Stjarnan - 01.06.1921, Blaðsíða 2

82
STJARNAN
Hugarfar Krists.
“Yeriö með 'Sama hugarfari og Jes-
ús Kristur var/’ Þetta er fremur stutt
setning og fljótlesin, en felur í sér ó-
tæmandi umhugsunarefni, og enginn
þarf aö leggja hart á sig til aö geta fund-
iö yfirgfripsmikinn sannleika í henni.
Tafnvel sannleikselskuni manneskjum
hættir oft. til aö fara fljótt yfir mikils-
vægu atriðin, ef til vill stundum af því,
að þau oft eru borin fram með fáum orð-
um, í stuttum og efnismiklum setning-
um.
Margir eru þeir sjálfsagc, sem hyggja
sig feta í fótspor Krists, sem hafa
mundu þörf á, að “rannsaka og prófa
sjálfa sig”, eins og postulinn segir, og
hér höfum vér þá ágætan prófstein:
“Verið með sama hugarfari og Kristur
Jesús var.”
Hér skal ekki reynt að sökkva sér
djúpt í þetta ómælisdjúp Krists full-
komna hugarfars, heldur að eins bent á
nokkra augljósustu þættina í hugarfari
Krists. r
1. Hann elskaði með eilífum, falslaus-
um kærleika, kærleika, sem stóðst próf-
ið. fjóh. 15, 13). Kærleikurinn er há-
mark fullkomnunar, og “fellur aldrei úr
gildi’ Yi. Kor. 13, 8J.
2. Hann var hlýðinn alt fram í dauð-
ann og beygði sig i öllu undir vilja
föðursins. ("Fil. 2, 8. Lúk. 22, 42).
3. Hann viðurkendi gildi Guðs boða
og hélt þau öll. þjóh. 15, 10).
4. Hann var óeigingjarn, lítillækkaði
sig sjálfan og tók á sig þjóns mynd (Fil.
2, 7. 8j. Þetta gekk lærisveinum hans
verst að læra, og svo er enn. Sumir virð-
ast hógværir og lítillátir, en eru þó mikl-
ir í sjálfs sín áliti, eru ekki litillátir af
hjarta. Hann var hógvær og af hjarta
litillátur. (Mtt. 11, 29L
5. Hann var þó skorinortur og hrein-
skilinn og sagði sannleikann, þótt hann
stundum sýndi myndugleika. (Matt. 23,
13—29Y
6. Hann var vandlátur mjög vegna
málefnis Guðs og hinna þar að lútandi
verklegu framkvæmda, og refsaði allri
• óhæfilega meðferð á þeim hlutum. (Matt.
21, 12. 13;
.7. Hann var guörækjnn og fann þörf-
ina á að lifa i nánu bænasmbandi við
íöðurinn, og gæfist ekki annar tími, not-
aði hann hvíldartímann. (Hebr. 5, 7;
Lúk. 6, 12; Mark. 1, 35). Hann elskaði
réttlæti og dæmdi með réttvísi, ekki eftir
ytra útlti. Það var unun hans að óttast
Guð og gera rétt. (Hebr. 1, 9; Es. 11,
3—5)-
8. Hann fyrirgaf meingjörðarmönnum
sínum og bað um fyrirgefningu fyrir þá.
Þegar mennirnir, líkt og hinir valda-
fiknu, eigingjörnu fræðimenn Gyðing-
anna, svífast einskis til þess að geta tran-
að sér fram og náð tilgangi sínum, en að-
hafast jafnvel það vítaverðasta, þá eig-
um vér að ihafa það hugarfar, sem skil-
ur, að þeir eru svo afvegaleiddir af eig-
ingjörnum hvötum og blindaðir af þessa
heims guði, að þeir “vita ekki hvað þeir
gera.” Þá getum vér lika fyrirgefið.
éLúk. 33, 34;.
9. Hann var náðugur og miskunn-
samur, og mildur við villuráfandi. CJóh.
1, 14; Matt. 9, 13; Jóh. 8, 11).
10. Hann var fórnfús og hjálpsamur.
fMatt. 20, 28; Jóh. 9, 11; Matt. 11, 5).
11. Hann var aldrei á valdi tilviljana
og ytri kringumstæða, en ávalt herra
þess alls. þMatt. 14, 16; Matt. 8, 26).
12. Hann lifði öðrum til fyrirmyndar
og eftirlét aðeins eftirbreytnisvert dæmi.
(1. Pét. 2, 21; Jóh. 13, 15;.
Að vera með sama. hugarfari og Krist-
ur Tesús var, er að lifa hans lífi. “Sá,
sem segist vera stöðugur í honum, hon-
um ber að breyta eins og hann breytti.”
Engin ákvörðun og engar reglur geta
framleitt sannkristinn mann í daglegri
hegðan, heldur aðeins hreint og guðinn-
blásið hjarta.
P. Siguriísson.