Morgunblaðið - 05.10.2018, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 5. OKTÓBER 2018
✝ Guðrún HrefnaElliðadóttir
fæddist í Reykjavík
4. mars 1966. Hún
lést á líknardeild
Landspítalans í
Kópavogi 23.
september.
Foreldrar henn-
ar eru Elliði Magn-
ússon, f. 28.10.
1935, d. 31.7. 2015,
og Jónasína Sjöfn
Júlíusdóttir, f. 27.9. 1938, d. 10.6.
2008. Systkini Guðrúnar eru
Guðlaug Eygló, f. 1956, Júlíus, f.
1957, Þröstur, f. 1962, Magnús, f.
21.7. 1963, d. 3.6. 2018.
Fjölskyldan bjó í Engjabæ við
Holtaveg þar sem nú er Hús-
dýragarðurinn. Síðar byggðu
þau sér hús að Fögrukinn 28 í
Hafnarfirði og fluttu þangað
Ljósið mikið og það hjálpaði
henni mikið í veikindum hennar.
Síðar starfaði hún hjá Samvinnu-
bankanum, Verkfræðistofunni
Afl, símafyrirtækinu Tal, Voda-
fone og var hjá Kópavogsbæ frá
2008.
Eiginmaður Guðrúnar er
Svavar Valur Svavarsson, f.
21.10. 1965. Þau giftu sig í Dóm-
kirkjunni 18. júlí 1992. Börn
þeirra 1) Svavar Elliði, f. 1990,
maki Anastasia Dodonova, f.
1985, börn hennar Kristina, f.
2007, og Emilia, f. 2010. 2) Viktor
Páll, f. 1992. 3) Hermann Orri, f.
1999, unnusta Karen Birta Kjart-
ansdóttir.
Guðrún Hrefna hóf búskap
með Svavari Val 1987 í Lækjar-
götu 1 í Hafnarfirði en 1988
keyptu þau sína fyrstu íbúð á
Reynimel 42 í Reykjavík. Bjuggu
þau þar í tvö ár en síðan í eitt ár í
Eyjabakka 5. Árið 1992 fluttu
þau í Fannafold 118 og hafa búið
þar síðan.
Guðrún Hrefna verður jarð-
sungin frá Grafarvogskirkju í
dag, 5. október 2018, klukkan 13.
þegar Guðrún var
fimm ára. Guðrún
gekk í Öldutúns-
skóla til 10 ára ald-
urs þegar foreldrar
hennar skildu.
Flutti hún þá með
móður sinni og
systkinum að
Kleppsvegi 54 í
Reykjavík. Þar
gekk hún í Laugar-
nesskóla og Lauga-
lækjarskóla. Leiðin lá svo í Versl-
unarskóla Íslands og
Ármúlaskóla þar sem hún lauk
stúdentsprófi. Guðrún vann við
reiknings- og bókhaldsstörf alla
sína tíð, fyrst sumarvinnu í
Landsbankanum á Langholts-
vegi þar sem núna er Ljósið sem
er endurhæfing fyrir krabba-
meinsgreinda. Guðrún sótti
Systir mín Guðrún Hrefna lést
á líknardeild Landspítalans 23.
september langt um aldur fram,
einungis 52 ára. Mikið getur lífið
verið ósanngjarnt þegar ung kona
í blóma lífsins er tekin í burt frá
okkur öllum. Hún var vinur vina
sinna, mikil fjölskyldumanneskja
og elskuð og virt af öllum sem til
hennar þekktu. Yngst af okkur
fimm systkinum og núna erum við
þrjú eftir, systir mín eldri Eygló
og bróðir Júlli, en Guðrún er kom-
in til Magga bróður sem skildi við
í sumarbyrjun.
Mikið skarð er höggvið sem
skilur eftir tómarúm í lífi okkar
allra, og ekki síst hjá sonum henn-
ar þrem, Ella, Viktori og Her-
manni. Og Svavar sem stóð eins
og klettur við hlið hennar öll veik-
indi hennar, Guð blessi hann og
strákana í gegnum þessa raun.
