóðir (fimm manns) héldu ör-
tónleika í leikskóla hjá litla bróð-
ur.
Hann afi var ævintýramaður
og þorði að gera hina ótrúlegustu
hluti, til að mynda að ferðast einn
til Afríku á efri árum. Ef óvæntir
hlutir komu upp á í ferðum inn-
anlands eða utan var það oftast
ævintýri í hans augum og góð
uppspretta að skemmtilegum
sögum.
Hann afi var þekktur á meðal
vina okkar bæði hér í Danmörku
og á Íslandi. Við höfum í gegnum
árin sagt þeim sögur af afa;
hversu yndislegur, þolinmóður,
tillitsamur, hugmyndaríkur og
ákveðinn hann væri.
Það var alltaf stutt í húmorinn
hjá afa. Hann hafði húmor fyrir
sjálfum sér sem og öðrum og tók
hlutunum með stökustu ró. Oft
setti hann á sig ferlega skrítin
höfuðföt til að stríða okkur, eða
fór að spyrja leigubílstjórann
hvort hann væri ekki örugglega
með bílpróf. Auk þess var hann
góður að segja sögur og brand-
ara.
Afa hafði líka mjög gaman af
ljóðum, var mikið að yrkja og lesa
ljóð. Stundum þegar við komum í
heimsókn var hann búinn að finna
ljóð sem honum fannst passa fyr-
ir okkur. Hann og amma voru líka
stundum að yrkja saman, það var
gott ljóðateymi.
Það var alltaf yndislegt að
koma til afa og ömmu. Þar kynnt-
ist maður til að mynda döðlum og
sveskjum í fyrsta skipti, auk þess
að læra að baka parta, þurrka
blóm og tína ber. Á milli þeirra
ríkti einstök ást, virðing og kær-
leikur. Svo takk amma fyrir að
vera til staðar fyrir afa sem við
eigum eftir að sakna sárt.
Takk fyrir samveruna öll þessi
ár, afi, við munum geyma minn-
ingu þína í hjarta okkar.
Hrefna og Birkir.
Baldur er og
mun ávallt vera
elskaður af öllum
fjölskyldumeðlim-
um okkar.
Fjölskyldur okk-
ar hafa þekkst í
marga áratugi. Sú
vinátta byrjaði þeg-
ar Baldur kom til
Englands og var
með afa mínum og
ömmu fyrir rúmum
60 árum. Baldur hefur verið
sannur vinur þriggja ættliða
Deveraux-fjölskyldunar og ég
veit að hann hefur alltaf elskað
hvert og eitt okkar, og við höfum
öll elskað hann, ljúfa eiginkonu
hans Fríðu og afkomendur
þeirra.
Fyrir hönd Deveraux-fjöl-
skyldunnar votta ég samúð mína,
ég trúi því samt að hann vaki yfir
mér núna, og ég veit hversu mik-
ilvægt það er að fagna lífinu sem
hann lifði. Ég vil þakka honum
fyrir allt það yndislega, góða,
fyndna og hugulsama sem hann
hefur gert fyrir okkur.
Við höfum farið í fjölskyldu-
ferðir til Frakklands, Englands
og Íslands saman, stutt hvert
annað í gegnum veikindi og upp-
lifað margt saman bæði hjart-
næmt og spennandi.
Minningar munu geymast í sál
okkar, og munu gera mig, föður
minn Peter, móður mína Dorothy
og bróður minn Steven meira en
bara smá íslensk í hjarta okkar.
Baldur og Fríða hafa tekið
okkur eins og við séum hluti af
fjölskyldunni, við höfum fengið að
kynnast stórfjölskyldunni og vin-
um. Þau hafa tekið okkur opnum
örmum af einkar mikilli gestrisni
og ljúfheitum.
Baldur og Fríða gengu úr
skugga um að við fengjum að
snerta, lykta og upplifa bæði hið
afarsmáa og hið ógnarstóra á Ís-
landi, vegna þess að þau dá og
bera svo mikla virðingu fyrir
náttúrunni og íslenskri fegurð.
Baldur keyrði okkur meira að
segja um miðja nótt til að sjá
Heklu gjósa sumarið 1980. Þau
Fríða hafa haft mikil áhrif á okk-
ur með allri sinni gestrisni og ljúf-
mennsku.
