Stjarnan - 01.06.1930, Síða 9

STJARNAN
89
ef hann skyldi deyja, þá ætti ég aÖ vera
enn áhyggjufyllri yfir sáluhjálp .minni.
Eg tók hann inn í káetuna til mín og lét
hann i kojuna við hliðina á minni rekkju,
til þess aö ég gæti litið toetur eftir honurn.
Og ég skipaði þeim, sem vöktu yfir hon-
urn á nóttunni, að vekja mig ef þeir sæju
nokkra breytinga á honum. Eg vaknaði
næsta morgun laust eftir birtingu. Það
fyrsta sem kom mér til hugar var
Christoffer. Eg rétti út höndina og
strauk henni um enni hans. Það var kalt.
Eg fann að hann var þegar dauður. Eg
kallaði á vökumanninn og sagði við hann.
"Christoffer er dáinn, hvers vegna vaktir
þú mig ekki ?” Hann svaraði “Eg var
hjá* honum fyrir hálfum klukkutíma og
gaf honum meðal, en sá þá enga breytingu
á honum.” Aumingja Christoffer var nú
lagður út á þilfarið og að lokurn saumaður
inn í segldúk og var þungur sandpoki lát-
inn til-fóta. Þegar við höfðum ákveðið
tírnann fyrir greftrunina, fór ég að verða
órólegur yfir því, sem ég áleit skyldu
rnína. Eg fann að ég var syndari í aug-
um Guðs og það myndi vera mér órnögu-
legt að gera bæn opinberlega. En samt
sem áður gat ég ómögulega fengið mig til
að sökkva þessum aumingja manni í
sjóinn, án þess að hafa nokkra kristilega
athöfn. Meðan ég var að ígrunda hvað
ég ætti að gera, kom brytinn og spurði
mig, hvort mig langaði til að fá bæna-
bók af því tagi, sem notað er í ensku
þjóðkirkjunni. “Já,” sagði ég, “hefir
þú eina?” “Já.” “Gerðu svo vel að láta
mig sjá hana.”
Þetta var einmitt bókin, sem ég þurfti
með, því þegar ég var á brezku herskip-
unum, hafði ég oft heyrt skipsprestana
lesa bænir í þesskonar íbók, þegar látnir
siglingamenn voru greftraðir. En þetta
var fyrsta greftrunin, sem hafði átt sér
stað síðan ég var orðinn skipstjóri.
Eg opnaði bókina og fann þar bæn, sem
átti við þetta tækifæri. Planki var tekinn
fram og var annar endi hans látinn út
fyrir skipshliðina og likið látið á hann,
til þess að það, þegar hinurn endanum var
lyft, ntyndi renna ofan í sjóinn, fæt-
u.rnir fyrst. Allir skipverjar, að undan-
teknum manninunr við stýrið, mynduðu
hring utan urn aumingja Christoffer, til
þess að kveðja hann i hinsta sinn og
sökkva líki hans í sjóinn, þegar skipun til
þess yrði gefin. Aðeins hugsunin um að
halda guðsþjónustu yfir látnum manni
án þess að hafa tekið sinnaskiftum, gerði
mig mjög órólegan. Eg hafði beðið stýri-
manninn um að láta mig vita, þegar allur
undirbúningur væri gerður, og gekk ég
ofan í káetuna á meðan. Þegar nrér var
gert boð unr að alt væri til reiðu, sté ég
skjálfandi upp á þilfarið nreð opna bók-
ina i hendi nrér. Allir skipverjar tóku
lotningarfullir ofan. Þegar ég fór að
lesa, ætlaði röddin að bregðast nrér, þvi
að ég var svo snortinn, að ég gat varla
lesið skýrt. Eík fann sjálfur að ég var
syndari í augunr Guðs. Þegar ég endaði
seinustu setninguna gaf ég bendingu með
hendinni að lyfta plankanunr, og flýtti
ég mér ofan í káetuna. Meðan ég enn var
í stiganunr lreyrði ég aumingja Christof-
fer detta í sjóinn. Eg fór ofan í bæna-
klefa minn og úthelti þar hjarta nrínu í
bæn unr fyrirgefningu synda nrinna og
lrins aumingja nranns, se nrnú var að
sökkva dýpra og dýpra að sjávarbotn-
inunr.
Þetta var 30. septenrber, eftir 26 daga
siglingu frá Virginia tanganunr. Frá
þeinr degi fann ég nrig falinn vilja Guðs
á hendur og ég gerði það heit, að halda
nrér frá öllunr ófrjósönrum verkunr
myrkursins og leita fagnaðar hins eilífa
lífs. Eg held að Guð á þeim tíma hafi
fyrirgefið nrér allar sýndir nrínar. A
sanra tínra gerði ég Guði eftirfarandi há-
tíðiega heit, senr ég fann í kristilegri bók :
“Þú, hinn eilífi og blessaði Guð! Eg
kenr fram fyrir þig i allri auðmýkt og
lítillæti. Eg veit vel, hversu óverðugur
slíkur syndugur ornrur eins og ég er til
að koma fram fyrir hina upphöfnu Há-
tign hinrinsins, Konung konunganna og