Morgunblaðið - 24.10.2018, Side 22

22 MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 24. OKTÓBER 2018
Frímann & hálfdán
Útfararþjónusta
Frímann
897 2468
Hálfdán
898 5765
Ólöf
898 3075
Sími: 565 9775
www.uth.is
uth@uth.is
Cadillac 2017
✝ Úlfar Eysteins-son fæddist í
Hafnarfirði 23.
ágúst 1947. Hann
lést á Landspítala
10. október 2018.
Foreldrar Úlfars
voru Eysteinn Ó.
Einarsson bók-
bindari, f. 1923, d.
2011, og Þórunn
Björnsdóttir hár-
greiðslukona, f.
1924, d. 1972. Systkini Úlfars
eru Björn, f. 1948, Bryndís, f.
1951, Hildur, f. 1958, og Ólöf
Edda, f. 1968.
Eiginkona Úlfars var Sigríð-
ur Jónsdóttir, f. 1947. Hún lést
árið 1997. Þau skildu. Börn
þeirra eru: 1) Stefán, f. 1967,
eiginkona hans er Bjarklind Al-
dís Guðlaugsdóttir, f. 1969. Börn
þeirra eru: Úlfar Bjarki, f. 1988,
maki Katrín Viðarsdóttir. Börn
Úlfars Bjarka eru: Bjarki Þór og
Úlfar stundaði nám í mat-
reiðslu í Leikhúskjallaranum og
á Hótel Holti og útskrifaðist sem
matreiðslumeistari 1967. Hann
starfaði á Hótel Loftleiðum og í
flugeldhúsi Flugleiða á Kefla-
víkurflugvelli til 1978, á
veitingastaðnum Laugaási 1978-
81, stofnaði þá, ásamt Sigurði
Sumarliðasyni og Tómasi Tóm-
assyni, veitingastaðinn Pottinn
og pönnuna en þeir ráku staðinn
saman til 1985. Síðar stofnaði
Úlfar veitingastaðina Sprengi-
sand, Úlfar og ljón og árið 1989
Þrjá frakka.
Úlfar var einn þekktasti mat-
reiðslumaður þjóðarinnar og
eftir hann liggja margar bækur
um matreiðslu.
Úlfar sat í stjórn Félags
matreiðslumeistara og var vara-
formaður þess um skeið. Þá var
hann formaður Lionsklúbbsins
Njarðar 1995-96. Hann keppti
um tíma í rallakstri.
Útför Úlfars fer fram frá
Hallgrímskirkju í dag, 24. októ-
ber 2018, og hefst hún klukkan
15.
Stefán Þór. Birgir
Þór, f. 1991, maki
Eyrún Stefáns-
dóttir. Eyrún Ósk,
f. 1995, maki Ing-
ólfur Árnason og
dóttir þeirra er Sól-
lilja Karen. 2)
Guðný Hrönn, f.
1972, maki hennar
er Heimir Helga-
son, f. 1970. Börn
þeirra eru: Perla, f.
2003, og Alexander Nói, f. 2005.
Áður eignaðist Guðný dótturina
Söru Laufdal Arnarsdóttur, f.
1992. Faðir hennar er Arnar
Laufdal Aðalsteinsson. Sam-
býliskona Úlfars til 16 ára var
Þuríður Jörgensen. Sambýlis-
kona Úlfars er Ingibjörg Ólöf
Magnúsdóttir, f. 1971. Hennar
börn eru Guðjón Hilmarsson, f.
1993, Ólafur Baldur Ingvarsson,
f. 1999, og Marta Magnea Ingv-
arsdóttir, f. 2001.
Elsku pabbi minn.
Mig langaði fyrst og fremst til
þess að þakka þér fyrir allt.
Þakka þér fyrir allar ánægju-
stundirnar sem við áttum saman.
Við áttum sameiginlegt áhuga-
mál sem átti hug okkar allan. Við
deildum ástríðu á matseld og
unnum því mikið saman. Ég leit
upp til þín, ekki síst í eldhúsinu.
Mikið verður tómlegt á Frökkun-
um án þín.
Það var alltaf fjör í kringum
þig og þú varst alltaf fullur af
hugmyndum, það leiddist engum
í kringum þig.
Við eigum ótal minningar sam-
an sem ég vil þakka þér fyrir.