Guðrún var góðum gáfum
gædd og mátti ekkert aumt sjá,
hlýja hennar og góðmennska
gagnvart öllum var áberandi alla
tíð. Og hún var ávallt sérstaklega
góð og hjálpsöm gagnvart dætr-
um mínum, Grímu, Katrínu og
Tinnu. Bros og gleði geislaði af
henni eins og sést á þeim fjöl-
mörgu myndum sem teknar hafa
verið af henni. Við ólumst upp
saman og bjuggum á æskuárum
okkar í Engjabæ í Laugardalnum,
Fögrukinn í Hafnarfirði og síðan
á Kleppsveginum og var „litla“
systir stundum pínulítið dekruð
enda var hún svo yndisleg og góð.
Síðan dreifðumst við systkinin er
við uxum úr grasi eins og gengur
og gerist í ýmsar áttir og hún
fann sinn Svavar og drengirnir
komu svo einn af öðrum með tím-
anum. Lífið brosti við henni og
ávallt var hún heilsuhraust úti-
vistarmanneskja og því kom það
eins og þruma úr heiðskíru lofti er
hún greindist með lungnakrabba-
mein rétt rúmlega fimmtug. Hún
tókst á við það af æðruleysi og
hafði oft meiri áhyggjur af öðrum
en sjálfum sér og notaði líka tím-
ann þegar heilsan leyfði til að
ferðast og skoða ókunnar slóðir.
Við áttum saman góðar stundir í
Frakklandi fyrir rúmu ári en
innst inni vissi ég kannski að
þetta væri síðasti séns fyrir hana
að ferðast á nýjar slóðir. Nú er
hún farin í ferðalagið mikla sem
bíður okkar allra og er eflaust að
umvefja mömmu, pabba og
Magga bróður með hlýju sinni.
Ég mun sakna hennar sárt og
minningin um góða stúlku lifir.
Guð blessi þig, Guðrún mín.
Þröstur Elliðason.
Elsku Guðrún mín, ég er að
reyna að koma orðum á blað, sé
varla út um gleraugun fyrir tár-
um. Þegar við vorum ungar kom
fljótt í ljós hvaða mann þú hafðir
að geyma, svo geðgóð og ljúf,
betri systur vart hægt að hugsa
sér. Þú mærðir okkur systkinin
með ást og gleði. Mér er minnis-
stætt þegar við mamma fengum
reglulega hláturkast með þér og
enginn skildi af hverju við vorum
að hlæja. Eins er mér minnis-
stætt þegar við horfðum öll sam-
an systkinin á prúðuleikarana og
öll bendluðum við vissa fígúru við
hvert um sig og þá var sko glatt
á hjalla.
Ég minnist ótal skíðaferða frá
því þú varst 10 ára. Það varð svo
þitt aðaláhugamál og svo einnig
ferðalög með okkur og síðar
þinni eigin fjölskyldu sem voru
ófáar ferðirnar. Þú varst dugnað-
arforkur í skóla og vinnu.
Einnig varst þú svo æðrulaus
og þrautseig og þeir eiginleikar
þínir komu svo vel í ljós í veik-
indum þínum, þú hafðir meiri
áhyggjur af líðan annarra í
kringum þig. Elsku systir, orð fá
ekki lýst hvað ég sakna þín heitt.
Ég veit og trúi að þér líði vel þar
sem þú ert komin til samfundar
við pabba og mömmu og Magga
bróður. Elsku systir, þakka þér
fyrir allt sem þú hafðir að gefa
mér. Far þú í Guðs friði.
Eygló.
Elsku Guðrún. Þú varst eins
og litla systir mín þegar ég
kynntist Eygló, því þið Sonja
systir mín voruð jafnaldra. Þú
hafðir gríðarlega gaman af því að
fara á skíði og ófáar ferðirnar
fórum við þrjú á vinnubílnum
mínum og einnig með pabba
ykkar og bræðrum. Þú varst
hvers manns hugljúfi og aldrei
féll styggðaryrði frá þér. Ég læt
nú staðar numið með þessum fá-
tæklegu orðum en ég geymi allar
fallegu minningarnar um þig.
