Stjarnan - 01.11.1930, Blaðsíða 4

164
STJARNAN
af lofti, til þess aÖ þeir geti stokkiÖ í
burtu með því meiri hraða.
Foreldrar vorir óskuðu ekki eftir því
að ferðast í kring eins og vér gjörum, og
þótt þau hefðu viljaS, þá hefðu þau ekki
getað það. þau hföðu ekki þau samgöngu-
tæki, sem vér höfum. Það eru enn ekki
liðin hundrað og fimtiu ár síðan menn
ferðuðust á sama hátt og Abraham þegar
hann ferðaðist frá tJr í Kaldeu til Kana-
ans lands, annaöhvort á hestbaki eða úlf-
aldabaki eða á fornaldarvagni. Á þann
hátt ferðuðust menn niður gegnum alda-
raðirnar.
Það er einungis nú á þessum síðustu
árum að samgöngutækin hafa tekið svo
miklum framförum. Vér getum ekki til
fulls skilið hve undravert það er, því að
vér erum orðnir svo vanir að sjá það.
Vér getum ekki verið að horfa á eftir
flugvélunum, sem svifa áfram uppi yfir
höfðum vorum og fáeinum augnablikum
seinna hverfa bak við sjóndeildarhringinn
á venjulegri ferð yfir lönd og höf. Það
er oss ckkert nýtt aö sjá hin miklu far-
þegaskip, sem eru útbúin með miklu meiri
þségindum heldur en gömlu hallirnar, og
sem flytja svo marga farþega í einu að
margir bæir hafa ekki eins marga ibúa.
Oss kemur sjaldan til hugar hve undra-
vert það er, að óteljandi eimlestir eru sí-
felt á ferðinni á milli borga og landa, og
miljónir bifreiða eins og endalaus
hlekkjafesti samtengir lönd og þjóðir.
Þetta er orðið svo daglegt, svo alment, að
vér gefum því engan frekari gaum. Oss
finst þetta eðlilegt og viröist oss eins og
það hafi ávalt verið svo. En er það samt
sem áður ekki undravert? Aldrei fyr
hefir annaö eins átt sér stað í sögu þessa
heims. Það er oss nauðsynlegt að sjá og
skilja þýðingu þess. Þaö er tákn Guðs,
sem sýnir oss að vér lifum á ‘tima enda-
lokanna.”
Fyrir rúmum hundrað árum voru járn-
brautir óþektar. Einn meðlimur löggjaf-
arvaldsins i New York var álitinn ekki
með öllum mjalla á þeim tíma, af því að
hann hélt að nota mætti gufukatla á landi.
Árið 1825 ritaði Nicholas Wood um
járnbrautir og komst þannig að orði:
‘Ekkert getur eins mikið hindrað hug-
myndina um að leggja járnbrautir og það,
að halda fram slíkri heimsku að vagn á
járnteinum geti ferðast frá tólf upp í
tuttugu mílur á klukkutímanum.
Félag nokkurt í Lancaster í Ohio rík-
inu bað árið 1828 um leyfi til að nota
skólahús, til þess að ræða,hvort gagnlegt
mundi vera að leggja járnbrautir, eöa
ekki. Skólastjórnin neitaði beiðni félags-
ins af eftirfarandi ástæðum:
“Skólahúsið er velkomið öllum til að
ræða alls konar mál, en ekki til að tala
um járnbrautir og málþræði, því að slíkt
er blátt áfram Guðs afneitun. í Guðs
°rði er ekkert minst á þetta mál. Hefði
Guð ætlast til að skynsemi gæddar verur,
sem hann hefir skapað, skyldu ferðast
með slikum feykilegum hraða, svo sem
fimtán mílum á klukkutíma með gufuafli,
þá hefði hann vissulega opinberað það
fyrir hinum heilögu spámönnum. Þetta
er verk djöfulsins til að leðia ódauðlegar
sálir til helvítis.”
Eftir að járnbrautirnar voru lagðar,
Juátt fyrir alla mótspyrnu, urðu farþegar
aö sætta sig við mörg ójiægindi á eimlest-
arferðum. Þegar rigndi varð að breiða
vfir vagnana. Það bar einnig við að
neistarnir frá hreyfivélinni kveiktu í
vögnunum og stundum urðu menn að nota
hesta til að draga vagna á áfangastaðinn.
í stað kola notuðu menn við til brenslu
og eftir sumum brautum urðu þeir, sem á
lestunum unnu, að afla sér hans sjálfir á
Ieiðinni.
í janúar mánuði árið 1829 var fyrsta
hreyfivélin flutt til Bandaríkjanna. Hún
var nefnd “America” og var smíðuð á
Englandi. Fyrsta hreyfivélin, sem búin
var til í Bandaríkjunum, var smiðuð árið
1838 og reyndist hún fremur vel. Eig-
(Framh. á bls. 165,-