Morgunblaðið - 18.09.2018, Page 24

24 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 18. SEPTEMBER 2018
Kveðja frá tví-
burasystur.
Ærið er bratt við Ólafsfjörð,
ógurleg klettahöllin;
teygist hinn myrki múli fram,
minnist við boðaföllin;
kennd er við Hálfdan hurðin rauð,
hér mundi gengt í fjöllin;
ein er þar kona krossi vígð
komin í bland við tröllin.
(Úr Áföngum Jóns Helgasonar)
Elsku besta systir mín er búin
að kveðja okkur, komið er að mér
að þakka henni fyrir vegferð okk-
ar saman í öll þessi mörgu ár. Í
Ólafsfirði, þessum litla og fallega
firði með sín háu og fallegu fjöll
áttum við okkar æsku og uppvaxt-
arár í leik og starfi. Við fórum
saman á Húsmæðraskólann að
Löngumýri, árið sem við urðum
tvítugar, en fljótlega eftir þann
vetur urðu þáttaskil hjá okkur,
þar sem þú hafðir kynnst og gift-
ist Halldóri Jónssyni, þeim öðling-
smanni frá Jarðbrú í Svarfaðardal
og settist þar að, en ég í Keflavík
með mínum manni Herði Guð-
mundssyni. Einn fastur liður hjá
okkur eftir að við eignuðumst bíl
var að fara norður á sumrin, á
Jarðbrú fyrst af öllu, og vera með
ykkur öllum á Jarðbrú, og dætur
okkar voru alltaf jafn spenntar, og
ég sjálf hafði gaman af að taka
hrífu í hönd. Móðir okkar Sigríður
var hjá ykkur á Jarðbrú og átti
yndislega og umhyggjusama daga
sín síðustu æviár og get ég það
aldrei fullþakkað. Þú varst mikil
hetja, kæra systir mín, í áföllum
lífsins og aldrei gleymi ég þegar
þú hneigst niður við fætur mér í
júní 2011 og varst eftir það með
lamaðan vinstri handlegg og fót.
En öll árin síðan hefur þú borið
þessa fötlun með miklum dugnaði
og reisn, sem ég hef alltaf dáðst
að. Að síðustu, þar sem við höfð-
um báðar yndi af að syngja í kór-
um, læt ég þetta ljóð fylgja.
Við syngjum okkar söngva er sólin gyllir
lönd
í söngnum sífellt vaka, hin sönnu
vinabönd.
í söng við tjáum ástir og okkar dýpstu
þrár.
Við eigum okkar drauma og okkar bros
og tár.
(Lárus Þórðarson)
Elsku systir mín, hjartans
þakkir fyrir allt og allt. Sértu guði
falin.
Þín tvíburasystir
Rósa Steinunn.
Imba tvíburasystir mömmu er
fallin frá. Farin á leið í sumarland-
ið sem i hennar tilfelli er eitthvað í
líkingu við dalinn fagra, Svarfað-
ardal.
Dal einn vænan ég veit,
verndar Drottinn þann reit.
Allt hið besta þar blómgast hann lætur.
Þar er loftið svo tært,
þar er ljósblikið skært.
Þar af lynginu er ilmurinn sætur.
(Hugrún)
Við systur eigum yndislegar
minningar frá heimsóknum okkar
á Jarðbrú, sem voru ansi tíðar eða
á hverju sumri á okkar æsku-
árum. Þar var alltaf nóg um að
vera eins og á flestum sveitaheim-
ilum. Imba og Dúddi samhent við
störfin stór og smá.
Seinni árin voru heimsóknirnar
til Imbu á dvalarheimilið Hlíð á
Akureyri. Á stefnuskránni var að
fara í keyritúr um nærliggjandi
Ingibjörg Friðrika
Helgadóttir
✝ Ingibjörg Frið-rika Helga-
dóttir fæddist 27.
nóvember 1930.
Hún lést 6. septem-
ber 2018.
