Morgunblaðið - 01.10.2018, Side 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MÁNUDAGUR 1. OKTÓBER 2018
✝ Jenný SigrúnSigfúsdóttir
fæddist á Ísafirði
13. júlí 1933. Hún
lést á hjúkrunar-
heimilinu Grund
22. september.
Foreldrar Jenn-
ýjar voru Sigfús
Guðfinnsson frá
Hvítanesi í Skötu-
firði, skipstjóri á
Djúpbátnum og
kaupmaður í Reykjavík, f. 9.
ágúst 1895, d. 6. febrúar 1980,
og María Anna Kristjánsdóttir,
húsfreyja, frá Hlíðarhúsum á
Snæfjallaströnd, f. 8. október
1896, d. 9. desember 1981.
Systkini Jennýjar voru sjö: Guð-
finnur Halldór, bakarameistari,
f. 1918, d. 1997; Sveinn, f. 1920,
d. 1920; Kristján Páll, kaup-
maður, f. 1921, d. 2008; María
Rebekka, verslunarkona, f.
1922, d. 1985; Þorgerður, ljós-
móðir, f. 1925, d. 1957; Garðar,
skrifstofu- og verslunarmaður,
f. 1926, d. 2015; Halldóra Her-
manía Svana, starfaði síðast á
Grund, f. 1930, d. 2006.
Föðurforeldrar Jennýjar
voru Guðfinnur Einarsson, frá
Fremri-Hnífsdal í Eyrarhreppi,
f. 1866, d. 1920, og Halldóra Jó-
astian og Mýrún Halldóra. 2)
Þorgerður, f. 31. maí 1957,
maki Pálmi Magnússon. Börn:
a) Valgerður f. 1984, maki Ka-
sper Kristensen, barn: Alvar
Pálmi. b) Katrín f. 1990. c) Ein-
ar f. 1990. 3) Aldís Hrönn f. 30.
janúar 1963, maki Kaj Fryes-
tam. Börn: a) Sanna Lis f. 1989.
b) Nína Jenný f. 1991. c) Lilja
Kajsa f. 1994.
Jenný fluttist frá Ísafirði til
Reykjavíkur árið 1941. Hún
lauk Samvinnuskólaprófi og
stundaði nám við Öldungadeild
MH. Jenný starfaði ýmist við
eigin atvinnurekstur eða hjá
öðrum. Hún starfaði í verslun
föður síns á Nönnugötu 5, rak
verslun í Blesugróf um árabil
ásamt Einari eiginmanni sínum.
Síðar rak hún verslunina Víólu
og snyrtistofuna Fínar línur.
Hún vann lengst af við bókhald
og launauppgjör, m.a. hjá Flug-
félagi Íslands, Sjóklæðagerð-
inni, Nýju blikksmiðjunni sem
Jóhann eiginmaður hennar rak,
Bæjarútgerð Reykjavíkur, Líf-
eyrissjóði Sambandsins og
Heilsuverndarstöðinni. Þá starf-
aði hún hjá Heilbrigðiseftirliti
Reykjavíkur, Borgarbóka-
safninu og Droplaugarstöðum.
Jenný fór í jafnréttismál er
hún taldi brotið á rétti sínum
árið 1991 og vann málið í
Hæstarétti árið 1997.
Útför Jennýjar verður gerð
frá Langholtskirkju í dag, 1.
október 2018, og hefst klukkan
13.
hannsdóttir, frá
Rein í Rípurhreppi
í Skagafirði 1870,
d. 1940. Móðurfor-
eldrar Jennýjar
voru Kristján
Sveinsson, frá
Tjaldanesi f. 1865,
d. 1911, og Pálína
Halldórsdóttir, f.
1865, d. 1924.
Fyrri maður
Jennýjar var Einar
Gunnar Bjarnason, f. 1914, d.
1987, þau skildu. Seinni maður
Jennýjar var Jóhann Einarsson,
f. 1927, d. 1992.