Hvort sem það var í eldhúsinu á
Pottinum og pönnunni, Úlfar og
ljón, Sprengisandi og síðast en
ekki síst Þremur frökkum. Það
var alltaf gaman hjá okkur hvort
sem það var á vaktinni, í veislum,
Fiskideginum mikla, á Sigló, í
rallinu eða þegar þú bauðst okk-
ur á sjóstöng.
Við kveðjum þig með trega og
söknuði. Þín verður sárt saknað,
elsku pabbi. Þangað til næst.
Þinn sonur,
Stefán, tengdadóttir, barna-
börn og barnabarnabörn.
Í dag kveðjum við elskulegan
bróður.
Úlfar var elstur okkar systk-
ina og hefur því alltaf tilheyrt lífi
okkar.
Hans er sárt saknað og við eig-
um endalausar minningar um
hann. Úlfar var frá náttúrunnar
hendi alveg einstaklega gjafmild-
ur og hugulsamur. Hann fór mjög
ungur að vinna á sjó, fyrst á Esj-
unni og síðan á togara sem sigldi
með aflann til erlendra hafna. Úr
þessum siglingum kom hann
klyfjaður heim af góðgæti og
gjöfum til allra á heimilinu. Við
systur minnumst skauta, gang-
andi dúkku, tískufatnaðar og
fullra kassa af sælgæti og niður-
suðudósum þannig að flæddi úr
skápum. Dásamlegt góðgæti sem
var fágætt á þessum árum.
Þessi hugulsemi og gjafmildi
hélst alla ævi og breyttist smám
saman í alls kyns aðstoð við dag-
lega lífið, hvort sem var sama-
staður á erfiðum tímum, atvinna
á unglingsárum eða vel þegin að-
stoð við alls kyns veisluhöld.
Við minnumst Úlfars líka sem
hugmyndaríks frumkvöðuls sem
var óhræddur við að fylgja hug-
myndum sínum eftir og margar
þeirra lifa með okkur og kannski
má segja þjóðinni líka. Þar ber
helst að nefna að opna fiskveit-
ingastað sem bauð upp á rétti
sem margir héldu að enginn vildi
fara á veitingastað og borga fyrir
svo sem plokkfisk, gellur, skötu
og fleira.
Úlfar var líka mikill fjörkálfur
sem var duglegur að kalla fjöl-
skylduna og stórfjölskylduna
saman. Þar er hægt að nefna fjöl-
skylduferðir, sviðamessur, þorra-
blót, félagsvist og ekki má
gleyma Njálsgötulaufinu. Njáls-
götulaufið var bridgemót haldið
fyrir stórfjölskylduna og var
haldið í mörg ár á Þremur frökk-
um þar sem aldrei færri en 16
manns kepptu og lögðu staðinn
undir sig í hálfan dag.
Þrátt fyrir versnandi heilsufar
undanfarna mánuði þá var lífs-
neistinn og hugmyndaflugið enn
til staðar og síðsumars stakk Úlf-
ar upp á því að við systkinabörnin
myndum halda enn eina sviða-
messuna í byrjun október. En því
miður leyfði heilsa hans það ekki.
Við þökkum elskulegum bróð-
ur samfylgd í lífinu. Hvíldu í friði,
elsku Úlfar, minningin um þig
mun lifa með okkur.
Bryndís, Hildur og Ólöf Edda.
Með þakklæti í huga skrifa ég
nokkur orð til minningar um Úlf-
ar, minn kæra bróður, fyrir þær
mörgu góðu stundir sem við átt-
um saman.
Ég var heppinn að vera litli
bróðir Úlfars og ég naut þess alla
tíð og fann ávallt umhyggju hans
og velvild í minn garð. Góð og
gagnkvæm vinátta okkar jókst
með hverju árinu síðustu áratug-
ina og við fundum vel stuðning
hvor annars og virðingu. Úlfar
var mjög ræðinn og opinn í sam-
tölum, sem þær þúsundir við-
skiptavina og það fólk sem hann
mætti á lífsleiðinni getur borið
vitni um, og ótakmörkuð hjálp-
semi einkenndi hann.
Það koma margar skemmti-
legar stundir upp í hugann, hvort
sem við vorum einir í spjalli eða á
árlegu herrakvöldi Lions til
margra áratuga og gátum látið
gamminn geisa heila kvöldstund.