Þar sem góðir fara eru Guðs
vegir. Far í friði, kæra mágkona.
Ari Reynir.
Guðrún Hrefna, mín yngsta og
besta frænka, hefur kvatt allt of
fljótt, aðeins 52 ára gömul, og við
hin stöndum eftir forviða og velt-
um fyrir okkur tilgangi, forgengi-
leika og hvernig við mundum
bregðast við ef við stæðum
frammi fyrir eins hræðilegum
fréttum og hún fékk í júní síðast-
liðnum. Hvernig má það vera að
ung og hraust kona í blóma lífs-
ins, gullfalleg, skynsöm og sem
vildi öllum vel greinist með sjúk-
dóm sem tekur allt yfir á ör-
skömmum tíma? Og þar sem
svörin eru fá þá vel ég að muna
allt það sem hún stóð fyrir og
hvernig góðmennska hennar og
heilindi einkenndu alla hennar
framgöngu.
Guðrún var einstaklega heppin
með hvernig líf hún byggði upp.
Hún valdi vini sína vel, menntaði
sig og hafði gaman af vinnunni
sinni en fyrst og fremst var hún
fjölskyldumanneskja með Svavari
sínum og strákunum þremur. Þá
hélt stórfjölskyldan líka mikið
hópinn og þar leyfði Guðrún öðr-
um að njóta sín enda var hún
mikill ljúflingur og mannasættir.
Hún steig þó fram þegar á þurfti
og bauð til dæmis fram krafta
sína til að halda utan um heilt
ættarmót þegar skipulagið var
um það bil að renna út í sandinn.
Afkomendur 12 systkina úr Eng-
jabæ í Reykjavík hittust yfir eina
helgi á sannkallaðri fjölskyldu-
skemmtun og kynntumst við á
nýjan hátt í gegnum leiki og
sprell. Og þar var Guðrún í for-
ystuhlutverki með alla sína
skipulagshæfileika, húmor og
samskiptahæfni. Sú stund er
okkur dýrmæt núna. Yndisleg
kona er fallin frá og erfiðir tímar
fram undan. Við tileinkum þetta
ljóðabrot Guðrúnu um leið og við
vottum Svavari, strákunum henn-
ar og systkinum okkar dýpstu
samúð.
Bráðum dofnar ljós.
Blöðin fellir senn mín rós.
Ég þakka fyrir þitt tryggðarband.
Á lífsins ljósabraut ég hafði förunaut
og vinafjöld, það var mitt lán.
Ykkar gat ég ekki lifað án.
Góða nótt, góða nótt.
Tunglið brosir, allt er kyrrt og hljótt.
(Stefán Hilmarsson)
Hulda A. Arnljótsdóttir.
Elsku Svavar og synir, megi
Guð styrkja ykkur í þessari
miklu sorg.
Lýstu, ó lýstu mér ljúfa sól,
ljómaðu um stofuna mína,
gefðu mér geislana þína,
góða, ó láttu mér hlýna.
Mér leiðist ef ljósblikin dvína.
Dveldu nú hjá mér, dýra sól,
Daglega láttu mér skína
Gullhjarta von eins og geislana þína.
Gleddu nú barnið þitt, góða sól,
Grætur það hjartaþrá sína,
blómunum búið að týna,
brosir á vörunum dvína.
Gef mér því gullkrónu þína.
Ljómaðu, kæra líknarsól,
lýstu upp brautina mína.
Mig langar að horfa á ljósið þitt skína.
Móðir, ó hjartans móðir sól,
Smýrðu nú tárin sem falla,
Huggaðu, huggaðu alla,
Harmþrungnu raddirnar kalla,
Þú mátt ei til hvíldar þér kalla.
Almættiskraftur þín undrasól,
eldur á fórnarstalla,
Leiði nú kærleikans lífsflóð um alla.
(Indriði Helgason)
Ásthildur og dætur.
