Stjarnan - 01.12.1933, Qupperneq 7

STJARNAN
183
gráta, konan í dýru loðkápunni og konan
í bættu fötunum.
“Við erum að missa heimilið okkar,”
sagði aðkomukonan að lokum, “eg er al-
veg niðurbrotin, eg græt ef litið er á mig.”
“Eg kannast við það,” svaraði hin. “Við
mistum okkar .... Hvílíkar áhyggjur, eg
hefi reynt það alt saman. En nú finn
eg ekki svo mikið til þess, svo lengi sem
eg get haft börnin glöð og heilsugóð.
Kvíðinn og áhyggjurnar var það versta.
Það er yndislega fallegt hér á sumrin, og
börnin leika sér úti allan daginn eins ham-
ingjusöm og fuglarnir. Við fáum betra
hús svo fljótt sem maðurinn minn getur
komið því upp, hann er að höggva timbr-
ið, og svo er garðurinn. Þetta er frum-
byggjalíf með öllum framtíðarvonum
þess, alt af eitthvað að hlakka til. Þér
mun líða miklu betur þegar þú ert búin
aÖ sleppa öllu. Það er þetta millibils-
ástand og áhyggjur, sem er svo drepandi.
Hún hafði sjálf verið niðri í dimma
brunninum, hún vissi hvernig það
var. Hún talaði ekki út í bláinn, heldur
af sinni eigin reynslu, og orð hennar voru
eins og græðismyrsl: “Eg hékk fast við
heimilið mitt og endurminningarnar, eg
flutti þangað inn nýgift, og börnin voru
fædd þar. Svo fór eg einn dag að hugsa
um að það var ekki húsið heldur félags-
skapurinn, sem gjörði oss svo hamingju
söm, og félagsskapar með ástvinum sin-
um getur maður notið eins annarsstaðar.
Vér getum bygt að nýju, flutt með oso
endurminningarnar, leiðrétt yfirsjónirn-
ar, en geymt það, sem okkur er dýrmæt-
ast. Því meira, sem eg hugsaði um þetta,
því minna fanst mér til um steinbygging-
una sem viÖ höfðum kallað heimili okkar,
því ljósara varð mér að lífið er fljótandi
straumur, en eignir eru dauðir hlutir.”
Elún hafði fengið lækning meina sinna.
Líf aðkomukonunnar hafði mikið auðgast.
Fátæka konan í bættu fötunum, með gleði-
svip á andlitinu hafði dregið hana upp úr
dýpinu og ný vináttubönd voru bundin
þann dag úti í skóginum, sem varð báð-
um til hjálpar og hughreystingar í hinum
sérstöku erfiðleikum þeirra.
Gamail maður sat einsamall í kofa sín-
um og smíðaði örvar. Hann hafði þegar
smíðað bogann. Hann var námamaður.
Hann gat unnið í námum ennþá, hann
vissi það, ef hann aðeins hefði eitthvað til
aÖ byrja með. Hann gjörði ekki háar
kröfur. Hann var ánægður ef hann hefði
aðeins baunir, kjöt og mjöl, þá skyldi hann
leggja af staÖ með bagga sinn á bakinu,
þangað sem þeir voru að grafa eftir gulli.
En hann gat ekki beðið um hjálp, allir áttu
nóg með sig þar umhverfis. Konur og
börn urðu að ganga fyrir að fá hjálp,
hann skildi það. Hann var bara einhleyp-
ur gamall maður, þaS varðaði minstu hvað
um hann yrði, en hann elskaði lífið. Hann
hafði mjög lítils neytt nú í tvo daga.
Hann bjó til boga og örvar sér til dægra-
styttingar, hann hafði alt af fengist við
það á frístundum sínum. Hann gæti ef
til vill skotið héra, ef örin var nógu odd-
hvöss. Eitt er víst, hann ætlaði sér ekki
að biðja um hjálp. Konur og börn fyrst.
“Góðan daginn.” “Hver er þarna?”
Það stóð einhver í dyrunum. Einn af
þessum ferðamönnum, sem fara gangandi
um fjöll og firnindi. Fallegt, ungt and-
lit. “Ó, örvar og bogi, lofaSu mér að
reyna hann.”
Gamli maðurinn rétti henni bogann og
örvarnar. Ungur maður stóð bak við
hana og horfði yfir öxl henni, hann hafði
ferðapoka á baki. Bæði reyndu bogann.
“Væri ekki gaman að hafa þá fyrir
stúlkurnar í vor? Það er líka búið til
úr okkar eigin trjám.”
Félagi hennar hélt það væri ágæt upp-
ástunga. “Viltu selja þá?”
Selja þá. Hann var ekki verslunarmað-
ur. Hann hafði alt af gefið í burtu boga
sína og örvar. Hann kunni aðeins aS
grafa eftir gulli. Hann titraði samt af
gleði yfir voninni um að fá dálítið af
reglulegum peningum.
Aðkomumaðurinn skildi hvers vegna
gömlu hendurnar titruðu. “Getur þú búið
til marga boga fyrir okkur—fyrir stúlkna-
félagið ?”