Baldur á fallega og trygga fjöl-
skyldu. Á áttræðisaldri, mér til
mikillar aðdáunar, var hann enn
að hjóla og klifra upp á þakið í
sumarbústaðnum og sagði að
hann hefði engan tíma til að
stoppa. „Haltu þér uppteknum,“
sagði hann. Ég mun alltaf muna
þetta. Lykillinn að löngu lífi er
þetta, og eldamennska Fríðu,
skyr, lýsi og fjölskylduást. Ég er
ekki viss um að mysuostur sé
samt hluti af þessari uppskrift!
Það er svo margt fallegt sem
hægt er að segja í minnningar-
orðum og til að þakka fyrir allt
sem Baldur hefur gert fyrir okk-
ur. Við erum örugglega ein af
mörgum sem vilja tala um og
heiðra okkar fallega vin Baldur
um ókomna tíð.
Fjölskyldan mín sendir ástar-
kveðjur til allra í fjölskyldu Bald-
urs, og við vonum að þið huggið
hvert annað og sækið styrk í þá
vitneskju að hann átti innihalds-
ríkt, dásamlegt og jákvætt líf.
Við kveðjum hann með sorg í
hjarta en minnumst um leið með
gleði í hjarta öðlings sem var
heiður að fá að eiga sem vin.
Carole og fjölskylda mín,
Peter, Dorothy, Steven.
Það var svo indælt í stofunni okk-
ar með þér á hvíldarheimilinu, þú
leiddir yfir okkur öll svo mikið af
kærleika, friði og brosi, þetta var
svo gaman, við spjölluðum og
borðuðum saman. Hver dagur
leið í gleði.
Við sendum þér öll, sem vorum
svo heppin að vera með þér,
kveðju á þann góða stað sem þú
ert á núna.
Þóra og aðrir dvalargestir.
Baldur Geirsson
✝ AðalheiðurSteina Schev-
ing fæddist í
Vestmannaeyjum
19. febrúar 1927.
Hún lést á
hjúkrunar-
heimilinu Sunnu-
hlíð í Kópavogi
30. júní 2018.
Foreldrar
hennar voru Guð-
jón S. Scheving, f.
11. september 1898, d. 9. októ-
ber 1974, málarameistari og
kaupmaður í Vestmanna-
eyjum, og kona hans Ólafía
Jónsdóttir, f. 4. apríl 1904, d.
10. apríl 1983, húsmóðir.
Bræður hennar voru Jón G.
Scheving, f. 1924, d. 1992, og
Sveinn G. Scheving, f. 1933, d.
2009.
Steina giftist Lofti Magnús-
syni, f. 24. júlí 1925, d. 6. júní
2011, kaupmanni í Vest-
mannaeyjum og síðar sölu-
manni í Reykjavík, 7. maí
1954. Foreldrar hans voru
Magnús Friðriksson, f. 22.
október 1898, d. 7. mars 1926,
skipstjóri á Ísafirði, og kona
hans Jóna Pétursdóttir, f. 25.
janúar 1897, d. 2. nóvember
1971, verkakona.
Börn Steinu og Lofts eru: 1)
dætur, Aðalheiði Steinu, Jónu
Margréti og Berglindi Ósk, og
eitt barnabarn.
Steina stundaði nám við
Iðnskólann Í Vestmannaeyjum
1941-44, Húsmæðraskólann í
Reykjavík 1946-47 og útskrif-
aðist frá Hjúkrunarskóla Ís-
lands í maí 1951. Hún lauk
framhaldsnámi í geðhjúkrun
49 ára í janúar 1977 frá Nýja
hjúkrunarskólanum, NHS.
Hún starfaði við Sjúkrahúsið í
Vestmannaeyjum, heilsugæsl-
una og við skólahjúkrun í Eyj-
um eftir að hún lauk námi og
þar til hún flutti frá Eyjum
ásamt fjölskyldu sinni í Kópa-
vog um áramótin 1969-70. Hún
hóf störf á Borgarspítalanum,
Hvítabandinu í ársbyrjun
1970. Hún var deildarstjóri
geðdeildar Borgarspítalans til
haustsins 1979 er hún tók við
sem hjúkrunarstjóri Klepps-
spítala, göngudeildar og Land-
spítala geðdeildar þar sem
hún starfaði til ársloka 1982.
Steina var hjúkrunarfram-
kvæmdastjóri Borgarspítala,
geðdeildar frá ársbyrjun 1983
og þar til hún fór á eftirlaun
1990. Steina var í bygginga-
nefnd Sjúkrahússins í Vest-
mannaeyjum, sat í fjáröflunar-
nefnd Kvenfélagsins Líknar og
var einn stofnenda og fyrsti
formaður Félags hjúkrunar-
fræðinga í Vestmannaeyjum.
