Stjarnan - 01.06.1930, Blaðsíða 12

92
STJARNAiN
Því næst er allur undirbúningur gerÖ-
ur, til ab hlusta á þaÖ, sem Drottinn hefir
að bjóða. vrébönd er sett um alt fjallið,
til þess aÖ enginn stigi þar upp. Fólkið
helgar og hreinsar sig og á þriðja degi
stigur Drottinn ofan á fjallið i augsýn
lýösins. Þá kom hann í dimmu skýi í
reiðarþrumum og eldingum. Reykmökk-
urinn stóð upp af því eins og af brennandi
ofni og alt fjallið lék á reiðiskjálfi.
Lúðurþyturinn frá þeim tíu þúsund
englum, sem fylgdi honum varð sí og æ
sterkari. Allur lýðurinn stóð skjálfandi
fyrir utan véböndin og jafnvel Móses
skelfdist. Þá voru þeir Móses og Aron
kallaðir upp á fjallið og Drottinn kunn-
gjörði lýðnum lögmál sitt, tíu boðorðin.
Þetta lögmál var grundvöllur bæði hins
gamla og nýja sáttmála. Það var hlutur-
inn, sem sáttmálinn var um, eins og jörð-
in var hluturinn, sem samningurinn var
um milli þeirra Guðmundar og Úlfljóts.
Þegar Drottinn hafði kunngjört alt lög-
máli.ð (2. Mós. 20:1-17.), gerði allur
lýðurinn einu sinni enn það heit: “Vér
skulum hlýðai.” 2. Mós. 20:19. Nú
höfðu Israelsmenn bæði heyrt lögmálið
og einnig heitið að hlýða því, svo nú var
aðeins eftir að staðfesta sáttmálann um
þetta lögmál. Það var gert rétt á eftir,
því að vér lesum:
“Og hann sagði við Móses: Stíg upp
til Drottins, þú og Aron, Nadab og
Abíhú, og sjötíu af öldungum ísraels, og
skuluð þér falla fram álengdar. Móse
einn skal koma í nálægð Drottins, en
hinir skulu ekki nærri koma og fólkið
skal ekki heldur stíga upp með honum.
Og Móse kom og sagði fólkinu öll orð
Drottins og öll lagaákvæðin [boðorðin] ;
svaraði þá fólkið einum munni og sagði:
Vér skulum gera alt það, sem Drottinn
hefir hoðið. Og Móses skrifaði öll orð
Drottins; en næsta morgun reis hann árla
og reisti altari undir fjallinu og tólf
merkissteina eftir tólf kynkvíslum ísraels.
Síðan sendi hann unga menn af ísraels
mönnum og þeir færðu Drottni brenni-
fórnir og slátruðu uxum til þakkarfórna.
Og Móse tók helming blóðsins og helti
þvi fórnarskálarnar en hinum helming
blóðsins stökti hann á altarið. Þvi næst
tók hann sáttmálsbókina og las upp fyrir
lýðnum; en þeir sögðu : Vér skulmn gcra
alt það, sem Drottinn hefir. boðið og
hlýðnast því. Þá tók Móse blóðið,
stökti því á fólkið og sagði: þetta er
blóð þess sáttmála, sem Drottinn hefir
gjört við yður og bygður er á öllum þess-
um orðum.” 2. Mós. 24:1-8.
Þannig var sáttmálinn staðfestur með
blóði af fórnum, sem voru táknmyndir
upp á Krist, eftir að boðorðin höfðu
þrisvar sinnum veriS kunngjörð ísraels-
mönnum (2. Mós. 20:1-17; 24:3, 7.),
einu sinni af Guði og tvisvar sinnum af
Móse, og fólkið hafði þrisvar sinnum
heitið að hlýða þeim boðorðum. 2. Mós.
20:19; 24:3, 7.
Af þessu er það auðséð að sú kenning,
sem surnir prestar vilja halda á lofti, að
lógmálstöflurnar skyldu vera gamli
sáttmálinn, er á engu ibygð, því að
fsraelsmenn höfðu ennj' jekki meStekið
lögmálstöflurnar. Sjá 2. Mós. 24:12.
Fjörutiu dögum eftir að staðfestingu
þessa sáttmála brutu ísraelsmenn hann
með því að afneita Guði, steypa gull-
kálf, tilbiðja og heiðra hann sem frelsara
sinn og drýgja ýmsar aðrar svívirðilegar
syndir. En takið eftir að sáttniálsrof
fsraelsmanna breytti engu boðorði í lög-
máli Guös; það lögmál stóð óhaggað
eftir sem áður. Og síðar í þessari grein
munum vér einnig sjá, að það að' Kristur
uppfylti .lögmálið, breytti ekki heldur
neinu atriði í því. ÞaS stendur óhagg-
anlegt eins lengi og Guð himins og jarðar
er á lífi.
Af hálfu Guðs var þessi sáttmáli góð-
ur, því að hann efndi sín loforð, en af
hálfu lýðsins var hann ekki óaðfinnan-
legur, þvi að fólkið hafði lofað að halda
þennan sáttmála af eigin rammleik, en
ekki einu sinni beðið GuS um hjálp til
þess, um kraft og náð til að breyta eftir