Breiðfirðingur - 01.04.1992, Qupperneq 136

134
BREIÐFIRÐINGUR
En á leiðinni á sjónum komu að henni hríðir so sem
jóðsótt. Með það komust þau til Dögurðarness, því hann
hafði fengið sér selstöðu þar nærri fyrir tíu aura leigu. Og
var kona hans þar í selinu allt sumarið, en aldrei í Fagur-
ey úr því flutt var í selið.
Nú sem fólkið á Dögurðarnesi formerkti hennar sjúk-
leika buðust konur til að vera hjá henni og gjöra henni til
góða, en hún vildi það ekki þiggja og sturlaðist við þá þær
komu nærri henni. Og fóru þau so tvö ein út í fjós. En
konurnar fóru þangað eftir þeim til að þjóna henni ef á
lægi. En hún sturlaðist enn meira við það. Og Jón bann-
aði þeim að leggja neitt til hennar eða forvitnast um það.
So fóru þau þaðan og ofan að sjónum að lóni nokkru.
Og voru þar lengi fram á kvöldið eða fram á nótt. Og vissi
þá enginn hvað fram fór. Um síðir komu þau þaðan,
hvort sem hann bar hana eða studdi. Og fóru þau inn í
baðstofu. Par bjó hann um hana undir pallinum og mátti
enginn nærri koma annar en hann.
En þá þrír dagar voru liðnir stóð hún upp. Var þá
horfin öll hennar þykkt. Og fór hún so með Jóni út aftur
í Fagurey aftur. Og leyfðu menn sér að segja að menn
hefðu séð þau oft í einni sæng. Það var haft eftir nokkrum
sjómönnum sem þar hafa verið að hann hafi sængað með
hana opinberlega, en [kona] hans var í landi.7
Pessu líkur hefur orðrómurinn verið sem sýslumaður vildi
dóm um. Eftir því sem leið á haustið varð umtalið þrálátara.
Gísli Þórðarson lögmaður varð hans áskynja og skipaði Jóni
Magnússyni sýslumanni að taka málið fyrir að nýju. Það
gerði hann á þriggja hreppa þingi að Staðarbakka í Flelga-
fellssveit 20. nóvember og vildi dóm tólf karla um það „með
hverju móti til lykta skyldi löglega leiðast það óviðurkvæmi-
lega illmæli og vonda rykti, bæði væri talað og hefði talað
verið til þeirra manna Jóns Oddssonar og Sigríðar Halldórs-
dóttur."8
Sýslumanni fannst orðrómurinn hafa aukist og versnað,
„til hins vonda fram yfir það sem hann áður heyrt hafði.“