Breiðfirðingur - 01.04.1992, Page 125

KRUMMI ER ALLTAF KRUMMI
123
fór að tala við Ragga og sýna honum hvar við skyldum fara.
Hann var hvergi smeykur. Við héldum áfram. Er við kom-
um upp á Stöngina hvíldum við okkur á ný. Nú sáum við
ofan á þakið á bænum okkar er kúrði hljóður í kyrrð morg-
unsins. Við stóðum upp og alltaf hélt ég í litlu höndina. Ég
mun hafa fundið til nokkurrar ábyrgðar gagnvart litla bróð-
ur.
Næst tóku við skriður og klettaflákar upp að háum
móbergshjalla. Vanalega var farið upp svonefndan Klofning,
sem lá eftir honum endilöngum. Pessa leið fór ég ekki með
litla vininn, heldur suður fyrir og þeim megin upp að stuðla-
berginu sem er næsti klettasvaði. Hann fórum við af einum
stuðli á annan.
Nú vorum við komin upp að Svartakletti. Hann var síðasti
áfanginn upp á brúnina, en hann er hæstur og ekki fær nema
æfðum fjallgöngumönnum. Ég fór hann aldrei nema með
pabba. Nú vorum við orðin þreytt og móð af göngunni og
búin að fækka fötum. Enn settumst við niður og hvíldum
okkur vel. Þá sáum við að farið var að rjúka heima. Fólkið
var þá komið á fætur. Nú sagði þorstinn til sín, einnig var ég
svöng. Hafði ekki fengið mér neitt áður en ég lagði af stað.
Raggi hafði aftur á móti fengið sér brauð og mjólk frammi í
búri. Hann var bara þyrstur. Ég sagði honum að þegar við
kæmum upp á fjallið væru þar nógir lækir til að drekka úr.
Við horfðum hugfangin á fegurðina er blasti við. Hvergi
er annað eins útsýni yfir sveitina okkar eins og af brúninni
fyrir ofan Mávahlíð með Snæfellsjökul gnæfandi í vestri.
Þessi mynd er ein sú fegursta sem ég á frá mínum bernsku-
dögum.
Við héldum norður með Svartastalli og fórum þar upp ein-
stigi sem var tiltölulega auðvelt. Þar á vinstri hönd beljar
Mávahlíðargilið fram af klettunum í fögrum fossum niður
hlíðina. Þá vorum við komin alla leið upp á brún. Við tóku
börð og móar. Það var sama veðurblíðan og fuglasöngurinn
þar uppi. Spóinn vall og hoppaði þúfu af þúfu. Rjúpan lét til
sín heyra og á stórum steini sátu tveir kolsvartir hrafnar og