Skemmtilegustu stundirnar hin
síðari ár voru hins vegar þær
þegar Úlfar rifjaði upp ýmis atvik
úr æsku okkar. Minni hans var
ótrúlega gott, hvort sem horft var
60 ár aftur í tímann eða eitthvað
sem gerðist fyrir fáum árum.
Sem dæmi rifjaði hann upp í smá-
atriðum þegar við níu og tíu ára
gamlir fengum gefna hnísu niðri
á höfn við gömlu Bæjarútgerðina
í Hafnarfirði og reiddum þetta
flikki á tveimur reiðhjólum alla
leið í Lýsi og mjöl til að selja hana
til bræðslu. Þeir vildu ekki kaupa
hnísuna svo að við fórum með
hana upp á fótboltavöll og létum
krakkana ganga með miða í nær-
liggjandi hús um hverjir vildu
ókeypis hnísukjöt. Síðan skárum
við kjötið af hvalnum og gáfum
fjölskyldum á Hólabrautinni og í
Rauðu myllunni í Hafnarfirði
hnísukjöt í matinn. Það má segja
að snemma hafi krókurinn beygst
þar sem Úlfar tíu ára gamall var
byrjaður að gefa fólki mat.
Það var mikið hlegið þegar
Úlfar sat eina kvöldstund hjá
okkur Lilju í Hörgshlíðinni fyrir
nokkrum árum og rifjaði upp
heimsókn Hjálpræðishersins til
Hafnarfjarðar þar sem við bræð-
ur gengum með hernum í skrúð-
göngu með trommuslætti og
lúðraþyt og sungum hástöfum
sálmana með þeim. Úlfar brast í
söng í Hörgshlíðinni, því hann
mundi öll erindin af: „Á himnum
hjá Jesú mun ég hvítklæði fá,
kórónu á höfuð og hve dýrlegt er
að vita“ o.s.frv. Ótrúlega
skemmtilegt.
Nú er minn kæri bróðir kom-
inn í hvít klæði og svo sannarlega
með kórónu á höfði og ljúfar
minningar munu geymast og lifa
um velvild hans, manngæsku,
hjálpsemi og atorku alla tíð.
Ég kveð bróður minn með sorg
í hjarta og bið honum allrar
blessunar.
Björn Eysteinsson
(Bjössi bróðir).
Það er af svo mörgu að taka ef
ég á að fara að skrifa eitthvað um
vin minn Úlfar Eysteins.
Við unnum saman á Hótel
Loftleiðum og síðar í Keflavík hjá
Flugleiðum. Hann kom að heim-
sækja mig til Miami þegar ég var
þar í skóla og þá ákváðum við að
einn daginn mundum við gera
eitthvað skemmtilegt saman.
Við opnuðum saman, ásamt
Sigga súmm, „Pottinn og pönn-
una“ 1982 sem í mörg ár var með
vinsælli veitingastöðum borgar-
innar, með fyrsta alvöru salatbar-
inn. Hann var með mér þegar ég
fyrst kom inn á Hard Rock Café í
London 1983.
Samt er nú eftirminnilegast
skeggævintýrið 2009. Þannig var
að Úlfar var alltaf til í að kaupa
skrítinn fisk ef hann var á boð-
stólum og hafa á seðli dagsins í
„Þrem frökkum“. Hann hafði gott
lag á að gera hlutina spennandi og
kallaði gjarnan til fjölmiðlafólk ef
eitthvað skemmtilegt var að ske.