Börn Jennýjar og Einars: 1)
Sigrún Halldóra, f. 23. febrúar
1955. Börn: a) Áróra Olga f.
1973, maki Guðlaugur Örn Guð-
bergsson. Börn: Alexandra;
Karen Ósk, börn: Gunnar Zak-
arías og Ernir Þór; Árni Rúnar
og Sóley. b) Jenný Guðbjörg f.
1975. Börn: Karen Dögg, barn:
Anton Ingi; Haukur Björn og
Harpa Katrín. c) Valgarður f.
1979, maki Dagný Hafsteins-
dóttir. Börn: Hafsteinn Smári,
börn: Benedikt Freyr og
Thelma Lind; Viktor Freyr og
Kara Sif. d) Magnea Ósk f.
1984, maki Sigurður Halldór
Árnason. Börn: Alexander Seb-
Nú er tengdamóðir mín farin
yfir móðuna miklu. Fyrir hart-
nær fjörutíu árum kom tengda-
mamma í heimsókn til Gauta-
borgar þar sem við Þorgerður
bjuggum í kommúnu í austur-
hluta borgarinnar ásamt bróður
mínum og nokkrum öðrum ís-
lenskum stúdentum. Þá höfðum
við skötuhjúin nýlega byrjað að
rugla saman reytum okkar.
Seinna komst ég að því að Jen-
nýju leist ekkert of vel á þennan
síðhærða róttækling sem verð-
andi tengdason. En það átti eftir
að breytast við frekari kynni og
tókst með okkur góður vinskap-
ur sem varði allt þar til yfir
lauk. Það er margs að minnast.
Það var aldrei lognmolla hjá
okkar konu; það voru ferðalög
með Jóa á Rússajeppanum sem
hann hafði gert að húsbíl en í
þessum ferðum sótti hún and-
lega næringu í íslenska náttúru,
eins og hún orðaði það. Þær eru
ógleymanlegar allar fjölskyldu-
veislurnar, margréttaðar, sem
hún skipulagði; þar var maður
oft kominn í eldhúsið áður en
maður vissi af, sem aðstoðar-
kokkur og uppvaskari. Seinna
meir varð ég aðalkokkurinn í
okkar sambandi og bauð Jen-
nýju oft í fornan íslenskan mat,
sem var sameiginlegt áhugamál
okkar. Það var saltfiskur, siginn
fiskur, sigin grásleppa og skata;
helst með vestfirskum hnoðmör.
Hún var aldrei bara heimavinn-
andi húsmóðir; hún var athafna-
kona sem helst vildi vera sjálfs
síns herra, eins og það heitir.
En ef bisnessinn gekk ekki upp
var hægt að grípa í störf sem
skrifstofukona, bókari eða eitt-
hvað þvíumlíkt í vinnu hjá öðr-
um. Hún var aldrei iðjulaus.
Þegar hún var komin á eftirlaun
prjónaði hún af mikilli elju með-
an heilsan leyfði og seldi prjóna-
skapinn í fjölda verslana. Hún
var stórhuga og áræðin, ansi
víðförul og ákvað oft með
skömmum fyrirvara að fara í
miklar reisur til Evrópu eða
annarra heimsálfa og tók þá
gjarnan einhverjar vinkonur
með sér. Hún vílaði ekki fyrir
sér að keyra Rússajeppann í
norrænum stórborgum, né held-
ur að bruna um með vinkonur
sínar á þýskum hraðbrautum.
Við fjölskyldan komum ófáar
ferðir að heimsækja Jennýju og
Jóa í bústaðinn á Þingvöllum og
móttökurnar enn í minnum hafð-
ar en þær voru eins og á fimm
stjörnu sveitahóteli. Nándin og
samveran með tengdamömmu
var aldrei meiri en á jólunum
okkar í Víkinni, en þar héldum
við jól saman um langt árabil.
