Morgunblaðið - 14.11.2018, Síða 21

MINNINGAR 21
MORGUNBLAÐIÐ MIÐVIKUDAGUR 14. NÓVEMBER 2018
✝ Elsa BirgittGuðsteins-
dóttir fæddist í
Reykjavík 16.
desember 1932.
Hún lést í faðmi
fjölskyldunnar 26.
október 2018.
Foreldrar henn-
ar voru Guðsteinn
Einarsson og
Hertha Einarsson.
Hún var elst
þriggja systkina. Bróðir hennar
er Bent Guðsteinsson og systir
hennar er Anný Guðsteins-
dóttir.
Elsa giftist eftirlifandi eigin-
manni sínum, Margeiri Ingólfs-
syni húsasmíðameistara, 16.
desember 1951. Börn þeirra
eru: 1) Ingólfur
Steinar tæknifræð-
ingur, sambýlis-
kona Linda Húmdís
Hafsteinsdóttir.
Börn hans eru:
Margeir Steinar,
Gísli Steinar,
Harpa, Elsa og Ing-
ólfur Steinar. 2)
Gyða Hafdís, BA í
ensku, gift Páli
Árnasyni. Börn
hennar eru: Haraldur Kristinn,
Arnar Steinn og Alexandra
Bergdís. 3) Erla Margrét, toll-
fulltrúi og leiðsögumaður.
Dætur hennar eru Rut og Rakel
Ragnarsdætur.
Útför Elsu fór fram í kyrrþey
að hennar ósk.
Hún kvaddi okkur eins og sum-
arið, síðasta sumardag 26. októ-
ber. Hún var elskuð eiginkona,
móðir, amma og langamma og eru
afkomendur hennar og pabba
orðnir 33 í dag. Á þessari kveðju-
stund er gott að eiga allar þær
yndislegu minningar sem hún
mamma skildi eftir hjá okkur sem
nú syrgjum hana sárt. Hún fædd-
ist í Reykjavík hinn 16. desember
árið 1932, elst þriggja systkina,
yngri voru Anný og Bent, og voru
foreldrar þeirra þau Hertha Ein-
arsson og Guðsteinn Einarsson.
Mamma stundaði sína kaþ-
ólsku trú af miklum trúnaði og
leiddi okkur afkomendur sína í
gegnum lífið með kristilegu upp-
eldi og bænum. Hún var svo lán-
söm að hitta ástina í lífi sínu, hann
pabba okkar, Margeir Ingólfsson
húsasmíðameistara, þegar hún
var aðeins 15 ára. Það var
skemmtileg tilviljun að þau áttu
sama afmælisdag en fjögur ár
voru á milli þeirra og var pabba
boðið í 16 ára afmæli mömmu
sama dag og hann varð 20 ára.
Þau hafa því gengið samstiga í
gegnum lífið í 70 ár. Hennar lífs-
barátta var oft þyrnum stráð en
ávallt tókst henni að sigrast á öll-
um erfiðleikum með ótrúlegri
seiglu sem í henni bjó. Hún var
frumkvöðull og kvenréttindakona
sem setti ekki fyrir sig að feta
ótroðnar slóðir. Hún var ein af
fyrstu konum á Íslandi til þess að
taka meiraprófið á bifreið, hún
stofnaði ferðaskrifstofu fyrir am-
eríska hermenn á Keflavíkurvelli
og hún kom á fót heimagistingu á
vegum Flugleiða. Það var bara
þannig með hana mömmu að hún
gat allt. Hún saumaði jólafötin á
okkur börnin þegar hún kom
heim frá því að salta síld allan
daginn, prjónaði peysur og saum-
aði út mörg falleg listaverk.