Svo var það í byrjun mars 2009 að
hann hafði fengið einn skrítinn,
sjaldgæfan fisk sem hann vildi
segja frá. Í þetta sinn var það
kona frá RÚV eða Bylgjunni sem
er með Úlfar í viðtali í morgunút-
varpinu. Allt í einu segir hún upp
úr þurru: Heyrðu, Úlfar, þú ert
kominn með skegg? „Já, já,“ segir
Úlfar: „Ég er að mótmæla“. „Nú,
hverju ertu að mótmæla?“ „Nú,
háum stýrivöxtum,“ segir Úlfar,
„ég ætla hvorki að raka skegg eða
klippa hár mitt (hann var nú
reyndar orðinn sköllóttur) fyrr en
stýrivextir eru komnir niður fyrir
10%.“
„Það líst mér vel á,“ segir kon-
an og svo héldu þau áfram að tala
um fiskinn. Ég heyrði þetta viðtal
og svo daginn eftir hringi ég í Úlf-
ar og segi: „Ég ætla að mótmæla
með þér og við söfnum hári og
skeggi hvor í sínu lagi og mótmæl-
um í hljóði, bara svona okkar á
milli.“ Í maí, þegar skeggið var
orðið sýnilegt (en á þessum tíma
var ekki í tísku að vera með skegg
eins og í dag), er ég staddur inni í
wc-laugum og þar er Gunnar ljós-
myndari sem segir: „Hvað er að
sjá þig, Tommi, ertu kominn með
skegg?“ Og ég svara eins og Úlfar
á sínum tíma: „Já, ég er að mót-
mæla.“ „Og hverju?“ spyr hann.
„Nú, háum stýrivöxtum.“ „Þetta
er frétt,“ segir Gunnar og daginn
eftir birtist mynd af okkur Úlfari
á baksíðu Fréttablaðsins með fyr-
irsögninni Úlfar og Tommi mót-
mæla háum stýrivöxtum. Eftir
þetta mátti ekki koma frétt um
lækkun stýrivaxta nema það
kæmi líka ný mynd af okkur Úlf-
ari. Þangað til í janúar 2010 að
Már Guðmundsson seðlabanka-
stjóri hringir í mig kl. 9 um kvöld
og segir: „Jæja, Tómas, nú verða
stýrivextir lækkaðir niður fyrir
10% á morgun og í tilefni dagsins
ætlum við hér í Seðlabankanum að
bjóða ykkur Úlfari í rakstur og
klippingu í anddyri bankans.“
Klukkan 9 daginn eftir mætum við
kafloðnir eftir tíu mánaða skegg-
söfnun niður í Seðlabanka og þar
voru mættir allir aðalfjölmiðlar
landsins og fylgdust með í beinni
þegar Úlfar og Tommi voru rak-
aðir og klipptir.
Þetta verður ekki endurtekið
og mikið var þetta skemmtilegt
tímabil sem við áttum. Til gamans
má líka segja frá því að fyrir jólin
2009 ákváðum við að gefa 1.000
börnum kerti og spil. Við fengum
okkur jólasveinabúning og höfð-
um samband við nokkra leikskóla
og fengum að koma og syngja
nokkur jólalög sem við kunnum
varla sjálfir en fengum góða hjálp
starfsfólks og barna sem björguðu
okkur frá því að gera okkur að
„fíflum“. En eitt skiptið fórum við
á leikskólann sem dóttursonur
Úlfars var í og þegar við komum
út eftir að hafa sprellað með börn-
unum þá horfði Úlfar á mig sorg-
mæddum augum og sagði „hann
þekkti mig ekki“, alveg miður sín.
En þegar drengurinn kom heim
sagði hann við Guðnýju mömmu
sína: „Veistu það mamma, það
komu tveir jólasveinar í leikskól-
ann í dag og annar var alveg eins
og hann afi“.
Kæri Úlfar, þú settir svip á
veitingamenningu landsins, takk
fyrir allt.
Guðný og Stebbi, ég samhrygg-
ist.
Tómas (Tommi
á Hamborgarabúllunni).
Við fráfall þessa öðlings rifjast
margt upp er hent hefur í daganna
rás.
Verandi sjálfur fæddur í
Hafnarfirði, þá hef ég þekkt Úlf-
ar í marga áratugi.
Áhugi hans á sjávarfangi öllu
speglaðist best í veitingahúsa-
rekstri hans, sérstaklega er hann
hóf rekstur „Þrír frakkar hjá Úlf-
ari“ við Baldursgötu.
Þar gátu gestir gengið að
besta sjávarfangi, sem völ var á.
Hvalkjöt var þar ekki undanskil-
ið, enda hefur enginn haldið gæð-
um þess og eiginleikum betur á
lofti hér heima og erlendis í við-
tölum við erlenda fjölmiðla í ára-
tugi en Úlfar. Hann hafði hval-
kjöt á matseðlinum hjá sér frá
fyrsta degi.