Þar naut hún sín og tilvísanir í
andlegu næringuna gengu í end-
urnýjun lífdaga. Síðustu ár hef-
ur Grund verið aðalfundarstaður
okkar tengdamömmu og þar var
oft glatt á hjalla og grínið aldrei
langt undan. Þótt minnið fjaraði
smám saman út og heilsan hop-
aði fyrir Alzheimer-sjúkdómnum
var hlýjan alltaf á sínum stað og
hún fagnaði manni ávallt einlæg-
lega. Með þakklæti í huga kveð
ég tengdamóður mína, vinkonu
og samferðakonu og varðveiti
minninguna um einstaka konu.
Guðlaugur Pálmi
Magnússon.
Hún Jenný amma okkar er
dáin og við minnumst hennar
með hlýju í hjarta. Jenný var
drífandi kona sem lét sér ekki
allt fyrir brjósti brenna. At-
hafnasöm var hún ár og síð,
jafnvel svo að sumum þótti nóg
um. Á meðan „venjulegar“
ömmur prjónuðu og kjáðu fram-
an í barnabörnin stofnaði Jenný
amma fyrirtæki, keyrði eins og
rallýkappi og fótbraut sig oft.
Það, ásamt öðru, varð til þess að
við börnin kölluðum hana Súper-
ömmu; hún var allt öðruvísi en
aðrar ömmur. Eins og títt er um
aðsópsmikið fólk var hún sterk-
ur persónuleiki og þótt aldrei
hafi skort alúð í garð okkar
systkinanna var hún ekki skap-
laus; það var ekkert elsku amma
þegar henni var nóg boðið.
Minnisstætt er þegar við systk-
inin gistum eitt sinn hjá henni.
Við vorum háttuð og ljósin
slökkt en létum ekki segjast og
ærsluðumst lengur en til var
ætlast. Þá fékk hún sig fullsadda
af fíflaganginum í okkur og bylti
sér í rúminu og sagði hvasst:
„Steinþegið þið og leggist út af!“
Krafturinn sem Jenný amma
bjó yfir er ekki öllum gefinn en
hann sýndi sig ekki síst þegar
hún fór í mál þegar gengið var
framhjá henni við ráðningu í
starf og vann málið. Sá kraftur
sem þurfti í þann slag gerði
hana eftirminnilega í hugum
margra en fyrir okkur systk-
inunum er glettnin og spaugið
eftirminnilegra. Hún lýsti oft
fyrir okkur að hún hefði verið
hrekkjalómurinn í systkinahópn-
um, en hún var yngsta barnið og
gáskafull eftir því. „Ég var svo-
lítið kvikindi,“ sagði hún hlæj-
andi. Þegar hún heimsótti okkur
á Öldugötuna og við hana á
Skúlagötu, og síðar á Grund,
gerðum við oft að gamni okkar.
Ef grínið var á gráu svæði hló
hún dátt og sagði glettnislega:
„Eruð þið svona kvikindi?“ „Jú
veistu það ekki, amma? Við höf-
um það frá þér!“ En rétt eins og
hún gat glaðst á góðri stund gat
fokið í hana ef henni misbauð.
Meðal þess sem misbauð henni
var ef hallað var á ættmenni
hennar. Hún var nefnilega ekki
síður stolt af því að vera ætt-
móðir afkomenda sinna en því
að vera dóttir merkisfólksins
Maríu og Fúsa á bátnum. „Það
var sko ekki dónalegt að vera
dóttir hans Fúsa á bátnum!“
Henni var oft mikið niðri fyrir
og tvinnaði fimlega saman fúk-
yrðin ef henni mislíkaði eitthvað.
Það var viss huggun í því fyrir
okkur fjölskylduna að heyra það
og vita að Jenný amma væri enn
sjálfri sér lík þrátt fyrir hrak-
andi heilsu og minni.
