Stjarnan - 01.11.1930, Blaðsíða 9

STJARNAN
169
bitinn. Eg tylti mér niöur hjá honum og
spurSi, hvers vegna hann væri svo niÖur-
dreginn. í fyrstunni vildi hann ekkert
segja, en að lokum sagSi hann mér aS
hann væri allslaus, hefSi ekkert aS gjöra
og hvergi höfSi sínu að aS halla. Hann
haföi unniS hjá bróSur sínum í lyfjabúS
hans, en verzlunin hafSi fariS út um þúf-
ur, bróSirinn hafSi fariS í burtu og nú
stóS hann eftir heimilislaus og án vina.
Faðir hans var prestur í Massachussetts.
Eg baS hann fylgjast meS mér út á skip
mitt og fara aS vinna þar, svo mundi eg
koma honum í land sextíu mílur frá heim-
ili hans. Þetta var hann fús til aS gjöra.
Þegar1 viS komum til New Bedford, kom
faSir hans og sótti hann. ÞakkaSi hann
mér mjög fyrir þá hjálp, sem eg hafSi
veitt syni hans.
Þegar viS komum inn til New York
vildu allir skipverjar, aS undanteknum
einum manni, vera kyrrir og afferma skip-
iS í staSinn fyrir, eins og venjulegt er, aS
fara frá því. Þegjr búiS var aS afferma,
létum viS í haf og komum til New Bed-
ford 20. júní, 1828. Þá voru liSin tuttugu
og eitt ár síSan eg lagSi af staS sem káetu-
drengur í NorSurálfuferS.
Sumir af skipverjunum spurSu mig
hvenær eg ætlaSi í langferS aftur, því aS
þeir vildu gjarnan vera meS mér einu
sinni enn. Þeim fanst aS hin síSasta ferS
þeirra hefSi veriS sú bezta, sem þeir
nokkurn tima höfSu fariS. ÞaS var mér
til mikillar uppörvunar aS komast aS raun
um, að siglingamenn höfSu orSiS fyrir á-
hrifum til þess betra, eins og á skilmerki-
legan hátt hafSi komiö i ljós á þessari síS-
ustu ferS, ekki síSur en þeir, sem eySa
æfinni á þurlendinu. ÞaS er alment hald-
iS aS siglingamenn fylgi allrahandanna
ljótum siSum. Eftir mínum skilningi er
drykkjuskapurinn hinn versti þeirra allra
og þegar áfengisdrykkjum er haldiS frá
þeim, þá er þaS hiS bezta vígi gegn slæmri
hegSan.
Skilningur minn á þessum efnum leiddi
mig þil aS ákveSa meS hjálp GuSs, aS
heyja bindindisbaráttu einu sinni enn,
jafnvel þó aS öll bindindisfélög væru ný-
byrjuS og bindindisskip væru óþekt. Og
þegar eg á hinni síSustu ferS minni kunn-
gjörSi, aS ekkert brennivín myndi vera á
skipinu, nema sem lyf, og heyrði einn
mann segjast vera glaSan yfir því, þá var
þaS mér til uppörvunar í þessu verki og
á sama tíma sönnun fyrir því, hvaS góS
áhrif einhvers manns geta komiS til leiS-
ar. Eg get ekki munaS eftir því að þessi
maÖur nokkurn tíma bragSaSi áfengi á
allri ferSinni, og ekki heldur hinir, nema
maSur er Dunn hét. Eg varS aS vara
hann tvisvar viS aS drekka þegar hann
var á landi.
Nokkru seinna var eg í félagi meS
skipaeiganda, sem var aS kaupa vistir
handa einu skipi sínu, sem var í þann veg-
inn aS leggja af staS í langferS, og þar á
meÖal brennivín og annaS. Hann var
kunnugur bindindisstarfi voru og sagSi
viS mig: “Eg skil, kafteinn Bates, aS þér
hafiS ekki notaS neitt af þesskonar
drykkjum á þeirri ferS, sem þér seinast
gjörSuS.” “ÞaS er rétt,” svaraSi eg.
Hann sagði þá: “Skip ySar er hiS fyrsta
bindindisskip, sem eg hefi nokkurn tima
heyrt getiS.”
BróSir minn varS nú skipstjóri á “Em-
press” á ferS til SuSur-Ameríku, og ekki
heldur í þetta sinn fanst brennivín • um
borS. Sjálfur hafði eg löngun til aS vera
heima hjá f jölskyldu minni, sem eg svo aS
segja alla tiS hafSi veriS í burtu frá nú
í mörg ár, og á sama tíma óskaSi eg eftir
aS geta notað meiri tíma til aS starfa fyrir
kristileg og siSferSisleg mál öSrum mönn-
um til góSs.
Framh.