Morgunblaðið - 12.10.2018, Blaðsíða 20

20 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ FÖSTUDAGUR 12. OKTÓBER 2018
✝ Sigrún Snæv-arr fæddist í
Reykjavík 14. sept-
ember 1951. Hún
lést í faðmi fjöl-
skyldu sinnar á
líknardeild Land-
spítalans í Kópa-
vogi 30. september
2018.
Foreldrar henn-
ar voru Árni Þor-
valdur Snævarr
verkfræðingur, f. 27.4. 1917, d.
15.8. 1979, og Laufey Bjarna-
dóttir Snævarr húsmóðir, f.
15.10. 1917, d. 29.3. 1992. Þau
áttu fjórar dætur og var Sigrún
þeirra yngst. Hinar eru: Lillý
Svava, f. 21.2. 1940, d. 18.11.
1995, Stefanía Ingibjörg, f. 2.7.
1945, d. 20.4. 2006, og Sesselja,
f. 14.11. 1947.
Sigrún útskrifaðist frá
Fósturskóla Íslands í maí 1971
og starfaði sem leikskólakenn-
Þorgeirsdóttir, f. 1.10. 1993.
Dóttir þeirra er Embla Mist, f.
4.4. 2017; Sigrún Hrönn, f. 2.1.
2000, og Matthildur Þóra, f.
10.10. 2002. 2) Kristín Þóra
grunnskólakennari, f. 25.5.
1980. Eiginmaður Örn Ævar
Hjartarson grunnskólakennari,
f. 18.2. 1978. Börn þeirra eru:
Þórhildur Erna, f. 15.9. 2004, og
Ásta María, f. 10.6. 2008. 3) Árni
Baldur verkfræðingur, f. 19.3.
1982. Eiginkona Hildur Freys-
dóttir verkfræðingur, f. 17.8.
1984. Börn þeirra eru: Jakob
Freyr, f. 30.9. 2007; Unnur
Bjarney, f. 28.6. 2010, og Baldur
Orri, f. 24.9. 2015.
Sigrún og Jakob ólust bæði
upp í hjarta Reykjavíkur, hvort
sínum megin við Tjörnina, en
ákváðu að ala börn sín upp í Ár-
bænum. Þar bjuggu þau allt til
ársins 2006 þegar þau fluttu
nær æskuslóðunum á Klappar-
stíg en fluttu síðar að Mánatúni
17.
Útför Sigrúnar fer fram frá
Háteigskirkju í dag, 12. október
2018, klukkan 15.
ari og forstöðu-
maður hjá Reykja-
víkurborg í tuttugu
ár. Hún útskrifaðist
sem grunnskóla-
kennari frá
Kennaraháskóla Ís-
lands í júní 1992.
Hún starfaði sem
umsjónarkennari
yngri barna í Ár-
túnsskóla og síðar í
Árbæjarskóla þar
til hún lét af störfum vegna
veikinda árið 2013.
Hinn 27. desember 1980 gift-
ist Sigrún eftirlifandi eigin-
manni sínum og lífsförunaut,
Jakobi Möller grunnskólakenn-
ara, f. 25.5. 1953. Börn þeirra
eru: 1) Sunna Dóra sóknar-
prestur, f. 28.5. 1975. Eigin-
maður Bolli Pétur Bollason
sóknarprestur, f. 9.8. 1972. Börn
þeirra eru: Jakob Þór, f. 20.12.
1994, sambýliskona Tanja Hlín
Elsku hjartans móðir mín, Sig-
rún Snævarr, er látin.
Tilhugsunin um skarðið sem
myndast í lífi okkar sem eftir sitj-
um er nánast óbærileg. Allt sem
hún gerði var af ást og umhyggju
fyrir þeim sem stóðu henni næst-
ir, óháð hugsun um eigin hag.