Hún hafði vald á mörgum
tungumálum og var leiðsögumað-
ur um allan heim. Hún var leið-
sögumaður á hálendi Íslands í
mörg ár og fór með ótal ferða-
menn norður Sprengisand og suð-
ur Kjöl. Í þessum ferðum brýndi
hún fyrir ferðamönnum að leyfa
viðkvæmum heiðarblómum að
vera í friði og að það mætti alls
ekki hreyfa við steinum á hálend-
inu. Hún var mikil hugsjónakona
þegar kom að náttúruvernd og
sporgöngukona í því að uppfræða
erlenda ferðamenn um Ísland.
Hún var ávallt tilbúin að miðla
sinni þekkingu um lífið og til-
veruna.
Hún tók ömmuhlutverkið föst-
um tökum og er elskuð og dáð af
barnabörnum og barnabarna-
börnum sínum sem nú minnast
glettni hennar og elsku. Þau
pabbi byggðu þrjú hús saman hér
á Íslandi í sinni sambúð og þegar
þau komust á eftirlaunaaldur
fluttu þau til Spánar þar sem við
tók mikil vinna við að endurbæta
hús sem þau keyptu. Þar áttu þau
saman ellefu góð ár og nutum við
börnin og barnabörnin þess að
heimsækja þau þangað. Mamma
fór auðvitað strax að læra
spænsku og var altalandi eftir
stuttan tíma. Nú hefur þessi
heimskona þegið hvíldina og eftir
sitjum við sem elskuðum hana og
þökkum henni fyrir allt sem hún
hefur gefið okkur. Megi algóður
Guð styrkja og styðja föður okkar
í hans hyldjúpu sorg.
Hvíl í friði, elsku mamma.
Hennar elskandi börn,
Ingólfur, Gyða og Erla.
Það er með þakklæti sem ég
kveð Elsu tengdamóður mína sem
tók mér vel og varð okkur ekki
sundurorða á þeim tæpu 14 árum
sem við vorum samferða.
Tengdamamma var glæsileg
kona og töffari sem lét sér fátt
fyrir brjósti brenna. Hún var ekki
þessi dæmigerða heimavinnandi
húsmóðir eins og tíðkaðist hjá
hennar kynslóð.
Hún starfaði lengi á ferðaskrif-
stofum og sem fararstjóri um
landið með erlenda ferðamenn. Á
sjöunda áratugnum tók hún svo
meirapróf til þess að geta farið í
slíkar ferðir á eigin vegum. Það
var gaman að heyra sögurnar
hennar frá þessum tímum, enda
frá mörgu að segja og óvanalegt
að kona væri í slíku starfi á þess-
um árum.
Elsa elskaði að ferðast og fór
víða um heiminn á marga fram-
andi staði með Margeiri og börn-
um þeirra þremur, Ingólfi, Gyðu
og Erlu. Ferðamátinn var fjöl-
breyttur, þau keyrðu um Evrópu,
fóru í siglingar, safarí í Afríku og
göngu- og skíðaferðir svo eitthvað
sé nefnt. Eftir að þau Margeir
voru hætt að vinna ferðuðust þau
mikið um landið á húsbílnum sem
hún hafði unun af að keyra.
Fyrstu árin eftir að ég kynntist
þeim hélt ég að tengdapabbi væri
ekki með bílpróf því Elsa var allt-
af við stýrið. En það var einungis
vegna ástríðu hennar fyrir akstri
sem hún var ávallt í bílstjórasæt-
inu.
Einn var sá staður sem hún tal-
aði um af mikilli hlýju og með blik
í auga, en það var Fáskrúðsfjörð-
ur og reyndi hún að fara þangað
allavega einu sinni á ári. Margeir
er ættaður þaðan og hafði hún
sterkar taugar austur á hans
æskuslóðir. Hún talaði fallega um
tengdaforeldra sína og var gott
samband þeirra á milli. Ingólfur
var þar oft á sumrin hjá ömmu
Klöru sem honum þótti afar vænt
um.