Innan fjölskyldunnar er oft
talað um vestfirsku seigluna
sem Jenný amma bjó yfir. Hún
hristi af sér öll veikindi og
áhlaup sem við ímynduðum okk-
ur að gætu reynst henni um
megn – rétt eins og hún hefði
ákveðið að ná tilteknum aldri
hvað sem öðru liði. Það var enda
henni líkt að ganga hreint og
ákveðið til verks þegar kom loks
að því að deyja. Hún tvínónaði
ekki við það frekar en annað
sem hún tókst á hendur og gerði
það vel; ákveðnin, röggsemin og
reisnin sem einkenndu hana í lif-
anda lífi voru engu minni í dauð-
anum. Við kveðjum með sorg í
brjósti sem þó dofnar og víkur
fyrir rífandi stolti yfir lífshlaupi
elsku ömmu okkar. Það er sko
ekki dónalegt að vera barnabörn
Jennýjar Fúsa!
Vala, Katrín og Einar.
Nú er elsku amma farin. Um
helgina komum við systur til Ís-
lands til að kveðja hana ömmu
okkar, ömmu Jennýju sem á svo
stóran þátt í því hversu stoltar
við erum af því að vera að hálfu
íslenskar. Við ólumst upp langt
frá henni og hittum hana ekki
eins oft og við hefðum viljað en
hún var alltaf stór hluti af lífi
okkar. Mamma sagði okkur frá
barnæsku sinni og uppvexti og
okkur þótti það ævintýralegt.
Okkur var alltaf ljóst að amma
var einstök og engum lík, engin
hefðbundin amma þar. Hún var
sterkur karakter, með húmor,
jákvæða orku og glettnislegt
bros. Hún var okkur góð fyr-
irmynd og það var alltaf mjög
sérstakt að hitta hana. Við
minnumst þess þegar hún kom í
heimsókn til okkar, færði okkur
bækur um náttúru Íslands og
sagði okkur frá stöðum sem hún
hélt upp á. Þó að við skildum
ekki alltaf til fulls allt sem hún
sagði okkur sáði hún fræjum
sem kveiktu áhuga okkar á land-
inu og náttúrunni. Hún var stolt
af öllum barnabörnunum – en
vildi fá fleiri. Og Sanna man hve
mikið hún reyndi, kannski meira
í gríni en alvöru, að finna handa
henni íslenskan mann, kannski
einmitt með barnabarnabörn í
huga. Það verður mikið tóm
þegar Jenný amma er farin. Við
erum þakklátar fyrir að hafa átt
hana að sem ömmu og geymum
minningarnar um hana á sér-
stökum stað í hjarta okkar.
Sanna, Nína og Lilja.
Hún amma okkar var sann-
kölluð kjarnakona sem reyndist
okkur systrum einstaklega vel
sérstaklega þegar mest á þurfti.
Amma var stórbrotin persóna
með afar ríkt geðslag, heitt
hjarta, mikla réttlætiskennd,
létta lund en skapstór og þoldi
illa þegar hlutirnir gerðust ekki
strax, enda kemur orðið storm-
sveipur upp í huga okkar beggja
þegar við minnumst hennar.
Framkvæmdi hún alla hluti og
hugdettur í hvelli af miklum
krafti og án mikillar umhugs-
unar.
Hún amma var ekki þessi
týpíska amma enda stórbrotin
kona á ferð. Sóttum við í að
gista hjá henni og Jóa afa í Sól-
heimunum því þar gátum við
leikið lausum hala og var ým-
islegt brallað þá, ófáar lyftuferð-
ir farnar, háhæluðu skórnir mát-
aðir, ömmu til mikils ama, svo
spiluðum við plötur í botn og
dönsuðum um alveg hissa á að
vera ekki stoppaðar af. Okkur
þótti skemmtilegt að spila
rommý við ömmu þrátt fyrir að
hún ætti það til að dotta í stóln-
um á milli gjafa. Ömmu þótti til-
valið að nýta okkur í hin ýmsu
heimilisstörf því þá gat hún
bæði notið stunda með okkur og
þrifið enda fyrir að gera margt í
einu. Kvöldin enduðu gjarnan á
sjónvarpsglápi með ís og súkku-
laðisósu og voru ófáar ferðir
farnar fram til að fylla á skál-
arnar enda mikill sætindakona
þar á ferð.