Við saumaklúbbsvinkonurnar
erum óendanlega þakklátar fyrir
að hafa átt samfylgd með svo
yndislegri manneskju sem Guð-
rún var. Fyrir að hafa fengið að
taka þátt í lífi hennar, sumar
okkar í um 30 ár eða jafnvel allt
aftur til Milletúlpu-áranna, aðrar
eitthvað skemur.
Guðrún hafði einstaklega ljúfa
nærveru, var yfirveguð, jákvæð
og lausnamiðuð. Hún gerði aldrei
vesen úr neinu, var sú sem
bauðst strax til að sofa í stofunni
ef ekki var rúm fyrir allar í sum-
arbústaðarferðinni!
Alltaf að hugsa um aðra. Jafn-
vel þegar hún var orðin fárveik
og batahorfur engar, þá spurði
hún af umhyggju út í líf og plön
okkar hinna.
Guðrún var ekki kvartsár, þó í
raun hafi eitt og annað hvílt á
hennar herðum um ævina.
Ábyrgðarfull, traust, og útsjón-
arsöm í fjármálum og öllu ut-
anumhaldi.
Hún var nægjusöm og eltist
ekki við veraldlega hluti og hé-
góma.
Guðrún var alltaf hún sjálf, svo
laus við alla tilgerð og sýndar-
mennsku.
Hún elskaði að ferðast, hafði
yndi af gönguferðum, útilegum
og utanlandsferðum. Við yljum
okkur mikið við minningarnar frá
ferð okkar til Edinborgar í febr-
úar á þessu ári, sem reyndist síð-
asta utanlandsferð Guðrúnar.
Það var svo dýrmætt að hún var
þá við þokkalega heilsu og gat
notið skvísuferðarinnar til hins
ýtrasta með okkur.
Svo óréttlátt og erfitt þótti
okkur að horfa vanmáttugar á
eftir okkar hraustu vinkonu
veikjast. En samtímis sáum við í
ströngu veikindaferlinu hve fal-
legt og sterkt samband hennar
og Svavars var. Þau voru sann-
arlega lánsöm að eiga hvort ann-
að og fyrir það ber að þakka.
23. september – „Kaldasta
septembernótt í níu ár“ – sögðu
fréttirnar. Þá ísköldu nótt hjúfr-
aði Guðrún sig í hlýjan faðm
himnaföðurins eftir erfiða bið.
Elsku Svavar og fjölskylda,
megi sárasta sorgin breytast í
fallegar minningar í tímans rás.
Kveðja frá Skyttunum.
Anna, Arna, Dísa, Hólm-
fríður, Ólöf Jóna, Ólöf Mar-
grét, Rúna, Sigrún Lilja,
Svala og Þórunn.
Hér sit ég og tárin leka niður
vanga minn, ef þetta væri blað
væri ekkert hægt að lesa úr
þessu en yndisleg mágkona og
vinkona er látin.
Árið 1980 hitti ég þig fyrst
þegar Júlli bróðir þinn fór með
mig heim til ykkar og kynnti mig
fyrir fjölskyldunni sinni. Þú þessi
ljóshærða fallega stelpa með fal-
lega brosið lést mig finna hvað ég
var velkomin. Þú varst mikið
heima hjá okkur sem unglingur,
passaðir Adda og vildir bara vera
með.
Svo liðu árin og þú kynntist
honum Svavari, þið keyptuð ykk-
ur íbúð og svo komu börnin.
Fyrstur var Svavar Elliði, svo
kom Viktor Páll og yngstur er
Hemmi, allt myndarlegir piltar
sem þú varst svo stolt af. Þið
Svavar elskuðuð að ferðast um
landið, það var byrjað á tjaldi,
svo kom tjaldvagn, ekki var það
nógu gott, þá var keypt fellihýsi.
En þið enduðuð á að kaupa hjól-
hýsi og skoðuðuð landið, löbbuðu
mikið og upp á fjöll. Þið voruð
svo dugleg að vera úti í nátt-
úrunni. Þið ferðuðust líka erlend-
is og nutuð ykkar að vera saman
með strákana og skoða ykkur
um.