Elsa og Margeir eignuðust
sumarbústað í Borgarfirði og áttu
þar margar góðar stundir. Þang-
að var gott að koma og í nokkur ár
héldu þau þorrablót þar fyrir
börn og maka. Frá þeim er ekki
nema um hálftíma akstur yfir í
bústaðinn okkar Ingólfs og komu
þau stundum við hjá okkur. Elsu
fannst alltaf gaman að koma í
framandi matargerð til okkar eins
og hún kallaði það og var óspör á
hrósið. Hún var hreinskiptin, sem
ég kunni að meta, og lá ekki á
skoðunum sínum svo maður vissi
alltaf hvar maður hafði hana. Hún
dáðist að litla húsinu okkar og var
stolt af stráknum sínum eins og
hún var vön að kalla Ingólf.
Það var tengdamömmu þung-
bært að verða veikburða og
gleymin.
Að geta ekki ferðast lengur og
gert það sem hana langaði til. Að
hoppa upp í húsbílinn og keyra á
vit nýrra ævintýra. Hún nefndi
nokkrum sinnum í því samhengi
hvað henni fannst leiðinlegt að
hafa ekki farið til Galapagos-eyja
en þangað langaði hana mikið til
að komast.
Elsku Elsa, ég vona svo
sannarlega að þitt fyrsta stopp á
leið til næsta áfangastaðar verði á
draumaeyjunum þínum.
Af eilífðarljósi bjarma ber,
sem brautina þungu greiðir.
Vort líf, sem svo stutt og stopult er,
það stefnir á æðri leiðir.
Og upphiminn fegri en auga sér
mót öllum oss faðminn breiðir.
(Einar Benediktsson)
Elsku Margeir, Ingólfur, Gyða,
Erla og fjölskyldur. Ég sendi ykk-
ur mínar innilegustu samúðar-
kveðjur.
Linda Húmdís.
Elsa Birgitt
Guðsteinsdóttir
Laugardaginn
þriðja nóvember
fylgdi ég kærum
móðurbróður mín-
um, Sigurjóni Kristinssyni, til
grafar.
Ég var svo lánsamur að kynn-
ast Sigurjóni vel þegar hann var
ungur og ég sumarstrákur hjá
afa og ömmu í Lónshúsum í
Garði.
Hann flutti í Lónshús ásamt
systrum sínum þegar hann var
tveggja ára. Systurnar Guðrún
og Sólveig fluttu snemma að
heiman og eftir hjá öldruðum
foreldrum sínum var Nonni eins
og hann var kallaður af mörgum.
Ungur fór hann að vinna og
lagði til heimilisins af bestu
getu.
Hann barst ekki á og leyfði
sér lítið en gaf sér samt tíma til
að gleðjast og skemmta sér með
jafnöldrum sínum.
Þegar ég var hjá þeim var afi
orðinn aldraður og slitinn og
amma glímdi við heilsubrest.
Áður en ég fór að vera hjá þeim
höfðu þau verið með vinnumenn
Sigurjón
Kristinsson
✝ Sigurjón Krist-insson fæddist
20. júní 1944. Hann
lést 26. október
2018.
Útför Sigurjóns
fór fram 3. nóvem-
ber 2018.
til að hjálpa við bú-
skapinn en þau
voru með kindur,
hænur og kýr. Ég
man ekki mikið eft-
ir Nonna við bú-
störfin en hann hef-
ur ekki dregið af
sér við þau frekar
en önnur verk.
Ég man að við
fórum saman í
smalamennskur,
sóttum rekavið í fjöruna, girð-
ingavinnu og að bera húsdýra-
áburð á túnin. Röskur var hann
að snúa í og raka saman heyi.
Þessu stjórnaði afi, gamli bú-
stjórinn úr Ölfusinu og Þing-
vallasveitinni. Svo réri hann með
pabba sínum til fiskjar á litlu
kænunni þeirra.
Það þurfti ekki að róa langt
úr vörinni þeirra í Lóni á feng-
sæl mið. Ekki var veraldlegum
auði fyrir að fara en nægjusöm
voru þau og kærleikurinn var
allt um lykjandi og ef eitthvað
vantaði gátu þau treyst á syst-
urnar og mágana.