Útför hennar fór
fram 14. september
2018.
byggðarlög, fara á
kaffihús, kíkja í búð-
ir svo sem frábæra
skóbúð á Húsavík,
sem reyndar var bú-
ið að loka þegar
þangað var komið.
Sem gerði lítið til
þar sem samveran
var það sem gilti og
eins og sagt er gam-
an saman. þessar
stundir voru okkur
dýrmætar og skemmtilegar. Eins
og síðasta heimsókn okkar til
Imbu þar sem þær systur rifjuðu
upp hinar ýmsu sögur. þá var mik-
ið hlegið.
Guð blessi hlýja minningu um
Imbu frænku.
Halla og Helga Harðardætur.
Er sólskins hlíðar sveipast aftanskugga
um sumarkvöld
og máninn hengir hátt í greinar trjánna
sinn hálfa skjöld,
er kveldkul andsvalt aftur kæla tekur
mitt enni sveitt
og eftir dagsverk friðnum nætur fagnar
hvert fjörmagn þreytt –
Er úti á grundum hringja bjöllur hjarða
nú hljótt, svo glöggt
og kveldljóð fugls í skógnum einstakt
ómar
og angurklökkt
og golan virðist tæpta á hálfri hending,
er hæst hún hvín,
og hlátur barna, er leika sér við lækinn,
berst ljúft til mín.
En eins og tunglskinsblettir akrar blika
við blárri grund
og ljósgrá móða leitin bakkafyllir
og lægð og sund
og neðst í austri gylltar stjörnur glitra
í gegnum skóg:
þá sit ég úti undir húsagafli
í aftanró.
Því hjarta mitt er fullt af hvíld og
fögnuð,
af frið mín sál.
Þá finnst mér aðeins yndi, blíða, fegurð
sé alheims mál,
að allir hlutir biðji bænum mínum
og blessi mig,
við nætur gæskuhjartað jörð og himinn
að hvíli sig.
En þegar hinst er allur dagur úti
og uppgerð skil,
og hvað sem kaupið veröld kann að
virða,
sem vann ég til:
í slíkri ró ég kysi mér að kveða
eins klökkan brag
og rétta heimi að síðstu sáttarhendi
um sólarlag.
(Við verkalok, Stephan G.
Stephansson)
Eftir langa ævi er lífsverki
Imbu frænku lokið, nú hefur hún
sameinast Dúdda sínum á ný. Ég
verð ævinlega þakklát fyrir þær
mörgu góðu stundir sem ég átti
með Imbu, sérstaklega sumrin
dásamlegu á Jarðbrú. Á síðustu
árum áttum við ótal skemmtilegar
stundir saman þegar mamma og
við systur fórum helgarferðir
norður til að vera með Imbu. Þá
var farið á kaffihús, í bíltúra um
sveitir, heimsóknir til ættingja
okkar að Urðum í dalnum fagra,
út að borða í pitsu og franskar, til
Húsavíkur í leit að skóbúð og
margt, margt fleira. Imba frænka
mun ætíð eiga stórt pláss í hjarta
mínu. Börnum, tengdabörnum,
ömmu og langömmubörnum,
mömmu og öllum öðrum sem
unnu Imbu svo heitt votta ég mína
allra dýpstu samúð. Sofðu rótt,
elsku frænka.
Þín
Þóra.
Við vinkonurnar Ingunn og
Anna Lilja viljum minnast elsku
bestu Imbu okkar í nokkrum
orðum. Við kynntumst hvor ann-
arri hjá Imbu á Heiðarlundinum,
þegar við leigðum hjá henni her-
bergi á menntaskólaárum okkar í
VMA. Ingunn annars vegar
haustið 1993 til vors 1996 og Anna
Lilja hins vegar haustið 1995 til
vors 1998. Mikið sem þetta var
dýrmætur tími sem við erum
þakklátar fyrir. Að búa inni á full-
orðinni konu sem hleypti okkur
inn í sitt líf og umvafði okkur kær-
leik og hlýju. Það var allt svo
heimilislegt og afslappað hjá
Imbu og allt í föstum skorðum.