En svo kom reiðarslagið, dag-
urinn sem ég vil gleyma þegar þú
fékkst þennan óboðna gest sem
allir hræðast. Hvernig getur
þetta verið, þú sem aldrei hafðir
reykt, alltaf hugsað svo vel um
þig, borðað hollt fæði og gert allt
til að vera heilbrigð. Já, nú tóku
erfiðir tíma við, áfallið var mikið
en þú ætlaðir að sigra þetta. Við
fórum mikið saman í Ljósið og í
hugleiðslu og jóga á meðan kraft-
arnir leyfðu. Ég ætla að geyma
þær minningar í hjarta mínu því
þessi tími sem ég hafði með þér
var yndislegur. Svo kom annað
áfall þegar Maggi bróðir þinn
lést í júní, það var erfitt. Þið
systkinin Júlli, Þröstur og Eygló
voruð mjög samrýnd og nú er
erfiður tími hjá þeim að þurfa að
kveðja litlu systur sem barðist til
að fá að lifa.
Elsku Guðrún mín, nú taka á
móti þér mamma þín pabbi þinn
og Maggi bróðir. Öll fóru allt of
snemma eins og þú. Mikill er
okkar söknuður en minning þín
mun alltaf lifa. Elsku Svavar og
strákar, guð gefi ykkur styrk í
ykkar miklu sorg Við erum alltaf
til staðar fyrir ykkur.
Ása og Júlíus.
Núna hefur stórt skarð verið
höggvið í samhentan hóp.
Guðrún okkar á heiðurinn af
því að koma saman hópnum okk-
ar, Ármúlagellunum sem voru
saman í Ármúlaskóla á því herr-
ans ári 1983.
Árið sem margar stelpur voru
með strípur og permó í hárinu og
diskókúlurnar hringsnerust í
Holly, Broadway og Klúbbnum,
sem voru aðalstaðirnir á þessum
tíma og við vinkonurnar döns-
uðum af mikilli innlifun undir
tónlist Karma Chameleon ásamt
annarri snilldartónlist frá þessum
tíma.
Guðrún hafði mikla útgeislun,
sá alltaf það góða í öllum mann-
eskjum, jarðbundin manneskja
sem allir gátu leitað til hvort sem
það var bara til að spjalla eða fá
góð ráð. Guðrún var traustur vin-
ur sem byrjaði snemma að halda
verndarhendi yfir fólki og vorum
við þar engin undantekning og
passaði hún vel upp á að við
gerðum hlutina rétt.
Það var oft mjög glatt á hjalla
á Kleppsveginum á þessum árum
og oft spáði Sjöfn mamma Guð-
rúnar og Ása mágkona Guðrúnar
í bolla fyrir okkur áður en farið
var á djammið við mikinn fögnuð
okkar.
Síðan tók alvara lífsins við og
við fórum hver í sína áttina en
vissum alltaf hver af annarri og
vissum af þessum sterku böndum
sem tengdu okkur saman. Árin
liðu og við hugsuðum til gömlu
vinkvenna okkar úr Ármúla.
Guðrún tók þá af skarið og stofn-
aði hópinn í september 2011.
Eftir þann fund hafa bönd
okkar styrkst mikið og hittumst
við oft og er þá mikið hlegið.
Það var okkur mikið áfall þeg-
ar Guðrún greindist með krabba-
mein vorið 2017. Hún tók frétt-
unum af miklu æðruleysi, leit á
það sem verkefni sem þurfti að
leysa. Krabbameinið var eins og
rússíbani, stundum komu góðar
fréttir og stundum slæmar frétt-
ir. Alltaf tók Guðrún fréttunum
með jafnaðargeði. Hún ætlaði að
vinna stríðið, en því miður tapaði
hún því þann 23. september síð-
astliðinn eftir mikla baráttu með
Svavar manninn sinn sér við hlið,
sem var stoð hennar og stytta
ásamt sonum þeirra.
Það er erfitt að hugsa sér lífið
án Guðrúnar okkar. Við eigum
margar minningar um góðan og
traustan vin sem mun ætíð lifa í
hjörtum okkar.
Megi góður guð styrkja Svav-
ar eiginmann Guðrúnar og fjöl-
skyldu á þessum erfiða tíma.