Jákvæðni, seigla og einstakur
baráttuvilji hennar var öðrum
innblástur og keypti henni mun
meiri tíma en annars hefði fengist
og við yljum okkur við ómetanleg-
ar minningar. Þó að sorgin sé yf-
irþyrmandi er þakklæti mér efst í
huga. Ég er þakklát fyrir þá fyr-
irmynd sem hún var og þau gildi
sem ég fékk í vöggugjöf. Hún
gerði okkur að betri manneskjum
og fegraði allt í kringum sig.
Ég er þakklát fyrir að hafa
fengið tækifæri til að kveðja hana
og fá að fylgja henni síðasta spöl-
inn.
Ég vona að hún hafi fundið
hvíld og frið í faðmi horfinna ást-
vina og vaki yfir okkur sem sjáum
engan veginn fram á að geta fyllt
það tómarúm sem hún skilur eft-
ir.
Við heiðrum hana með því að
halda áfram að skapa minningar,
góðar samverustundir og halda á
lofti þeim hefðum sem henni þótti
svo vænt um.
Elsku mamma, kærar þakkir
fyrir allt og við lofum að passa vel
upp á hvert annað. Þín ástkær
dóttir,
Kristín Þóra.
Elsku amma.
Takk fyrir allt.
Nú falla tár. Þér fagnið þá
er finnast vinir himnum á
og samvist hefst í sælubyggð
þá sorg mun gleymd og dauðans
hryggð.
Svo krjúpið hljóð við kisturnar
og kveðjið þá er blunda þar
og flytjið kvöldbæn hægt og hljótt.
Af hjarta segið: GÓÐA NÓTT.
(Valdimar V. Snævarr)
Þínar ömmustelpur,
Þórhildur Erna og
Ásta María
Á sængina settist engill,
það mátti heyra þyt.
Um leið og ég gekk
að rúmi ömmu
til að setja kross
eins og mamma kenndi mér
fannst mér eins og hvísl fullorðna
fólksins
lyfti vængjum sendiboðans.
(Bolli Pétur Bollason)
Elsku amma!
Takk fyrir allt sem þú gafst
okkur með tilvist þinni. Takk fyrir
gleði þína sem gladdi okkur. Takk
fyrir orðin þín sem hvöttu. Takk
fyrir huga þinn sem lýsti okkur.
Takk fyrir tárin þín sem
kenndu okkur. Takk fyrir bæn-
irnar þínar sem leiddu okkur.
Takk fyrir allar fallegu samveru-
stundirnar.
Við hugsum þig sem engil og
nú máttu fljúga.
Góða ferð.
Jakob Þór, Sigrún Hrönn
og Matthildur Þóra.
Það haustar, blóm fölna, tré
fella laufin og dagurinn er tekinn
að styttast. Það fylgir því oft viss
tregi að sjá eftir glaðværð
sumarsins og yndislegri birtunni.
Það hvílir þó mun meiri drungi
yfir þessu hausti en áður þar sem
ég kveð nú hinstu kveðju, elsku
Sigrúnu systur mína. Í kringum
hana ríkti birta, glaðværð og ein-
stök hlýja rétt eins og á góðu
sumri.
Við systur nutum þess að alast
upp á kærleiksríku heimili á
Galtafelli við Laufásveg. Það var
sannkallað fjölskylduhús í sam-
býli við afa og ömmu. Við vorum
yngstar fjögurra systra. Við vor-
um báðar mjög nánar afa og
ömmu og þessi yndislega sambúð
og að alast upp í fjölskylduhúsi
mótaði líf okkar beggja.
Á jólum 1956 fannst föður okk-
ar við hæfi að henda fram þessari
vísu. Hún er líklega nokkuð lýs-
andi.
Til að sýna lítinn lit
og ljúfar þakkir gjalda
fyrir allt það stríð og strit
er stelpurnar okkar valda.
Úr barnæskunni til dagsins í
dag skauta ég hratt yfir ýmislegt
sem vert væri að tíunda mikið
nánar en það væri of langt mál í
þessari stuttu grein. Ég gæti
skrifað heilan kafla um frábæran
starfsferil Sigrúnar sem leik-
skóla- og grunnskólakennari. Í
kennslu yngri barna mótaði hún
sínar eigin leiðir þar sem skyn-
semi og fagmennska réðu ferð-
inni. Eða fagurkerann Sigrúnu og
hennar þátt í skapa einstaklega
fallegt heimili þeirra Jakobs.