Henni þótti sjálfsagt að opna
heimilið sitt fyrir okkur enda
höfum við báðar búið hjá henni
um tíma og eigum henni mikið
að þakka fyrir umhyggju og
stuðning í gegnum lífið.
Erum við systur afar þakk-
látar fyrir að hafa átt svo litríka,
skemmtilega og óútreiknanlega
ömmu eins og Jenný amma var.
Kær kveðja,
Áróra og Jenný.
Jenný frænka hefur nú haldið
á vit eldri systkina sinna sjö,
Guðfinns, Sveins (sem lést að-
eins fjögurra daga gamall),
Kristjáns, Maríu, Þorgerðar,
Garðars og Halldóru, og maka
þeirra. Rekur lestina í ferðina
löngu, enda langyngst. Jenný,
litla systir hans pabba okkar,
Garðars, sem honum þótti svo
vænt um. Það var einhvern veg-
inn svo mikil elska og djúp vin-
átta á milli allra systkinanna.
Notaleg hlýja sem stafaði af
þeim. Þau voru hjálpleg hvert
öðru; Jenný tók til að mynda
eitt okkar systkinanna til sín
um tíma þegar mikil veikindi
steðjuðu að. Tíminn hjá Jen-
nýju frænku er meðal fyrstu
minninga Helga Garðars, en þá
var hann á leikskólaaldri.
Kátínuna vantaði heldur ekki
í þau systkinin, og þá allra síst í
Jennýju, stríðnisangann. Hún
hló svo hjartanlega þegar hún
stríddi Haddýju eða gerði gys
að sjálfri sér. Þegar maður lok-
ar augunum og minnist Jennýj-
ar, kemur dillandi kátínan og
smitandi hláturinn upp í hug-
ann, kátínan sem entist henni
ævina alla.
Jenný var líka atorkusöm og
iðin, sífellt prjónandi ef hún var
ekki að vinna. Hún vann við
ýmis störf, var t.d. kaupmaður,
skrifstofustjóri og stofnaði líka
sitt eigið fyrirtæki. Sífellt að fá
nýjar hugmyndir. Hugurinn
jafn starfsamur og höndin. Eld-
móðinn vantaði heldur ekki og
áræðnina. Það stóð svolítill
gustur af henni þegar hún kom
í heimsókn og sagði okkur frá
jafnréttisbaráttu sinni, þegar
hún hafði verið beitt órétti í
vinnunni. Baráttu sem stóð yfir
í mörg ár, og er saga konu með
sterka réttlætiskennd, fyrir-
mynd annarra kvenna sem læt-
ur ekki vaða yfir sig aðeins af
þeirri einföldu ástæðu að hún
er kona. Jafnrétti var kannski
einkunnarorð hennar umfram
allt.
Kæra Jenný föðursystir okk-
ar, við kveðjum þig í dag og
minnumst með hlýju allra
þeirra ágætu stunda sem við
áttum með þér og erum þakklát
fyrir að hafa átt svona góða,
skemmtilega og klára frænku
sem á alltaf stað í hjarta okkar,
eins og öll systkini pabba.
Haraldur, Helgi,
Guðrún og María.
Að leiðarlokum langar okkur
systkinin að minnast Jennýar
nokkrum orðum. Mamma (Guð-
rún Ólafía Sigurgeirsdóttir) og
Jenný voru æskuvinkonur, og
vinátta þeirra hélst meðan báð-
ar lifðu, en mamma lést fyrir
tæpum 11 árum. Eftir að
mamma dó hafa samskiptin ver-
ið stopul, einkum eftir að Jenný
flutti á hjúkrunarheimili.