Það var gestkvæmt í Lóni
enda afi og amma og Nonni
gestrisin með afbrigðum. Þang-
að komu margir til þess að
heyra sögur, segja sögur eða
láta spá fyrir sér.
Nonni var góður sögumaður
og sögurnar hans urðu betri eft-
ir því sem hann sagði þær oftar.
Hann lét öðrum um að flytja
skýrslur af atburðum. Amma
tók fullan þátt í glensinu en afa
fannst óþarfi að vera sífellt að
skemmta skrattanum.
Þegar ég hafði aldur til fékk
ég vinnu í fiskvinnslu og oft þar
sem Nonni vann. Ég var afar
stoltur af honum. Hann var
harðduglegur, ósérhlífinn og
geðgóður með afbrigðum. Það
var oft kátt í vinnunni eins og
heima í Lóni. Ýmislegt var látið
flakka og þá gilti að vera snögg-
ur að svara og láta engan eiga
neitt inni hjá sér. Og Nonni var
ekki í vandræðum með að svara
fyrir sig því hann var orð-
heppinn.
Það er svo merkilegt hvað
eiginleikar ganga í ættir en sagt
var í afmælisgrein um móðurafa
hans, hann Jón Matthíasson (f.
1862) bónda að Alviðru og Hálsi
á Ingjaldssandi að hann hafi
verið léttur í lund, getað grátið
með öðru auganu og hlegið með
hinu, verið hjálpsamur, vinnu-
samur og haft skemmtilega frá-
sagnargáfu og verið vinsæll af
samferðamönnum.
Þetta væri hægt að segja um
Nonna nema þetta með að gráta
og hlæja samtímis. Það kannast
ég ekki við.
En líf hans var ekki eintómt
glens og gaman. Hann fór ekki
varhluta af sorg og mótlæti en
raunir sínar bar hann með jafn-
aðargeði og hans góða lund hef-
ur létt honum byrðarnar eins og
sagt var um afa hans.
Fjölskyldu Nonna votta ég
samúð mína og minning um góð-
an dreng mun lifa.
Kristinn Hilmarsson.
Í dag kveð ég með söknuði
einn af mínum dyggustu stuðn-
ingsmönnum í gegnum lífið.
Elsku Sigurjón minn, þú hefur
alltaf staðið við bakið á mér í
öllu því sem ég hef tekið mér
fyrir hendur og alla tíð höfum
við átt einstakt samband sem
einkenndist af mikilli væntum-
þykju og húmor.
Þú varst Víðismaður út í gegn
og starfaðir í unglingaráði fé-
lagsins í mörg ár. Þar vannstu
algjörlega ómetanlegt starf, náð-
ir öllum á þitt band með smá
kjaftbrúki og fullt af húmor. Þú
sagðir alltaf við mig að þú ætl-
aðir ekki að hætta í unglingaráði
fyrr en ég kæmist í landsliðið.
Ég var ung að árum þegar þú
nefndir þetta fyrst og alla tíð
varstu alveg fastur á því að
þetta gæti ég. Þegar ég spilaði
svo minn fyrsta landsleik með
U-17 ára landsliðinu á móti
Finnlandi á Grindavíkurvelli var
minn maður heldur betur stoltur
og ánægður. Það gladdi mig
mikið hversu montinn þú varst
af mér.
Þú hafðir ekki einungis trú á
mér á fótboltavellinum því einn-
ig hafðirðu ómælda trú á mér í
verslunarferðunum.
Þú hvattir mig áfram til að
kaupa fleiri skó í hvert skipti
sem við hittumst því þú áttir
ekki til eitt einasta orð yfir allan
þann fjölda af skópörum sem ég
átti. Húmorinn var aldrei langt
undan, elsku Sigurjón minn, þú
varst alltaf til í smá sprell og
mikið var alltaf gaman þegar við
hittumst.
