Stjarnan - 01.11.1930, Blaðsíða 8

STJARNAN
168
anum. Hér uppgötvaði eg einn galla í
reikningi kaupmannsins og aÖ hann hafði
gefið mér of marga peninga. Þa'ð var
ekki mér aS kenna, en nú hafÖi hann gefiÖ
mér fimm hundruÖ dollara fram yfir þá
upphæÖ, sem eg hefÖi átt aÖ fá. Nú var
eini vegurinn til aÖ komast i samband viÖ
hann, aS setja bát á flot og láta hann fara
inn í borgina aftur. En nú vorum viÖ
hættulega staddir hjá sandrifjunum, og
þurftum viÖ ekki einungis aÖ hafa bátinn
við höndina heldur alla skipverja, ef skip-
iS skyldi fara aÖ draga akkeri í nætur-
dimmunni. En peningarnir voru ekki
mínir og eg fann aÖ blessun Guös mundi
ekki hvíla yfir okkur á þessari ferÖ, ef eg
gjörði ekki tilraun til aÖ skila peningun-
um. Ef viÖ skyldum farast á ferðinni
mundu peningarnir aldrei koma í hendur
eigandans aftur, og þá mundi eg vera or-
sök í tapi hans. Eg skrifaði þess vegna
undir eins hr. Carroll bréf, þar sem eg
skýrÖi honum frá öllum málavöxtum, og
sendi bátinn með það.
Til allrar hamingju kom btáurinn aftur
snemma um morguninn, áSur en við ætl-
uðum að láta i haf, og sendi kaupmaður-
inn mér hina innilegustu þökk fyrir ó-
makið. Við vorum fljótir í ferðinni til
St. Catherina, þar sem við bættum við
fleiri húðum og kaffi við farminn, létum
í haf og héldum norður á bóginn áleiðis
til New York. Það var fremur róstu-
samt í Brazilíu út úr stríðinu við Buenos
Ayres, svo að öll verzlun hafði þá náð
lágmarki sínu.
Við vorum hepnir með veðriö á heim-
leiðinni. Þegar við sigldum fyrir norð-
austur horn Suður-Ameríku komum við
inn í staðvindinn skreið þá skipið mjög
hratt norður á bógin. Fyrir utan Vestur-
heims eyjarnar tókum við dag nokkurn
eftir því, að seglin, sem um það leyti voru
rök, þöktust fínum rauðum sandi, sem
fór af þegar þau voru orðin þur aftur.
Hann var alla tíð hvass að austan og
höföu skýin auðsjáanlega borið þetta
uppþyrlaða sandryk frá Sahara eyðimörk-
inni í Afríku þvert yfir Atlantshafið að
ströndum Vesturheims.
Á þessari heimsiglingu sýndi skipshöfn-
in meiri áhuga fyrir hinum kristilegu sam-
komum, sem voru haldnar á skipinu. Það
var auðséð að Andi Guðs hafði áhrif á
hjörtu þeirra. Einn af hásetunum, James
S. að nafni, tók sinnaskiftum og var mjög
fagnandi á heimleiðinni. Hann virtist
vera allur í andlegum efnum. Eitt kveld-
ið hitti eg hann meðan hann var á “vakt”
á þilfarinu og þegar hann skýrði frá
reynslu sinni, sagði hann: “Munið þér
eftir fyrsta kveldinu, þegar við sigldum
að heiman, þegar þér kölluðuð alla skips-
höfnina upp í lyftinguna og töluðuð til
hennar?” “Já,” svaraði eg. ‘“Það var eg,
sem þá stóð við stýrið, og þegar þér luk-
uð málinu og krupuð á kné og báðuð fyr-
ir okkur, mundi mér ekki hafa liðið ver
þótt þér hefðuð tekið barefli og gefið mér
rothögg; því að annað eins hafði eg aldrei
séð fyr.” Einnig annar maður meðal
skipverja minna, Thomas B. að nafni,
sagðist hafa snúið sér til Krists á þessum
tíma.
Að undanteknum einum leiðinlegum
stormi í fáeina daga höfðum við fagurt
veður alla tíð og lentum við að lokum heil-
ir á húfi í New York. Fyrstu fréttirnar,
sem náðu til mín að heiman voru þær, að
faðir minn hefði dáið sex vikum áður en
við komum í höfn. Þetta var mér þung
reynsla, sem eg ekki hafði búist við,
Hann hafði lifað í 79 ár og eg hafði alla
tíð verið vanur að sjá hann heima fyrir,
þegar eg kom aftur úr langferðum mín-
um. Við þessu hafði eg einnig búist í
þetta sinn, en Drottinn vildi það öðru-
vísi.
Á einni af hinum fyrri ferðum minum
hafði eg skorað á ungan mann nokkurn
að koma með mér heim i átthaga hans í
Massachussetts. Og meðan eg í þetta
sinn var í stórborginni, tók eg, meðan eg
var á gangi í lystigarði, eftir ungum
manni, sem sat í forsælu einhvers trés og
virtist vera mjög svo niðurlútur og sorg-