Einnig unglingsárin okkar, bítl-
ana, partíin, útvíðu sixties-bux-
urnar, eyelinerinn, síða hárið og
guð veit hvað. Svo ég tali nú ekki
um allar skemmtilegu golfferð-
irnar okkar og ótal unaðsstundir í
Skorradal. Svona mætti lengi
telja.
Við áttum því dýrmæta láni að
fagna að vera fram á síðasta dag
bestu vinkonur og einlægir trún-
aðarvinir.
Við gátum endalaust hlegið
saman, gert grín, rætt um hluti
sem ekki var hægt að ræða við
neinn annan.
Frá því við Kristján fluttum
heim frá Bandaríkjunum bjugg-
um við alltaf í nábýli hvor við
aðra. Ég man hvað ég fann fyrir
einlægri gleði hennar yfir að fá
okkur heim. Sú gleði var gagn-
kvæm. Fjölskyldurnar og ekki
síst börnin okkar nutu þess svo
sannarlega. Góð vinátta þeirra
alla tíð ber vott um það. Við skipt-
umst á að hafa fjölskyldurnar
saman í laufabrauðsgerð á að-
ventunni, jólaboðum með tilheyr-
andi spurningaleikjum og uppá-
komum. Ekki má gleyma þeirri
einstöku hefð okkar að efna ár-
lega til sameiginlegs fjölskyldu-
móts um verslunarmannahelgi í
Skorradalnum. Þar skemmtu
kynslóðirnar sér saman í leikjum,
söng og gleði. Þessar dásamlegu
minningar verða aldrei frá okkur
teknar.
Fyrir tæpum sex árum greind-
ist Sigrún með illvígan sjúkdóm
sem að lokum náði að sigra hana.
Hún tókst á við þennan vágest af
æðruleysi og bjartsýni frá fyrsta
degi. Hver dagur var einstakur og
hún var staðráðin í að njóta hans.
Það gerði hún líka á meðan kraftar
hennar entust.
Í djúpum söknuði erum við
Kristján og fjölskylda okkar óend-
anlega þakklát fyrir að hafa fengið
að ganga með Sigrúnu hennar fal-
legu lífsleið. En hugur okkar og
samúð er fyrst og fremst hjá Jak-
obi og fjölskyldunni. Megi guð gefa
þeim styrk í sorg þeirra og sökn-
uði.
Blessuð sé minning elsku Sig-
rúnar minnar.
Sesselja Snævarr.
Það er svo margt sem kemur
upp í hugann nú þegar hún Sigrún,
elsku besta frænka mín, er farin
eftir hetjulega baráttu. Nú er
söknuðurinn yfirþyrmandi en sem
betur fer blandast inn í hann enda-
laust af skemmtilegum minning-
um. Við gerðum svo margt saman
og það var alltaf mikið hlegið þrátt
fyrir að við stæðum báðar frammi
fyrir áskorunum í lífinu, hún sýnu
stærri en ég. Mér verður hugsað til
Japansferðarinnar um árið en við
gátum endalaust rifjað hana upp,
Brighton-ferðarinnar, allra búða-
ferðanna að kaupa eitthvað til að
skreyta heimilin og allra hádegis-
verðanna. Svo ég tali nú ekki um
prjónaskapinn og tilraunir þínar til
að kenna mér að hekla. Það verður
skrýtið að hringja ekki í þig yfir
sósugerðinni á aðfangadag en ég
held ég hafi gert það á hverju ári
síðan mamma dó.
Þegar ég hugsa til baka heyri ég
tístandi hlátur þinn og ég fyllist
þakklæti fyrir þennan tíma sem
við fengum saman. Takk fyrir allt
elsku frænka og hvíl í friði.
