Morgunblaðið - 09.08.2018, Qupperneq 46

gegnum ansi margt, hefur verið
eins og klettur mér við hlið í
gegnum þykkt og þunnt. Hún
sparkaði í mig þegar á þurfti að
halda, til að mynda þegar ég var
að bugast í gegnum nám mitt þá
stóð hún mér við hlið þar til
þeim kafla var lokið. Hún hlúði
að mér og styrkti þegar ég gekk
í gegnum mína erfiðleika á
minni lífsleið. Þannig var elsku
vinkona mín, boðin og búin fyrir
þá sem voru henni kærir.
Síðasta kvöldstund okkar
saman verður mér minnisstæð
og ég er ævinlega þakklát fyrir
að hafa átt, mig óraði þó ekki
fyrir því að hún yrði sú síðasta.
Það verður mitt verk að standa
við og reyna að uppfylla það
sem við ákváðum á þeirri kvöld-
stund.
Sönn vinátta er ekki eitthvað
sem maður kaupir sér út í búð,
sönn vinátta er það sem maður
ræktar og það tókst okkur
tveim svo sannarlega. Minning
þín mun vera ljós í lífi mínu,
elsku hjartans demantur, vin-
kona og kletturinn minn. Þang-
að til við hittumst næst, elska
þig og takk fyrir allt.
Elsku Simmi, Olgeir, Ólafur
Tryggvi, Laufey Sigrún, og aðr-
ir aðstandendur, missir ykkar er
svo mikill og sár og biðla ég til
allra fallegu engla alheimsins að
vaka yfir ykkur og styrkja. Guði
geymi fallegu Grétu okkar.
Inga Birna Sigurðardóttir.
Það var í febrúar árið 2007
sem ég ákvað að skipta um
vinnu og hóf eg störf á Huldu-
heimum mánuði síðar. Það var
þar sem við hittumst fyrst.
Þarna sá ég þig, góða, duglega
og samviskusama. Ég hélt að þú
hefðir verið búin að vinna þarna
lengi en þú hafðir þá hafið störf
mánuði á undan mér. Við áttum
ágætlega saman og alltaf þegar
maður þurfti á knúsi að halda
þá varst þú til taks.
Já, ég er ekki þessi týpa sem
setur allt rétt upp, klippi skakkt
með fleiru. Þú hafðir aftur á
móti mjög næmt auga fyrir öllu
slíku og tókst slík verk gjarnan
að þér innan deildar. Mér þótti
gaman þegar þú fluttir í götuna
fyrir neðan mig og sá ég þig
hengja upp jólaskrautið, já frek-
ar snemma þar sem þú varst
mikið jólabarn. Stuttu síðar
setti ég upp mitt jólaskraut og
daginn eftir í vinnunni sagðir þú
við mig: „Ég er alveg til í að
koma til þín og laga skrautið hjá
þér. Það þarf að vera beint.“
(Það hefði nú verið gaman ef þú
hefðir komið og lagað jóla-
skrautið.) Þetta er bara eitt
dæmi um hvað þú passaðir upp
á að allir hlutir væru flottir og
vel fram settir.
Þú tókst öllum börnum vel í
leikskólanum og sást til þess að
þau fengju bestu umönnun og
kennslu. Það mun vanta mikið í
haust þegar nýtt skólaár byrjar.
Ég vil senda mínar samúðar-
kveðjur til Simma, Olgeirs,
Laufeyjar og Ólafs Tryggva.
Ég læt eitt ljóð fylgja, sem
var á geisladiskinum sem við
hlustuðum oft á í hvíldinni í
vinnunni:
Sofðu unga ástin mín,
– úti regnið grætur.
Mamma geymir gullin þín,
gamla leggi og völuskrín.
Við skulum ekki vaka um dimmar
nætur.
Það er margt, sem myrkrið veit,
– minn er hugur þungur.
Oft ég svarta sandinn leit
svíða grænan engireit.
Í jöklinum hljóða dauðadjúpar
sprungur.
Sofðu lengi, sofðu rótt,
seint mun best að vakna.
Mæðan kenna mun þér fljótt,
Meðan hallar degi skjótt,
Að mennirnir elska, missa, gráta
og sakna.
(Jóhann Sigurjónsson)
Karlotta Jensdóttir.
MINNINGAR 47
MORGUNBLAÐIÐ FIMMTUDAGUR 9. ÁGÚST 2018
✝ BjarnheiðurÁstgeirsdóttir
fæddist á Syðri-
Hömrum 15. mars
1921. Hún lést á
Heilbrigðisstofnun
Suðurlands þann
30. júlí 2018.