Þegar við vinkonur komum heim
úr skólanum, þá var Imba annað-
hvort í eldhúskróknum að dreypa
á teinu sínu, lesandi blöðin eða
uppi í hornsófanum með hannyrð-
ir horfandi á sjónvarpið. Ingunn
átti margar gæðastundir með
henni í eldhúskróknum og Anna
Lilja átti margar gæðastundir yfir
Leiðarljósi í sjónvarpinu. Við gát-
um hlegið mikið saman og spjallað
um heima og geima og svo til ekk-
ert var heilagt. Imba var yndisleg
kona sem gerði okkur skólastúlk-
unum lífið mun auðveldara. Svo
frábær fyrirmynd, í senn sterk og
blíð.
Eitt skiptið ákváðum við að
koma gömlu konunni á óvart á af-
mælisdaginn hennar. Við vildum
endilega að hún fengi köku og af-
mælissöng, áður en hún færi í
vinnu, en þar sem hún fór alltaf á
fætur rétt fyrir klukkan sjö, þá
urðum við að laumast yfir til Guð-
rúnar, vinkonu okkar í næstu
götu, klukkan sex að morgni og fá
að skreyta kökuna þar. Ekki gát-
um við gert það heima, þar sem þá
myndi hún sjá kökuna og heyra
þruskið í okkur í þokkabót. Við
laumuðumst svo aftur yfir í Heið-
arlundinn og biðum í myrkrinu
eftir að hún vaknaði. Þegar Imba
kom niður stigann, vorum við
búnar að kveikja á kertunum og
tilbúnar með afmælissönginn. Við
byrjuðum að syngja og við heyrð-
um bara „Jesús minn, Jesús minn
almáttugur!“ Henni brá svona
mikið að sjá bjarmann af kertun-
um að hún hélt hreinlega að það
væri kviknað í húsinu. Eftir að
hún var búin að jafna sig, þá upp-
hófst þessi mikli og smitandi hlát-
ur frá henni og hún ætlaði aldrei
að geta hætt. Hún tilkynnti okkur
á milli hláturandkafanna að hún
gæti ekki borðað köku í morgun-
verð, því hún þyldi sykurinn illa
svona snemma dags. Kökugarm-
urinn yrði að borðast þegar hún
kæmi heim úr vinnunni. Svo hlóg-
um við ennþá meir og vorum lengi
að jafna okkur.
Í huga okkur geymum við
ógrynni minninga um ljúfu Imbu
og þær lifa lengi í hjörtum okkar.
Elsku bestu Jarðbrúarsystkini
og fjölskyldur, við sendum ykkur
hlýjar samúðarkveðjur.
Ingunn Björnsdóttir,
Anna Lilja Gunnlaugsdóttir.
Þegar ég hugsa um elsku Imbu
á Jarðbrú sé ég hana fyrir mér
brosandi eða hlæjandi. Og líka
syngjandi, því hún hafði söngrödd
góða og yndi af góðri tónlist.
Undanfarin ár hef ég átt erindi
til Akureyrar einu sinni á ári og þá
hefur fyrsta verk mitt verið að
heimsækja Imbu á Dvalarheimilið
Hlíð. Var búin að hlakka til að
hitta hana í byrjun október ef af
því verður ekki, hún hefur nú
kvatt þetta jarðlíf og mun hvíla við
hlið Dúdda síns sem hún missti
allt of snemma.
Eftir að ég eignaðist mína fjöl-
skyldu var það árviss viðburður
að keyra norður að Jarðbrú í
Svarfaðardal og heimsækja Imbu
og Dúdda og þeirra fjölskyldu.
Við Dúddi frændi vorum systkina-
börn og þarna fékk ég kærkomið
tækifæri til að kynnast móðurfjöl-
skyldunni minni.
Heimilið á Jarðbrú var einstakt
að svo mörgu leyti. Þarna bjuggu
saman þrjár kynslóðir og oftast
var mjög gestkvæmt. Ekki óal-
gengt að 15-20 manns væru í mat.
