Stjarnan - 01.06.1921, Qupperneq 8

88
STJARNAN
Litarsveinn nokkur, sem Jóhann hét,
umgekst spilta menn, og sjálfur var hann
drykkjumaöur mikill, er lét blótsyrðin
heyrast hvert sem hann fór og tók oft
og tíöum þátt í áflogum. Hann fór illa
meö konu sina og lifði mjög svallsömu
lífi. Hús hans var þess vegna orðið
heimili eymdarinnar. Það stóð þar að
mestu leyti tómt og húsgagnalaust. Kon-
an hans var tötrum kkedd. Skömm og
skuld voru hinar tvær hræðilegu ylgjur,
sem stöðuglega eltu hann. Einu sinni
bar það við, að hann, svo að segja á móti
vilja sínum, hlustaði á alvarlega áminn-
ingarræðu og notaði Drottinn þessa ræðu
til að fá inngöngu í hjarta hans. Hann
varð mjög svo órólegur í samvizkunni og
áhyggjufullur fyrir ástandi sálar sinnar,
svo hann fór að sækja kirkju þrátt fyrir
það, að hann var mjög illa til fara.
Að lokum vann sá Drottinn, sem kom
til að frelsa hið týnda, sigur í hjarta hans
og hin huggunarriku fyrirheit fagnaðar-
erindisins reistu þessa föllnu sál upp.
Nú varð merkileg breyting á lífi hins ó-
farsæla Jóhanns. Hann fór undir eins
að borga hina miklu skuld, sem hann
liafði á veitingahúsunum og hélt áfram
að borga allar skuldir svo að hann að
iokum skuldaði engum neitt nema það.
að elska þá. Hann prýddi hús sitt að
utan og heimili hans varð hreinlegt. Svo
komu húsgögnin. Konan íhans sýndi sig
ætíð vel, klædd og þegar kirkjuklukkurn-
ar kölluðu söfnuðinn saman í hús Drott-
ins, voru þau hjónin hér um bil undan-
tekningarlaust með í hópnum.
En þessi snögga breyting á þessum
manni, sem áöur hafði verið alræmdur,
var mjög svo eftirtektaverð. Sumir undr-
uðust þetta, aðrir gjörðu gys að honum.
Þeir reyndu að stríða honum; þeir freist-
uðu hans; þeir úthúðuðu honum og
gjörðu alt, sem þeir gátu, til þess að draga
hann i burtu frá Drotni sínum. En Jó-
hann stóð stöðugur i sannleikanum og
allar árásir mótstöðumannanna höfðu að
eins þau áhrif á hann, að hann sýndi enn
meiri þolinmæði og árvekni. Hann varð
að þola margt ilt í litunarhúsinu, þar
'sem hann vann með svo mörgum rudda-
legum og fáfróðum mönnum. Tveir
meðal verkamannanna reyndu um tíma,
þó hálfhræddir, að taka málstað hans;
en áður en langt um leið urðu þeir þreytt-
ir á gysinu, sem hinir gjörðu að þeim, og
þeir afneituðu hinni kristilegu játningu
sinni, svo að þeir að lokum urðu verri en
þeir nokkurn tíma höfðu verið.
Þannig stóð þessi auðmjúki fylgjandi
Krists aleinn aftur eins og sauður meðal
úlfa. Og þó var hann ekki einsamall,
því Drottinn var með honum. Stundum
reyndi hann að verja mál sitt og það með
rÖkum; en oftast nær fylgd hann dæmi
frelsarans og þagði þegar hinir ákærðu
hann og gjörðu gys að honum. Hin
dæmalausa hógværð hans vakti mikía
eftirtekt, þar eð hann áður hafði verið
svo ofsafenginn, að félagar hans höfðu
óttast hann. Auðvitað hafði ihin kristi-
lega ibreytni Jóhanns áhrif á alla, sem
hann umgekst. Það var andstæðingum
hans miklu erfiðara að standa á móti
þeim rnikla sannleikskrafti, sem breytni
hans hafði í för með sér, en þeim, sem'
tunga hans mælti.
Einn dag voru verkamennirnr í litar-
húsinu búnir að tala hér um bil klukku-
stund um hvernig kristindómurinn væri
orsök í allri þeirri eymd og neyð, sem
má finna í heiminum, rneðan þeir á hinn
bóginn stærðu sig af, að ef þeirra skoð-
anir fengju framgang, mundu þær koma