Stjarnan - 01.02.1921, Qupperneq 11

STJARNAN
27
Kershaw dómari, sem gekk fram hjá
meSan séra Anderson beið eftir herra
Conan. Dómarinn beygöi sig og tók
bókina og opnaöi hana.
“Kaþólskt kver! Það er undarlegt að
þér, sem eruS mótmælenda prestur, skul-
iS lesa þess konar bækur.”
Er hann fletti bókinni varð fyrir hon-
um sá staður, þar sem talað er um mynd-
ugleika kirkjunnar, og fór hann ósjálf-
rátt að lesa:
“Spurning: Hvernig fer þú aS sanna
það, aS kirkjan hafi vald til þess aS
skipa hátíSis- og helgidaga?
“Svar: Einmitt meS því, að hún hef-
ir fært hvildina frá sabbatsdeginum yfir
á sunnudaginn og á þaS fallast mótmæl-
endurnir, og komast þannig í mótsögn
við sjálfa sig, þar sem þeir halda sunnu-
daginn stranglega heilagan, en vanhelga
þó f'esta aSra helgidaga, sem þessi sama
kirkja hefir innleitt.”
AuSsjáanlega hafði dómarinn aldrei
lesiS þetta fyr og fundust honum þessi
orS mjög svo undraverS; en séra'Ander-
son hafSi ekkert tækifæri til aS útskýra
þetta fyrir honum, því i sama svipinn
kom herra Conan meS biblíuna og þeir
byrjuSu samtalið aftur.
“Herra Conan, þér trúiS biblíunni og
viðurkenniS hana alla, gjörið þér ekki?”
spurSi séra Anderson.
“Jú, þaS gjöra allir góSir kaþólskir
menn.”
“Já, eg ihugsaSi aS þaS væri þannig;
því í athugasemd, sem eg rak mig á fyrir
neðan annaS Pétursbréf, stendur: “Hver
einasti þáttur hinnar heilögu ritningar er
ritaSur af mönnum, sem voru innblásnir
af Heilögum Anda, og lýsir kirkjan því
yfir, aS svo hafi veriS.”
“Vitaskuld, séra Anderson, trú min
er undirorpin kenningu kirkjunnar,”
bætti herra Conan viS.
“Gott látum okkur nú sjá hvaS biblían
segir:
“í 7. kapítúlanum í Daníels bók les-
um vér um vitrun, þar sem spámannin-
um voru sýnd fjögur stór dýr: ljón,
bjarndýr, pardusdýr og nafnlaust dýr.
Athugasemdin fyrir neSan þennan kafla
segir: “Nefnilega hiS kaldverska, pers-
neska, gríska og rómverska ríki.” AS
þetta 'sé rétt, er engum vafa bundiS.
“í vitruninni sá spámaSurinn enn
fremur “tíu horn” á fjórSa dýrinu, og
athugasemdin fyir neSan segir: “Tíu
horn, þ. e. tu ríki, sem fjórSa ríkinu var
skift i”. Þetta er alveg rétt, því á milli
351 og 476 e. Kr. var hinu vestræna
Rómaríki skift í milli tíu þjóSa: Franka,
Alemanna, Burgunda, Sueva, Vandæla,
Vesturgota, Engilsaxa, Longobarda,
Austurgota og Herúla.
“Eftir aS hafa séS þau tíu horn feSa
ríki), segir spámaSurinn enn framar:
“Annað horn spratt upp meSal þeirra,
og til þess aS þessi stikill kæmist fyrir,
voru slitin upp þrjú af hinum fyrri
hornunum; þessi stikill hafS augu, eins
og manns augu og munn þann, er talaSi
guSlöstunaryrði ('stóryrðij”. Milli 493 og
538 e. Kr. urSu einmitt þrjú af hinum
fyrnefndu hornum (eSa konungum) upp-
rætt samkvæmt orSum spádómsins. ÞaS
voru Herúlarnir á ítalíu, Viandærilnir 5
Afríku og Austurgotarnir í Rómaborg.”
“Eg þekki þessa sögulegu atburSi,”
mælti herra Conan, “og þér vitiS vel aS
þeir voru upprættir vegna villukenning-
ar sinnar, sér í lagi Austurgotarnir.
Biskupinn í Rómaborg var sá, sem kom
herum hins austræna Rómaríkis til að
hreinsa borgina fyrir villutrú."
“Já, alveg rétt, iherra Conan; þaS var
trúarbragSastríS, sem færSi þessi þrjú
ríki úr sögunni. Þau fylgdu öll aríusar-
trúnni og kaþólska kirkjan sá um þaS,
aS þau væru eySilögð,” sagði séra And-
erson.
“En takið nú eftir: ÞaS horn, sem
upprætti þau, hafði “munn þann, sem
talaði guSlöstunaryrSi” 8. vers. í 24.
versi er sagt aS sama hornið mundi “und-
iroka þrjá konunga”, og samtímis bætir
spámaSurinn viS: “Hann mun ......
hafa í hyggju aS umbreyta tímum og
lögum; og þeir munu honum í hendur