Dúddi var mikið að heiman vegna
starfa sinna við dýralækningar og
sem oddviti svo að rekstur heim-
ilisins var að mestu leyti í höndum
Imbu. Það var ótrúlegt að fylgjast
með henni vinna, hún var alltaf að
en gaf sér samt alltaf tíma til að
spjalla. Kvöldin á Jarðbrú eru
ógleymanleg þegar setið var við
eldhúsborðið og sagðar sögur. Þá
var mikið hlegið. Imba og Dúddi
eignuðust sex börn sem öll hafa
erft góða eiginleika foreldra
sinna.
Við vorum svo lánsöm að Óli
okkar fékk að fara í sveit að
Jarðbrú í þrjú sumur. Það var
ekki lítils virði fyrir einkabarnið
að fá að kynnast frændsystkinum
sínum og öðrum börnum sem voru
þar í sveit og taka þátt í sveita-
störfunum.
Þáttaskil urðu í lífi fjölskyld-
unnar eftir að Dúddi veiktist og
þau þurftu að bregða búi. Ári eftir
að þau fluttu til Akureyrar lést
Dúddi, langt um aldur fram. Imba
varð svo fyrir áfalli og lamaðist ár-
ið 2011 og gat þá ekki lengur
hugsað um sig sjálf. Þetta var
mikið áfall en hún tók örlögum
sínum af æðruleysi. Börnin henn-
ar sex, tengdabörn og afkomend-
ur þeirra hafa staðið þétt við bakið
á Imbu og þannig launað það góða
uppeldi sem þau fengu á Jarðbrú.
Ég votta þeim öllum mína dýpstu
samúð og við fjölskyldan þökkum
fyrir allar dýrmætu samveru-
stundirnar. Minningin um ein-
staka konu lifir.
Ásgerður Ólafsdóttir.
„Mínir vinir fara fjöld“. Hagl úr
auga.
Á Húsabakkaárunum ’72-’81
eignuðumst við Valborg og börnin
okkar trausta og sanna vini á
Jarðbrú. Samskipti okkar Dúdda
hófust vegna skólans – skólastjóri
og oddviti. Yngstu börn Jarðbrú-
arhjóna voru í skólanum samtímis
okkar börnum sem þá voru mjög
ung. Sú yngsta fæddist raunar
sem íbúi í Svarfaðardalshreppi
1972.
Samskiptin við oddvitann og
hans fjölskyldu þróuðust upp í
vinskap sem efldist og endast
mun alla framtíð.
Imba var ætíð jákvæð og
skemmtileg, glöð og gefandi,
brosandi og ætíð hjálpleg. Hún
fékk þó örugglega að kenna á
ölduróti lífsins, m.a. missti bónda
sinn langt um aldur fram og fleiri
dýfur. Æðrulaus allt til enda.
Dúddi var tryggur vinur og
tókum við oft orðræður saman á
heimilum okkar. Þar bar margt á
góma og vorum við ekki endilega
alltaf sammála en nutum vin-
astundanna. Á Jarðbrú var í þá
daga öldruð mamma og amma og
á ég fagrar minningar frá slíkum
mannamótum í eldhúsinu á
Jarðbrú, oft með Valborgu konu
minni.
Minningarnar hrannast upp:
Þriggja ára dóttir okkar var kom-
in með margar vörtur á fingrum
annarrar handar. Imba sagði
móður hennar að koma með barn-
ið næst þegar slátrað væri kú á
Jarðbrú. Reyna mætti þessa að-
ferð. Valborg fór með barnið er
kallið kom. Dúddi hafði þá nýtekið
innan úr kúnni og sagði að nú
skyldi barnið stinga hendinni í
heita gorvömbina. Ekki leist
barninu á þetta en lét sig samt
hafa að stinga litlu hendinni sinni
inn í heita gorvömbina og var látin
halda henni þar litla stund. Er
heim kom sagði barnið: „Ógd-
legt“. En viti menn! Vörturnar
hurfu á mjög stuttum tíma og í
dag eru engar vörtur á hendinni
eftir 43 ár!