Elsku Jakob og þið öll, ég votta
ykkur mína dýpstu samúð.
Svava G. Sverrisdóttir.
Það var sorgardagur þegar við
heyrðum að hún Sigrún móður-
systir okkar hefði kvatt okkur.
Við vorum svo heppin að fá að
alast upp í mikilli nálægð við Sig-
rúnu og fjölskyldu hennar og eig-
um skemmtilegar minningar frá
óteljandi samverustundum sem við
höfum átt saman. Fjölskyldurnar
tvær áttu alltaf heima í næsta ná-
grenni hvor við aðra og samgang-
urinn var mikill, ekki síst milli okk-
ar og barna Sigrúnar sem eru á
svipuðum aldri. Systurnar,
mamma og Sigrún, voru góðar vin-
konur og var mikil væntumþykja
þeirra á milli.
Ofarlega í huga er árlegur laufa-
brauðsútskurður, sem var yfirleitt
í miðjum jólapróflestri á aðvent-
unni. Laufabrauðið var fastur liður
í jólahaldi okkar og þar var haldið í
hefðirnar, hlustað á Bing Crosby
og dáðst að færni unga fólksins við
útskurðinn. Alltaf eins og alltaf
jafn gaman. Við eigum margar
góðar minningar úr ótal ferðalög-
um með tilheyrandi ævintýrum í
tjaldútilegum og skíðaferðum. Við
héldum eitt árið öll saman jól og
áramót á skíðum í Austurríki. Það
var ógleymanleg ferð.
Skorradalurinn hefur skipað
stóran sess í lífi okkar allra frá því
þær systur byggðu þar bústað árið
1998. Um verslunarmannahelgar
var gjarnan sameiginleg fjöl-
skylduhátíð. Þá var hátíð frá
morgni til kvölds og var leikið,
borðaður veislumatur við lang-
borð, sungið, dansað og hlegið.
Eitthvað um að vera fyrir alla, ekki
síst lögðu sig allir fram um að gera
eitthvað skemmtilegt með börnun-
um.
Frænkufélagið var Sigrúnu
kært eins og okkur öllum.
Frænkufélagið, sem er í raun
frænkur og frændur, hittist oft og
átti glaðar stundir. Hádegismatur
á Þorláksmessu var fast stefnumót
á hverri aðventu og sumarpartí
með blómaþema í grenjandi rign-
ingu í sumar er skemmtileg minn-
ing.
Við minnumst Sigrúnar sem
einstakrar konu sem skipaði stór-
an sess í lífi okkar allra. Sigrún og
Jakob bjuggu fjölskyldu sinni
ætíð fallegt og hlýtt heimili þar
sem við vorum alltaf velkomin og
gott var að koma. Sigrún bjó yfir
einstökum persónuleika sem ein-
kenndist af hlýju, bjartsýni og
húmor, sem smitaði frá sér í
hvert skipti sem við hittumst.
Minningin um fallegu og góðu
Sigrúnu lifir í hjarta okkar.
Hennar verður sárt saknað. Hug-
ur okkar er hjá Jakobi og fjöl-
skyldunni allri. Við systkinin og
fjölskyldur okkar vottum ykkur
okkar dýpstu samúð.
Helga, Halldóra, Hildur
og Kristján Árni.
Ég man það vel. Ég var nýgift-
ur og lukkulegur vestur í Min-
neapolis, Jakob bróðir heima á
trallinu. Svo skrifaði hann mér í
ársbyrjun 1979, að nú hefði hann
hitt stúlku og nú væri hann lík-
lega kominn í höfn. Og hvort
hann var. Þegar strákur vestan af
Sólvallagötu hittir stelpu ofan af
Laufásvegi getur ýmislegt gerst,
enda varla nokkuð nema tjörnin á
milli.
Næst þegar ég kom heim, var
kominn áberandi hjónasvipur
með þeim Sigrúnu. Það var held-
ur ekki eins og hún væri óþekkt
stærð heima. Pabbi og Árni
Snævarr, pabbi hennar, voru
aldavinir úr menntaskóla og
skákfélagar fram eftir aldri.