Við sjáum á eftir einum ötul-
asta talsmanni nýtingar hvala-
stofna hér við land og þó víðar
væri leitað.
Þannig var að Steinar Baste-
sen, hvalveiðimaður í Noregi og
seinna þingmaður á Norska Stór-
þinginu vildi kynna hrefnukjöt á
Nor-Fishing sýningu í Þránd-
heimi, fyrir allt löngu. Steinar
hringdi til mín og bað mig að at-
huga hvort Úlfar væri til í að
koma til Þrándheims og sjá um
þessa uppákomu, þ.e. að grilla
hrefnukjöt fyrir utan sýningar-
salina og gefa fólki að smakka.
Það var auðsótt. Steinar hafði
fengið kokka frá kokkaskólanum
í Þrándheimi til að aðstoða og
læra galdra Úlfars þegar kemur
að matreiðslu hvalkjöts.
Í stuttu máli þá tókst þessi
„smakk-prufu“-uppákoma þann-
ig, að strax var löng biðröð frá
hádegi til kvölds í tvo daga. Ann-
að eins hafði ekki sést á þessari
sýningu fyrr og voru menn á því
að þessi uppákoma ætti heima í
Heimsmetabók Guinness, svo
mikil var þátttakan í að fá grillað
hrefnukjöt.
Er ljóst varð að hið svokallaða
hvalveiðibann gengi í gildi 1990,
varð það að samkomulagi að
Hvalur hf. héldi góðan lager af
hvalkjöti fyrir Úlfar, svo hann
gæti haft hvalkjöt áfram á mat-
seðlinum eins og hafði verið frá
opnun Frakkanna.
Voru þessar birgðir vakúm-
pakkaðar svo hvalkjötið geymd-
ist eins vel og hægt var.
Þessar birgðir voru á síðustu
kössunum er hvalveiðar hófust
aftur.
Á þessum árum, er menn pönt-
uðu hvalkjötssteik með t.d. rauð-
víni, þá var hvalkjötið undir lokin
miklu eldra en rauðvínið, samt
bragðaðist hvort tveggja vel.
Nú hefur Stefán sonur Úlfars
tekið við rekstrinum og gefur
hann pabba sínum ekkert eftir.
Ég hef einnig rekist á Úlfar son
Stefáns í kokkabúningi á frökk-
unum.
Þannig verður í framtíðinni
ekki í kot vísað á Þrem frökkum,
með þeim sem þar starfa, en
margir hafa starfað þar í ára-
raðir.
Ég vil fyrir hönd fjölskyldu
minnar, þakka Úlfari fyrir sér-
staklega góða viðkynningu í
gegnum árin og votta fjölskyldu
hans samúð okkar.
Kristján Loftsson.
Elsku vinur og félagi til 65 ára,
það er ekki auðvelt að setjast nið-
ur og skrifa um þig minningar-
grein. Sunnudaginn 30. septem-
ber hittumst við í síðasta skipti,
þú bauðst mér í skötu með öllu
tilheyrandi á Þremur frökkum og
var hún algjört lostæti. Við rædd-
um málin og ég fann að þú varst
ekki alveg heill heilsu, en samt
ótrúlega hress, þannig að það var
óraunverulegt að frétta af andláti
þínu aðeins 10 dögum síðar.
Okkar vinátta hófst í Barna-
skóla Hafnarfjarðar, við vorum
síðan saman í 1. og 2. bekk í
Flensborg, þá fórst þú til sjós á
m/s Goðafoss og ég kom þangað
skömmu seinna, þar var mikið
spilað og sungið. Árið 1963 hófst
þú nám í matreiðslu í Leikhús-
kjallaranum og ári síðar hóf ég
mitt nám þar, það var frábær
tími, margt brallað og mikil gleði.
Verslunarmannahelgi árið
1965 fórum við félagarnir saman í
Þórsmörk með Farfuglum (bind-
indisfélag) með yndislegu fólki,
þar á meðal voru tvær vinkonur
sem voru í Verzlunarskólanum,
þær Sigga og Guðrún. Þarna
urðu til sambönd sem þróuðust
síðar í hjónabönd. Alltaf var mik-
ill samgangur hjá okkur fjöl-
skyldunum og var mikið sungið,
spilað og brallað saman. Við unn-
um saman hjá Loftleiðum á
Keflavíkurflugvelli í nokkur ár,
stofnuðum síðan Pottinn og
pönnuna árið 1982 og áttum gott
samstarf til ársins 1985, þá stofn-
aðir þú Sprengisand og síðan Úlf-
ar og Ljón og að lokum Þrjá
frakka hjá Úlfari, en Stefán son-
ur þinn er nú tekinn við þeim
rekstri.
