Breiðfirðingur - 01.04.1992, Qupperneq 188

186
BREIÐFIRÐINGUR
þeirra sem villst höfðu af leið og stóðu ráðvilltir og hjálpar-
vana utan vegar, ofurseldir valdi Bakkusar. Hegning með
fangavist var honum þyrnir í augum. Hann vildi fara allt
aðrar leiðir til að vísa hinum áttavillta bróður til betri vegar
á ný. Auðvitað var í þeim efnum við ofurefli að etja en samt
lét hann aldrei deigan síga og skeytti engu þótt einhverjum
þætti hann fara á skjön við ríkjandi venjur. Hann lét ekkert
ógert sem hann sjálfur taldi að gæti hjálpað hinum auma og
bágstadda.
Allt sem laut að bættri menningu var honum kært. Hann
unni átthögum sínum og því Iandi sem geymdi æskusporin
við Breiðafjörð. Það var því engin tilviljun að hann var
félagi í Breiðfirðingafélaginu og formaður þess um margra
ára skeið.
Ég sem rita þessar línur kynntist sr. Árelíusi í stjórn
Breiðfirðingafélagsins, en ég var ritari stjórnar öll for-
mannsárin hans. Við samstarfsmenn hans vorum stoltir af
foringjanum sem hvarvetna var félaginu til mikils sóma er
koma þurfti fram fyrir hönd þess.
í félagsstarfinu beindist hugur hans framar öðru að heima-
byggðum við Breiðafjörð. Þar vildi hann að félagið léti til sín
taka í ýmsum framfara- og menningarmálum, sem hvarvetna
voru í fjötrum vegna fjárskorts. Hann undi því illa að félagið
sjálft hafði á þessum árum ekki fjárhagslegt bolmagn til að
sinna þeim verkefnum sem honum þóttu við blasa í heima-
byggðum. Fjármagn félagsins var allt bundið í gömlu Breið-
firðingabúð við Skólavörðustíg og nýttist varla félaginu til
hefðbundinna félagsstarfa hvað þá til styrktar öðrum þörfum
málefnum.
Sr. Árelíus var hrifnæmur tilfinningamaður, búinn mikilli
andans orku og unni sér aldrei hvíldar. Hann virtist alltaf
hafa tíma til að gefa af sjálfum sér. Hann var afkastmaður á
andans sviði og naut þá sannarlega hæfileika sinna. Hann
kaus að standa í straumnum og hlífði sér hvergi. Ég minnist
þess er sr. Árelíus varð sextugur. Pá heimsóttum við hann,
félagarnir í stjórn Breiðfirðingafélagsins, og færðum honum