Bók Jarðbrúarsystkina, Svarf-
dælasýsl, kom út nýlega. Í útgáfu-
teiti 13. okt. 2017 var móðir
þeirra, Imba, mætt. Bókin er til-
einkuð foreldrum útgefenda.
Imba var svo glöð og stolt í stóln-
um sínum. Falleg stund.
Fyrir fáum dögum heimsótti ég
Imbu á Hlíð. Hún var þá í baði og
beið ég nokkra stund eftir henni.
Við ræddum saman litla stund og
það geislaði af henni og hún var
eitt bros og sönn gleði að sjá þessa
lífsglöðu og gefandi konu. Ég
kyssti á hönd hennar að skilnaði
Kveðja frá Sor-
optimistaklúbbi
Akraness
Kær systir er fallin frá. Eftir
erfið veikindi hefur Hildur loks
fengið hvíldina.
Margs er að minnast og margt
ber að þakka. Hildur var sorop-
timisti og var ein af stofnendum
og stólpum klúbbsins okkar, So-
roptimistaklúbbs Akraness,
stofnaður árið 1983. Þar sem hún
var ein af stofnendunum þekkti
hún kjarnann í að vera soroptim-
isti. Um leið og hún var leiðbein-
andi og hvetjandi var hún líka
mikill vinur og systir. Hún hélt
vel utanum soroptimista-hug-
sjónina og var góð fyrirmynd
nýjum systrum.
Hildur gegndi ýmsum störfum
fyrir klúbbinn okkar og samtök-
in, hún var formaður klúbbsins
1986-1988. Umhverfismál áttu
stóran þátt í lífi Hildar og var
hún verkefnastjóri umhverfis-
mála bæði fyrir klúbbinn og
Landssamband soroptimista.
Heilbrigðismál voru henni hug-
leikin og hún var iðin við að miðla
fróðleik á þessum sviðum, t.d.
með þriggja mínútna erindum.
Listin lék í höndum Hildar, en
hún var hógvær og var lítið að
flíka verkum sínum innan
klúbbsins. Við nutum þess,
klúbbsystur, að upplifa hinar
ýmsu listsýningar með henni og
manni hennar.
Fyrir hennar tilstilli eigum við
Akranesssystur vinaklúbb í
Þýskalandi. Hildur hélt góðu
vinasamband við þennan klúbb,
meðan hennar naut við.
Hildur var góður ferðafélagi,
hvort sem um var að ræða ferð á
fundi samtakanna eða skemmti-
ferðir klúbbsystra. Sérstaklega
er okkur minnisstæð ferð okkar
til vinaklúbbsins í Þýskalandi,
þar sem Hildur átti sinn þátt í að
allt gengi upp.
Hún var okkur líka stoð og
stytta þegar vinaklúbburinn
heimsótti okkur nokkrum árum
seinna. Soroptimisti alltaf sorop-
timisti, þannig var Hildur í okkar
huga.
Nú húmar að og hljóðnar vorsins
ómur,
horfið sumar finnst oss alltof fljótt,
það er lífsins dapri skapadómur,
dagur styttist, óðum lengist nótt.
En haustið það á margan dýrðardag,
dásamlega liti og fagurt sólarlag.
(Valbjörg Kristmundsdóttir)
Hiltrud Hildur
Guðmundsdóttir
✝ Hiltrud HildurGuðmunds-
dóttir fæddist 29.
júlí 1935. Hún and-
aðist 28. ágúst
2018.
Útför hennar fór
fram 4. september
2018.
Hildur var glæsi-
leg kona, traust,
framsýn, fjölfróð og
hafði góða nærveru
og ávann sér vænt-
umþykju okkar sem
kynntumst henni.
Nú er komið að
leiðarlokum og við
minnumst Hildar
með hlýjum hug og
þökkum allt hennar
góða starf fyrir
klúbbinn okkar.
Eftirlifandi eiginmanni og fjöl-
skyldu sendum við hugheilar
samúðarkveðjur.
Fyrir hönd Soroptimista-
klúbbs Akraness,
Lilja Guðlaugsdóttir.
Góð vinátta tengir ekki aðeins
einstaklinga heldur líka þeirra
nánustu, foreldra og systkini.
