Breiðfirðingur - 01.04.1999, Síða 83

MUNNMÆLI FRÁ BÚLANDSHÖFÐA
81
Nú líður tíminn þegar kemur fram á útmánuði veikjast bæði
bömin og dóu. Þá koma þurrabúðamenn og bjóða aðstoð sína,
sem eigi var þegin. Sleif segir: „Þeir sem búa hér á Búlands-
höfða munu aldrei skorta neins. Þeir munu hafa milli hnífs og
skeiðar, en þeir verða aldrei ríkir nema af ánægjunni af að
vera hér. Héðan vil ég ekki fara hvorki lífs né liðin og vil fá að
hvíla hér.” Mun það hafa verið gert. Sést enn fyrir leiðinu þar
sem Sleif á að hvíla. Það er rétt fyrir neðan vegkantinn sjávar-
megin, en þá var þar enginn vegur sem gefur að skilja. En þar
sem vegurinn er var hóll og var hann kallaður Bæjarhóll og
þar átti bærinn sem Sleif bjó í að hafa staðið. Leiðið var þá
neðst í Bæjarhólnum. Það snýr í suður, norður svo hún sér yfir
Breiðafjörðinn og þar með hefur hún fengið ósk sína upp-
fyllta.
Þetta sagði mér góður vinur minn Helgi Bjarnason Grund,
Eyrarsveit. Bæjarrústirnar voru á hól einum er fór undir
veginn þegar hann var lagður 63, en það er steinn við veginn.
Hann mun hafa verið í vegghleðslunni. Þetta sagði mér Agúst
Lárusson fyrrum bóndi á Búlandshöfða síðar í Kötluholti í
Fróðárhrepp 1976.