Breiðfirðingur - 01.04.1992, Qupperneq 134

132
BREIÐFIRÐINGUR
Jóni að frelsa sig með eiði og þótti dómsmönnum auðsætt að
Jón yrði að vinna eið, en ekki Sigríður. Hún væri fáfróð og
ung, en hann hefði „bæði vit og menning fram yfir hana.“
Eins ætti hann auðveldara með að fá menn til að sverja með
sér. í þriðja lagi væri sök hans meiri en hennar. Hann hafði
verið húsbóndi hennar í nokkur ár og haft orð og vit fyrir
henni, „en kallaði aungvar vandalausar konur henni að
þjóna en var alleina nær henni, með hverju hann færði bæði
hana og sig í þetta vonda rykti.“ Orðrómurinn var þarafleið-
andi fyrst og fremst honum að kenna. Pess vegna bar honum
að hreinsa sig og Sigríði af honum með eiði.
Að lokinni ítarlegri athugun á gildandi lögum kvaðst
sýslumaður ekki treysta sér til að bera Jón og Sigríði óbóta-
málum. Honum fannst orðrómurinn ekki nógu sterkur eða
afgerandi til þess að geta sakað þau um blóðskömm eftir
Stóradómi. Aðrir á þinginu treystu sér ekki til þess heldur.
Sigríður hafði þegar boðist til að vinna eið og nú bauð Jón
það sama. Fallist var á tilboð hans vegna þess að engir báru
hann sök, heldur höfðu dómsmenn og sýslumaður aðeins
heyrt „rykti og líkindasögu.“ Jóni var því gefinn kostur á að
vinna svohljóðandi sjöttareið á næsta vorþingi:
Til þess legg ég Jón Oddsson hönd á helga bók og það
segi ég guði að ég hefi aldrei framið óleyfða sambúð í
blóðsamtengingu er til barngetnaðar fremst millum kall-
manns og konu með Sigríði sögð er Halldórsdóttir, og að
svo stöfuðum eiði sé mér svo guð hollur sem ég satt segi,
gramur ef ég lýg.
Þetta þýddi að hann varð að fá fimm karla sem þekktu til
málsins, skilvísa og heiðarlega, til að sverja með sér að þeir
teldu hann segja satt. Að eiði unnum yrðu Jón og Sigríður
„frá því máli gengin utan annað bívísaðist með löglegum
vitnum.“
Jón lofaði sýslumanni að vinna eiðinn að vori og sýslu-
maður nefndi menn til að sanna með honum. Fengjust þeir
ekki til að sverja taldist Jón fallinn á eiði og þá átti málið að
fara fyrir alþingi sumarið eftir „og þau bæði skyld þar til