Þannig hefur það verið með okk-
ur vinkonurnar, ekki einungis
höfum við fylgst að í gegnum lífið
heldur höfum við einnig tengst
og fylgt fjölskyldum hver ann-
arrar. Við eyddum drjúgum tíma
heima hjá Lilju á Vogabraut 32
sem börn og unglingar og þar
var alltaf tekið vel á móti stel-
puskaranum. Hildur var ekki að-
eins mamma Lilju heldur einnig
kennari okkar, bæði í fjölbrauta-
skólanum sem og í daglega lífinu.
Hún var einstök listakona og bar
heimili hennar þess merki í
hönnun og myndlist sem og tón-
list sem var stór hluti af heim-
ilishaldinu. Hildur var líka sér-
staklega snjöll saumakona og
vippaði léttilega fram hverri flík-
inni á fætur annarri fyrir Lilju og
að sjálfsögðu var hún alltaf til í
að sauma, laga, bæta eða hanna
fyrir okkur hinar líka. Hjá Hildi
lærðum við líka margt um nátt-
úrulyf, lífrænt ræktaða og hreina
fæðu og annað slíkt sem á þeim
tíma var ekki mikið í umræðunni.
Og gleymum ekki aðstoðinni við
þýskunámið í fjölbraut og þýð-
ingunum á Bravo-blöðunum.
Eftir að við urðum fullorðnar
og stofnuðum okkar eigin heimili
minnkuðu samskiptin við æsku-
heimili og foreldra vinkvenna
okkar en við fylgjumst þó alltaf
vel með þessu fólki sem átti stór-
an hlut í okkur. Minningin um
Hildi með sitt kankvísa bros og
smitandi hlátur mun ávallt lifa
með okkur.
Elsku Lilja, Guðmundur, Sig-
rún, Kristján og fjölskyldur, við
vottum ykkur okkar dýpstu sam-
úð. Minningin um Hildi er ljós í
lífi okkar allra.
Vilborg Þ. Guðbjartsdóttir,
Rannveig Þórisdóttir,
Sigrún Níelsdóttir,
Helga Finnbogadóttir,
Þóranna Kjartansdóttir,
Eygló Peta Gilbertsdóttir.
Skilafrestur | Ef óskað er eftir birtingu á útfarardegi verður greinin
að hafa borist eigi síðar en á hádegi tveimur virkum dögum fyrr (á
föstudegi ef útför er á mánudegi eða þriðjudegi).
Þar sem pláss er takmarkað getur birting dregist, enda þótt grein ber-
ist áður en skilafrestur rennur út.
Lengd | Minningargreinar sem birtast í Morgunblaðinu séu ekki
lengri en 3.000 slög. Ekki er unnt að senda lengri grein. Lengri grein-
ar eru eingöngu birtar á vefnum. Hægt er að senda örstutta kveðju,
HINSTU KVEÐJU, 5-15 línur. Ekki er unnt að tengja viðhengi við
síðuna.
Formáli | Minningargreinum fylgir formáli sem nánustu aðstand-
endur senda inn. Þar koma fram upplýsingar um hvar og hvenær sá
sem fjallað er um fæddist, hvar og hvenær hann lést og loks hvaðan og
klukkan hvað útförin fer fram. Þar mega einnig koma fram upplýs-
ingar um foreldra, systkini, maka og börn. Ætlast er til að þetta komi
aðeins fram í formálanum, sem er feitletraður, en ekki í minning-
argreinunum.
Undirskrift | Minningargreinahöfundar eru beðnir að hafa skírn-
arnöfn sín en ekki stuttnefni undir greinunum.
Myndir | Hafi mynd birst í tilkynningu er hún sjálfkrafa notuð með
minningargrein nema beðið sé um annað. Ef nota á nýja mynd skal
senda hana með æviágripi í innsendikerfinu. Hafi æviágrip þegar verið
sent er ráðlegt að senda myndina á netfangið minning@mbl.is og láta
umsjónarmenn minningargreina vita.
Minningargreinar