Kallið er komið,
komin er nú stundin,
vinaskilnaðar viðkvæm stund.
Vinirnir kveðja
vininn sinn látna,
er sefur hér hinn síðsta blund.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé lof fyrir liðna tíð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Héðan skal halda
heimili sitt kveður
heimilisprýðin í hinsta sinn.
Síðasta sinni
sárt er að skilja,
en heimvon góð í himininn.
Far þú í friði,
friður Guðs þig blessi,
hafðu þökk fyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
Grátnir til grafar
göngum vér nú héðan,
fylgjum þér, vinur. Far vel á braut.
Guð oss það gefi,
glaðir vér megum
þér síðar fylgja’ í friðarskaut.
(Valdimar Briem)
Karitas, Hlíf, Eva og Unnur.
Það voru blendnar tilfinningar
sem komu yfir mig 23. september
síðastliðinn þegar ég frétti af
andláti minnar góðu vinkonu
Guðrúnar. Glöð yfir því að hún
kvaldist ekki lengur, reið yfir því
að hún fékk krabbamein, sorg-
mædd að hún fær ekki að njóta
lífsins lengur, söknuður að ég
mun aldrei sjá hana aftur.
Kynni okkar Guðrúnar byrj-
uðu þegar hún byrjaði í Ármúla-
skóla í janúar 1983, en sameig-
inleg vinkona okkar Kaja kynnti
okkur. Við urðum strax bestu
vinkonur þó ólíkar værum, hún
svona róleg og jarðbundin og ég
þessi orkubolti og mjög hvatvís.
Við vorum eins og vatn og eldur
en betri vinkonu var ekki hægt
að hugsa sér en hana Guðrúnu og
við náðum mjög vel saman strax
við fyrstu kynni. Það voru ófá
skipti sem við vorum á Klepps-
veginum áður en við fórum á
djammið eða komum við þar á
daginn þegar við vorum búnar í
skólanum. Sjöfn tók alltaf á móti
okkur með opnum örmum og
spáði stundum fyrir okkur í bolla.
Þá sá ég hvað öllum systkinunum
þótti vænt hverju um annað.
Eftir að Guðrún kynntist eft-
irlifandi eiginmanni sínum, Svav-
ari, hélt vinskapur okkur alltaf
áfram. Við fórum í ógleymanlega
ferð til Ítalíu árið 1987 með Svav-
ari, Sjöfn, Eygló, Ara og Kollu
vinkonu minni. Ferð sem við töl-
uðum oft um og langaði okkar
alltaf að fara aftur saman til Ítal-
íu sem því miður varð aldrei úr.
Þegar við stofnuðum okkar
fjölskyldu hittumst við sjaldnar
en töluðum saman alltaf í hverri
viku til að fá fréttir af strákunum
okkar. Guðrún átti þrjá yndislega
stráka, Ella, Viktor og Hermann
og ég tvo.
Þegar við fórum að fullorðnast
fórum við að hittast miklu oftar.
Heilun og andleg málefni voru
Guðrúnu hugleikin og kynnti hún
mér það ásamt zumba sem við
fórum í saman haustið 2016.
Það voru ófáar sundferðirnar
sem við fórum í saman, þá voru
öll málin brotin til mergjar og
Guðrún Hrefna
Elliðadóttir
Ástkær móðir okkar, tengdamóðir, amma,
langamma og langalangamma,
ANNA GUÐRÚN GEORGSDÓTTIR,
Borgarbraut 65A, Borgarnesi,
andaðist á heimili sínu þriðjudaginn
2. október.
Jarðsungið verður frá Borgarneskirkju
miðvikudaginn 10. október klukkan 14.
Rúnar Ragnarsson Dóra Axelsdóttir
Steinar Ragnarsson
Þóra Ragnarsdóttir Gísli Kristófersson
Jón Georg Ragnarsson Maríanna Garðarsdóttir
Ragnheiður Elín Ragnarsd. Björn Yngvi Sigurðsson
ömmu-, langömmu- og langalangömmubörn