Foreldrar Bjarn-
heiðar voru Ástgeir
Gíslason, f. 24. des-
ember 1873, d. 12.
október 1948, og
Arndís Þorsteinsdóttir, f. 21. júlí
1889, d. 23. nóvember 1979. Þau
eignuðust sjö börn og var Bjarn-
heiður þriðja elsta af systkina-
hópnum. Systkini hennar voru
Ingigerður Ástgeirsdóttir, f. 26.
2004, með Ingólfi Eyjólfssyni, f.
8. apríl 1925, d. 7. september
1991. Kona Ástgeirs var Kristín
Jóhanna Andersdóttir, f. 25. des-
ember 1947. Börn þeirra eru
Bjarnheiður Ástgeirsdóttir, f. 2.
janúar 1969. Börn hennar eru
Daníel Jens, f. 11. júní 1990, unn-
usta hans er Edda Karítas Bald-
ursdóttir, f. 7. maí 1990, Dagný
María og Davíð Arnar, f. 3. des-
ember 1998. Erlendur Ástgeirs-
son, f. 25. janúar 1975, sambýlis-
kona Elísabet Sveinsdóttir. Barn
hans er Arnar Kári, f. 23. mars
2009 af fyrra sambandi. Stjúp-
dóttir Ástgeirs Arnars, dóttir
Kristínar Jóhönnu, Sigurrós
Hulda Jóhannsdóttir, f. 5. sept-
ember 1966, sambýlismaður Sig-
mar Ólafsson. Börn þeirra eru
Ástgeir Rúnar, f. 8. janúar 1989,
og Díana Kristín, f. 3. mars 1995.
Útför Bjarnheiðar fer fram frá
Selfosskirkju í dag, 9. ágúst 2018,
og hefst athöfnin klukkan 11.
apríl 1918, d. 4. maí
2010. Ingveldur
Ástgeirsdóttir, f. 15.
mars 1920, d. 6.
ágúst 1989. Stein-
unn Ástgeirsdóttir,
f. 16. apríl 1925, d.
21. maí 2017. Gísli
Ástgeirsson, f. 14.
nóvember 1926, d.
17. desember 2013.
Sigurveig Ástgeirs-
dóttir, f. 15. apríl
1929, d. 5. október 1993. Guð-
björg Inga Ástgeirsdóttir, f. 1.
desember 1933, d. 12. júlí 1991.
Bjarnheiður eignaðist einn
son, Ástgeir Arnar Ingólfsson, f.
31. mars 1948, d. 24. september
Elsku amma.
Núna er kallið komið. Það eru
svo margar minningar sem koma
upp í hugann þegar ég sest niður
og skrifa minningargrein um þig.
Ég var alltaf mikil ömmustelpa
og sótti mikið í að vera hjá þér.
Þú varst alveg ekta amma og
langamma, alltaf til í að leyfa mér
að gista. Einnig varst þú dugleg að
passa fyrir mig. Daníel minn gisti
hjá þér ófáar nætur og oftast vildi
hann ekki koma aftur heim enda
var hann búinn að sjá út að hjá þér
væri gott að búa, svo gott að hann
var bara að hugsa um að giftast þér
því að þú áttir bæði flottan bíl,
Mercedes Benz X-127, og hús
þannig að hann þyrfti ekki að
skaffa neitt. Einnig hjálpaðir þú
mér mikið þegar þú í tvö ár sóttir
Dagnýju og Davíð fyrir mig annað
hvort í leikskólann eða á róló á
meðan ég var í Hótel- og veitinga-
skólanum í Kópavogi. Án þín hefði
ég ekki getað klárað námið mitt.
Minningarnar hrannast upp í hug-
anum.
Ég man þegar við unnum saman
í Fossnesti 1985-1988, þú í upp-
vaski og ég í grillinu og auðvitað
kallaði ég þig bara ömmu þar og
það leið ekki á löngu þar til allt
starfsfólkið var farið að kalla þig
ömmu líka.
Svo lærðum við líka á bíl á svip-
uðum tíma og mikið varstu stolt
þegar bílprófið var í höfn hjá þér og
þú gast farið að keyra bílinn þinn
X-127 um allt.
En mest er ég þakklát fyrir
þann tíma sem við áttum saman
eftir að ég flutti inn til þín 1. janúar
2016.
Takk, amma, fyrir að taka svona
vel á móti mér og leyfa mér að búa
hjá þér það er mér ómetanlegt. Þú
varst alltaf svo dugleg að reka mig
inn að sofa á kvöldin því að ég átti
að mæta snemma í vinnuna og þú
vildir helst að ég væri kominn í
rúmið áður en tíufréttirnar byrj-
uðu á RÚV.
