Breiðfirðingur - 01.04.1999, Blaðsíða 112

110
BREIÐFIRÐINGUR
Magrtús Vigfússon
voru hvað torskildust. í 1. vísu um Hörðudal stendur: „öldu
hafna eyður“ mannkenning, þ. e. sá sem eyðir gulli. Mjög al-
gengt er að mannkenning sé í vísunni um húsbóndann og
kvenkenning í vísunni um húsfreyjuna. Frá þessu eru þó und-
antekningar, einkum eru mannkenningar í vísum um húsfreyj-
urnar, að þær séu með manni sínum, t. d. í 4. vísu um Hörðu-
dal: „bóla brjótur“ mannkenning, þ. e. sá sem brýtur gull. I sein-
asta vísuorðinu sömu vísu er kvenkenning: „björkin dýja
flóða“, svo að merking seinni hluta vísunnar er þá „með hlýj-
um manni konan.“ Tvær mannkenningar úr vísunum um Hauka-
dal er rétt að skýra. I 12. vísu stendur: „klótabeitir" mann-
kenning og er þar sagt: „konan býður manninum kærleiks.“ I
32. vísu er mannkenningin: „lundur ríta.“ I 19. vísu um Hörðu-
dal stendur „beim“ þolfall af heitinu „beimur“ um mann. Af
fátíðu orði er rétt að nefna „óringur" í 20. og 25. erindi um
Haukadal, en „ringur“ merkir lélegur eða slæmur og „óringur“
þá andstæðu þess. í seinasta erindi stendur: „þrotin er Kvásis
æða lá.“ Skáldamjöðurinn var úr blóði dvergsins Kvásis, og
„lá“ merkir blóð. Blóð æða Kvásis er því skáldskapurinn.
Athygli vekur þegar lesnar eru bæjarvísur þessar yfir Hörðu-
dal og Haukadal, að Magnús hefur rímað saman e og i og
einnig stundum u og ö. Hann hefur verið sem kallað var hljóð-