Stjarnan - 01.06.1919, Síða 14

46
STJARNAN.
inum með sorg og skömm, en að lokum
sjáum vér hinn annan Adam, sem sigr-
að hefir synd, dauða og gröf, í hásætinu
sem konung konunganna og’ Drottin
drotnanna, sem ríkja mun í sínu dýrðar
ríki um aldur og æfi.
Hún opinberar hið guðdómlega áform
pegar þú ert búinn að lesa þessa bók
með gaumgæfni, munt þú sjá að hún er
meiri en bók, sem full er af ósaman-
hangandi setningum, spakmælum og
huggunarorðum. Hún er bók, sem læt-
ur í ljós hið guðdómlega áform, og ekki
einungis vísar hún monnum veg hjálp-
ræðisins, heldur lýsir hún sorgarbraut
Guðs fólks yfir eyðimörkina og kunn-
gjörir örlög heimsins sem Guð hefir
skapað og safnaðarins, sem hann hefir
endurleyst.
]tegar vér skoðum þetta mikla verk
þannig sjáum vér að þetta er ekkert
mannaverk. pegar Columbus sá Orin-
oco fljótið sagði einhver við hann, að
hann hefði fundið eyju, en hann svar-
aði: “Ekkert, fljót eins og þetta getur
komið úr eyju. Hinn geysivíði straum-
um tæmir vatn heillar heimsálfu í haf-
ið.” pannig er þessari bók bókanna
varið; hún hefir ekki upptök sín í
hjörtum svikara, lygara og blindra leið-
toga. Hún á upptök sín í skauti hins
eilífa vísdóms, kærleika og náðar. Hún
er eftirrit hins gvtðdómiega iundernis
auglýsing hins guðdómlega áforms, og
opinberun hins gnðdómlega vilja. Guð
hjálpi oss til að meðtaka hana, trúa
henni og verða hólpnir fyrir náð Jesfi
Krists, Drottins vors.
Hann uppgötvaði það
Maður nokkur var mjög fijótfær,
reiddist oft í samfélagi við aðra. Til
þess að komast hjá freistingunni, sagði
hann við sjálfan sig: “Eg vil taka mig
upp og fara í burtu frá því mannfélagi,
sem eg tilheyri og lifa á afskektum stað
pá mun eg vissulega öðlast frið.
Hann lagði svo af stað út í öræfin og
bjó í helli nokkrum skamt frá svolitlum
læk.
Einn morgun fór hann eins og hann
var vanur til lækjarins til að sækja vatn
þegar hann var búinn að fylla krukkuna
setti hann hana á jörðina, en hún steypt
ist um. Hann fylti hana í annað og þrið-
ja sinn en það fór alt á sama veg', af því
að botninn var lítill og jörðin óslétt. Nú
varð hann ofsareiður og henti krukk-
unni í klettinn, svo hún mölbrotnaði.
Fyrst þegar brotin lágu í kring um
hann hvarf liann aftur til sjálfs sín.
Hann viðurkendi þá að reiðin ætti upp-
tök sín í hans eigin hjarta. Nú fór hann
að skammast sín og játaði að sérhver
freistast þegar hann er dreginn og
veiddur af sinni eigin girnd.
Mannlegir speglar.
Ofurlítill daggardropi, sem loðir við
iaufblað á fögrum sumarmorgni þegar
kyrð hvílir yfir allri náttúrunni, endur-
speglar allan hinn bláa himin. En
hvaða smámynd þetta er af þessum
geysivíða geimi. pannig getur Guðs
barn, þó líf þess sé líttt kunnugt og
áhrif þess sé mjög svo takmörkuð, end-
urspeglað lyndiseinkenni Krists.
Stórt stöðuvatn getur aðeins endur
speglað hinn sama bláa himin, sem
daggardropinn endurspeglar. Samt
sem áður getur það gefið stærri mynd
af hinum víða geimi; en, nema vatnið
sé kyrt og það sé logn, mun endurskin-
ið ekki verða fullkomin mynd. pannig
verður hin sterkasta sál að vera róleg
frammi fyrir Guði og’ hvíla í Jesú til
þess að geta endurspeglað mynd Krists
og opinberað heiminum elsku hans.
N.P.N.