Ég gæti skrifað endalaust um
þig, elsku amma mín, ég á eftir að
sakna þess að geta ekki knúsað þig
og tekið mynd af okkur tveim.
Við höfðum það sem reglu að
taka Snapchat af okkur saman og
ég er svo þakklát fyrir að hafa
geymt flestar myndirnar af okkur.
Oft núna í seinni tíð þegar ég
kom til þín þá spurðir þú mig hvað
þú værir eiginlega orðin gömul, 100
og hvað?
Ég svaraði að þú værir nú ekki
nema 97 en þú varst nú ekki alveg á
því að trúa mér og vildir fá sönnun
fyrir þessari vitleysu í mér.
Elsku amma, við eigum eftir að
hittast aftur og ég veit að þú ert
komin núna til pabba míns sem
kvaddi okkur alltof fljótt. Mundu
bara að geyma pláss fyrir mig á
himnum hjá þér.
Ég elska þig, þín ömmustelpa
Bjarnheiður Ástgeirsdóttir.
Elsku langamma, það að koma
til þín í Ártúnið eftir skóla voru allt-
af ákveðin forréttindi og sástu allt-
af til þess að maður færi aldrei
svangur heim. Flatkökur með
heimagerðri kæfu og ísköld mjólk
var alltaf í uppáhaldi og ekki
skemmdi að hafa Tomma og Jenna
í tækinu.
Það að hafa leyft mér að brasa í
allskonar leikjum inni í bílskúr, þar
á meðal að setja upp bónstöð sem
rukkaði 10 kr. fyrir að bóna bíl þeg-
ar ég var 6 ára og leyfa handskrif-
aðri auglýsingu að hanga uppi í 22
ár þykir mér alltaf vænt um.
Mér þykir það ótrúlegt þrek-
virki að þú hafir búið svona lengi í
eigin húsi, séð um þig sjálfa, hugs-
að um heimilið og tekið á móti gest-
um í allan þennan tíma, þú ert ein
af mínum mestu fyrirmyndum,
elsku langamma.
Æ, amma, hvar ertu? Æ, ansaðu mér.
Því ég er að gráta og kalla eftir þér.
Fórstu út úr bænum eða fórstu út á
haf?
Eða fórstu til Jesú í sælunnar stað?
Daníel Jens Pétursson.
Elsku langamma, mikið er skrít-
ið að þú sért farin og að ég eigi ekki
eftir að koma í heimsókn til þín aft-
ur. Minningarnar sem ég á með
þér eru bæði margar og góðar. Það
var alltaf gaman að koma í heim-
sókn til „ömmu bestu“ og fá nýbak-
aðar pönnukökur eða ísblóm og
horfa á Tomma og Jenna. Þú pass-
aðir alltaf upp á að enginn færi
svangur frá þér og þú áttir alltaf
Macintosh-dós inni í búri fyrir
gesti. Ég man þegar ég gisti hjá
þér og við fórum í morgunkaffi til
Steinunnar systur þinnar. Þú varst
líka dugleg að sækja okkur Davíð í
leikskólann eða á róló og passaðir
okkur þangað til pabbi kom heim
úr vinnunni. Þú varst sú eina sem
gast fengið mig og Davíð til þess að
vera til friðs og leika okkur saman.
Þér var lítið skemmt þegar við vor-
um að keyra um á Bensanum og ég
sagði að þú keyrðir fullhægt. Þín
verður sárt saknað og ég vona að
þið afi hafið það gott þar til við hitt-
umst aftur. Þín langömmustelpa,
Dagný María Pétursdóttir.
Það er með miklu þakklæti og
hlýju sem ég kveð og minnist elsku-
legrar móðursystur minnar, henn-
ar Heiðu, eða „Heiu mömmu“, eins
og ég kallaði hana þegar ég var lítil.
Heiða reyndist mér sem hin besta
móðir þegar mamma þurfti að fara í
stóraðgerð til Kaupmannahafnar
og dvelja þar í marga mánuði þegar
ég var á þriðja ári. Ég tengdist
Heiðu fljótt og mynduðust sterk til-
finningabönd á milli okkar á þessu
tímabili sem aldrei rofnuðu. Á þess-
um tíma var Heiða ráðskona hjá
Sveini, bróður Gests mágs hennar,
og bjó hún á efri hæð hússins í Ár-
túni 8 með son sinn Ástgeir Arnar.