Það verður varla sagt að konu-
efnunum okkar Jakobs hafi verið
tekið með miklum fyrirvörum á
Sólvallagötunni heldur eignaðist
mamma í þeim dæturnar sem
hana hafði alltaf langað í. Og svo
komu krakkar.
Sunna varð fyrsta uppáhaldið
af sinni kynslóð og öll strollan á
eftir. Mamma og pabbi nutu þess-
ara krakka út í æsar, umgengust
þau með húmor og hlýju og virð-
ingu og kenndu þeim draugasög-
ur og kapal og púkk. Betra gat
það varla orðið.
Ég held að það sé eitt meg-
ineinkennið á góðum hjónabönd-
um að til viðbótar við neistann
þróast virðing og vinátta og sam-
bandið verður bara nánara með
tímanum. Þannig var það hjá Sig-
rúnu og Jakobi. Þegar árin liðu
glitti varla í loft á milli þeirra. Ólu
upp börn saman og kenndu sam-
an, skottuðust um landið saman,
upp í Mosfellssveit, suður í
Njarðvík, norður á Akureyri og í
nyrstu sveitir Eyjafjarðar til að
fylgjast með sínu fólki. Ofan á allt
þetta lentu þau saman í golfi. Golf
í Reykjavík, golf í Skorradal og
golf í selinu þeirra í suðurlöndum.
Mér þótti stundum nóg um, ekki
með bakteríuna. En þetta var
gott líf, og þegar það leikur svona
við, þá finnst manni út í hött að
það megi ekki vaka miklu lengur.
Sigrún var hetja og býsna
raunsæ á sinn sjúkdóm. Þegar ég
hringdi þetta þremur vikum áður
en hún kvaddi, talaði hún ekki um
skaflinn fram undan, heldur um
hversu langan og góðan tíma hún
hefði fengið með Jakobi og
krökkunum og þeirra krökkum
frá því að hún greindist með
meinið. Allt í fókus fram á það
síðasta.
Nú er hart í heimi, Jakob minn
og Sunna Dóra og Kristín Þóra
og Árni Baldur og þið öll, því þeg-
ar lífið er gott verður söknuður-
inn eðlilega meiri við ferðalokin.
En þótt nú sé dauft, brósi, þá er
það víst að þegar þið hittist fyrir
hinum megin, þá getið þið í gleði
ykkar gengið suður Laufásvegi
eilífðarinnar.
Markús Möller.
Elsku hjartans vinkona mín er
farin í ferðina ógnarlöngu. Að-
skilnaðurinn er endanlegur; það
verða ekki fleiri vinkonustundir,
ekki fleiri símtöl eða innilegar
vinkonusamræður um gleði og
sorgir lífsins. Allt hefur þegar
verið sagt. Söknuðurinn nístir að
hjartarótum.
Sigrún var einstök kona sem
laðaði að sér fólk með góðri nær-
veru, hlýju brosi og kærleiksríku
fasi, enda var hún elskuð og dáð af
samferðafólki sínu. Hún var mik-
ill dugnaðarforkur, ósérhlífin,
skipulögð og drífandi. Hún var
líka mikill fagurkeri og nostraði
við umhverfi sitt hvar sem hún
drap niður fæti. Heimili hennar,
sumarbústaðurinn, Sólvellirnir á
Spáni og ekki síður kennslustof-
urnar hennar báru hlýju hennar
og smekkvísi gott vitni. Hún bjó
sér og sínum fallegan íverustað,
hvort sem var í vinnu eða einka-
lífi.