Ég vissi að það væri eitthvað
að angra þig en ekki grunaði
mig að þetta myndi gerast svona
hratt.
Það var ekki fyrr en á mið-
vikudaginn í síðustu viku þegar
ég hitti þig í síðasta skipti að ég
var tilbúin að vera sammála þér
um að núna væri komið að
leiðarlokum.
Mig langar til að þakka þér
fyrir allt, elsku Sigurjón minn.
Þú hefur alltaf spilað stórt hlut-
verk í mínu lífi og, eins og ég
nefndi hérna í byrjun, verið
minn dyggasti stuðningsmaður
og fyrir það verð ég þér æv-
inlega þakklát.
Guð geymi þig og minningu
þína, sem mun lifa um ókomna
tíð.
Þín
Inga Lára Jónsdóttir.
Kveðja frá Knattspyrnu-
félaginu Víði
Það er skammt stórra högga
á milli hjá Víðisfélögum, hinn
ötuli heiðursmaður Sigurjón
Kristinsson er látinn og missir
okkar er mikill.
Sigurjón Kristinsson hefur
starfað fyrir Víði í nær þrjá ára-
tugi eða frá því sonur hans
Kristinn hóf að æfa fótbolta og
hann ákvað að fylgja honum til
að geta lagt sitt af mörkum fyrir
unglingastarfið. Koma Sigurjóns
í starf félagsins var mikill
happafengur enda ósérhlífinn
maður sem lét ekkert stoppa sig.
Fáir ef nokkrir hafa lagt jafn
mikið af mörkum við fjáröflun
fyrir félagið og er ekki ofsögum
sagt að flestir ef ekki allir at-
vinnurekendur á Suðurnesjum
þekktu Sigurjón og þótt víðar
væri leitað. Með sinni einstöku
list fékk hann alla til að styrkja
unglingastarfið. Ef honum þótti
menn eitthvað tregir til við að
styrkja starfið sagði hann mönn-
um bara að hann kæmi daginn
eftir að sækja styrkinn og það
stóð. Unglingaráð hóf að halda
skötuhlaðborð árið 1995 og varð
Sigurjón fljótt aðalmaðurinn á
bak við þá fjáröflun alla tíð. Sig-
urjón starfaði líka í aðalstjórn og
lagði sitt af mörkun til meist-
araflokksstarfsins. Hann sá um
ýmis verkefni og ekki fór nokk-
ur maður nú svangur úr hálf-
leikskaffinu hjá honum. Síðustu
ár stóð hann brosandi við inn-
ganginn á völlinn og lét ýmis
skemmtileg orð flakka þegar
hann tók á móti félagsmönnum.
Hann var skemmtilegur, hnytt-
inn og því ekki annað hægt en
fara brosandi inn á völlinn.
Sigurjón var sæmdur gull-
merki Víðis á aðalfundi félagsins
árið 2000 og gullmerki KSÍ á 70
ára afmæli Víðis 2006.
Nú kveðjum við Víðisfélagar
góðan mann sem lagði á sig mik-
ið og óeigingjarnt starf fyrir fé-
lagið sitt. Minningarnar eru ljúf-
ar um góðan og traustan félaga
sem ávallt var tilbúinn að vinna
fyrir félagið og gera starfið
skemmtilegra með sínum
skemmtilega húmor.
Víðisfélagar votta eiginkonu
og öðrum aðstandendum sína
dýpstu samúð með virðingu og
þakklæti.
Guð blessi minningu Sigur-
jóns Kristinssonar.
Fyrir hönd Víðis,
Einar Jón Pálsson,
Guðlaug Sigurðardóttir.
✝ Kristine JennyTveiten fædd-
ist á Akureyri 20.
september 1943.
Hún lést á heimili
sínu 30. júní 2018.
Kristine var
dóttir hjónanna
Dagbjartar Emils-
dóttur frá Öxnadal
í Eyjafirði, f. 1.
mars 1919, d. 12.
september 2001,
og Kristins Tveiten frá Ram-
nes í Vestfold í Noregi, d.