Útför Aðalheiðar Steinu
Scheving fer fram frá Linda-
kirkju í dag, 10. júlí 2018, og
hefst athöfnin kl. 13.
Guðjón Scheving
Tryggvason (Þor-
steinssonar lækn-
is), f. 7. október
1951, verkfræð-
ingur, kvæntur
Sigrúnu Stef-
ánsdóttur, f. 4.
maí 1951, líf-
eindafræðingi, og
eiga þau þrjú
börn, Hildi, Stef-
án og Steinar, og
sex barnabörn. 2) Jón, f. 15.
september 1954, rafeindavirki,
kvæntur Jóhönnu Björgvins-
dóttur, f. 21. febrúar 1957, og
eiga þau tvö börn, Björgvin
Loft og Fríðu, og eitt barna-
barn. 3) Hreinn, f. 12. janúar
1956, hæstaréttarlögmaður,
kvæntur Ingibjörgu Kjartans-
dóttur, f. 5. ágúst 1958, líf-
eindafræðingi, og eiga þau
þrjú börn, Ernu, Loft og
Kjartan, og eitt barnabarn. 4)
Magnús, f. 12. janúar 1957,
framkvæmdastjóri Listahá-
skóla Íslands, maki Gunnar
Ásgeirsson, f. 21. desember
1964, hárgreiðslumeistari. 5)
Ásdís, f. 7. febrúar 1958, fata-
hönnuður. Ásdís var gift Guð-
mundi Sigurbjörnssyni, f. 26.
desember 1954, húsasmíða-
meistara, og eiga þau þrjár
Á hugann leita minningar
um mömmu. Minningar sem
eru samofnar minningum um
pabba, afa og ömmu, systkina-
hópinn og ástríkt frændfólk.
Undanfarin misseri rifjuðum
við mamma stundum upp þess-
ar minningar og skoðuðum
myndir. Það voru góðar stund-
ir.
Hugur minn er fullur af
þakklæti fyrir allt sem mamma
áorkaði og þann stuðning og
ást sem hún gaf mér. Megi hún
hvíla í friði.
Mig langar að þakka starfs-
fólkinu í Sunnuhlíð fyrir ein-
staka umhyggju sem þau sýndu
mömmu í öll þessi ár sem hún
dvaldi þar. Það var gott að
koma til hennar og vita af
henni á svo öruggum og góðum
stað.
Magnús.
Þá eik í stormi hrynur háa,
hamra því beltin skýra frá,
en þá fjólan fellur bláa,
fallið það enginn heyra má:
en angan horfin innir fyrst,
utanbyggðin hvers hefur misst.
(Bjarni Thorarensen.)
Þessar ljóðlínur komu upp í
hugann við andlát móður minn-
ar 30. júní sl. Sigurður Nordal
hefur lagt út af þeim og bent á
að hljóðlátt fall smáblómsins og
hrun hávaxins meiðs geti verið
einn og sami atburður, að eikin
og fjólan geti verið eitt. Þannig
var það einmitt í tilviki móður
minnar; hún var hvort tveggja í
senn ákveðin og viljasterk, en
um leið viðkvæm og hlý. Þessir
eiginleikar nýttust henni vel í
vandasömum störfum og einnig
þegar hún þurfti að takast á við
öldugang lífsins þar sem skipt-
ust á skin og skúrir.
Í lífi okkar barna hennar var
hún eikin sem veitti okkur ör-
yggi og skjól, en um leið var
hún nærgætinn uppalandi sem
hvatti okkur áfram, sýndi að-
stæðum okkar skilning og veitti
heilladrjúg ráð þegar eftir var
leitað. Hún var glaðlynd og fé-
lagslynd og átti stóran hóp vin-
kvenna sem héldu hópinn frá
námsárum og fram til hinstu
stundar. Hjónaband hennar og
föður míns, Lofts Magnússon-
ar, sem lést fyrir 7 árum, var
farsælt og gott. Hún var hvergi
hamingjusamari en þegar hún
var með honum og naut sam-
vista við börn sín og barna-
börn.
Stærstan hluta starfsævi
sinnar sinnti hún geðheilbrigð-
ismálum, fyrst sem hjúkrunar-
nemi á Kleppi og síðar sem
hjúkrunarfræðingur á hinum
ýmsu geðdeildum spítalanna.