Við Sigrún kynntumst árið
1989 þegar við hófum nám við
Kennaraháskóla Íslands. Vin-
skapur okkar þróaðist smám
saman og við útskrift að þremur
árum liðnum vorum við orðnar
nánar vinkonur. Að útskrift lok-
inni vorið 1992 réðum við okkur
báðar til kennslu við Ártúnsskóla
í Reykjavík. Við héldumst í hend-
ur þennan fyrsta vetur okkar í
kennslu og reyndar allt þar til
hún lét af störfum á seinni vinnu-
staðnum okkar, Árbæjarskóla,
vorið 2013. Við vorum iðnar og
samviskusamar og hlógum oft að
því seinna hversu brennandi
áhuginn fyrir starfinu var þennan
fyrsta vetur okkar í kennslu. Við
fórum heim með alls konar vinnu,
bæði til undirbúnings og yfirferð-
ar, auk þess að skreppa flesta
laugardaga í vinnuna til að ganga
frá verkefnum nemendanna og
gera klárt fyrir næstu viku. Okk-
ur þótti skondið og merki um að
e.t.v. værum við farnar að vinna of
mikið eða náið saman þegar hún
kallaði mig hvað eftir annað Jak-
ob þegar við vorum í djúpum pæl-
ingum um eitthvað viðkomandi
starfinu.
Eftir því sem árin liðu styrkt-
ust vinatengslin og þróuðust yfir í
hjónavinskap sem hefur verið
bæði gefandi og nærandi. Við höf-
um stundað leikhúsin saman í
fjöldamörg ár og átt yndislegar
samverustundir jafnt heima og
erlendis.
Síðasta sumarið sem Sigrún
mín var alheil, sumarið 2012, átt-
um við fjögur saman yndislegar
vikur í fallega húsinu þeirra á
Spáni. Ekki grunaði neitt okkar
þá að minningar þess sumars
yrðu jafn dýrmætar og raun
reyndist. Ég er ólýsanlega þakk-
lát fyrir samveruna þessar vikur.
Í veikindum síðustu ára hefur
styrkur Sigrúnar og jákvæð
hugsun hennar iðulega vakið hjá
mér bæði aðdáun og undrun. Hún
var staðráðin í að halda í já-
kvæðnina og gera það besta úr
þeim aðstæðum sem henni voru
búnar og það gerði hún svo sann-
arlega. Hún nýtti tímann sinn vel
og gaf sér tíma til að rækta vina-
sambönd, jafnvel í blálokin þegar
þrótturinn var í raun þrotinn.
Elsku hjartans vinkonu minni
þakka ég ómetanlega vináttu,
trúnað og traust. Söknuðurinn er
sár en minningin um fallega sál og
einstaka vinkonu yljar á sorgar-
stundu og mun lifa í hjörtum okk-
ar sem hana þekktum.
Elsku Jakob, börn, tengda-
börn, barnabörn og aðrir ættingj-
ar og vinir, við vottum ykkur
dýpstu samúð vegna andláts
yndislegu Sigrúnar.
Björg og Sævar.
Það var dýrmætt að kynnast
Sigrúnu snemma á lífsleiðinni.
Hún reyndist einstakur vinur,
hógvær og hlý. Á þessari stundu
streyma fram minningar frá
æskuárunum okkar á Laufásveg-
inum. Við minnumst einkum dag-
anna sem einkenndust af fjöl-
breyttum leikjum barnanna sem
þar bjuggu og síðar lífsgleði ung-
lingsáranna. Eins og gengur hitt-
umst við sjaldnar á þeim árum
þegar við vorum uppteknar af því
að stofna heimili og að koma
börnum okkar á legg. Seinna þeg-
ar um hægðist í lífi okkar tókum
við upp þráðinn á ný og nutum
þess að hittast reglulega. Á þeim
stundum rifjuðum við gjarnan
Sigrún Snævarr
Allar minningar
á einum stað
MINNINGAR er fallega innbundin bók sem hefur að
geyma æviágrip og allar minningargreinar sem birst
hafa um viðkomandi í Morgunblaðinu eða á mbl.is.
Bókina má panta á forsíðu mbl.is eða á slóðinni
mbl.is/minningar.
Hægt er að kaupa minningabækur með greinum sem birst hafa
frá árinu 2000 til dagsins í dag.