Stjarnan - 01.07.1930, Blaðsíða 9

< T J A R N A N
105
fann hvöt hjá mér til aÖ vera aleinn á ein-
hverjum staÖ, þar sem eg mundi geta gef-
ið tilfinningum minum rúm, að það kom
mér til hugar, ef að eg aðeins gæti komist
inn í hinn þétta skóg, myndi mér verða
léttara fyrir hjartanu. Áður en langt leið
var mér gefið tækifæri til þess. Með
Biblíuna i vasanum gekk eg út úr borg-
inni meðfram ströndinni, þangað til að
eg fann stíg, sem lá inn í þéttan skóg. Hér
inni naut eg frelsisins i bæninni eins og
eg aldrei hafSi reynt áður. Þetta var
vissulega gleðileg stund. Hvenær sem eg
í viðskiftum mínum fann tómstund eyddi
eg henni í þessum skógi í bæn til Guðs.
Og stundum klifraði eg af ótta við slöng-
ur, upp í eitthvert tré, þar sem eg sat og
las i Biblíunni og bað til Drottins. þetta
voru inndælar stundir. Sannleiki Drott-
ins virtist mér vera dýrmætur. Og þó
hélt eg á þeim tíma, hversu undarlegt sem
það kann að heyrast, að eg hefði ekki
fengið fyrirgefningu synda minna; en eg
fagnaði yfir því, aS eg varð fyrir áhrif-
um til þess betra. Eg hafði alla tíð það
á tilfinningunni, þegar eg fór frá þeim
stað, að eg hefði notið ríkulegrar bless-
unar. Hversu leiðinlegt var það ekki að
snúa aftur inn í hinn veraldlega gaura-
gang, eftir að hafa haft þessar friSarríku
stundir aleinn með Drotni mínum.
Þegar við höfðum fengið fullan farm,
sigldum við til Paraiba, þar sem enn var
hungursneyð. Við kendum í brjósti um
hina fátæku og við fórum að miðla hin-
um hungruðu meSal þeirra af farminum.
Þegar yfirvöldin fréttu þetta, opnuðu þau
dyr fangahúsanna og leyfðu föngunum að
fara og betla hjá okkur. Þar eg hafði
ekkert leyfi hjá eiganda skipsins til að
gefa í iburtu nokkuð af farminum hikaði
eg mér við að gjöra þetta; en eg áleit það
mikil forréttindi að seSja þessar aumingja
hungruSu og hálfnöktu manneskjur á eig-
in kostnað. Eg taldi þær ekki, en eg held
áð það stundum hafi verið fimtíu i senn,
sem fengu farina hjá mér.
Þegar eg var búinn að afferma skipið,
gaf fylkisstjórinn mér leyfi til að sækja
annan farm og fékk eg meðmælingabréf
til borgarstjórans með bæn um hjálp.
Um það leyti kom skipiS “Marblehead”
frá Massachusetts til Páraiba. Skipstjór-
inn á því hét Broughton. Hann var hinn
fyrsti kristni maður, sem eg hafði séð síð-
an eg fór frá Bandaríkjunum, og með
honum hafði eg margar inndælar stundir.
Siðan eg gjörði fyrnefndan sáttmála við
Guð, hafði eg lagt þaS í vana að eyða
tímanum fyrir morgunverð í Bibliulestur
og íhugun. Þetta hefi eg fundið að vera
hina bestu aðferð til að byrja daginn með.
1 ágúst mánuði 1825 sigldum við í
fjórða sinn frá Paraiba og komum til bæj-
ar, sem heitir Espiritu Santo. Eg afhenti
bæjarstjóranum meSniælingarbréfið, en
bann neitaði að selja mér vörur, af því að
lögin leyfðu honum það ekki. Við sigld-
um þá suður til St. Francisco. Þar voru
skipin svo mörg, sem tóku inn farm inni
á höfninni, að við gátum ekki komist að.
Við héldum þess vegna áfram til Rio
Grande, um fimm hundruð mílur þaSan
til suðurs. Sú borg liggur fleiri mílur
inn frá fljótsmynninu. Fáum árum áður
hafði ofveður fylt bæinn foksandi, svo að
öll hús fyltust. Ibúarnir urðu að flýja og
reistu heimili sín fáeinar mílur fyrir ofan
gamla bæinn, því að það var þeim ómögu-
legt að grafa út bæinn eftir sandstorm-
inn. Þegar eg seinna meir las lýsingar af
Egyptalandi eftir Eglending nokkurn,
var þetta mér sönnunarmerki fyrir því,
hvernig spádómurinn í Jes. 11:15 hafði
ræst.
í Rio Grande tókum viS inn farm af
húðum og þurkuðu kjöti. Þegar við kom-
um aftur til Paraiba höfðum við þar góð-
an markað. Mér var sagt að þessi bær
væri hinn elzti í Suður-Ameríku, um 300
ára gamall, og virtist hann vera góður
verzlunarstaður. Hér tókum við aftur
inn farm af húSum og skinnum, létum í
haf og héldum til New York, þar sem við
komum inn á höfnina í marz mánuði