Hún hlúði einnig að foreldrum
Sveins, þeim Sigríði og Jóni sem
einnig bjuggu þarna, og gerði hún
það af mikilli alúð og samviskusemi
eins og hennar var von og vísa. Á
neðri hæð hússins bjó Steinunn
móðursystir mín og hennar fjöl-
skylda og var oft kátt í koti meðal
okkar krakkanna. Þann tíma sem
ég bjó hjá Heiðu og síðar þegar ég
kom í heimsókn og dvaldi í styttri
og lengri tíma mætti mér ávallt
mikil hlýja og væntumþykja af
hálfu Heiðu og hinna heimilismann-
anna. Ég minnist þess að reyna að
vekja Ástgeir með því að kitla hann
í tærnar. Hann svaraði í sömu
mynt, kallaði mig skessu og kitlaði
mig þar til ég baðst vægðar. Heiða
hló að okkur og hafði gaman af
þessum leikjum okkar.
Síðar varð ég barnfóstra hjá Ást-
geiri og Stínu konu hans og passaði
Rósu og Heiðu yngri í tvö sumur og
á góðar minningar frá þeim tíma.
Það var mikil sorg og missir í lífi
Heiðu og fjölskyldu hennar þegar
Ástgeir dó langt fyrir aldur fram
árið 2004. Í spjalli við Heiðu ekki
alls fyrir löngu sagðist hún vera
ákaflega þakklát fyrir að hafa eign-
ast Ástgeir og þakkaði hún einnig
fyrir tengdadótturina, barnabörn-
in þrjú og þeirra afkomendur sem
voru henni svo kærir.
Heiða var gædd mörgum góð-
um eiginleikum og margt lærði
hún einnig í föðurhúsunum á
Syðri-Hömrum í Ásahreppi þar
sem hún ólst upp við góð skilyrði
ásamt systkinum sínum, sem öll
eru horfin yfir móðuna miklu. Hún
var vinnusöm, trygglynd, æðru-
laus og sérlega dugleg í höndun-
um. Eftir hana liggja miklar hann-
yrðir og prjónaskapur. Á
háaloftinu á ég peysu og dúkkuföt
sem ég fékk í jólagjöf frá Heiðu
þegar ég var lítil og allt er þetta
einstaklega vel unnið.
Það er sorg í hjarta mínu, en
jafnframt mikið þakklæti yfir að
hafa verið þess aðnjótandi að eiga
Heiðu að. Hún var ávallt til staðar í
lífi mínu og þótti mér afar vænt um
þegar hún og systur hennar tvær
komu í heimsókn til okkar til Berg-
en. Það voru sannar gæðastundir
eins og aðrar samverustundir,
hvort sem það var í Ártúni 8 eða 10
eða á dvalarheimilinu. Ég votta
fjölskyldu Heiðu samúð mína og
megi minning um góða konu lifa.
Arndís Þorsteinsdóttir.
Móðursystir okkar, hún Heiða
frænka, hefur nú lokið lífsgöngu
sinni.
Þegar við vorum að alast upp
bjó Heiða á efri hæðinni í Ártúni 8
með Ástgeir Arnar son sinn, en
þar bjuggu líka föðurforeldrar
okkar, Jón og Sigríður ásamt
Sveini föðurbróður. Foreldrar
okkar bjuggu í kjallaranum með
krakkastóðið sitt. Þetta var hins
vegar eins og eitt heimili í okkar
augum þar sem við vorum alltaf
jafn velkomin „uppi“ og þangað
sóttum við æði oft. Þegar kleinu-
eða flatkökuilminn lagði niður í
kjallara vorum við fljót að renna á
lyktina og fá að smakka. Heiða sá
um heimilisverkin og það fórst
henni vel úr hendi. Hún vann vel
og skipulega og þannig að ein-
hvern veginn voru verkin bara bú-
in á svipstundu áður en maður vissi
af.
Heimilið var til fyrirmyndar,
hlýlegt og fallegt, allt hreint og
snyrtilegt og hver hlutur á sínum
stað. Við sáum Heiðu aldrei reiðast.
Hún var alltaf afskaplega hlý og
góð við okkur og skammaði okkur
aldrei þó eflaust hafi oft verið
ástæða til. Árið 1968 byggði Sveinn
nýtt hús á næstu lóð og þangað
fluttu íbúarnir á efri hæðinni en þá
var afi látinn. Amma lést 1975 og
Sveinn 1985. Hún annaðist þau öll
af mikilli natni og nærgætni.
Eins og margar konur, af Heiðu
kynslóð, hafði hún aldrei tekið bíl-
próf. Þegar hún var orðin ein í Ár-
túni 10 dreif hún í að læra að aka bíl
og tók bílpróf tæplega 64 ára göm-
ul. Farsællega og virðulega ók hún
svo á Benzinum X-127 í áratugi þar
til hún ákvað sjálf að hætta, sagðist
ekki lengur vera jafn örugg og þá
væri það skynsamlegast.