Við höfum verið félagar í
Lionsklúbbnum Nirði í hátt í 40
ár með ómetanlegum félögum.
Það hefur verið mikið brallað
saman á þessum ca. 65 árum og
væri hægt að skrifa heila bók um
það allt saman, en það verður
geymt í minningunni.
Ég og Guðrún mín kveðjum
þig með trega og söknuði og
sendum okkar hjartans samúðar-
kveðjur til Stefáns og fjölskyldu,
Guðnýjar Hrannar og fjölskyldu,
sambýliskonu þinnar Ingibjargar
Ólafar og hennar barna og elsku-
legra systkina þinna og þeirra
fjölskyldna. Nú er komið að
leiðarlokum í bili. Hvíl í friði,
kæri vinur.
Sigurður og Guðrún.
Fyrir nokkrum áratugum
kynntist ég Úlfari í gegnum
sjóstangveiðisportið og urðum
við mjög fljótt nánir og miklir
vinir. Í áranna rás áttum við í
miklum daglegum samskiptum
og ferðuðumst víða hér heima og
erlendis. Oft var ég búinn að
fylgjast með Úlfari elda á bryggj-
unni ofan í heilu sjóstangveiði-
mótin. Þar eldaði hann fyrir tugi,
jafnvel hundrað manns, algerlega
áreynslulaust og með annarri
hendinni eða „með einari“ eins og
hann hefði orðað það sjálfur.
Margar dásamlegar minning-
ar á ég með Úlfari vítt og breitt
um landið í gegnum öll sjóstang-
veiðimótin og vorum við m.a. um-
sjónarmenn Evrópumótanna
sem haldin voru hér á landi.
Já, Úlfar var snilldarkokkur
og þegar mér datt í hug að halda
fiskveislu á Dalvík hringdi ég í
vin minn Úlfar og spurði hann
hvort hann vildi vera yfirkokkur
og leiða þetta verkefni. Hverjum
er boðið? spyr hann. Öllum lands-
mönnum segi ég. Og hvað á að
kosta inn? spyr Úlfar á móti?
Ekki neitt, segi ég. En svona tvö-
hundruðkall? Nei, Úlfar, ekki
neitt, það er snilldin! Þá kemur
löng þögn í símann og svo segir
hann í hálfgerðum hæðnistón,
nú … þetta verður þá Fiskidag-
urinn mikli! Þar með var hann
búinn að setja nafn á daginn og
stjórnaði þessari miklu matarhá-
tíð sem yfirkokkur með glæsi-
brag í einn og hálfan áratug.
Bæði það að hann var snilldar-
kokkur og þá þegar orðinn lands-
frægur gerði það að verkum að
hátíðin var frá fyrsta degi afar
fjölsótt og vinsæl. Segja má með
orðfæri Úlfars sjálfs að hann hafi
átt Fiskidaginn mikla skuldlaust
með hurðum og gluggum. Á sjálf-
um Fiskideginum mikla á milli kl.
11 og 17 er eftir því tekið að ekki
sést vín á nokkrum manni þótt
tugir þúsunda gesta komi þar
saman. Einn Fiskidaginn mikla
segir tengdamóðir mín við okkur:
„Hver í veröldinni hefði nú trúað
því að Úlfar Eysteinsson og Þor-
steinn Már Aðalsteinsson myndu
stofna mestu bindindishátíð Ís-
lands?“ Oft brostum við og hlóg-
um á góðum stundum að þessu
sérstaka kommenti Álfhildar.
Þá eru einnig skemmtilegar og
ljúfar minningar frá ferðalögum
okkar saman erlendis, hvort sem
var til Portúgals, Tyrklands, Níg-
eríu eða Kýpur, að ógleymdum
sjóstangveiðiferðunum okkar til
Írlands. Öll okkar samskipti voru
með þeim hætti að hægt væri að
Úlfar Eysteinsson