Ég heimsótti hana oft á ung-
lingsárum þegar hún vann á
Hvítabandinu við Skólavörðu-
stíg og síðar þegar hún vann á
geðdeild Borgarspítalans í
Fossvogi. Ég man hvað ég dáð-
ist að röggsemi hennar og
þeirri samúð sem hún jafn-
framt sýndi fólkinu, skjólstæð-
ingunum, sem hún var að vinna
fyrir.
Ég minnist atviks sem lýsir
karakternum. Í jólaundirbún-
ingnum í Landakirkju í Vest-
mannaeyjum árið 1969 var sett-
ur upp helgileikur og var hann
hluti af fermingarundirbúningi
árgangsins sem fermdist vorið
1970. Ég var í hlutverki Jósefs.
Þegar sýningin fór fram var
kirkjan full af fólki. Ég stóð við
altarið og beið eftir mómentinu
þegar ég fengi að segja mína
setningu. Allt í einu sá ég hvar
móðir mín stóð upp með mikl-
um látum og kom askvaðandi
upp að altarinu. Hvað í ósköp-
unum var nú á seyði, hugsaði
ég með mér og var allt annað
en ánægður með þessa fram-
hleypni. Jú, móðir mín hafði
komið auga á að það var að líða
yfir eina af fermingarsystrum
mínum. Sú hélt á kerti og það
hefði getað farið illa ef móðir
mín hefði ekki stokkið til um
leið og hún sá hvað var að ger-
ast og komið í veg fyrir slys.
Aðrir sátu sem frosnir væru og
aðhöfðust ekki. Allir nema
móðir mín. Hún greip í taum-
ana þegar á þurfti að halda.
Þannig var hún í einu sem öllu.
Síðustu árin dvaldi móðir
mín á hjúkrunarheimilinu
Sunnuhlíð í Kópavogi. Ástæða
er til að þakka starfsfólkinu
þar fyrir góða umönnun. Þessi
ár voru henni erfið vegna veik-
inda. Sorgin vegna andláts föð-
ur míns reyndist henni þung-
bær.
Blessuð sé minning hennar.
Hreinn Loftsson.
Tengdamóðir mín, Aðalheið-
ur Steina Scheving, hefur lokið
lífsgöngu sinni. Við áttum sam-
leið á þeirri göngu í nærfellt
hálfa öld og sú samfylgd var
alla tíð farsæl og góð. Þegar ég
kom fyrst á heimili Lofts og
Steinu í fylgd með frumburði
hennar var mér tekið opnum
örmum af þeim hjónum báðum.
Þau höfðu nokkrum árum áður
tekið sig upp með börnin fimm,
sem þá voru á unglingsaldri, og
flutt á höfuðborgarsvæðið frá
Vestmannaeyjum, þar sem
Steina var borin og barnfædd.
Og hún var alla tíð trú sínum
uppruna, sönn Eyjastúlka.
Margar svipmyndir skjóta
upp kollinum þegar ég lít til
baka yfir ævi tengdamóður
minnar. Lífsglaða og káta
stúlkan sem naut góðs atlætis í
foreldrahúsum og frjálsræðis
til athafna æskunnar í hinu
stórbrotna umhverfi Vest-
mannaeyja. Unga konan sem
sat flötum beinum á gólfinu og
lék sér með börnunum fimm
sem fæddust á rúmum sex ár-
um. Umhverfis hópinn þeyttust
með háværu sírenuvæli fjórir
lögreglubílar, sem drengirnir
höfðu fengið í jólagjöf frá barn-
lausum frænda. Félagsmála-
konan í ræðustól að brýna
stallsystur sínar til dáða.
Hjúkrunarfræðingurinn sem
dreif sig í krefjandi framhalds-
nám á miðjum aldri og lauk því
með láði. Hjúkrunarfram-
kvæmdastjórinn sem stýrði
geðdeildum Borgarspítalans
svo sómi var að, bæði fyrir
starfsfólk og sjúklinga, og hló
dillandi hlátri sem heyrðist frá
kjallara upp í kvist á Hvíta
bandinu, eins og skrásett var í
bók. Síðast en ekki síst eig-
inkonan, móðirin og amman
sem tók ungana sína í fangið,
spjallaði, huggaði og hvatti til
dáða.
Gott þótti mér að eiga
tengdamóður mína að við upp-
haf búskapar okkar hjóna og
ekki síst eftir að börnin okkar
fæddust. Hún lagði alltaf gott
til án þess að taka fram fyrir
hendur mínar eða gera lítið úr
mínum skoðunum eða gerðum.
Ýkjusögur um afskiptasemi
tengdamæðra áttu sannarlega
ekki við um okkar samskipti.