Mamma hafði alla tíð mikla þörf
fyrir vináttu Jennýar og sótti til
hennar stuðning. Vinátta þeirra
byggðist á traustum grunni og
eftir að þær voru báðar orðnar
einar töluðust þær við oft í viku
og hittust reglulega. Meðan
heilsa þeirra beggja leyfði ferð-
uðust þær einnig saman, sem
var mömmu mikils virði.
Við vottum börnum og að-
standendum Jennýar öllum
okkar dýpstu samúð. Guð blessi
minningu Jennýar Sigrúnar
Sigfúsdóttur.
Ásta Friðriksdóttir.
Nú þegar Jenný er kvödd
lokast enn einn glugginn úr
æsku minni. Minningarnar eru
ekki allar ljóslifandi en sterkur
persónuleiki Jennýjar svífur
alltaf yfir vötnum frá því að við
vorum unglingar og fram á
þennan dag.
Vinátta okkar Gerðu, mið-
dóttur Jennýjar, kviknaði í af-
mæli hjá bekkjarsystur okkar.
Nokkrum dögum síðar fer ég
með henni heim eftir skóla. Stíg
í fyrsta sinn inn í háhýsi, Sól-
heima 23. Sé þar fimm nöfn á
spjaldi og get mér til um að þar
búi Jenný með fjórum börnum
sínum. Elsta Einarsbarnið
reyndist vera Jói, seinni eig-
inmaður hennar.
Mamma spyr hverra manna
hún Gerða er. Þegar í ljós kem-
ur að mamma hennar sé litla
systir Maju, skólasystur
mömmu úr húsmæðraskólanum
Jenný Sigrún
Sigfúsdóttir
Elskulegur eiginmaður minn, faðir okkar,
tengdafaðir, afi og langafi
HARALDUR SIGURÐSSON
fyrrv. bankafulltrúi á Akureyri
lést á sjúkrahúsinu á Akureyri föstudaginn
28. september.
Jarðarförin fer fram frá Akureyrarkirkju mánudaginn 8. október
kl. 13:30.
Blóm eru vinsamlegast afþökkuð en þeim sem vildu minnast
hans er bent á líknarstofnanir.
Elísabet Kemp Guðmundsdóttir
Eva Þ. Haraldsdóttir Gunnar Jóhannsson
Ásdís H. Haraldsdóttir Sigurður V. Guðjónsson
Ragna Haraldsdóttir Leó Jónsson
Sigurður St. Haraldsson Thamar M. Heijstra
barnabörn, barnabarnabörn
Elskuleg eiginkona mín, móðir,
tengdamóðir, amma og langamma
SVAVA BJÖRG GÍSLADÓTTIR
Lautasmára 45, Kópavogi
lést í faðmi ástvina föstudaginn
26. september á líknardeild LSH í
Kópavogi.
Útförin fer fram í Digraneskirkju föstudaginn 12. október
klukkan 13.
Erlingur Snær Guðmundsson og fjölskylda
Eiginmaður minn, faðir okkar, tengdafaðir,
afi og langafi,
GUNNAR GUÐMUNDSSON,
fyrrverandi framkvæmdastjóri,
Hólabergi 84,
lést á heimili sínu aðfaranótt laugardags.
Auður Sveinsdóttir
Guðmundur Gunnarsson Nikola Christoph
Guðrún Gunnarsdóttir Sveinn Þór Þórhallsson
Gunnar Andri Kristinsson Birna Guðjónsdóttir
Auður Ösp Magnúsdóttir Daníel P. Baldursson
Inga Dóra Magnúsdóttir Einar Á. Valgarðsson
Jónas Guðmundsson
Christoph
Ylfa Guðmundsdóttir
Christoph
Þórhallur Anton Sveinsson Anton Elías Viðarsson
Katla Röfn Daníelsdóttir