1943.
Hinn 13. nóvember 1962
giftist Kristine Jenny Herði
Gunnarssyni, f. 28. mars 1942,
og eignuðust þau þrjú börn. 1)
Anton Þór Harðarson f. 23.11.
1961, eiginkona hans er Vigdís
Sigurðardóttir, f. 2.8. 1962.
Þeirra börn eru Ragnhildur
Alís, f. 18.12. 1982, og Þórdís
Jenný, f. 28.4. 1986. 2) Áslaug
Hildur Harðardóttir Tveiten, f.
9.3. 1965, sam-
býlismaður hennar
er Hrafn Hrafns-
son, f. 28.6. 1962.
Þeirra barn er El-
ísabet Þöll, f. 12.5.
1992. 3) Dagbjört
Brynja Harðar-
dóttir Tveiten, f.
18.6. 1971, eig-
inmaður hennar er
Valur Helgi Krist-
insson, f. 5.8. 1972,
þeirra börn eru Hörður Breki,
f. 13.8. 1998, og Dagrún Krist-
ín, f. 16.10. 2001.
Kristine átti einn albróður,
Einar Tveiten, f. 27.8. 1942, d.
30.11. 1970. Önnur systkini
Kristine eru Emil Vilmundar-
son, f. 22.5. 1938, Magnús Vil-
mundarson, f. 22.5. 1938, Guð-
mundur Hrafn Brynjarsson, f.
22.6. 1956, og Áslaug Herdís
Brynjarsdóttir, f. 6.5. 1958.
Útför Kristine fór fram í
kyrrþey.
Kristín mín, mig langar að
kveðja þig með nokkrum orðum
og þakka þér samfylgdina í
gegnum árin, frá því þau Hrafn
sonur minn og Áslaug dóttir
þín fóru að vera saman, en þau
ár eru nú orðin 32. Þú varst
alltaf svo hlý og skapgóð kona,
sem alltaf varðst að hafa eitt-
hvað að gera.
Þú fékkst Hörð til hjálpa þér
að gera upp íbúðir, fyrst þessa
íbúð og selja og gerðir svo upp
næstu og seldir, svo flottar
íbúðir, þú varst aldrei róleg
fyrr en þið voruð komin í eina
enn. Loksins varstu komin í
næsta hús við mig. Ég hlakkaði
til að heimsækja þig þar en
Drottinn, sem öllu ræður, leyfði
það ekki nema í nokkrar vikur.
Þá kvaddir þú og hélst yfir
landamærin miklu sem við öll
verðum að fara yfir. Þið Hörð-
ur fóruð nú yfir mörg landa-
mæri, því þið ferðuðust um all-
an heim og þú hlakkaðir alltaf
svo mikið til.
Ég sakna þín Stína mín, nú
kemur þú ekki lengur á Hólinn,
en Hörður kemur og það er
gott. Stína mín, þú varst nú
svolítið stríðin, því eftir að ég
missti manninn minn, hann
Hrafn, vildirðu endilega gefa
mér mann.
Þú bentir á þennan og hinn
sem voru á lausu og skildir
ekkert í mér að bíta ekki á
agnið. En þeir litu bara ekkert
á mig Stína mín, svo að ég er
bara ein í dag, enda er nú
aldurinn hár, 90 ár, þá er nú
ekkert með karl að gera.
Jæja Stína mín, ég bið Guð
almáttugan að vernda þig og
blessa alla tíð. Ég þakka þér
innilega fyrir samveruna hér á
jörð, fyrir yndislega tengda-
dóttur og sonardóttur. Við hitt-
umst aftur handan landamær-
anna.
Megi Guð vernda mann þinn,
börn, barnabörn og aðra að-
standendur. Vertu Guði falin
Stína mín og hafðu þökk fyrir
allt.
Bára.
Kristine Jenny
Tveiten