Líf Steinu tók nokkrum sinn-
um óvænta stefnu og jafnvel
kúvendingu. Því tók hún með
æðruleysi og tókst ætíð að gera
gott úr breyttum aðstæðum.
Efri árin voru henni nokkuð
þung í skauti vegna veikinda
þeirra hjóna beggja en þau áttu
þó fallegt og traust samband
meðan bæði lifðu. Og alltaf
þegar ég leit inn í Sunnuhlíð-
inni þar sem hún bjó síðustu
æviárin var mér tekið opnum
örmum eins og fyrsta daginn
sem við hittumst. Í dag fylgjum
við Steinu síðasta spölinn. Hún
skilur eftir sig sjóð góðra minn-
inga um káta, sterka, trygg-
lynda og greinda konu sem af-
komendur hennar og aðrir sem
stóðu henni nærri munu varð-
veita. Ég kveð mæta konu með
sorg í sinni en jafnframt þakk-
læti yfir því að hafa fengið að
njóta farsællar samfylgdar
hennar.
Sigrún Stefánsdóttir.
Elsku amma Steina. Ótal
minningabrot koma upp í hug-
ann þegar ég hugsa til baka,
allar þær dýrmætu samveru-
stundir sem við áttum með
ykkur afa. Við erum heppnar
að hafa fengið dásamlega
ömmu eins og þig, sem var allt-
af með hlýjan faðminn opinn
þegar við þurftum á því að
halda.
Þótt ég muni varla eftir því
sjálf, þar sem ég var bara
þriggja ára þegar ég stakk af
frá barnapíunni heima neðst í
Seljahverfi og hjólaði á þríhjól-
inu mínu til ykkar í Kambasel-
ið, þá er það nokkuð ljóst hvar
ég fann til öryggis og hversu
oft við komum til ykkar þar
sem ég rataði.
Þegar ég var sex ára hélstu í
höndina á mér meðan saumuð
voru sex spor í hökuna á mér
eftir að ég datt og þú talaðir
hughreystandi til mín meðan
ég var deyfð með stærstu
sprautunál sem ég hafði séð.
Þú kenndir okkur systrum
að hekla og reyndir að kenna
okkur gítargripin. Við sungum
saman gömlu Eyjalögin, sem
munu alltaf minna mig á þig.
Það eru ekkert nema góðar
minningar sem sitja eftir,
ásamt þeim mikla kærleika sem
þú sýndir okkur. Ég mun ávallt
minnast hlýrra og mjúkra
faðmlaga, sem og öryggisins
sem ég fann hjá þér.
Þín nafna,
Aðalheiður Steina
Guðmundsdóttir.
Ég man fyrst eftir mér með
ömmu þar sem ég sat uppi á
eldhúsbekknum á Ægisgötunni
og söng inn á segulbandstæki.
Ætli ég hafi ekki verið um það
bil fjögurra ára. Þetta var mikil
skemmtun fyrir okkur báðar og
við höfum örugglega fyllt fleiri
tugi metra af bandi af söng. Við
afi röltum svo stundum í sjopp-
una uppi á horni þar sem hann
keypti fimmaurakúlur í græn-
um poka handa mér og jafnvel
gosflösku með lakkrísröri.
Amma og afi fluttu í svo til
næsta hús við okkur í Kamba-
selinu og við bræður mínir nut-
um svo sannarlega góðs af því.
Þetta varð okkar annað heimili
og okkur þótti mjög skrýtið að
vinir okkar ættu ekki allir
heima við hliðina á ömmu sinni
og afa. Við fórum í heimsókn
þegar við vildum og það var
alltaf vel tekið á móti okkur,
stjanað við okkur og dekrað
hvort sem var með eplaköku,
grjónagraut eða öðru góðgæti,
kósíheitum fyrir framan sjón-
varpið, olsen olsen eða bara
spjalli um lífið og tilveruna.
Amma var glaðvær og hlát-
urmild og hafði afi einstakt lag
á að koma henni til að hlæja.
Hún var líka hlý og góð og gott
að knúsa hana og þegar fyrstu
tvö langömmubörnin fæddust,
allt of snemma, þá voru þau
komin í langömmufang áður en
þau hefðu annars átt að fæðast.
Við systkinin erum þakklát
fyrir allar góðu stundirnar sem
við áttum með ömmu og um-
hyggjuna sem hún sýndi okkur.
Hennar er sárt saknað.
Hildur Guðjónsdóttir.
Aðalheiður Steina
Scheving