Stjarnan - 01.11.1931, Síða 9

STJARNAN
169
við stríðið. Hann fór út á undan mér
og eftir að hann var farinn var mér
gefið það, sem eg átti að fá.
Eftir þetta tók fangavörðurinn oss á
markað. Þar keyptum vér flókaskó, loð-
skinns húfur, loðskinns vetlinga og fleira
nauðsynlegt, eftir því sem vér höfðum
efni til. Sumir okkar beiddu síðan um
leyfi til að fara á pósthúsið, og er þetta
leyfi var fengið leigðum vér sleða og
þustum af stað gegnum göturnar. Mér
fanst þetta vera næst því að fljúga, svo
dýrmætt var mér ferska loftið og frjáls-
ræðið.
Það var orðið dimt er vér komum aftur
á stöðina, hestar og sleðar voru þar til
reiðu handa oss. Rétt í því að vér vorum
að koma oss fyrir í sleðunum kom einn
Baptista presturinn til að kveðja. Hann
var mjög hryggur í bragði. Hraðskeyti
hafði verið sent þangað og heimtað að
hann kæmi aftur til Odessa, til að mæta
ákæru, sem borin var gegn honum sams-
konar og sú, sem orsakað hafði útlegðar-
dóm hans. Hann varð að fara til haka
hina sömu sorgarleið, sem vér höfðum
kornið hingað. Eftir alt þetta var hann
sýknaður af kærunni, en var samt sem
áður neyddur til að taka hina löngu og
erfiSu ferð aftur til Síberíu, til að full-
nægja hinu fyrra dómsatkvæði.
Sleðalestin fór loks af stað. Af því
eg var ekki frískur, þá var yfirgæzlu-
maðurinn svo hugulsamur, að láta mig
keyra i þægilegum sleða með útlaga í hárri
stöðu. Þessi maður var guðleysingi, og
geðjaðist mér tal hans svo illa, að eg kaus
miklu fremur annan íélagsskap. Eg
yfirgaf hann og keyrði með Gorelic í
litlum sleða.
Stjörnurnar tindruðu í heiðbláu loftinu,
er vér ókum yfir hinar viðáttumiklu,
snjóþöktu sléttur. Þegar ökumaður vor
stanzaði, þá vissum vér að sleði sem á
undan var hafði farið um koll. Það
bar oft við því sleðarnir voru mjóir.
Einn af stríðsföngunum virtist ætla að
deyja af kulda, svo eg gaf honum það
sem eg mátti missa af fatnaði, annars
hefði hann að lííkindum frosið til dauða.
Stundum þóttumst vér sjá úlfa. Það
var alls ekki ómögulegt að vér hefðum
séð þá, en stundum reyndist að það voru
hrísrunnar, þessir dökku blettir, sem vér
hugðum væru úlfar.
Klukkan ellefu komum vér til þorps-
ins, þar sem vér áttum að gista það sem
eftir var næturinnar. Fólkið, sem við
gistum hjá, gaf oss lítinn gaum því út-
lagar voru hýstir þar á hverri nóttu. Eft-
ir að vér höfðum hlýjað oss um stund
lögðumst vér til hvíldar á gólfinu.
Snemma næsta morguns vorum vér
kallaðir til ferða. í hverju þorpi sem
vér komum til, með 10-20 mílna millibili,
var skift um hesta og ökumenn.
Sumstaðar var snjórinn jafn og sléttur,
annarsstaðar voru háir snjóskaflar og
djúpar lægðir á milli.
Eftir að fyrsta dagleiðin var á enda,
keyrðuro vér oftast á ísnum á fljótinu
Ob. Þessi á er aðal vegurinn yfir þenna
hluta landsins bæði sumar og vetur. Þar
er mjög strjálbygt, aðeins smá bygðir
fram með árbökkunum. Tré sáust á
stangli hér og þar, en þéttust nokkuð er
lengra dró.
Þetta var síðari hluta febrúarmánaðar.
ísinn var hér um bil 10 feta þykkur.
Hefðum vér ekki orðið að bíða í Kursk,
þá hefðum vér verið hér á ferð þegar
kuldinn var enn meiri og klæðnaður vor
ónógur. Vér mögluðum og vorum nær
örvæntingu, vegna þess að vér urðum
að bíða svo lengi í fangelsinu í Kursk.
Nú sáum vér að það var Guðs forsjón,
sem styrkti oss í gegnum þá reynslu í
stað þess að leysa oss frá henni.
Eg var talsvert veikur annan og þriðja
daginn á sleðaferðinni. Þriðju nóttina
vorum vér í Kalpasheva, þá hafði eg svo
mikinn hita að formaður lestarinnar ráð-
lagði mér að verða eftir þar á sjúkra-
húsinu. Gorelic gat ekki til þess hugsað,
að vér skildum. Hann hjúkraði mér sem
bezt hann gat um nóttina. Næsta morg-
un lagði hann mig á mjóa sleðann okk-
ar, og með aðstoðs stríðsfanga nokkurs,