Heiða var mikil hannyrðakona
og prýddu falleg verk hennar
heimilið. Ófáar lopapeysur prjón-
aði hún, saumaði og heklaði á dúkk-
urnar okkar stelpnanna og fyrir
jólin möluðu saumavélar systranna
á báðum hæðum því auðvitað
þurftu öll börnin í kjallaranum að
fá ný föt. Hún var snillingur í mat-
argerð og bakstri. Við munum
seint gleyma jólaboðunum hennar.
Þvílík veisluborð.
Samband mömmu og Heiðu var
einstakt alla tíð. Þær báru mikla
umhyggju hvor fyrir annarri og
hjálpuðust að með allt sem þurfti,
bæði úti og inni. Meðan þær
bjuggu í sama húsi hittust þær vit-
anlega oft á dag en þegar þær voru
orðnar einar hittust þær alla vega
tvisvar á dag. Heiða kom í morg-
unkaffið til mömmu og svo skrapp
mamma til Heiðu að kvöldinu.
Heiða varð fyrir miklu áfalli
þegar hún missti Ástgeir, einkason
sinn, aðeins 56 ára gamlan. Þá var
það henni mikill styrkur að eiga
góða að og tengdadóttir hennar,
hún Stína, var henni alla tíð afskap-
lega hjálpsöm og góð. Alnafna
hennar, hún „Heiða litla“, bjó hjá
ömmu sinni síðustu árin sem hún
var heima og var það henni mikið
öryggi.
Heiða dvaldi síðustu árin á
Kumbaravogi og Fossheimum.
Hún var síðust systkinanna úr
vestari bænum á Syðri-Hömrum
að kveðja þennan heim.
Við minnumst Heiðu með virð-
ingu og þakklæti og sendum fjöl-
skyldunni samúðarkveðjur. Systk-
inin frá Ártúni 8,
Arndís, Sigríður,
Jóna, Garðar,
Margrét og Sigrún.
Bjarnheiður
Ástgeirsdóttir
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir og afi,
HAFLIÐI JÓSTEINSSON,
Húsavík,
sem lést 2. ágúst á Sjúkrahúsinu á Húsavík,
verður jarðsunginn frá Húsavíkurkirkju
þriðjudaginn 14. ágúst klukkan 14.
Þeim sem vilja minnast hans er bent á Styrktarfélag HSN á
Húsavík eða Gjafasjóð Hvamms.
Laufey Jónsdóttir
börn, tengdabörn og barnabörn
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
fósturfaðir, tengdafaðir,
afi og langafi,
LEIFUR STEINARR HREGGVIÐSSON,
Bakkakoti, Skagafirði,
lést á Sjúkrahúsinu á Akureyri
fimmtudaginn 2. ágúst. Jarðarförin fer fram í Goðdalakirkju
laugardaginn 25. ágúst klukkan 15.
Kerstin Roloff
Ingibjörg Jenný Leifsdóttir Atli Freyr Sveinsson
Haraldur Þór Leifsson
Sigurjón Viðar Leifsson Steinunn Daníela Lárusdóttir
Björn Eysteinn Jóhannsson Inga Pála Eiríksdóttir
Guðný Hrefna Leifsdóttir Haraldur Karl Reynisson
Þorsteinn Ragnar Leifsson Gloria Simone Kucel
Halldór Valur Leifsson Eyrún Eva Steinarsdóttir
Sveinbjörg Inga Leifsdóttir
Guðni Már Leifsson
Swanhild Ylfa Katarína Roloff Leifsdóttir
barnabörn og langafabörn
FALLEGIR LEGSTEINAR
Verið velkomin
Opið: 10-17
alla virka daga
Auðbrekku 4, 200 Kópavogi, sími: 537-1029, www.bergsteinar.is
Flatahraun 5a • www.utfararstofa.is • Símar: 565 5892 & 896 8242
ÚTFARARSTOFA HAFNARFJARÐAR
ÚTFARARSTOFA ÍSLANDS
Auðbrekku 1, Kópavogi síðan 1996
ALÚÐ •VIRÐING • TRAUST • REYNSLA
Símar allan sólarhringinn: 581 3300 & 896 8242 • www.utforin.is
Komum heim til aðstandenda og ræðum skipulag útfarar ef óskað er.
Kristín IngólfsdóttirSverrir Einarsson Margrét Á. Guðjónsd. Hannes Ó. Sampsted