Stjarnan - 01.02.1923, Side 11

STJARNAN
27
skelfileg og svo miklu tilfinnanlegri,
þegar hann hugsaði um mótsetninguna,
nefnilega, að hafa hjá sér sína kæru eig-
inkonu, sem tók svo mikinn þátt í starfi
hans og sýndi svo mikinn áhuga fyrir
hinu mikla lifsverki hans. Þegar skipið,
sem flutti hana, kæmi inn á höfnina,
mundi hann aftur fagna yfir tilver-
unni.
Þegar vorið kom aftur, sáust ýms
merki upp á nýtt lif og starf á kristni-
hoðsstöðinni í Rangoon. Hin léttu fóta-
tök konu heyrðust í húsinu og vitnuðu
þau um, að hún væri búin að fá heilsuna
aftur. Einnig náði hljómurinn af barns-
rödd inn í framstofuna, þar sem herra
Judson sat með kennara sínum. Hið
þurra, forna, birmanska mál varð eins
og alt í einu lifandi við þetta heimilis-
hljóð. Frú Judson var nú fyrir löngu
búin að taka við stjórn heimilisins, svo
að maður hennar gæti hindrunarlaust
stundað nám sitt. Þess vegna var oft
og tíðum hennar eigin námi slitið — þeg-
ar hún þurfti aö sjá um ýmislegt við-
víkjandi heimilinu. En það kom í ljós,
að þessar hindranir voru hin fljótasta
leið til að öðlast orðafjöldann. Oft í
umgengni sinni við þjónana, varð hún
að tala birmönsku allan daginn. Hin
litla Emely lærði einnig smám saman
birmönsk orð og setningar þangað til að
hún fór að tala máliö og syngja nokkra
söngva. Og þó að hún var í landinu að
eins sex ár, gleymdi hún aldrei seinna
meir í lífinu að tala og rita hið birm-
anska mál. Sálmur, sem hún oft söng,
þegar hún stálpaðist, kallaöi æfinlega
tárin fram í augun hennar, þó að hún
gæti ekki gert sér grein fyrir þvi.
Þannig liðu í annríki hinir fögru vor-
og sumardagar, þangað til að hið farsæla
haust kom. Eins og undanfari hinnar
miklu gleði, sem beiö þeirra, komu góð
tíðindi frá Vesturheimi, sem fyltu hið
litla heimili í Rangoon með þakklæti.
Eftir að hafa beðið i þrjú ár, fengu þau
vissu fyrir því, að hinir amerísku Bapt-
istar höfðu tekið herra og frú Judson í
þjónustu sína og þeir mundu bera ábyrgð
á því, að kaup þeirra yrði borgað fram-
vegis. Þessari byrði var þess vegna létt
af herðum hinna ensku trúboða í Seram-
pore, sem um allan þennan tíma höfðu,
samkvæmt fyrirheiti sínu, útvegað þess-
um tveimur amerisku kristniboðum pen-
inga úr sinum eigin litla sjóði.
Rás viðburðanna í Guðs hendi.
Bftir Willicm A. Spicer.
X.
“Hann mun gjöra fastan sáttmála við
marga á seinni sjöundinni.”
Hinar sextíu og níu vikur af þessu
spádómstímabili enduðu þegar Kristur,
hinn smurði, kom fram árið 27 e. Kr.
Þar næst fylgdi hin síðasta sjöund eða
vika af þessu timabili—sjö síðustu árin.
“Að hálfnaðri sjöundinni” mundi hinn
smurði aftaka sláturfórnina. fDan. 9:
27).
Þannig sjáum vér, að spádómurinn
um hinar sjötíu vikur snertir hinn mik-
ilvægasta atburð, krossfestingu Krists,
sem ekkert getur komist í samjöfnuð við
þar til Kristur kemur aftur í dýrð og
vegsemd, sem íkonungur konunganna og
drottinn drotnanna. Jafnvel þá verður
krossinn hans mesta vegsemd. Honum
er gefið nafn, sem er öllum nöfnum
æðra, af því að hann lítillækkaöi sig
sjálfan alt til dauðans, “já, alt til dauð-
ans á krossinum.”
“í fylling tímans” sendi Guð sin sinn
son í líking syndugs holds. Það var dá-
samlegt að fá að lifa á þeim tíma. Þeg-